- Η γειτονιά μου είναι ο Καρέας, προάστιο του Βύρωνα, στον οποίο και ανήκει διοικητικά. Αυτό το στοιχείο μου δημιουργεί την αίσθηση της αυτονομίας, ενός οικισμού στα όρια της πόλης, μόνου. Κάπως έτσι κυλάει ήρεμα και η καθημερινότητα στον Καρέα. Υπάρχει μια ταμπέλα από την κάτω είσοδο στον Καρέα που αναγράφει «Καλωσήρθατε στην Κηπούπολη Καρέα». Μπορεί πλέον να μην είναι κηπούπολη, αλλά η οικοδομική δραστηριότητα τις δεκαετίες του '80 και του '90 προέβλεψε, ευτυχώς, μεγάλες πιλοτές και κήπους. Γενικά, βλέπεις ουρανό αν κοιτάξεις ψηλά. Τα σπίτια στα όρια του βουνού και εκείνα παράλληλα με τη λεωφόρο Κατεχάκη έχουν όμορφη θέα που μπορεί να φτάνει από το Ελληνικό μέχρι και την Πάρνηθα.
- Μετακομίσαμε οικογενειακώς το 1987. Σημείο αναφοράς είναι τα χιόνια εκείνου του Μάρτη και το Ευρωμπάσκετ, του οποίου τον τελικό παρακολούθησα με 40 πυρετό λόγω ανεμοβλογιάς. Επιλογή ήταν να παραμείνω στον Καρέα με τη γυναίκα μου. Μάλλον γιατί και οι δυο μεγαλώσαμε, πήγαμε σχολείο κι ερωτευτήκαμε σε αυτήν τη γειτονιά.
- Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γειτονιάς μου είναι μάλλον το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου στον ανατολικό λόφο της γειτονιάς με υπέροχη θέα στον Σαρωνικό. Κάποτε ήταν χωρίς περίφραξη και το επισκεπτόμασταν συχνά – πολλά ζευγαράκια «βεβήλωναν» τον χώρο.
- Συχνά ανεβαίνουμε με τις κόρες μου στον Υμηττό και περπατάμε περιμετρικά – μπορεί να φτάσουμε σχεδόν μέχρι την Αργυρούπολη! Δυστυχώς, η πυρκαγιά του 2015 έκαψε και τα τελευταία δέντρα.
- Είμαστε μια απλή και ήρεμη γειτονιά που δεν της λείπει τίποτα, αλλά δεν έχουμε κάποιο εξεζητημένο μέρος για ποτό, φαγητό κ.λπ. Το καλό είναι πως ό,τι κι αν μου λείπει μπορώ να το έχω σε πέντε λεπτά. Κάποιον που δεν έχει έρθει ξανά στη γειτονιά θα τον πήγαινα σίγουρα μια βόλτα στο βουνό και μετά σε κάποια από τις πολύ καλές και παλιές ταβέρνες/εστιατόρια της περιοχής. Μετά, για καφέ στο Jenni's.
- Αρχιτεκτονικά μιλώντας, πιο ενδιαφέρουσα νομίζω ότι είναι η πλευρά του Καρέα όπου είναι κατασκευασμένα τα προσφυγικά σπίτια. Είναι αξιοσημείωτο πως εκείνη η περιοχή αποτελεί μια εξίσου ξεχωριστή γειτονιά μέσα στον οικισμό. Πολλοί κάτοικοι έχουν φτιάξει μικρά κηπάκια και κιούπια, προσπαθώντας να δώσουν λίγο χρώμα σε παλιές περιορισμένες κατασκευές.
- Μπορώ να γράψω μια μικρή ιστορία για καθεμιά γωνιά του Καρέα – αρκεί να περάσω από ένα σημείο και η μνήμη αρχίζει να δουλεύει. Νομίζω ότι ήμουν στο Λύκειο όταν με τους κολλητούς και συμμαθητές μου μας έπιασε μια περίεργη μανία με την πόρτα της τάξης μας –ήταν η περίοδος της αρβύλας (δεν δεχτήκαμε να βάλουμε Μartins)–, στην οποία άνοιγε εύκολα μια μικρή ή μεγάλη τρύπα, ανάλογα με το πόσο δυνατά την χτυπάγαμε. Η τιμωρία μας ήταν να κουβαλάμε η παρέα την πόρτα σε όλον τον Καρέα για να την πάμε στον ξυλουργό για επισκευή. Αυτή η βόλτα ήταν σαν μικρή εκδρομή.
- Υπάρχουν πολλές φιγούρες γραφικές πλέον, πρόσωπα που έχουν αλλάξει από καθόλου έως ελάχιστα από την πρώτη φορά που τους είδα – μιλάω για αρκετά χρόνια πριν. Πάντως, είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που βλέπει κανείς τις αλλαγές σε έναν τόπο, όταν τον έχει ζήσει πολλά χρόνια. Νομίζω πως μπορώ να καταλάβω πλέον ποιος εξελίχθηκε στη ζωή του, ποιος έμεινε στάσιμος, ποιοι διατηρούν την κανονικότητα στην περιοχή, στοιχείο απαραίτητο, παρόλο που ακούγεται βαρετό.
Info:
O Μάξιμος συμμετέχει στις παραστάσεις Νίκη του Χ. Χωμενίδη σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή στον Ελληνικό Κόσμο, Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημ. Τάρλοου στο θέατρο Πορεία και «Diktat» του Enzo Cormann σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη στο Bios.
σχόλια