Οι Marok είναι μια υποκουλτούρα της αφρικανικής μέταλ σκηνής της Μποτσουάνα. Αποτελείται από γυναίκες και άνδρες που συνήθως φορούν δερμάτινα σύνολα: μπότες, τζάκετ, καουμπόικα καπέλα και τισέρτ με μέταλ μπάντες. Αν και το λουκ τους φαντάζει κάπως απειλητικό στην πραγματικότητα είναι πολύ ταπεινoί και φιλικοί.
Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τις γυναίκες του Marok ήταν το 2011. Μια φίλη της οικογένειας είχε οργάνωσει μια ροκ συναυλία στο Γκαμπορόνε. Τότε δεν γνώριζα ότι υπήρχε αυτή η κοινότητα γυναικών που είχαν μια τόσο μεγάλη αγάπη για την μέταλ σκηνή. Πίστευα απλά ότι ήταν μαύρες γυναίκες που αγαπούσαν να φορούν μαύρα δερμάτινα ρούχα με καουμπόικο στυλ. Στη συνέχεια, το 2014, είχα προσκληθεί από την ίδια φίλη μου στο γάμο της. Την επομένη του γάμου η οικογένειά της είχε οργανώσει μια παράσταση σε ένα μπαρ που ονομάζεται Mopipi στο Τλοκουένγκ της Μποτσουάνα. Τότε, ήξερα περισσότερα για τις Marok, μια και είχαν ήδη γίνει πολλές φορές θέμα στα Μέσα. Εκείνο το βράδυ τραβούσα φωτογραφίες από το κινητό μου και οι Queens (έτσι αρέσει να αυτοαποκαλούνται οι Marok ) μου ζήτησαν να τραβήξω τις φωτογραφίες τους. Στη συνέχεια ανταλλάξαμε τηλέφωνα και κρατήσαμε επαφή όσο καιρό βρισκόμουν στη Νότια Αφρική.
Οι εικόνες μου δεν είναι κυριολεκτικές και δίνουν μόνο μια γεύση της ζωής του ανθρώπου που φωτογραφίζω.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τις πείσω να φωτογραφηθούν πλαίσιο ενός συνολικότερου πρότζεκτ καταγραφής της κουλτούρας τους. Πέρασα μερικούς μήνες προσπαθώντας να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους μέσω των κοινωνικών δικτύων. Χρησιμοποίησα κάθε βοήθεια που μπορούσα να βρω, από την fixer μου την Millie Hans μέχρι και τη βοηθό μου που ξέρει άπταιστα Tswana. Έγιναν ένα σωρό ακυρώσεις, αναβολές και συνάντησα πολλά εμπόδια. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι οι Queens αισθάνονταν ότι τις είχαν εκμεταλλευτεί άλλοι φωτογράφοι στο παρελθόν. Άλλες δεν είχαν κάνει ακόμα το coming-out τους ως ρόκερ και δεν ήθελαν να δει τις φωτογραφίες τους ο οικογενειακός τους κύκλος. Υπάρχαν και κάποιες που ζούσαν ακόμα στο καταπιεστικό πατριαρχικό καθεστώς και έβρισκαν εμπόδια από τους συζύγους. Τελικά πέρασα συνολικά 15 μήνες μαζί τους και μέσα σε αυτό το διάστημα κατάφερα και τις φωτογράφισα.
Τι σημαίνει να είσαι φωτογράφος στην Αφρική σήμερα; Είναι εξαιρετικά συναρπαστικό, επειδή υπάρχει αφθονία στις ιστορίες που μπορεί να πει κανείς. Η Αφρική είναι πλούσια σε πολιτιστική και καλλιτεχνική κληρονομιά και τα προοδευτικά πράγματα που συμβαίνουν προκαλούν όπως είναι αναμενόμενο την συντήρηση. Σχετικά με το φωτογραφικό μου στυλ, μου αρέσει να το αποκαλώ "θεατρικό ντοκιμαντέρ" διότι τα περισσότερα πορτρέτα που κάνω είναι συνήθως στημένα. Οι εικόνες μου δεν είναι κυριολεκτικές και δίνουν μόνο μια γεύση της ζωής του ανθρώπου που φωτογραφίζω.
Είμαι Νοτιοαφρικάνος πρώτης γενιάς από Κύπριους γονείς. Έχω επισκεφθεί μια φορά την Ελλάδα, όταν ήμουν οκτώ ετών. Στην Κύπρο πηγαίνω συχνότερα. Τελευταία φορά ήταν το 2006.
Αυτό τον καιρό, τα τελευταία δυόμισι χρόνια δηλαδή, δουλεύω πάνω σε ένα πρότζεκτ που έχει να κάνει με την νυχτερινή ζωή σε ένα επικίνδυνο προάστιο του Γιοχάνεσμπουργκ.