Το σπίτι της ηθοποιού Άλκηστης Πουλοπούλου, αν ήταν καραμέλα, θα ήταν από αυτές τις στρογγυλές με γεύση βουτύρου. Είναι ένα διαμέρισμα χάρμα οφθαλμών. Ανεπιτήδευτο και μποέμ, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο Marais στο Παρίσι. Βρίσκεται όμως στα βόρεια προάστια, σε έναν ήσυχο πεζόδρομο στη Φιλοθέη. Ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω έναν μικρό φροντισμένο κήπο και μεγάλα δέντρα στον ορίζοντα.
Η Άλκηστη με καλωσορίζει στο ντελικάτο της σύμπαν, σε ένα σπίτι με ενέργεια πολύ θηλυκή. Της το λέω και συμφωνεί. «Είναι σαν jardin secret, σαν τον μυστικό μου κήπο, όπου διαβάζω τους ρόλους μου, παίζω πιάνο και συχνά μαζευόμαστε κυρίως γυναίκες, ακούμε μουσικές, τρώμε, πίνουμε, και ενίοτε ρίχνουμε για πλάκα και τα ταρό», λέει. «Να με καλέσετε την επόμενη φορά», της λέω αυθόρμητα.
Το διαμέρισμα το βρήκε εντελώς τυχαία, όπως συμβαίνουν όλα τα σημαντικά στη ζωή της. Το είδε σε αγγελία και της έκανε «κλικ» με την πρώτη ματιά. Ήταν όμως πιο ακριβό από όσο περίμενε και έτσι το ξέχασε, σαν «ιδανικό και ανάξιο». Έξι μήνες αργότερα, όμως, την κάλεσε ο μεσίτης και της είπε ότι η τιμή του ακινήτου έπεσε εντυπωσιακά. «Ήταν σαν να ήρθε αυτό στα μέτρα μου, αφού δεν μπορούσα να πάω εγώ σε εκείνο». «Άρα πιστεύεις στον παράγοντα τύχη;», τη ρωτάω. «Πιστεύω ότι τα σπίτια μάς διαλέγουν εκείνα και όχι το ανάποδο». Μ’ αρέσει ο συλλογισμός της, προσδίδει στο σπίτι μια ανθρώπινη ιδιότητα.
Συμβουλεύτηκε κάποιον διακοσμητή; Κατηγορηματικό όχι. Μου λέει ότι της αρέσει τα σπίτια να ’ναι «χειροποίητα». «Διά χειρός Άλκηστης». Μου εξηγεί ότι έφερε αρκετά έπιπλα απ’ το σπίτι της μαμάς της. «Αυτό ήταν μια βασική προϋπόθεση σε αυτό το διαμέρισμα. Ήταν κάτι σαν αίτημα», εξηγεί.
Της προτείνω να παίξουμε ένα παιχνίδι με σύντομες απαντήσεις.
— Αν το σπίτι σου είχε φύλο, τι θα ήταν;
Θηλυκό εκατό τοις εκατό.
— Πόσων χρονών θα ήταν;
Εκατόν πενήντα.
— Αν είχε να σου πει ένα μυστικό, τι θα σου έλεγε;
Το ποίημα του Μποντλέρ «Enivrez-vous».
Φτιάχνει ένα αρωματικό τσάι, δυναμώνει την Μπριζίτ Μπαρντό που τραγουδάει το «Zou Bisou» και τραγουδάει κι εκείνη το ρεφρέν με την ωραία γαλλική προφορά της. Τη ρωτάω αν το σπίτι, όταν μπήκε, είχε την τωρινή του μορφή. «Όχι, καθόλου, έκανα ολική ανακαίνιση», λέει και το πρόσωπό της σκοτεινιάζει, σαν να ήταν μια δύσκολη περίοδος. «Η αλήθεια είναι ότι είχα βρει ένα άλλο σπίτι πριν απ’ αυτό που ήταν εντελώς ανακαινισμένο, όλα έτοιμα και καινούργια, έφτανε μόνο να βάλω το κλειδί στην πόρτα. Αυτό εδώ ήθελε πολλή δουλειά για να το φέρω αισθητικά στα μέτρα μου. Έπρεπε να αλλάξω τη διαρρύθμιση, να ρίξω τοίχους. Όμως κάτι μέσα μου με παρακινούσε να το κάνω, έτσι βούτηξα στα βαθιά». Δεν είχε κάνει ξανά μεγάλη ανακαίνιση. «Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία;» τη ρωτάω. «Ο συντονισμός. Να συνεννοηθείς με όλα τα συνεργεία, να κυνηγάς τους μαστόρους και να πασχίζεις να μην ξεφύγεις σε χρόνο και χρήμα, κάτι δηλαδή που με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί». «Ένας Γολγοθάς ακούγεται», παρατηρώ.
Τη ρωτάω αν ήξερε εξαρχής τι ήθελε. Μου λέει ότι, ενώ ήξερε τι ήθελε, ήταν δύσκολο να το εκφράσει με τεχνικούς όρους. «Δεν έφτανε να πω “δεν θέλω αυτόν τον τοίχο”, έπρεπε κάποιος υπεύθυνα να μου πει αν αυτό ήταν εφικτό. Έτσι βρήκα έναν ικανό αρχιτέκτονα που είχε τη διάθεση να συνεργαστούμε και το τρέξαμε μαζί».
Τη ρωτάω για τα έπιπλά της και το πώς πέτυχε αυτή την τέλεια ισορροπία του mix ‘n’ match. Συμβουλεύτηκε κάποιον διακοσμητή; Κατηγορηματικό όχι. Μου λέει ότι της αρέσει τα σπίτια να ’ναι «χειροποίητα». «Διά χειρός Άλκηστης». Μου εξηγεί ότι έφερε αρκετά έπιπλα απ’ το σπίτι της μαμάς της. «Αυτό ήταν μια βασική προϋπόθεση σε αυτό το διαμέρισμα. Ήταν κάτι σαν αίτημα», εξηγεί. Οπότε προσάρμοσε τη διακόσμηση προκειμένου να χωρέσουν αυτά τα συγκεκριμένα έπιπλα.
«Γιατί είναι τόσο σημαντικά;», τη ρωτάω. «Είναι έπιπλα απ’ το σπίτι στη Νορμανδία. Ζούσε εκεί για χρόνια η μητέρα μου με τον πατριό μου σε ένα μικρό chateau και αυτά τα έπιπλα έχουν έρθει από εκεί. Αυτή είναι μια καρέκλα Louis XIV, αυθεντική. Κάποια έπιπλα έχουν για μένα ιδιαίτερη αξία, όπως αυτός ο βάτραχος από νεφρίτη», μου λέει και τον αγγίζει. «Έχω και πολλά παλιά αντικείμενα που έβρισκα σε αγορές στο Παρίσι όταν ζούσα εκεί και ήθελα να γίνει αυτός ο διάλογος με τα δικά μου, τα πιο καινούργια έπιπλα». «Μια χορογραφία του παλιού με το καινούργιο», παρατηρώ και συμφωνεί.
«Τα πηγαίνεις λοιπόν όλα αυτά τα έπιπλα μέσα στα χρόνια από σπίτι σε σπίτι;», τη ρωτάω. «Όχι, δεν τα ήθελα στο προηγούμενο σπίτι», ομολογεί. Όμως μετά τον χωρισμό της άλλαξε κεφάλαιο στη ζωή της και ένιωσε μια ανάγκη να ενωθεί ξανά με τις ρίζες της. «Το άλλο σπίτι στο οποίο ζούσα ήταν… πώς να το περιγράψω; Ιταλικός μινιμαλισμός με αρκετά έπιπλα που ήταν design. Δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό που βλέπεις εδώ. Πραγματικά καμία σχέση». «Τι προτιμάς; Το μίνιμουμ και αφαιρετικό ή αυτό, το πιο γεμάτο και συναισθηματικό;», τη ρωτάω. Προφανώς της αρέσει αυτό που κατοικεί τώρα. «Όταν όμως ζούσα στο άλλο, και εκείνο με εξέφραζε. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος μ’ αυτόν που ήμουν δέκα χρόνια πριν. Οι άνθρωποι αλλάζουμε, και μαζί μ’ εμάς αλλάζουν μορφή και τα σπίτια».
Πέφτει η προσοχή μου στο πιάνο της. «Παίζεις;», τη ρωτάω. «Το έχω αφήσει λίγο», μου λέει, «αλλά ένα πιάνο στον χώρο λειτουργεί καθησυχαστικά, ακόμα και όταν μένει κάποια διαστήματα σιωπηλό». Μου δείχνει μικρά παλιά αντικείμενα, και άλλα από τα ταξίδια της. Είναι ένα σπίτι με πολλές διαστρωματώσεις αλλά καθόλου κουραστικό στο μάτι. Ενώ έχει αρκετά αντικείμενα, δεν σε πνίγει.
Το μάτι μου πέφτει σε μια πολύ ωραία φωτογραφία. «Είναι του Κινέζου φωτογράφου που αυτοκτόνησε», μου λέει, «του Ren Hang». O Πάρις, ο φωτογράφος της LiFO, ενθουσιάζεται. «Έχεις φωτογραφία του Ren Hang;» της λέει και πάει και την παρατηρεί με θαυμασμό. Έχει και φωτογραφίες του Πάνου Κοκκινιά, και κάποιες φωτογραφίες της Κινέζας Li Hui. «Σ’ αρέσουν οι φωτογραφίες;», ρωτάω. Της αρέσουν γιατί δίνουν στο σπίτι μια άλλη ζωντάνια. Σαν να ενώνονται πολλές ζωές, πολλοί κόσμοι και πραγματικότητες. Έχει και κάποιους πίνακες ζωγραφικής με λουλούδια, και αυτούς απ’ το σπίτι της μητέρας της.
Τη ρωτάω αν έχει έπιπλα design. Όχι, ενώ τα εκτιμά, προτιμά τα πιο παλιά αντικείμενα που έχουν ιστορία, αυτά την κερδίζουν πλέον. «Αγαπώ πολύ τις τις ιστορίες που συνδέουν τα πράγματα», μου λέει. Υπάρχουν και μοντέρνα στοιχεία στο σπίτι της, όπως ο καναπές Bubble από την εταιρεία Roger Bobois.
Tη ρωτάω για τις κουρτίνες. Πώς και δεν έβαλε; «Μα γίνεται να κρύψεις αυτά τα δέντρα;», μου λέει και μου δείχνει έξω από το παράθυρο. Μ’ αρέσει και η παλιά σόμπα που μοιάζει να ήταν πάντα εδώ. Κι όμως, δεν ήταν εδώ, την αγόρασε, μου εξηγεί, επειδή δεν έχει τζάκι το σπίτι. Αυτή η σόμπα είναι μια πηγή θερμότητας που βγάζει θαλπωρή.
Τη ρωτάω τι είναι για εκείνη το σπίτι. «Αγκαλιά», μου απαντά αυθόρμητα. Σε ποιον χώρο περνάει τον περισσότερο χρόνο; «Στον καναπέ», λέει. Εκεί διαβάζει βιβλία και ποίηση, αλλά και στην κουζίνα με ένα φλιτζάνι τσάι, όπου εργάζεται. Το τραπέζι της κουζίνας είναι και το γραφείο της. Τη ρωτάω αν μαγειρεύει. Της αρέσει να μαγειρεύει κυρίως για φίλους, αλλά δεν το κάνει τόσο συχνά όσο θα ήθελε.
Τώρα καθόμαστε στον καναπέ της και έτσι όπως πέφτει πάνω της το φως μοιάζει κι εκείνη με έργο τέχνης. Της λέω ότι μου λείπει που δεν τη βλέπω στο θέατρο και τη ρωτάω αν ετοιμάζει κάτι.
Μου απαντάει ότι αν έρθει ένας ωραίος ρόλος είναι πάντα εκεί. «Το θέατρο μου έδωσε πάρα πολλά. Όταν πρωτοξεκίνησα το θέατρο, είχα πει ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Γιατί στο θέατρο είσαι ζωντανός στο παρόν με όλο σου το είναι, πάνω στη σκηνή, στο τώρα. Δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Το θέατρο μού έδωσε σπουδαία κείμενα, χαρακτήρες που έπρεπε να εξερευνήσω και πολλή λογοτεχνία». Της λέω ότι τη Λούλου και την Οφηλία της δεν μπορώ να τις ξεχάσω. Σπουδαίες ερμηνείες. Με ευχαριστεί με σεμνότητα.
Αυτό το διάστημα εστιάζει περισσότερο σε ταινίες και σειρές. Βγαίνει μια μεγάλου μήκους του Κωνσταντίνου Μενελάου, το «Female», όπου πρωταγωνιστεί. Επίσης το «Ca c’ est Paris» παίζεται τώρα στη Γαλλία και θα βγει και στο ΗΒΟ, και το «So long, Marianne» για τη ζωή του Λέοναρντ Κοέν, μια Νορβηγο-καναδέζικη σειρά, θα ανέβει και αυτό σύντομα στο HBO. Πρόσφατα τελείωσε και μια μικρού μήκους και είναι πολύ χαρούμενη με το αποτέλεσμα. Της ζητάω να μου πει περισσότερα. «Σε κάποια άλλη συνέντευξη. Σήμερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει το σπίτι», λέει και κουρνιάζει σαν χαδιάρα γάτα στον καναπέ της.
Φεύγω απ’ το σπίτι της Άλκηστης με αυτή την καραμελένια αίσθηση. Ένα τυχερό σπίτι που πράγματι τη διάλεξε, και μοιάζει οι δυο τους να τα πηγαίνουν περίφημα.
