☛ O Αργύρης Ζήλος, o πιο αυστηρός Έλληνας μουσικοκριτικός που υπήρξε ποτέ, μίλησε στον M. Hulot για τη ζωή του και τη μουσική και τα σχόλια ήταν πολλά και ενδιαφέροντα.
«Ο Ζήλος και κάνα δυο τρεις άλλοι κριτικοί και μουσικοί παραγωγοί κάνουν τέχνη» σχολίασε ο Jonathan R. Mayers. «Σε σχέση με τον μέσο ασήμαντο μουσικό (κιθαριτζή) που γρατζουνάει άγαρμπα την κιθάρα του, νομίζοντας ότι παράγει τέχνη αντιγράφοντας riffs ή κάνοντας cover αλλωνών και θα μείνει στην ασημαντότητα, ο Ζήλος, με τις αιχμηρές κριτικές του, έμεινε στην ιστορία της μουσικής. Οι κριτικές του, όσες φορές με νευρίαζαν, άλλες τόσες με συνάρπαζαν. Ήξερε, και ξέρει, όμως, πολλή μουσική».
Ο Φώντας Τρούσας παρέθεσε μια ρήση του Βασίλη Ραφαηλίδη απ' το «Ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα» («Ελευθεροτυπία», 1988): «Η κριτική είναι μια βασική διάσταση της ανθρώπινης νόησης και όχι ένα ταλέντο. Από αυτή την άποψη, από την κριτική πρέπει να αποκλείονται τόσο οι εκ γενετής ηλίθιοι όσο και οι επίκτητα ηλίθιοι» (και απευθυνόμενος στον Ζήλο, έγραψε: «Γεια σου, Αργύρη! Κι άνοιξε ένα blog να γράφεις...»).
«Πιτσιρικάς που ήμουνα (14 ετών) και άκουγα τις εκπομπές του στο κρατικό ραδιόφωνο», θυμήθηκε ο Dimitris Trox, «μ' έλεγε ο μπαμπάς μου "ποιος είναι αυτός ο Ζήλος που σε κάνει να βυθίζεσαι στη μουσική; Θα τον κάνω μήνυση!"». Κι ο Θέμος πρόσθεσε: «Όταν ήμουν δεκαεξάρης, είχα αποστηθίσει κριτικές του κ. Ζήλου. Τότε που μαζεύαμε τις 240 δρχ. για ένα άλμπουμ των Κινγκ Κρίμσον».
«Είναι πολύ αληθινό αυτό που δήλωσε ο κ. Ζήλος, ότι δηλαδή είναι πιο εύκολο και ασφαλές να απορρίψεις ή να μιλήσεις αρνητικά για κάτι παρά να το προτείνεις» σχολίασε ο/η ChoPoo. «Για τα πάντα, από το ποιο είναι το χρώμα που ταιριάζει σε αυτό τον τοίχο μέχρι ποια είναι η άποψή σου για το τι πρέπει να ψηφίσουμε...».
Τέλος, ο Κύρος έγραψε: «Όσοι έχουν διαβάσει κριτικές του Ζήλου, γνωρίζουν πως κριτική δεν είναι "τo τάδε άλμπουμ είναι μάπα" ή "το τάδε τραγούδι είναι σούπερ". Η σοβαρή κριτική είναι κατά βάση ενημερωτική. Κατ' αρχάς, σε ενημερώνει για την ύπαρξη π.χ. ενός δίσκου, μετά προχωράει σε διάφορα στοιχεία που ενδιαφέρουν σχετικά με τον δίσκο ή τον καλλιτέχνη και κάπου εκεί μέσα στριμώχνεται και η άποψη του κριτικού, με τη βαρύτητα που έχει καταφέρει να αποκτήσει ο ίδιος μέσα από τον τρόπο που γράφει αυτά που γράφει. Μου έχει μείνει, δεν ξέρω γιατί, μια αποστροφή του σε κριτική δίσκου των Roxy Music. Είχε αναφερθεί σε μια στιχομυθία μεταξύ του Μπράιαν Φέρι και του κοινού σε κάποιο live. Φωνάζανε από κάτω "γιατί δεν παίζετε λίγο ροκ εν ρολ;", για να απαντήσει ο Φέρι "μα, είμαστε το ροκ εν ρολ!". Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς με μια κριτική, αρκεί να σου προσθέτει κάτι, όταν τη διαβάζεις».
☛ «Ο Λάκης, ο Θέμος και το κακό συναπάντημα» λεγόταν το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη και η sunkiriaki αναφώνησε: «Εύγε! Επιτέλους και κάποιος άνθρωπος να πει ελεύθερα τη γνώμη του κόντρα στα στερεότυπα του Ελληναρά. Αν τολμούσες, πριν από δύο χρόνια, να πεις μέσα σε μια παρέα ότι δεν σου άρεσε ο Λαζόπουλος, ότι ξέρναγες και έκανες εμετό με το επιφανειακό, επαναλαμβανόμενο αστείο του, σε κοιτούσαν με μισό μάτι. Που αν πεις "κακό" λόγο για τον ηγέτη (Παπανδρέου), αν μη τι άλλο θα πρέπει να συναινέσεις στο ηγετικό ταλέντο. Έλεος! Αν πεις ότι δεν ακούς Μίκη Θεοδωράκη, δεν σου αρέσει κιόλας, ε, θα σε σχολιάσει μέχρι και ο τελευταίος σκυλάς. Πολλά πολλά ακόμα στερεότυπα σοβαροφάνειας και υποκρισίας... "Και ο Λάκης με τον Θέμο θα βαδίσουν αγκαλιά προς το ηλιοβασίλεμα, χαριτολογώντας χυδαία και αναζητώντας νέους τρόπους να σου αρμέξουν την προσοχή". Tόσο εύστοχο, μπράβο!»
Ο δε ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ έκανε μια ενδιαφέρουσα σύγκριση: «Η σάτιρά του την εποχή των Μήτσων, αυτή που τον έχει διασώσει τόσα χρόνια στα μάτια του κοινού ("ναι, αλλά είχε κάνει κάποτε τους Μήτσους..."), δεν ήταν ούτε ευφυής ούτε διαχρονική. Μια δοκιμή σήμερα θα πείσει και τον πιο νοσταλγικό: δεν προκαλεί ούτε καν το μειδίαμα παρά μόνο αμηχανία, δεν είναι επίκαιρη και έχει παλιώσει απελπιστικά. Αντιπαραβάλετέ την με τις κασέτες του Χάρρυ Κλυνν από τη δεκαετία του '80, που οι πρωταγωνιστές τους προ πολλού έχουν αποδημήσει εις Κύριον ή έχουν ξεχαστεί εντελώς, αλλά παραμένουν επίκαιρες 30 χρόνια μετά».
☛ Για τον δαίμονα του εθνικισμού έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης και ο atman σχολίασε: «Τρομερό. Ζούμε με μια Τουρκία επιθετική, αναθεωρητική από την απαρχή της (ας μην ξεχνάμε ότι θεμέλιος λίθος της Τουρκίας είναι ο πρωτοφασιστικός κεμαλισμός), αλλά τώρα το ανακαλύψαμε. Ο Ατατούρκ βέβαια είναι φίλος μας, οι γενοκτονίες των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσύριων (ποιων; αυτό ακριβώς...) δεν έγιναν ποτέ».
