Κύριε Τερζόπουλε, μπορείτε να μου μιλήσετε για διάφορα πράγματα γενικά, σας παρακαλώ;
Οι γονείς μου ήταν μάλλον σιωπηλοί και μετρίου αναστήματος. Η μάνα μου σήμερα είναι 95 ετών. Όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, με ρωτάει συνήθως εάν κάνω την ίδια δουλειά ακόμα. Δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι δουλειά κάνω. Σήμερα, κατηφορίζοντας από το σπίτι μου, που είναι Σίνα και Σκουφά, και διασχίζοντας τον περίβολο που υπάρχει στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου, είδα απέναντι σε μια στάση λεωφορείου περίπου 30 παιδιά*, 4 έως 7 ετών, και δυο κυρίες που τα συνόδευαν και περίμεναν κάποιο λεωφορείο για την Καισαριανή και αυτές οι δυο κυρίες μαζί με κάποιες άλλες δημιούργησαν έναν χώρο για να περάσουν τον δρόμο τα παιδιά. Το σπίτι, αυτό που σας είπα πως είναι στη γωνία Σίνα και Σκουφά, είναι ωραίο γιατί έχει ένα πολύ μεγάλο μπαλκόνι με πολλά λουλούδια και δέντρα, όπως λεμονιές, πορτοκαλιές και κουμκουάτ. Έκανα λικέρ από κουμκουάτ. Του χρόνου θα βάλω (παύση) ντοματιές,(παύση) μελιτζάνες και (παύση) πιπεριές. Τις προάλλες μάζεψα βαγιόφυλλα και τα ξέρανα. Σήμερα θα κάνω μια κοτόσουπα. Έχει έρθει ένας φίλος μου από τη Σουηδία και θα φτιάξω να φάμε μια κοτόσουπα. Μου (παύση) αρέσει (παύση) αρκετά (παύση) η θάλασσα. Το βουνό μου αρέσει πολύ λιγότερο από τη θάλασσα. Μόνο δεν θέλω να βλέπω αυτούς που υποκρίνονται τους παραθεριστές. Καθόλου δεν αντέχω να το βλέπω αυτό. Αυτό το κακόγουστο ritual της προγραμματισμένης ξεκούρασης, που οι άνθρωποι κάθονται σε ξαπλώστρες και βάζουν λάδι μαυρίσματος στην πλάτη τους. Οι άνθρωποι πιστεύω πως ξεκουράζονται πραγματικά όταν δεν το οργανώνουν, μπορεί να είναι μια στιγμή, μπορεί και μια μέρα ή ένας μήνας, μπορεί να συμβαίνει ακόμη και όταν δουλεύεις και να μην το καταλαβαίνεις, αλλά να ξεκουράζεσαι και αυτό να σου φτάνει. Φοράω ρούχα παλιά, που έχω συνηθίσει να φοράω. Όταν αγοράζω κάτι καινούργιο, περνάει καιρός μέχρι να αποφασίσω να το βάλω στο συρτάρι με τα ρούχα που φοράω. Ένα παλτό κι ένα κασκόλ που αγόρασα πριν από χρόνια στη Μόντενα τώρα έχω αρχίσει δειλά δειλά να τα βάζω. Όταν ήμουν νεαρός, φορούσα ρούχα με χρώματα, αλλά όχι πια. Είχα αγοράσει παλιά από το Παρίσι ένα παλτό σταυρωτό και είχα δώσει όλα μου τα λεφτά για να το πάρω. Γιατί γκομένιζα τότε. Φανταστικό (παύση) παλτό. Δεν μπορώ άλλο να δουλεύω τόσο πολύ, θα ήθελα να μπορούσα να μην το κάνω, αλλά δεν μπορώ, δηλαδή με κουράζει, αλλά πια το έχω συνηθίσει και μου είναι δύσκολο ν’ αλλάξω τη ζωή μου, είναι περίεργο. Δεν πηγαίνω στα μπουζούκια, γιατί όταν πήγα, έπληξα.
Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό που λέγεται Μακρύγιαλος Πιερίας. Μακρύγιαλος, Μακρύγιαλος, είναι μία λέξη, όχι δύο. Έχω άλλα τρία αδέρφια, όλα αγόρια, δηλαδή υπήρχε και μια αδερφή, αλλά πέθανε μικρή, από μια παιδική αρρώστια. Πήγαινα τα καλοκαίρια στα χωράφια. Ο πατέρας μου ψάρευε κιόλας. Μερικές (παύση) φορές ψάρευε για μέρες. Η μάνα μου οργάνωνε με μεγάλη αυστηρότητα τη ζωή και άσπριζε συχνά το σπίτι. Αυτό ήταν το πιο αληθινό action που έχω δει, η πιο αληθινή περφόρμανς. Στο σπίτι δεν είχα δικό μου δωμάτιο, δεν είχα δικό μου σεκρετέρ. Υπήρχε ένα τζάκι στο σπίτι. Η γιαγιά μου, όταν είχε ακούσει για το πρόβλημα της πείνας στην Αιθιοπία, μου είχε πει: «Άκουσα στο ραδιόφωνο πως στην ηθοποιία πεθαίνουνε». Εγώ έφυγα 12 ετών από το σπίτι. Τα καλοκαίρια, όμως, γυρνούσα και δούλευα σκληρά. Μαζί τους. Πήγα στην Κατερίνη για το γυμνάσιο. Έμενα σ’ ένα δωμάτιο, στη μέση υπήρχε ένας διάδρομος με μια γκαζιέρα και μετά ένα άλλο δωμάτιο, στο οποίο έμενε ένα άλλο παιδί που το λέγανε Κώστα Τζουμέρκα. Κάθε Σάββατο μου έστελνε η μάνα μου ένα ψωμί, μια πίτα, συνήθως τυρόπιτα ή πρασόπιτα ας πούμε, και πολλές φορές ένα κοτόπουλο. Όχι πάντα (παύση) κοτόπουλο.
#quote#
Οι καλύτεροι ηθοποιοί του κόσμου πιστεύω, δηλαδή είμαι σίγουρος πια, πως είναι οι Ρώσοι και οι Έλληνες. Δεν είναι οι Γερμανοί. Στον Κώστα Τζουμέρκα στέλνανε πατάτες και καλαμπόκια. Όταν υπήρχε κοτόπουλο, το βάζαμε μαζί με τις πατάτες του Κώστα και το τρώγαμε. Το 1988 ήμουνα σε μια περιοδεία στη Μελβούρνη και μετά την παράσταση σταμάτησε μια Mercedes και βγήκε από μέσα ο αρχιεπίσκοπος, μπορεί κι επίσκοπος, δεν είμαι σίγουρος, μάλλον επίσκοπος Ωκεανίας και Νέας Ζηλανδίας, ο οποίος ήταν ο Κώστας Τζουμέρκας. Στο σχολείο πέρασα ευχάριστα. Θυμάμαι τις σχολικές παραστάσεις, θυμάμαι το έργο Ζητείται Ψεύτης, θυμάμαι να συμμετέχω, δεν θυμάμαι ποιον ρόλο έπαιζα. Θυμάμαι ότι διάβαζα αρκετά. Έπαιρνα βιβλία από την Ευαγγελική Βιβλιοθήκη. Όταν τελείωσα το σχολείο, επιθυμούσα ν’ ασχοληθώ με το θέατρο, έτσι απροσδιόριστα, με το θέατρο. Είχα κάτι μικρά βιβλιαράκια με θεατρικά, εκδόσεις Φέξη. Ή Μέξη. Φέξη νομίζω. Ήρθα στην Αθήνα χωρίς λεφτά και συνάντησα τον Κατράκη και ο Κατράκης, μαζί με τον Μιχαηλίδη, θεωρώντας ότι είμαι για κάποιον λόγο τυχερός, μου είπαν να τους ακολουθήσω στον ιππόδρομο και να ποντάρω γι’ αυτούς ένα άλογο και το έκανα και το άλογο κέρδισε και για να με ευχαριστήσουν μου δώσανε 20 χιλιάδες δραχμές που, ξέρεις, ήταν πολλά λεφτά οι 20 χιλιάδες δραχμές, ήταν πάρα πολλά.
Έμενα στην οδό Λέοντος Σγουρού. Η Λέοντος Σγουρού είναι η προέκταση της Δαφνομήλη. Ήταν για μένα η εποχή της μεγάλης περιέργειας. Ήθελα να ξέρω. Έβλεπα παραστάσεις ξανά και ξανά και ξανά. Είχα δει τη Δολοφονία του Μαρά του Κάρολου Κουν 25 φορές. Τη θυμάμαι όλη την παράσταση. Όλη. Ο Λαζάνης έκανε τον Μαρά. Οι καλύτεροι ηθοποιοί του κόσμου πιστεύω, δηλαδή είμαι σίγουρος πια, πως είναι οι Ρώσοι και οι Έλληνες. Δεν είναι οι Γερμανοί. Πήγα στρατό για 26 μήνες, στην Κόρινθο και τη Λάρισα. Πέρασα απαίσια.
Ευτυχώς, υπήρχε ένας γιατρός, αναισθησιολόγος, και με πήρε βοηθό του για να κρατάω τη φούσκα του οξυγόνου όταν κουραζόταν κι έτσι κάπως πέρασε ο καιρός πιο γρήγορα. Μετά γύρισα πάλι στην Αθήνα και μετά πήγα στη Γερμανία. Πήρα τη βίζα και συνάντησα τον αδερφό μου, που είχα να δω περίπου 25 χρόνια. Με πήγε στη γυναίκα του Μπρεχτ. Στη Γερμανία άλλαξα τελείως, εκεί άλλαξαν όλα. Πήγα γεμάτος μ’ ένα χάος κι εκεί αναγκάστηκα να μάθω να οργανώνω και να αφαιρώ πράγματα σε μένα. Στην Ελλάδα μάς κυβερνούν οι νεκροί κι αυτοί που ζουν θέλουν κι αυτοί να συνεχίσουν να μας κυβερνούν και ως νεκροί. Είμαι ήρεμος άνθρωπος. Μερικές φορές όμως νευριάζω και λέω κάποιες βρισιές. Κρίνω πολύ τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους και πολύ από τη φυσιογνωμία τους και σπάνια πέφτω έξω. Το πρωί ξυπνάω στις 6:30. Μια ζωή ξυπνάω στις 6:30. Δεν παίρνω πρωινό σπίτι μου. Έρχομαι στο θέατρο και παίρνω πρωινό. Πίνω έναν καφέ και τρώω δυο φρυγανιές με κάτι. Τίποτα το ιδιαίτερο. Λέω συχνά τη λέξη «αίσθηση», πιάνω τον εαυτό μου να λέει αυτήν τη λέξη συχνά. Επίσης, λέω πολύ τη λέξη «εγρήγορση».
Δεν μπορώ να μιλήσω για πολλή ώρα στο τηλέφωνο γιατί βαριέμαι.
Κύριε Τερζόπουλε, θα ήθελα να μου πείτε ποιου σχεδιαστή ήταν το παλτό που είχατε αγοράσει παλιά στο Παρίσι;
Ήταν του (παύση) Pierre Cardin.
σχόλια