ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

(Ξανά) βλέποντας το Westworld

(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
3
(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
O Άντονι Χόπκινς και ο Τζόναθαν Νόλαν στα γυρίσματα της σειράς. Φωτο: John P. Johnson/Courtesy of HBO

Το Westworld είχε την τιμητική του αυτή την εβδομάδα καθώς το HBO παρουσίασε το πρώτο από τα πολλά επεισόδια, πολλών κύκλων, που φιλοδοξεί να έχει. Βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του 1973 η οποία χρησιμοποιείται μόνο ως πρωτογενές υλικό από το ζεύγος Τζόναθαν Νόλαν και Λίσα Τζόι που σκοπεύουν να επεκτείνουν τον ψεύτικο κόσμο του πάρκου αναψυχής και να χτίσουν αρκετές υποπλοκές γύρω από την σχέση μηχανής και ανθρώπου. Παίζει πολύς και γνωστός κόσμος (Άντονι Χόπκινς, Εντ Χάρις, Έβαν Ρέιτσελ Γουντ, Τζέιμς Μάρσντεν, Τζέφρι Ράιτ ενδεικτικά), δείγμα του ότι το δίκτυο επενδύει πολλά και θέλει να δει όλον τον πλανήτη να μιλά γι' αυτό, όπως μιλά τώρα για το Game of Thrones. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το φιλμ του Κράιτον και την επιστημονική φαντασία ως είδος γενικότερα;


Το Westworld ήταν ένα προσωπικό project του Κράιτον. Έγραψε ο ίδιος το σενάριο, καθώς ήθελε να μεταπηδήσει από τη συγγραφή βιβλίων στη σκηνοθεσία, το έστειλε σε όλα τα στούντιο και έγινε δεκτό μόνο στην MGM. Συμβιβάστηκε σε πολλά για να μπορέσει να το σκηνοθετήσει ο ίδιος, όμως σε γενικές γραμμές έβγαλε το αποτέλεσμα που ήθελε, ένα διασκεδαστικό παραμύθι, με λίγη ατζαμίδικη δράση, που έθετε πολύ καίρια ερωτήματα για την ολοένα και δυνατότερη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία. Πρωταγωνίστρια είναι μια εταιρία, η Delos, που προσφέρει σε εύπορους πελάτες τη δυνατότητα να ζήσουν για λίγες ημέρες την ψευδαίσθηση πως βρίσκονται σε διαφορετική εποχή, φτιάχνοντας αντίστοιχα θεματικά πάρκα, γεμάτα ανθρωποειδή. Το Westworld που αναβιώνει το όνειρο του μέσου αμερικάνου, να γίνει καουμπόης και ήρωας της άγριας Δύσης, είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός όμως όλα στραβώνουν όταν τα ανθρωποειδή για άγνωστο λόγο μετατρέπονται σε φονικές μηχανές. Ειδικότερα το εξής ένα του πιστολέρο, με τον Γιουλ Μπρίνερ να μοιάζει πως έχει ξεπηδήσει από το Magnificent Seven που είχε κάνει λίγα χρόνια πριν και να μετατρέπεται σε έναν από τους πιο σιωπηλούς και τρομακτικούς villains που είδε το σινεμά.

H βασική ιδέα του Westworld εξαντλείται στο πρώτο επεισόδιο, καθώς είναι τόσο θεμελιώδης και συγκροτημένη που δεν χρειάζεται σκηνοθετικές φιοριτούρες για να ειπωθεί. Όταν όμως ο στόχος είναι ένα σύνολο από επεισόδια, που πρέπει να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση για μερικά χρόνια, τότε το σύμπαν της ταινίας υποχωρεί και δίνει τη θέση του στα κέφια των σεναριογράφων.


Στην ταινία, τα ανθρωποειδή τρελαίνονται από κάποιο λάθος που δεν διερευνάται περισσότερο. Για τον Κράιτον δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο, καθώς το πιο σημαντικό θέμα γι' αυτόν ήταν η (μη) απόφαση της εταιρίας για το κλείσιμο του πάρκου, όταν φάνηκαν οι πρώτες ενδείξεις. Ουσιαστικά το σφάλμα στα ανθρωποειδή, μια δηλαδή πολύ απλή σεναριακή ανατροπή, φτάνει για να στηρίξει την ταινία, γιατί αυτό δεν συμβαίνει στο πρώτο δεκάλεπτο αλλά κάπου μετά τη μέση της. Και τι γίνεται στο προηγούμενο διάστημα; Πρωταγωνιστεί το ίδιο το σύμπαν της ταινίας, μέσω της περιγραφής του. Στην επιστημονική φαντασία άλλωστε, δεν είναι το σασπένς, οι δολοπλοκίες και οι ανατροπές που θα μετατρέψουν μια ταινία σε κλασική, αλλά επιλογή του περιβάλλοντος, εντός ή εκτός Γης, στο παρόν ή στο μέλλον. Ο Κράιτον έβαλε για τίτλο το ίδιο το όνομα του πάρκου και για την περισσότερη ώρα, σε μια διευρυμένη εισαγωγή, απλά το περιγράφει. Εκεί είναι και το μυστικό της επιτυχίας του, αφού χωρίς φαινομενικά να συμβαίνει κάτι, θέτει τα ερωτήματα για ποιο λόγο ένας άνθρωπος επιλέγει να ζήσει αληθοφανείς ψευδαισθήσεις και αν υπάρχει κάποιο ηθικό όριο από πλευράς πελατών και εταιρίας σε όσα συμβαίνουν μέσα στο πάρκο. Μόλις ολοκληρώσει με αυτό το κομμάτι, ένα σφάλμα στο πρόγραμμα είναι υπεραρκετό για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο του.

(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
O Γιουλ Μπρίνερ στην ταινία Westworld υπήρξε ένας από τους πιο σιωπηλούς και τρομακτικούς villains που είδε το σινεμά.


Αυτή η τεχνική στην αφήγηση φυσικά δεν ήταν καινούρια τότε. Από τις πρώτες ακόμη κινηματογραφικές απόπειρες στην επιστημονική φαντασία, η σχεδίαση του κόσμου στον οποίο ξετυλίγεται μια πλοκή είχε μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη πλοκή, έστω και για λόγους εντυπωσιασμού. Στο κλασικό Forbidden Planet για παράδειγμα, οι ήρωες για αρκετή ώρα, να το πω απλοϊκά, πατούν κουμπιά. Φιλοξενούνται σε έναν μακρινό πλανήτη με τεχνολογίες πέρα από τη φαντασία μας και αυτή η φιλοξενία (μέχρι να αρχίσουν τα προβλήματα) γίνεται σχεδόν το μισό μέρος της ταινίας, με ξεναγήσεις και επίδειξη από την πλευρά της παραγωγής ειδικών εφέ, αφού ο σκοπός ήταν ο οπτικός εντυπωσιασμός για τα μη συνηθισμένα σε τέτοια θεάματα μάτια των θεατών που θα τους εξάρει τη φαντασία για τα βάθη του διαστήματος. Ο ίδιος ο Κράιτον τελειοποίησε αυτή την ιδέα πολύ αργότερα, όταν έγραψε το Jurassic Park, που δομικά δεν έχει διαφορές με το Westworld, αλλά εκεί βρήκε και τον τέλειο σκηνοθέτη (τον Σπίλμπεργκ) για να το μετουσιώσει σε υπερθέαμα. Μέχρι να συμβεί το σφάλμα, οι επισκέπτες του πάρκου ξεναγούνται παντού, βλέπουν μέχρι και ντοκιμαντέρ σε μια μίνι κινηματογραφική αίθουσα για το τι συμβαίνει εκεί, έχοντας σχεδόν παρόμοιο ρόλο με αυτόν του θεατή – ακόμη και το logo του πάρκου και το merchandising που βλέπουν, είναι αυτό που θα έβλεπε ο θεατής πριν μπει στην αίθουσα. Και το ερώτημα που έχουν μεταφέρεται ευκολότερα και σε εμάς, πόσοι, ποιοι και γιατί θα πλήρωναν για να είναι πλάι σε ζωντανούς δεινόσαυρους;

Τι από αυτά βλέπουμε στο καινούριο Westworld; Τίποτα, και είναι λογικό. Δεν φταίνε οι συντελεστές, αλλά η φόρμα και οι ίδιοι οι σκοποί του project. Όπως αναμενόταν, η βασική ιδέα του Westworldεξαντλείται στο πρώτο επεισόδιο, καθώς είναι τόσο θεμελιώδης και συγκροτημένη που δεν χρειάζεται σκηνοθετικές φιοριτούρες για να ειπωθεί. Όταν όμως ο στόχος είναι ένα σύνολο από επεισόδια, που πρέπει να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση για μερικά χρόνια, τότε το σύμπαν της ταινίας υποχωρεί και δίνει τη θέση του στα κέφια των σεναριογράφων. Ήδη άνοιξαν αρκετές υποπλοκές και είναι εμφανές ότι θα ανοίξουν άλλες τόσες όσο παρατείνεται η σειρά. Η φόρμα λοιπόν επιτάσσει περισσότερη ίντριγκα, λιγότερη επιστημονική φαντασία και μάλλον ακόμη λιγότερη ουσία. Ο Νόλαν σίγουρα έχει το ταλέντο να παίξει αφηγηματικά με τον χρόνο και αυτό θα χρειαστεί στην προσέγγιση που ακολουθεί, καθώς εδώ τα ανθρωποειδή του αρχίζουν να έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μέσα τους μνήμες και υποσυνείδητο, χάνοντας ορισμένες φορές την αίσθηση του πραγματικού χρόνου. Όμως θα πρέπει να φροντίζει, όπως ήδη κάνει, να κρατά πεινασμένο το κοινό, δίνοντάς του την υπόσχεση για κάτι καινούριο σε κάθε επεισόδιο και η ισορροπία ανάμεσα στο ουσιωδες περιεχόμενο και την σεναριακή φλυαρία είναι δύσκολο να κρατηθεί.

(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
Ο Κράιτον έβαλε για τίτλο το ίδιο το όνομα του πάρκου και για την περισσότερη ώρα, σε μια διευρυμένη εισαγωγή, απλά το περιγράφει.


Βέβαια, αν το κοινό ανταποκρίνεται και παρακολουθεί, ποστάρει, γεμίζει όλες τις οθόνες με νέα meme, φτιάχνει νέα είδωλα, αναρωτιέσαι που βρίσκεται το λάθος. Για μένα εντοπίζεται στην αδιαφορία τέτοιων δημιουργιών για την διαχρονικότητά τους, καθώς παράγονται βιαστικά με σκοπό να καταναλωθούν βιαστικά και να πεταχτούν όπως τα ανθρωποειδή της σειράς σε μια αποθήκη. Σε μια σκηνή μάλιστα του πρώτου επεισοδίου, ο Νόλαν κάνει μάλλον την πλάκα του με αυτό, βάζοντας τον Χόπκινς (δημιουργό του πάρκου) να συνομιλεί με ένα παλιό δημιούργημά του και οι 2 τους να συμφωνούν πως «δεν τα κάνουν πια τόσο καλά». Το Westworld αποτέλεσε, 43 χρόνια μετά, πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας πολύ ακριβής παραγωγής. Θα μπορούσε άραγε αυτή η σειρά να κάνει το ίδιο για οποιαδήποτε μορφή θεάματος υπάρχει το 2059; Επίσης, συμπτωματικά την ώρα που γράφονταν αυτό το κείμενο, έβλεπα την είδηση πως θα μετατραπεί σε σειρά το Eternal Sunshine of the Spotless Mind, δείγμα μιας γενικότερης δημιουργικής κρίσης που υπάρχει και στην τηλεόραση. Πλέον, τα ακριβά remakes κατευθύνονται στις αίθουσες και τα φθηνότερα στην TV και τις ψηφιακές πλατφόρμες. Φρέσκες ιδέες κανείς;

(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
Ο Τζέιμς Μάρσντεν και η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ πρωταγωνιστούν στη νέα σειρά του HBO.
(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
Θάντι Νιούτον
(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
Άντονι Χόπκινς
(Ξανά) βλέποντας το Westworld Facebook Twitter
Σκηνή από τη σειρά

Οθόνες
3

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Οθόνες / Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Ξεκίνησε ως εφηβικό είδωλο στα ’80s, πρωταγωνίστησε σε δύο εμβληματικές ταινίες του Κόπολα και έχτισε την καριέρα του επιλέγοντας ταινίες με γνώμονα τα ενδιαφέροντά του. Στα 60 του έχει συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγαπημένες καλτ ταινίες διεθνώς, δηλώνει ζωγράφος και διατηρεί σημαντική συλλογή τέχνης. Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει έναν τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Paul Morrissey (1938-2024)

Απώλειες / Ο Paul Morrissey (1938-2024) έδωσε φωνή στα «ανθρώπινα σκουπίδια»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης της cult τριλογίας «Flesh» - «Trash» - «Heat» ταυτίστηκε με τον Άντι Γουόρχολ και το νεοϋορκέζικο αβανγκάρντ των ’60s, ως ο πιο ανεξάρτητος από τους ανεξάρτητους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Οθόνες / 10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Δέκα ταινίες που εξασφαλίζουν δέκα ξεχωριστές προβολές, απαραίτητες για κάθε σινεφίλ, από συγκινητικά δράματα και γαλλικά policier μέχρι καλαίσθητα ντοκιμαντέρ και ατμοσφαιρικά θρίλερ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες μας σε μια χορταστική συνέντευξη για τη ζωή, το έργο και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει εδώ και έξι δεκαετίες πίσω από την κάμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Οθόνες / Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Ένα νέο ντοκιμαντέρ ρίχνει για πρώτη φορά φως στους 18 μήνες που ο πρώην Beatle και η Γιόκο Όνο εγκαταστάθηκαν σ΄ ένα ταπεινό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, στο οποίο συνέβαιναν καθημερινά έντονες ριζοσπαστικές ζυμώσεις.
THE LIFO TEAM
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM