Κομμάτια που ήθελα να γράψω...
Να γράψω ένα κομμάτι για την κακή "εικόνα" ορισμένων καλών ανθρώπων που ξέρω― και το αντίστροφο. Η ραγδαία αλλαγή κώδικα επικοινωνίας που επιβλήθηκε από τα social media, βρήκε μερικούς ανθρώπους ανέτοιμους, λόγω ηλικίας ή στάσης, να διαχειριστούν τη λαίλαπα της μίρλας γύρω από τον καθένα. Με αποτέλεσμα να παγιωθούν παρεξηγήσεις -καλές ή κακές.
Έτσι άνθρωποι εξαιρετικοί, που δεν έχουν την πονηριά, την "επιστήμη" ή την διάθεση να στρέψουν το ανίδεο κοπάδι προς τον έπαινο (ή σε κάτι κοντινό προς την πραγματικότητα), το αφήνουν να ακολουθεί κάθε κακόβουλο κουτσομπολιό (διατεταγμένο συχνά), ίσως και με μια γεύση περιφρόνησης.
Αντιθέτως, διάφοροι τενεκέδες, παπαγαλίζοντας μια ντουζίνα κλισέ που ρίχνουν το κοινό σα γκόμενο σε απόγνωση, αποτελούν τα πολυφίλητα τέκνα της ρηχής αγέλης, που ως τάγμα εφόδου περιπολεί στο φέϊσμπουκ για να δαφνοστεφανώσει όποιον της πει γλυκόλογα και να λιντσάρει όποιον δεν καλακεύει το μέτριο γούστο της, την μέτρια μόρφωσή της, και κυρίως την πικρή ζωή της.
Να γίνει αναφορά, στον συνακόλουθο τυμπανισμό των image makers (άλλων κωλόπαιδων αυτών!) και στην στιχομυθία που κατεγραψε ο Μποντριγιάρ, νομίζω στο "Η Έκσταση της Επικοινωνίας": ― Αχ, τι ωραίο είναι το μωράκι σας! ―Και πού να δείτε τη φωτογραφία του!
(συνεχίζεται)
