Έρχεται από πολύ μακριά το όμορφο μαράζι του Μαρκ. Από μια χώρα όπου όλοι οι δρόμοι είναι λοξοί και στα σπίτια μπαίνεις από τη πίσω αυλή. Και τα παιδιά δεν πίνουν γάλα πριν πάνε το πρωί στο σχολείο. Πίνουν χυμό λιωμένης πιτσιρίκας.
Κάθε νομιμόφρων gay, την ξέρει αυτή τη χώρα. Τον Κερέλ (και όλον τον χρωματιστό Φασμπίντερ), τον Κένεθ Άνγκερ, τα λουλούδια του Ζενέ στο κεφάλι ενός κλέφτη, τη Ζάρα Λεάντερ, το στέμμα της βασίλισσας στο παιδί που κάνει fisting στο δωμάτιο πάνω από την είσοδο του μπαρ. Το υπέροχο The Room Below, του Αlmond.
Μυθολογία έντονη. Με την παραμύθα που σφίγγεται να εφεύρει κάθε ζωή που δεν την έπαιξαν τ΄άλλα παιδιά. Υπερβολική, μελοδραματική. Αστερισμοί με αλουνινόχαρτο και λαμπάκια χριστουγέννων. Γλεντάκι στα μετόπισθεν.
Όλα αυτά, είναι μια κορακοζώητη υποκατηγορία της gay κουλτούρας, που υπό διάφορες μεταμφιέσεις σαγήνευσε το community, πολύ καιρό τώρα, αλλά δεν νοιώθει και πολύ καλά τελευταία. Γιατί δεν ζορίζεται ούτε καταπιέζεται η σεξουαλικότητα όπως παλιά, ώστε να επιζητά τέτοια θεατρική έξοδο. Απορώ από πού θα στρατολογούνται οι drag queens του μέλλοντος.
Μπορεί να πέφτω έξω. Αλλά αυτό το αισθητικό πανωσήκωμα που υποδύεται το παλάτι με την πειστικότητα ενός άστρου που σβήνει, αν σβήσει τελικά, θα το θυμάμαι όπως θυμάμαι τα νιάτα μου: "Ναι, υπήρξαμε ρομαντικοί και αναλώσιμοι- αλλά δε βαριέσαι..."
―Σ.Τσ.
