☛«Τι πιστεύουν οι Έλληνες για απιστία, ομοφυλοφιλία, αμβλώσεις;» είχε τίτλο το άρθρο των Θανάση Χαραμή και Δημήτρη Κυριαζή που παρουσίασε τα αποτελέσματα μεγάλης έρευνας από την οποία φαίνεται ότι, ναι, οι Έλληνες είναι ακόμα αρκετά συντηρητικοί.
«Γεια σου, ρε Ελληνάρα, που δίνεις τα ίδια αρνητικά ποσοστά στον τζόγο και στην ομοφυλοφιλία! Είναι προφανές, από τα ποσοστά, ότι η Ελλάδα είναι από τις πιο συντηρητικές χώρες της Ευρώπης. Αν το 14% θεωρεί ανήθικη την αντισύλληψη, γιατί ξαφνιαζόμαστε που η Χρυσή Αυγή είναι στο 10%;» σχολίασε η sara mara kako synapanthma. Ο/η pieta πρόσθεσε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το 19% των Ελλήνων θεωρεί μη αποδεκτό το διαζύγιο και, ακόμα χειρότερα, το 14% ως μη αποδεκτή την αντισύλληψη! Καλά, όσο για τα τραγικά νούμερα σχετικά με την ομοφυλοφιλία, μόνο ντροπή για το έθνος μας που, κατά τα άλλα, διαρρηγνύουν κάποιοι τα ιμάτιά τους ότι γέννησε τον πολιτισμό... Τρομάρα μας!».
Τέλος, η Iris Prismaticae έγραψε: «Και μετά εμείς ανάγουμε άπειρα χαρακτηριστικά μας σε εποχές όπως η Τουρκοκρατία, η Κατοχή, ο Εμφύλιος... Ας δούμε τους Ισπανούς, που είναι κι αυτοί “νότιοι”, χώρα παραδοσιακά καθολική και από τις πλέον συντηρητικές της Ευρώπης μέχρι σχετικά πρόσφατα, έχοντας, ως γνωστόν βυθιστεί επί 30 χρόνια στο σκοτάδι του φρανκισμού που είχε αφήσει τα σημάδια του ακόμα και μετά το πέρας του. Το άλμα στην κοινωνία τους είναι τεράστιο, πλέον ανταγωνίζονται σε ανοιχτότητα τους βορειοευρωπαίους (και χωρίς να χάσουν το ιδιαίτερο “χρώμα” τους ως λαός και ιδιοσυγκρασία) και αυτό είναι κάτι που δεν περίμενα την εν λόγω έρευνα για να το διαπιστώσω. Εμείς γιατί είμαστε τόσο κολλημένοι ως λαός;».
☛«Γιατί ανεχόμαστε όλο αυτό το πασχαλινό σπλάτερ;» αναρωτηθήκαμε στο προηγούμενο τεύχος, με αφορμή τους τραυματισμούς από μπαλωθιές, κροτίδες αλλά και τις άπειρες φωτογραφίες στα social media με σουβλισμένα ζώα.
Ο Dante σχολίασε: «Σε όλα αυτά υπάρχει το τεράστιο πρόβλημα ανοχής των ατόμων που απαρτίζουν την ωραία μας κοινωνία, δηλαδή όλων μας. Υπάρχουν εκκλησίες όπου δεν γίνεται αυτός ο σαματάς από τα βεγγαλικά και τα δυναμιτάκια και αν κάποιος διαλέγει να πάει στην εκκλησία όπου γίνεται όλος αυτός ο χαμός, είναι σαν να τα θέλει ο κώλος του. Είμαι της άποψης ότι θα πρέπει να γίνει εμπάργκο σε αυτές τις εκκλησίες. Να μην πηγαίνει ο κόσμος. Το καγκουράκι μετά δεν θα έχει κοινό για να κάνει επίδειξη. Και οι ίδιοι οι παπάδες να διαμαρτύρονται ότι π.χ. δεν θα γίνει λειτουργία, αν δε σταματήσουν αυτά τα καφριλίκια. Μόνο έτσι ίσως να αλλάξει κάτι».
Ο/η BlackHeart έγραψε: «Μέχρι τις κροτίδες και τα όπλα συμφωνώ και επαυξάνω. Το αρνί, όμως, έχει την τιμητική του το Πάσχα και από εκεί κι έπειτα, σε ελάχιστες περιπτώσεις βρίσκεται στην καθημερινή μας διατροφή. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για σφαγή και βαρβαρότητα, ας μιλήσουμε για τα κοτοπουλάκια, τις αγελαδίτσες και όλα τα υπόλοιπα κρέατα που τρώμε σωρηδόν όλο το υπόλοιπο έτος και σε σαφώς μεγαλύτερες ποσότητες απ’ ό,τι το αρνί. Και αντιπαραθέτω: αν πας στο Αμέρικα την Ημέρα των Ευχαριστιών, θα εκπλαγείς με την παρόμοια σφαγή αλλά και με τη βαρβαρότητα με την οποία οι Αμερικάνοι καταναλώνουν τις γαλοπούλες. Και με το πόσο γελοίο είναι που ο ίδιος ο Πρόεδρος της Αμερικής διαλέγει μία και της δίνει “χάρη”, γλιτώνοντάς την από τη σφαγή, διά παντός».
☛Με αφορμή τη συνέντευξη της Μαρίας Χούκλη μας ήρθε η παρακάτω επιστολή: Κύριε διευθυντά,Διάβασα την παρουσίαση της κ. Μαρίας Χούκλη και σας απευθύνω την επιστολή αυτή για όσα είπε η εν λόγω δημοσιογράφος για την αντικειμενικότητα στην πληροφόρηση (πρέπει να είσαι «έντιμα υποκειμενικός, γιατί αντικειμενικός δεν είσαι ποτέ» κ.λπ.).
Η τηλεόραση, ως μέσο μετάδοσης «λόγου» και «παράστασης» (Σύνταγμα, άρθ. 15 παρ. 1), οφείλει να αγνοεί την υποκειμενικότητα, θέτοντας ως προπομπό την ανεύρεση της αλήθειας. Κατανοώντας την ανθρώπινη φύση και τον ανθρώπινο στοχασμό, η τηλεόραση οφείλει να αφήνει εκτός ένα ανεδαφικό πλαίσιο, που μέσα σε αυτό δεν μπορεί να ωριμάσει η αλήθεια. Αντίθετα, η τηλεόραση (με το πιο πάνω χαρακτηριστικό) οφείλει να αντιλαμβάνεται τα όρια του ορθού «λόγου» και να τον αξιοποιεί ως πλεονέκτημα για το κοινό καλό, δηλαδή για την εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης και κατά λογική ανάγκη για την πραγμάτωση της αντικειμενικότητας.
Το Σύνταγμα, ορίζοντας αρχές για την πληροφόρηση, με πρώτη από όλες την αντικειμενικότητα (άρθ. 15 παρ. 2), απευθύνεται στον ψυχισμό και στη συνείδηση του στοχαζόμενου τηλεθεατή – και όχι σε καταναλωτή. Έτσι, ο λόγος της τηλεόρασης γίνεται ο αντικειμενικός λόγος της αυθυπαρξίας των πραγμάτων, τα οποία «ξαναβρίσκουν» την ταυτότητά τους μακριά από κοινοτοπίες και υποκειμενισμό, μακριά από μία ατμόσφαιρα στην οποία κυριαρχούν τα στερεότυπα. Διαφορετικά, η όλη διαδικασία διακρίβωσης της ταυτότητας των πραγμάτων (αντικειμενικότητα) μοιάζει με σκηνοθεσία, η οποία αδυνατεί να προσφέρει κάποιο όφελος ουσιαστικό στον άνθρωπο-τηλεθεατή.
Σας ευχαριστώ, Νίκος Ανδρουτσόπουλος, Αθήνα
σχόλια