- Μένω στη Λαμπρινή, ανάμεσα στην πλατεία Παπαδιαμάντη και το Γαλάτσι. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω ζήσει εδώ. Εδώ γεννήθηκα, το σπίτι είναι το πατρικό της μαμάς μου. Με εξαίρεση δύο μικρά διαλείμματα, που έμεινα στην Κυψέλη και στον Λόφο του Στρέφη, δεν έχω φύγει ποτέ από τη Λαμπρινή.
- Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι η τεράστια, υπέροχη πλατεία της. Νομίζω, μάλιστα, πως είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Αθήνας. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, για όλες τις ηλικίες. Καθένας μπορεί να περάσει πολύ όμορφα. Τα παιδιά μπορούν να παίξουν στην παιδική χαρά και στο γήπεδο μπάσκετ, να κάνουν ρόλερ, σκέιτ, ποδήλατο, ενώ οι μεγαλύτεροι μπορούν να καθίσουν στις καφετέριες, να κάνουν βόλτες ή να ρομαντζάρουν στα παγκάκια. Είναι μια όαση σε μια γειτονιά που ουσιαστικά βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.
- Η αγορά στη Λαμπρινή είναι μεγάλη και εξαιρετική. Υπάρχουν υπέροχα μαγαζιά για φρούτα, λαχανικά, φρέσκα ψάρια, όπως αυτό του κυρίου Στάθη στην Ιαλέμου, υπέροχα καφέ και μπαράκια. Δυο μέρη όπου συχνάζω, που με χαλαρώνουν, αλλά ταυτόχρονα με κρατούν σε φόρμα, είναι το εξαιρετικό παράρτημα του Εθνικού Ωδείου Άνω Πατησίων στην οδό Σιβόρων, όπου κάνω μαθήματα φωνητικής, και το γυμναστήριο Corpus. Μετά απ' αυτά επιβάλλεται μια βόλτα από τον «Τζίτζικα και μέρμηγκα» για τους νοστιμότατους και λαχταριστούς μεζέδες του.
Η Λαμπρινή είναι μια γειτονιά που έχει πάρα πολλούς κήπους, πάρα πολλές μονοκατοικίες, διώροφα και τριώροφα σπίτια, που ακόμα θυμίζει το '60, το '70, ακόμα και το '80. Έχουν γίνει, βέβαια, πολλές πολυκατοικίες, παρ' όλα αυτά κρατάει ακόμα το χρώμα και την ατμόσφαιρα των παλιών δεκαετιών.
- Επειδή σε αυτήν τη γειτονιά ζω τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, έχουν συμβεί πολλές ιστορίες, για καλή μου τύχη αστείες κι ευτυχώς όχι άσχημες ή περίεργες. Με τη Λαμπρινή με συνδέουν πάρα πολλά γεγονότα, γιατί τα βιώματά μου, οι καλές ή οι κακές στιγμές της ζωής μου, συνέβησαν σε σημεία αυτής της γειτονιάς. Αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, είναι τα παιχνίδια που έκανα μικρή με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, γιατί είμαι από τις τυχερές γενιές, που έχουν παίξει στην πλατεία και στον δρόμο. Και ήταν μεγάλη η συγκίνηση που ένιωθα όταν, βγάζοντας βόλτα το αγαπημένο μου βαφτιστήρι, του έδειχνα την παιδική χαρά, το σιντριβάνι, την πλατεία, τους δρόμους, το παλιό μου σχολείο, όλες αυτές τις γωνιές που αγάπησα εγώ.
- Το θέμα είναι να μπορούμε να ζούμε όσο καλύτερα γίνεται τη ζωή μας, όπως λέει και η ηρωίδα του έργου της Λένας Κιτσοπούλου που υποδύομαι. Πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή στην καθημερινότητά μας, το πιο απλό πράγμα: να διαβάζουμε το σύνθημα στον δρόμο και να προχωράμε, να παίρνουμε το παγωτό μας από τον ψιλικατζή και να συνεχίζουμε, να χαζεύουμε το περιστέρι που παλεύει να γραπώσει το ψιχουλάκι του. Μπορεί να περπατάμε ώρες, μέρες ολόκληρες και να μη συμβαίνει τίποτα κι αυτό τελικά να είναι πάρα, μα πάρα πολύ καλό.
- Συνδυάζω μουσικά τη Λαμπρινή με το τραγούδι "These boots are made for walkin'", που ερμηνεύει η Νάνσι Σινάτρα, γιατί όλα γίνονται πολύ γρήγορα και με τα πόδια, μπορείς να κάνεις υπέροχους περιπάτους, μπορείς να έχεις πρόσβαση στα πάντα.
Info: Η Τζούλη παίζει στο έργο της Λένας Κιτσοπούλου Το πράσινό μου το φουστανάκι, που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30.
σχόλια