ΜΠΉΚΑΜΕ στο πιο δύσκολο φθινόπωρο μετά από αυτό του 1974, όταν η επιστροφή στη δημοκρατία παιζόταν ακόμη. Μερικά βράδια, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κοιμόταν σε σπίτια ή θαλαμηγούς φίλων του, φοβούμενος μήπως αξιωματικοί, οπαδοί της χούντας που είχαν ακόμη την πλειοψηφία στον στρατό, τον συνελάμβαναν στο σπίτι του με τις πιτζάμες, όπως είχαν συλλάβει την πολιτική ηγεσία της χώρας τον Απρίλιο του 1967.
Σήμερα δεν υπάρχει τέτοιος φόβος, αλλά ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και αρκετοί βουλευτές έζησαν το καλοκαίρι σ’ ένα άλλο είδος «παρανομίας», αποφεύγοντας να κλείνουν ξενοδοχεία στο όνομά τους ή να πολυσυχνάζουν σε ταβέρνες. Τότε ήταν τα «σταγονίδια» της χούντας, τώρα ένας ωκεανός αγανακτισμένων: όχι απλώς με τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά με την κουτσή δημοκρατία και το σύστημα εξουσίας που επιβλήθηκαν στη χώρα μεταπολιτευτικά, λειτούργησαν για ένα διάστημα, αλλά σήμερα πνέουν τα λοίσθια.
OΠΩΣ EΧΕΙ ΕΠΙΣΗΜAΝΕΙ ΑΠO ΠEΡΣΙ ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, το Μνημόνιο δεν ήταν παρά η θεραπεία για έναν οργανισμό που, πράγματι, ασθενούσε βαριά. Με τη διαφορά ότι ήταν η λάθος θεραπεία: η συνταγή ΔΝΤ που επιβλήθηκε στη χώρα απ’ τους Ευρωπαίους δανειστές έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου ζημιά στην οικονομία, που δεν χρειαζόταν πτυχίο οικονομολόγου για να προβλεφθεί. Αρκούσε μια στοιχειώδης γνώση της καταστροφής που είχαν προκαλέσει ανάλογα νεοφιλελεύθερα πειράματα.
Η κυβέρνηση ακολούθησε την πολιτική του yesman απέναντι στις απαιτήσεις της τρόικας, όχι μόνο επειδή δεν ήταν προετοιμασμένη ή δεν ήξερε να διαπραγματευτεί. Στο βάθος του μυαλού της πίστευε ότι η «θεραπεία-σοκ» θα γιάτρευε τον ασθενή. Η υπόλοιπη πορεία κρίθηκε και από ζητήματα ανικανότητας: αντί να περικόψει τις μεγάλες και υπαρκτές κρατικές σπατάλες, έκοψε τους μισθούς, τις συντάξεις και αναγκαίες δαπάνες για το στοιχειώδες κράτος πρόνοιας που υπήρχε στη χώρα, περικοπές που με τη σειρά τους προκάλεσαν μια ύφεση που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη, και όχι μόνο ελληνική, οικονομική ιστορία.
Η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης έχουν σήμερα πλήρως αποτύχει, οδηγώντας σ’ έναν συνεχή φαύλο κύκλο: για να πιάσουν τους ουτοπικούς δημοσιονομικούς στόχους, οι ξένοι δανειστές επιβάλλουν νέα μέτρα, τα οποία προκαλούν μεγαλύτερη ύφεση. Απ’ τον νέο, αυξημένο ΦΠΑ, που οι εταιρείες εστίασης απειλούν ότι δεν θ' αποδώσουν, μέχρι τα ραβασάκια της επόμενης εβδομάδας με την έκτακτη φορολόγηση, το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Τυφλής και καταστροφικής, αλλά αναπόφευκτης, καθώς η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. δεν σκοπεύει ν’ αλλάξει πολιτική.
Ούτε ο κύριος Βενιζέλος φαίνεται να έχει καταλάβει ότι η χώρα δεν κυβερνιέται πλέον με επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα. Ο νέος υπουργός Οικονομικών φθείρεται ταχύτατα, καθώς αναδεικνύεται η βασική αδυναμία του, δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στις πλούσιες αγορεύσεις του και τη φτωχή, συγκεκριμένη δουλειά. Απόδειξη η εύκολη συμφωνία για τις εγγυήσεις με τη Φινλανδία, που περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τα πράγματα με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις τελευταίες αυξάνονται οι φωνές που ζητούν την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με κάποιο μπαξίσι για να χρυσωθεί το χάπι της καταστροφικής επιστροφής στη δραχμή και, το κυριότερο, στην κουλτούρα της βλαχαδερής, βαλκάνιας Ψωροκώσταινας. Το μόνο που κρατάει τη χώρα στην ευρωζώνη είναι ο φόβος του ντόμινο, αλλά κάποτε και αυτός ο φόβος θα ξεπεραστεί. Γιατί το πρόβλημα με την Ελλάδα δεν είναι μόνο η προβληματική της οικονομία αλλά και η κατάρρευση όσων χτίστηκαν μετά το 1974: από τη δικαιοσύνη, τα ΑΕΙ, την κουλτούρα της ανομίας και τα ΜΜΕ μέχρι την όποια λογική.
ΑΚΟΥΓΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ στη Βουλή των Εφήβων τους ομιλητές να επικρίνουν τους πολιτικούς για την πορεία που ακολούθησε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Πώς μπορεί να σταθεί ένα σύστημα που το έχουν καταλάβει ακόμη και παιδιά;
σχόλια