☛ Δύο εικοσάχρονοι Αθηναίοι, ο ένας χρυσαυγίτης και ο άλλος αναρχικός, εξήγησαν στον Αντώνη Ντινιακό πώς θα αλλάξουν το σύστημα.
Το άρθρο αλλά και το εξώφυλλό μας, ενόχλησαν κόσμο της μιας και της άλλης πλευράς, που θεωρούν ότι δεν ανήκουν στα άκρα ή πως κι αν ανήκουν, δεν πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο άρθρο/εξώφυλλο με τον αντίπαλο.
Σχολίασε ο Αιρετικός: «Αφού τα έχουμε πει, βρε... Όταν η πέτρα έρχεται από δεξιά, είναι φασισμός. Όταν έρχεται από αριστερά, είναι ταξικός αγώνας. Απλά πράματα». Η onar πρόσθεσε: «Άμα με δείρει αριστερός, θα λέω πως ήταν για το καλό της χώρας, άμα με δείρει δεξιός, θα λέω πως ήταν για το κακό της. Το θέμα είναι ότι εγώ θα είμαι δαρμένη».
«Από πού κι ως πού λένε και κάνουν τα ίδια πράγματα;» αντέδρασε ο/η plankton. «Δηλαδή, η πρόθεση και το ηθικό/ιδεολογικό υπόβαθρο δεν παίζουν κανέναν ρόλο; Και μόνο στην πράξη να το δούμε, εγώ δεν μπορώ να εξισώσω το κάψιμο ενός ΑΤΜ με το μαχαίρωμα ενός Πακιστανού. Και μιλάω γι' αυτά που πρεσβεύουν οι ιδεολογίες καθαυτές, όχι για μεμονωμένες περιπτώσεις, γιατί προφανώς μέσα σε αυτούς τους χώρους κινούνται άτομα που απλώς ντύνουν την αντιδραστικότητά τους με ιδεολογικό περιτύλιγμα και όποιον πάρει ο χάρος.
Στο συγκεκριμένο άρθρο, όμως, διακρίνω πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη νοοτροπία, στα κίνητρα και στον τρόπο σκέψης των δύο παιδιών. Καταλαβαίνω ότι εν μέρει και οι δύο θέσεις είναι αποτέλεσμα απογοήτευσης και θυμού, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ο μεν αναρχικός βασίζει την ιδεολογία του σε αυτό που του υπαγορεύουν ο ηθικός του κώδικας και η θεωρητική του κατάρτιση, ο δε χρυσαυγίτης απλουστεύει πολύ τα πράγματα – ότι το "σύστημα" είναι σκατά γενικώς και αορίστως δημιουργεί αυθαίρετες αιτιακές σχέσεις (πατέρας έχει δεχτεί επίθεση από μετανάστη = οι μετανάστες φταίνε για όλα) και το έναυσμα για τη "στρατολόγησή" του ήταν οι συζητήσεις με τους τύπους που πάνε μαζί γήπεδο.
Και δεν θα αναφερθώ καν στους αποδέκτες της βίας του καθενός, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι – πράγμα που φυσικά και κάνει τη διαφορά και απορώ πραγματικά μαζί σας, αν όντως δεν το βλέπετε».
Για τις ομοιότητες μίλησε ο Χωρίς Όνομα: «... οι δραστηριότητες (σ.σ. και των δύο ομάδων) συμπεριλαμβάνουν βιαιότητα, εκφρασμένη με οποιονδήποτε τρόπο (από οπαδικούς βανδαλισμούς σε γήπεδα μέχρι "γνωστά άγνωστα" καψίματα ΑΤΜ και "πατριωτικά" σπασίματα πάγκων). Θα βρεις μέσα και κάμποσα "ατίθασα νιάτα", τα οποία, είτε χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία μια κάποια ιδέα/ιδεολογία, είτε, ακόμα χειρότερα, πιστεύοντας γνησίως ότι την υπηρετούν, τελικά αυτό που κάνουν είναι απλώς να εκτονώνουν την εσωτερική τους ένταση κι αγανάκτηση.
Ταυτόχρονα, ιδεολογικοποιούν τη βία τους, έτσι ώστε π.χ. οι "μπάτσοι" να είναι απλώς "στολές" μέσα στις οποίες αποκλείεται να κρύβονται άνθρωποι (και έτσι να είναι ιδεολογικά πλήρως ok το να προσπαθήσεις οποιαδήποτε καφρίλα πάνω τους) ή οι μετανάστες να είναι απλώς "λάθρο", βρομερά παράσιτα στην πόρτα του ντόπιου Έλληνα πατριώτη καταστηματάρχη, σκουρόχρωμες ενοχλητικές παρεμβάσεις στο αστικό τοπίο και, πάντως, σίγουρα κάτι πολύ λιγότερο από άνθρωποι (και έτσι είναι πολύ λογικό να τους σπας στο ξύλο, να τους φτύνεις, να τους βρίζεις, να τους απειλείς, να τους σκοτώνεις – στο κάτω κάτω δεν το κάνεις για σένα, για τους καταστηματάρχες το κάνεις, που "σου φιλάνε τα χέρια").
Αλλά το ότι διψασμένους για αδρεναλίνη εικοσάρηδες, οι οποίοι με οποιαδήποτε ιδεολογική δικαιολογία είναι προθυμότατοι να βανδαλίσουν ή να παίξουν ξύλο, θα βρεις παντού, δεν σημαίνει ότι οι ιδεολογίες είναι όλες ίδιες.
Ειδεμή, ποιος ο λόγος να μιλάμε μόνο για δύο άκρα;
Εγώ μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον τέσσερα: την αναρχία, τον ναζισμό, τον Θρύλο και τον ΠΑΟΚ».
☛ Η δημοφιλέστερη στήλη της περασμένης εβδομάδας ήταν αυτή του Δημήτρη Ρηγόπουλου με τίτλο «Ο αθόρυβος θρίαμβος των Αtenistas και η εκκωφαντική σιωπή των θεωρητικών του καναπέ».
Μεταξύ άλλων, σχολίασε ο Αλλονσανφάν: «Η αρνητική (και όχι κριτική) στάση ενός μέρους αριστερών/αναρχικών απέναντι σε αυτές τις συλλογικότητες φανερώνει τον τεράστιο αφορισμό που επιφυλάσσουν σε οτιδήποτε κινείται εκτός των ιδεολογικών και οργανωτικών γραμμών τους. Ένας αφορισμός που, δυστυχώς, τείνει στην τυφλότητα. Και αυτό για τον κυρίαρχο αριστερό λόγο (ρεφορμιστικό και επαναστατικό) έρχεται από παλιά. Μιλάω για τον εκτροχιασμό από τους κοινωνικούς στόχους προς τους πολιτικούς και τον αυτοσκοπό της κατάληψη της εξουσίας. Για τον αναρχικό λόγο είναι πραγματικά φενάκη, σε μεγάλο βαθμό αυτοαναίρεση. Ειδικά αν συλλογιστούμε ότι τέτοιες δράσεις είναι θετικά προσανατολισμένες σε επίπεδο κοινωνικών στόχων ως προς τις αναρχικές και αριστερές ιδέες... Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά! Καλό αγώνα στα παιδιά!».
Και ο g_theo αστειεύτηκε: «Γενικώς, πάσχουμε από το "σύνδρομο Βάνα Μπάρμπα". Όλο γκρινιάζουμε ότι δεν γίνονται πράγματα και όταν κάποιοι τα κάνουν, τους αντιμετωπίζουμε με καχυποψία. Και καλά η Βάνα, πήγε στο "Dancing", εμείς οι υπόλοιποι τι θα απογίνουμε με αυτά τα μυαλά;».
σχόλια