ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝΥ ΓΚΡΑΝΤ
Όταν αναλογίζεται κανείς τα χρώματα του Τελ Αβίβ, εκείνο που πάντα ξεχωρίζει είναι το λευκό – η χαρακτηριστική απόχρωση αυτού του μεσογειακού χωνευτηριού bauhaus κομψότητας. Αρκούν, όμως, λίγες ημέρες στη Λευκή Πόλη για να δει κανείς και όσα κρύβονται πίσω ή ανάμεσα στις μονοχρωματικές της καμπύλες: τη λάμψη από το φούξια της βουκαμβίλιας στις αλέες του Νέβε Τζέντεκ, της πρώτης συνοικίας του Τελ Αβίβ, τη ζούγκλα πρασίνου των ψηλών δέντρων που ευδοκιμούν στον καυτό και υγρό αέρα, το φτέρωμα των παπαγάλων που πετούν φευγαλέα από πάνω τους και, φυσικά, εκεί όπου σταματά το τσιμέντο, το μπλε παιχνίδισμα της ίδιας της θάλασσας. Πέρα από την παραγνωρισμένη υπερβολή της αστικής παλέτας του Τελ Αβίβ, υπάρχει πληθώρα εκλεκτικιστικών κτιρίων προγενέστερων του bauhaus που κοσμούν τους δρόμους με ιδιαίτερες προσόψεις σαν πρισματικά κύματα αδιαφανούς ροζ, γαλάζιου του ουρανού και φιστικί.
Λόγω τοποθεσίας και σχεδιασμού, το Poli House είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να είναι τόσο φιλόξενο, όσο προδίδει και η λέξη House-Οικία στην ονομασία του. Οι hip ντόπιοι ήδη το προτιμούν ως πολλά υποσχόμενο αστικό κόμβο που βρίσκεται άνωθεν, αλλά εντός του πνεύματος της γειτονιάς.
Δεν πρέπει να αποτελεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός πως το πιο πολυσυζητημένο ξενοδοχείο εδώ αναμειγνύει τις bauhaus καταβολές του με μια νοστιμάδα ουράνιου τόξου, συνοδευόμενη από ένα αύθαδες μπαρ στην ταράτσα κι έναν κρατήρα οψιδιανού για πισίνα, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να δαπανήσετε υπερβολικά πολλή ενέργεια αναζητώντας την πιο πρόσφατη εξέλιξη στην αισθητική του Τελ Αβίβ. Κι αυτό γιατί δεν βρίσκεστε πια σε άλλο ένα από τα ομοιόμορφα παραλιακά κτίρια που οικτίρει ο Simon LeBon στο τραγούδι του ή σε κάποιο επιτηδευμένα εμπνευσμένο μπουτίκ ξενοδοχείο που θα ταίριαζε καλύτερα στο Mayfair ή στο Marais: βρίσκεστε εντός του ξενοδοχείου Poli House. Ή επάνω στην ταράτσα του.
Το Τελ Αβίβ είναι μια εντυπωσιακά φτωχή σε ιστορία πόλη, ωστόσο το συγκεκριμένο κτίριο περιβάλλεται από μια αστική αχλύ. Η Οικία Πόλισουκ ανεγέρθηκε το 1934, ένα κτίριο με τελείως αντισυμβατικό κυλινδρικό σχήμα για την εποχή του, με μακριά παράθυρα σαν κορδέλες κι ένα οριζόντιο γείσο πάνω από το ισόγειο, στοιχεία που συνδυαστικά το έκαναν να θυμίζει υπερωκεάνιο που εξόκειλε. Εντός των ασυνήθιστα μεγάλων χώρων του στεγάζονταν γραφεία και πάνω από καμιά δεκαριά καταστήματα, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε ένα παιδικό υποδηματοπωλείο, όπου κάθε μικρός αγοραστής, μαζί με τα παπούτσια του, έπαιρνε δώρο κι ένα κόκκινο μπαλόνι. Στην πρόσφατη ιστορία του, όμως, το κτίριο είχε εγκαταλειφθεί και καλυφθεί με γκράφιτι, μια πληγή στο σημείο όπου συναντιούνται οι οδοί Allenby και Nachalat Binyamin, λίγο παραδίπλα από τη θορυβώδη αγορά Καρμέλ. Οι τροχοί της ανακαίνισης άρχισαν να κυλάνε στις αρχές του 2012 και επιτάχυναν σημαντικά τον ρυθμό τους όταν ο Καρίμ Ρασίντ κλήθηκε να δώσει μια νέα πνοή στους ιδιαίτερους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου.
Για έναν σχεδιαστή όπως ο Ρασίντ κάθε επανεφεύρεση απαιτεί τη χρήση χρώματος,και μάλιστα έντονου, όπως αποδεικνύεται και από το ξεχωριστό φωσφοριζέ επίτευγμά του στα περίχωρα της Αθήνας, το ξενοδοχείο Σεμίραμις. Στο Τελ Αβίβ τα πράγματα, όμως, είναι λίγο διαφορετικά. «Αντί για άφθονο χρώμα υπάρχει περισσότερο λευκό και μαύρο εδώ» λέει ο ιδιοκτήτης Λέον Αβιγάδ, ο οποίος διαθέτει άλλα δύο ξενοδοχεία στην πόλη, το Brown TLV και το Brown Beach House. Οι φωτεινές αποχρώσεις αφθονούν μεν, «αλλά σε επίπεδα», προσθέτει, «και με συνέπεια στους αντίστοιχους ορόφους: πράσινο, μπλε, κίτρινο και ροζ». Οι χαρακτηριστικές ρευστές γραμμές του Ρασίντ ενοποιούν τα ειδικής κατασκευής έπιπλα των 40 δωματίων, ενώ κομψά ψυχεδελικοί χρωματισμοί προσδίδουν στα μπάνια ένα συγκρατημένο νάζι. Αν το αποτέλεσμα θυμίζει Σταρ Τρεκ, εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα πρωτότυπα σχέδια του Ρασίντ που κοσμούν τους τοίχους της εισόδου στο ισόγειο – και, προς Θεού, μην την αποκαλέσετε λόμπι.
Κι αυτό γιατί ο θυρωρός παραπέμπει όσους αφικνούνται στον υπεύθυνο φιλοξενουμένων,ο οποίος με τη σειρά του τους προωθεί στην ταράτσα για μια ανεπανάληπτη εμπειρία check-in. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά εκεί –στην πισίνα με μαύρο πυθμένα, στο μπαρ που διαχειρίζεται ο Άριελ Λάιζγκολντ («ο Ράντε Γκέρμπερ του Τελ Αβίβ», σύμφωνα με τον Αβιγάδ) και στις τρεις καμπάνες δίπλα στην πισίνα– για να αντιληφθεί την υψηλή ινσταγκραμική αξία του χώρου. Και μην απατάσθε: παρότι το Τελ Αβίβ κλίνει προς την ατημέλητη κομψότητα, εδώ τα πράγματα είναι επιμελημένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, όπως ανακάλυψα όταν το πρόωρο tweet μου του λευκού καμπυλόγραμμου μπαρ προκάλεσε μια ήπια διόρθωση από τον Ρασίντ. «Προσοχή στη θέση των φυτών» απάντησε. Συνεπώς, δεν χωρά αμφιβολία πως αυτά τα κυπαρίσσια-νάνοι δεν θα εμποδίζουν την εντυπωσιακή βίστα της πόλης.
Ωστόσο, η ακρίβεια δεν μεταφράζεται σε δυσφορία. Λόγω τοποθεσίας και σχεδιασμού, το Poli House είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να είναι τόσο φιλόξενο, όσο προδίδει και η λέξη House-Οικία στην ονομασία του. Οι hip ντόπιοι ήδη το προτιμούν ως πολλά υποσχόμενο αστικό κόμβο που βρίσκεται άνωθεν, αλλά εντός του πνεύματος της γειτονιάς. Η ενέργεια της περιοχής έχει παρεισφρήσει και στα δωμάτια: πάνω στα μίνι-μπαρ βρίσκει κανείς ψηλά, χαμηλά και ποτήρια μαρτίνι, εντός τους σοκολάτες Cardinal του Έλι Τάραμπ (ενός ανερχόμενου ντόπιου σοκολατοποιού) και υπογεγραμμένα designer προφυλακτικά. «Θέλουμε οι επισκέπτες μας να απολαμβάνουν τα δημιουργικά πράγματα στη ζωή, όχι μόνο τα υπερβολικά εκλεπτυσμένα» λέει ο Αβιγάδ. Μια ρήση που θα λέγαμε πως θα μπορούσε να είναι το σλόγκαν του ευφυούς και συνάμα τρελού Τελ Αβίβ.
Το Poli House θα λειτουργήσει τον επόμενο Σεπτέμβριο.
Ο Άντονυ Γκραντ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
