Ο Στάθης Δράκος είναι ο εμπνευστής και η φωνή των Minor Project, του συγκροτήματος με έδρα την Πάτρα που πριν από τρία χρόνια έκανε μια ανέλπιστη επιτυχία με το «χατζιδακικό» In Colors από το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους. Ο Στάθης έκανε μεγάλη πρόοδο από τότε, συνεργάστηκε με αρκετούς νέους μουσικούς, μετακόμισε στην Αθήνα και μπήκε για τα καλά στον κόσμο της μουσικής. Κι ας μην το είχε σχεδιάσει. «Έχω μεγαλώσει στη βόρεια Εύβοια και στη Χαλκίδα και μετά, όταν ήμουν 17 χρονών, πήγα να σπουδάσω στην Πάτρα μηχανικός υπολογιστών» λέει. «Ακόμα σπουδάζω. Είμαι στα τελειώματα, θέλω να ελπίζω. Κάποια στιγμή η ζωή με έφερε στην Αθήνα λόγω των δουλειών που προέκυπταν και όλων αυτών που έπρεπε να κάνω. Ήρθα για να δουλέψω, όχι ως μουσικός, έκανα επικοινωνία στο Gazarte για έναν χρόνο και από τον κόσμο που γνώριζα και συναναστρεφόμουν άρχισαν να έρχονται και μουσικές προτάσεις. Έτσι άρχισα να βρίσκω διεξόδους μέσα από τη μουσική». Μιλάει για το ωδείο που ξεκίνησε από την πρώτη δημοτικού και έκανε για χρόνια παράλληλα με το σχολείο, αλλά μετά τον έκανε να φρικάρει. «Τα φόρτωσα στον κόκορα και δεν έφτασα σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και έτσι μου έμειναν πράγματα» λέει. «Δεν θα γινόμουν ποτέ βιρτουόζος σε ένα όργανο με το χρόνο που διέθετα, ενώ άλλοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει και κάνουν και πιο κλασικές σπουδές. Είναι κάτι το οποίο θα το ζήλευα, αλλά το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας τι τον ενδιαφέρει να κάνει πάνω στη μουσική, γιατί υπάρχουν πολλοί τομείς. Εμένα με ενδιαφέρει να είμαι μόνος και να γράφω».
Τον ρωτάω τι ήταν αυτό που τον έκανε να αρχίσει να γράφει μουσική. «Άρχισα να γράφω μουσική γιατί είχα εκρήξεις θυμού για πολλά πράγματα» απαντάει. «Όχι σε τρομερό βαθμό, σε βαθμό που μας πιάνουν όλους τους ανθρώπους κρίσεις διαπροσωπικές. Προσπαθούσα να το διοχετεύσω αυτό κάπου παραγωγικά. Τα κομμάτια που μου αρέσουν βλέπω ότι γράφονται κυρίως υπό αυτές τις συνθήκες, τα γράφω για να ξεφορτωθώ κάτι από πάνω μου».
Είναι τόση πολλή η πληροφορία της μουσικής που παίρνουμε καθημερινά, που είναι αδύνατο να μπορέσει κάποιος άνθρωπος να την απορροφήσει. Κάνει ένα scroll down το facebook, βλέπει τα ονόματα από δέκα καινούργιες μπάντες και δεν μπορεί να καταλάβει τι του αρέσει και τι αξίζει να ακούσει και δεύτερη φορά.
Ο προσωπικός ήχος του –αλλά και του συγκροτήματος- μπορεί να έχει αρκετές επιρροές, αλλά μετά από το In Colors είναι αναπόφευκτες οι αναφορές στον ήχο του Χατζιδάκι. «Νομίζω ότι επειδή στην οικογένειά μου δεν ακούγαμε ποτέ αυτό που λέμε ‘καλή, ποιοτική μουσική’, την έψαχνα κι εγώ λίγο μόνος μου. Όταν ήμουν μικρός άκουγα πολλή ποπ, -’90s ποπ, ’00s ποπ, τις έχω ζήσει και μου αρέσουν- αν και δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι που με επηρέασε. Πιστεύω ότι συνθετικά με επηρέασαν πράγματα που άρχισα να ακούω αργότερα μόνος μου, ή πράγματα που λειτούργησαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Λένε ότι έχω ‘χατζιδακική’ επιρροή, αλλά το πιο μεγάλο μέρος της επιρροής του Χατζιδάκι στα πράγματα που έγραφα το ένιωσα από κινηματογραφικές ταινίες, από πράγματα που έπαιζαν στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρός και πάντα μου τράβαγαν το ενδιαφέρον. Δεν είχαμε δηλαδή δίσκους του Χατζιδάκι στο σπίτι μας. Μου έμειναν κάποια πράγματα στο υποσυνείδητο και άρχισα να τα ψάχνω μετά και να τα αφομοιώνω».
Με τους Minor Project τραγουδάνε αγγλικό στίχο και ο δίσκος που ετοιμάζουν είναι αγγλόφωνος, αλλά τα τραγούδια που γράφει μόνος του έχουν ελληνικό στίχο. «Τώρα μου βγαίνει ελληνόφωνο πάρα πολύ» λέει. «Τώρα πια δεν με τρομάζει τόσο πολύ αυτή αμεσότητα του ελληνικού στίχου που παλιά με σόκαρε».
Σχολιάζει την αμέτρητη πληροφορία που μας βομβαρδίζει καθημερινά και κάνει πολύ δύσκολο το φιλτράρισμα της μουσικής. «Είναι τόση πολλή η πληροφορία της μουσικής που παίρνουμε καθημερινά, που είναι αδύνατο να μπορέσει κάποιος άνθρωπος να την απορροφήσει. Κάνει ένα scroll down το facebook, βλέπει τα ονόματα από δέκα καινούργιες μπάντες και δεν μπορεί να καταλάβει τι του αρέσει και τι αξίζει να ακούσει και δεύτερη φορά. Πάντα υπήρχαν πράγματα που όταν τα ακούγαμε μία και δύο φορές δεν μας έκαναν, αλλά στη συνέχεια, όταν τα ξανακούγαμε, γίνονταν αγαπημένα μας. Τώρα δεν μπορεί να γίνει αυτό γιατί αν δεν ακούσεις κάτι, περνάει και χάνεται. Με τόση πληροφορία που υπάρχει μια μπάντα δεν μπορεί να έχει σαφή εικόνα τι ξέρει ο κόσμος για αυτή, σε τι επίπεδο βρίσκεται, αν μπορεί να κάνει live και να γεμίσει κόσμο. Είμαστε σε μια φάση που δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Επίσης, αν δεν έρθει δεν σημαίνει ότι δεν του αρέσει η μουσική σου, μπορεί να μην έχει λεφτά, κι εγώ ως φοιτητής ήθελα να πάω να δω μπάντες που λάτρευα και δεν είχα τα 15 ευρώ που έπρεπε να δώσω. Δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν κοινό τους. Στη χύμα κατάσταση που είμαστε αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να κρίνεις το κοινό.
Δεν είμαι πολύ αντικειμενικός για να μιλήσω για τη νέα μουσική γιατί και ακούω και μαθαίνω νέα πράγματα από συναδέλφους που είναι φίλοι μου και ό, τι με κεντρίζει τον τελευταίο καιρό είναι δικό τους». Μιλάει για τον Δημήτρη Σαμόλη και την Duska που του αρέσουν πολύ. «Η Duska με εξέπληξε όταν την είδα live».
«Γράφω όταν είμαι χάλια. Όταν ο άνθρωπος είναι καλά δεν θέλει να κάνει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Θέλει να το χαίρεται και νομίζω ότι στη χαρά του δεν θα κάτσει να γράψει τραγούδι. Γράφω συνήθως για πράγματα που με στεναχώρησαν και που θέλω να εξορκίσω. Όταν δεν είμαι καλά, αυτό είναι που θέλω να κάνω».
Λέει ότι παρόλο που δεν άρχισε να ασχολείται με τη μουσική στοχευμένα, έχει αρχίσει να βγάζει λεφτά από αυτή. «Δεν το έχω βάλει σε τάξη χρονικά για να μπορώ να ζω από αυτή, αλλά έχω καταφέρει να τα βγάζω πέρα τα τελευταία χρόνια. Αν σκεφτείς πόσο λίγα πράγματα έχω κάνει δεν είναι και άσχημα. Στην Ελλάδα είναι μικρό και το κοινό και πρέπει να έχεις μεγάλες αντοχές για να ζεις από τα live. Ειδικά αν είσαι τραγουδοποιός είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ο μουσικός επιβιώνει γιατί μπορεί να παίζει session και να κάνει κάθε μέρα live. Ο δημιουργός ίσως κάνει καμία διαφήμιση. Πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω ότι όταν την προκαλείς την τύχη σου έχει αποτελέσματα. Δεν ήμουν άνθρωπος που είχα στόχους, αλλά λόγω του ότι ήμουν στη φάση της μουσικής πάντα στεκόμουν τυχερός στα πράγματα».
Τις τελευταίες μέρες ένα νέο τραγούδι του που τραγουδάει με τη Δήμητρα Γαλάνη, «Το Βαλς των Χαμένων Μετά» εμφανίστηκε στο YouTube ως προάγγελος του άλμπουμ τους που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο. Ο Στάθης έχει γράψει τη μουσική σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη. «Ο Νίκος με βρήκε από μια διασκευή που είχαμε κάνει σε ένα ρεμπέτικο τραγούδι» λέει, «ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου, με πέτυχε στην περίοδο που ήθελα να κάνω κάτι με ελληνικό στίχο και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί κάποια κομμάτια, τα οποία κατέληξαν σε δίσκο. Και τον πρότεινα στη Δήμητρα. Η Δήμητρα είχε ακούσει το In Colors, της άρεσε και με εμπιστεύτηκε».
«Πιο πολύ φοβάμαι να χάνω ανθρώπους. Το να περνάνε από τη ζωή μας, να ανανεώνονται συνέχεια και να μην ξέρεις πού θα πάει αυτό κι αν θα καταλήξει κάπου. Ή αν είχε νόημα. Τα υπαρξιακά θέματα με αγχώνουν και με πανικοβάλουν. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το ότι είμαστε τόσο στο τρέξιμο, που αφήνουμε στην άκρη τους ανθρώπους.
Μου αρέσει πάρα πολύ να ταξιδεύω, μου αρέσει να φεύγω και με τις δουλειές μου ήμουν μια Πάτρα, μια Αθήνα, μια Χαλκίδα, στο δρόμο συνέχεια. Άμα κάθομαι πολύ καιρό κάπου φρικάρω. Πάνω από τρεις βδομάδες δεν την παλεύω, αν δεν αλλάξω πόλη. Μου αρέσει πολύ να βλέπω σειρές. Βλέπω πάρα πολλές σειρές σε επίπεδο αρρώστιας. Βλέπω και 7 επεισόδια την ημέρα. Το Gotham, περιμένω όπως όλοι το Game of Thrones, το Mr. Robot…
Με ενοχλεί γενικά η γκρίνια, κι έχει να κάνει και με το χώρο της δουλειάς, όλοι δυσκολευόμαστε λίγο παραπάνω και αν το συνδυάσουμε με χρήμα υπάρχει μια σχετική κατήφεια.
Η επιτυχία και η μουσική για μένα δεν συνδυάζονται. Η επιτυχία της ζωής μου δεν συνάδει με τη μουσική. Για κάποιο λόγο νιώθω πολύ επιτυχημένος και ευτυχισμένος όταν πάει κάτι καλά με τη σχολή. Η επιτυχία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι πολλοί παράγοντες, πολλά μικρά τικ σε διαφορετικούς τομείς της ζωής, λίγο αισθηματικά, λίγο δουλειά, λίγο λεφτά. Δεν θα μπορούσα να βάλω το 100% της προσπάθειάς μου στη μουσική και να πω ότι αν βγάλω τόσα λεφτά και αν έχω τόσους φαν θα είμαι επιτυχημένος.
Δυστυχώς τον έρωτα τον έχω ζήσει πολύ άσχημα πιο παλιά, οπότε τα τελευταία χρόνια έχει πάψει να με αγγίζει. Στα τραγούδια πολύ σπάνια γράφω κάτι που να έχει αρχή τον έρωτα. Όχι ότι τον σνομπάρω, ο έρωτας είναι τραγουδισμένος άπειρα χρόνια και θα είναι για πάντα. Είναι κινητήρια δύναμη. Εμένα για κάποιον λόγο δεν με κάνει να θέλω να τον τραγουδήσω, δεν έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Είχα πάντα πράγματα που με εκνεύριζαν πιο πολύ στη σχέση μου με τους ανθρώπους, με την κοινωνία. Κι όποτε έχω πονέσει για κάτι ερωτικά και δεν έχω νιώσει την ανάγκη να το κάνω τραγούδι θεωρώ ότι ή κάτι πάει πολύ καλά ή ότι πάει πολύ λάθος».
https://www.facebook.com/drakosstathis?fref=ts
http://www.minor-project.com/Home.html
σχόλια