Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
Έχω γράψει τη μουσική του έργου, την οποία και ερμηνεύω ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης. Δηλαδή, έχω και έχω κάποια μικρή συμμετοχή δραματουργικά, χωρίς να συμμετέχω πολύ ενεργά στο υποκριτικό μέρος. Παρ' όλα αυτά, είμαι μονίμως επί σκηνής και αποτελώ άλλο ένα πρόσωπο του έργου.
Πώς θα περιέγραφες τη συγκεκριμένη μουσική;
Εμπνεύστηκα τη μουσική από το κείμενο. Έχω, για παράδειγμα, ένα τραγούδι, ίσως το πιο βασικό της παράστασης, το οποίο περιλαμβάνει στίχους του κειμένου. Νομίζω ότι η μουσική είναι, όπως και το έργο της Σάρα Κέιν, αρκετά μελαγχολική αλλά και λυρική, ρομαντική.
Πέρσι παίζαμε για αρκετούς μήνες, τέσσερις φορές την εβδομάδα, το ίδιο έργο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά κάθε βράδυ ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.
Ποιο κομμάτι σου φάνηκε πιο δύσκολο από την όλη διαδικασία;
Η δημιουργική διαδικασία ήταν αρκετά εύκολη και αυθόρμητη για μένα. Δεν δυσκολεύτηκα κάπου. Περισσότερο με άγχωνε το πώς θα ενωνόταν κάθε μουσικό κομμάτι που έγραφα με τα υπόλοιπα, ώστε να δημιουργηθεί μια ολότητα. Δουλεύαμε κάθε σκηνή ξεχωριστά κι εγώ έγραφα μουσική για κάθε κομμάτι της παράστασης, έχοντας την αγωνία τού πώς όλα αυτά θα γίνονταν ένα. Εμπιστευόμουν πολύ τη σκηνοθέτιδά μου σε εκείνη τη φάση, γιατί είχε την πλήρη εικόνα, ενώ εγώ δεν μπορούσα –λόγω απειρίας ίσως– να το δω ως όλον. Τελικά, η μουσική έδεσε με το έργο και είναι κάτι που ρέει πολύ ομαλά.
Από την πρώτη παράσταση μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει για σένα;
Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι κάθε παράσταση είναι άλλο πράγμα, άλλη εμπειρία. Πέρσι παίζαμε για αρκετούς μήνες, τέσσερις φορές την εβδομάδα, το ίδιο έργο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά κάθε βράδυ ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Ίσως επειδή ήταν άλλος ο κόσμος, άρα άλλη και η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο. Ίσως επειδή εμείς φέραμε άλλο ψυχισμό κάθε μέρα, άλλη διάθεση. Αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό από την περσινή χρονιά για μένα. Τώρα που παίζουμε εδώ και αρκετό καιρό την παράσταση, νιώθω λίγο πιο σίγουρη και κάθε φορά παρατηρώ πράγματα σε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις τόσο στο κείμενο όσο και στην παράσταση, έτσι όπως την έχουμε στήσει.
Πώς νιώθεις όταν τελειώνει η παράσταση κάθε βράδυ; Κατά πόσο σε επηρεάζει;
Όσο επαγγελματίας και να είσαι, όσο τεχνικά άρτιος και να μπαίνεις μέσα σε αυτό, δεν γίνεται να μη συγκινείσαι. Ίσως φταίει το ότι το συγκεκριμένο κείμενο είναι τόσο δυνατό, αλλά νομίζω ότι είναι και η διαδικασία του performing. Όσο αποστασιοποιημένος και να είσαι, είναι σαν να το ζεις κάθε βράδυ και αυτό με γεμίζει πάρα πολύ. Μου έχει δώσει πολύ όμορφα πράγματα, αλλά, από την άλλη, είναι και πολύ κουραστικό. Κάθε βράδυ, όταν τελειώνουμε, είναι σαν να έκανα πολλές ώρες μια χειρωνακτική εργασία. Όλη αυτή η κούραση είναι ψυχολογική, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει και τόσο πολλά, που τελικά δεν σε βαραίνει.
Εσύ έχεις περάσει κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Ναι, όπως όλοι μας, νομίζω. Πιστεύω πως οι φορές που έχω νιώσει πραγματικά πολύ άρρωστη έχουν να κάνουν με τον έρωτα, όταν κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον τομέα, κάτι το οποίο πραγματεύεται πολύ και το κείμενο του έργου, οπότε υπάρχουν πολλά στοιχεία στο κείμενο με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ, και ας μην ήμουν ποτέ πραγματικά άρρωστη, ασθενής. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους μας, πάνω-κάτω. Είναι και ο τρόπος που γράφει η Σάρα Κέιν. Η τέχνη της και ο τρόπος της είναι τόσο μαγικοί, που ενέχουν στοιχεία πανανθρώπινα και οικουμενικά, τα οποία θα νιώσεις σαν δικά σου.
Τι σχέδια έχεις αφού τελειώσουν οι παραστάσεις;
Έχω γράψει τη μουσική για την παράσταση της Νίνας Ράπη, Άγριες Νότες, σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη, που ξεκινάει από 6 Οκτωβρίου στο Αγγέλων Βήμα. Επίσης, θα γράψω τη μουσική για τη νέα παράσταση που σκηνοθετεί η Άντζελα Μπρούσκου, Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ του Ράινερ-Βέρνερ Φασμπίντερ.
2/10-18/10, Πέμ.-Κυρ., 20:30, Bios Main, Πειραιώς 84, 210 3425335
σχόλια