Μένω λίγο έξω από την Αθήνα, σε ένα χωριό στα βορειοανατολικά προάστια της Αττικής. Έχει ησυχία, δέντρα, παιδιά στην πλατεία και ζεστό ψωμί. Κίνηση μόνο τις γιορτές. Καθαρό αέρα, πεζόδρομους κρυμμένους σε μικρά δασάκια. Αστέρια που φαίνονται τη νύχτα καθαρά.
• Δεν το επέλεξα, μια και γεννήθηκα εδώ. Το επιλέγω όμως κάθε μέρα από τότε που άρχισα να έχω συνείδηση ως άνθρωπος. Επιλέγω τα ήσυχα και σκοτεινά βράδια της, μακριά από τα φώτα και τα «φώτα». Τη θέα που αντικρίζω κάθε φορά που επιστρέφω από τον πανικό της πόλης. Γιατί εδώ δεν είναι πόλη, είναι ένα μικρό, λίγο μοναχικό χωριό. Επιλέγω το Καπανδρίτι για όλο το θέαμα που ημερεύει το μυαλό, το σώμα και τη καρδιά μου κάθε πρωί που φεύγω, κάθε καλοκαίρι που ξυπνάω και ακούω τα τζιτζίκια στο παράθυρό μου. Και είναι πολύ κοντά σε θάλασσα.
• Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γειτονιάς; Η μυρωδιά από το χώμα κάθε που βρέχει ή ξεραίνεται για μέρες. Η πλατεία του χωριού, μεγάλη, με έναν επιβλητικό πλάτανο που κλέβει τη προσοχή – πρέπει να έχει κλείσει αιώνα, και λίγο παραπάνω. Έχουμε και σιντριβανάκι. Δεν το ανοίγουν πάντα, αλλά όταν το κάνουν, είναι χάρμα οφθαλμών. Και τα παιδάκια γύρω-γύρω. Δυο-τρία κρυμμένα στενάκια με πεζόδρομο που κανείς δεν περπατάει και μάλλον δεν γνωρίζει καν. Τα σκεπάζουν γέρικα πλατάνια των οποίων οι ρίζες βρέχονται από ένα μικρό ποταμάκι, που ιδέα δεν έχω από πού ξεκινάει και πού καταλήγει.
Σύμφωνα με μια λαϊκή ερμηνεία, η ονομασία Καπανδρίτι προέρχεται από τη φράση «Κάπη Τρίτη» – λόγω του ψυχρού κλίματος της περιοχής, για να ζεσταθούν οι κάτοικοι χρειαζόντουσαν τρεις κάπες.
• Αγαπημένος περίπατος ο δρόμος από το σπίτι μου μέχρι το γήπεδο του Καπανδριτίου. Περνάς ξώφαλτσα από τα «πυκνοκατοικημένα» στενάκια γύρω από το κέντρο του χωριού και καταλήγεις να περπατάς σε μια τεράστια ευθεία, που δεξιά και αριστερά της έχει πράσινες αλάνες και στρέμματα με λουλούδια, ανάλογα με την εποχή. Σηκώνοντας το κεφάλι λίγο ψηλότερα, διαπιστώνεις πόσους λοφίσκους έχει η περιοχή. Και τα πολλά γαϊδουράκια που σε κοιτάνε με παράπονο, αν δεν τα πλησιάσεις για ένα χάδι.
• Καφέ παίρνω συνήθως από έναν αγαπημένο και πλέον κλασικό φούρνο της περιοχής με το όνομα «Έξαρχος», αλλά και από έναν φίλο στην πλατεία, τον «Γιώργο». Υπάρχουν κάτοικοι που πουλάνε τρόφιμα σε καλοφτιαγμένες, με μεράκι, καντίνες. Είναι δικά τους λαχανικά και φρούτα από τον κήπο. Τα προτιμάμε γενικά. Αγαπημένο σημείο είναι και οι αθλητικές εγκαταστάσεις, το γήπεδο μπάσκετ, όπου συχνά ξεφεύγω παίζοντας λίγο, μέχρι να πέσει ο ήλιος και να μη βλέπω πια.
• Κάποιον που δεν έχει έρθει ξανά εδώ θα τον έκανα μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο. Είναι μεγάλη η «γειτονιά» μου. Είναι όλες οι ομορφιές μαζί. Είναι δύο ποταμάκια που ρέουν πιο άναρχα κοντά στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη. Εκεί κάνουν γέφυρα τα δέντρα πάνω από το κεφάλι σου και ο ίσκιος τους το καλοκαίρι είναι το πιο δροσερό δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Θα τον πήγαινα επίσης να δει τη λίμνη του Μαραθώνα από ένα ύψωμα κοντά 120 μέτρα. Ένα βουνό δηλαδή, που βλέπει μέχρι τα φώτα της πόλης. «Κοτρώνι» λέγεται και στο κέντρο του διατηρείται το ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής, όπου δεν πατάει κανείς. Η ανάβαση είναι εξαιρετικά δύσκολη και η όλη εικόνα είναι συγκινητικά «παλιακή».
• Δεν μπορώ να πω πως έχει κάποια αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα το Καπανδρίτι. Εγώ αγαπώ τα παλιά μισογκρεμισμένα σπιτάκια, που μέσα πλέον βλέπεις μόνο χόρτα, σάπια ξύλα και φαντάζεσαι τη γιαγιά στην κουνιστή καρέκλα. Αυτό που έχουμε να καμαρώνουμε είναι τα «μάρμαρα Καπανδριτίου». Το χρώμα τους πλησιάζει προς το καφέ και κυμαίνεται από ανοιχτό έως πολύ σκούρο, ανάλογα με την πέτρα. Επίσης, δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο αρκετά, μια και οι ποσότητες που υπάρχουν είναι περιορισμένες.
• Έχουμε χιούμορ γενικά, γιατί έχουμε «ιδιαίτερους» ανθρώπους, καλοκάγαθους και χαρισματικούς με τον τρόπο τους. Έτσι, παλιότερα ένας φίλος έβγαινε κι έκανε τον τροχονόμο στη μέση της πλατείας. Μια και είμαστε πέρασμα για να πάει κανείς στον Κάλαμο ή στον Βαρνάβα (κοντινά χωριά με θάλασσα), τα καλοκαίρια ψάχναμε τους «τουρίστες» στα στενά του Καπανδριτίου.
• Στα χωριά, η καμπάνα χτυπάει κάθε ώρα και στο μισό της. Χτυπάει και πένθιμα όμως, σε κάθε δυσάρεστο γεγονός. Μπορώ, δυστυχώς, να ανακαλέσω στη μνήμη μου πολλά. Υπάρχει και διαδρομή ολόκληρη και συγκεκριμένη που ακολουθούμε στις κηδείες. Τα έθιμα τα παλιά κρατάνε ακόμα εδώ και χαράζουν κάπως βαθιά τη μνήμη αυτές οι εικόνες.
• Σύμφωνα με μια λαϊκή ερμηνεία, η ονομασία Καπανδρίτι προέρχεται από τη φράση «Κάπη Τρίτη» – λόγω του ψυχρού κλίματος της περιοχής, για να ζεσταθούν οι κάτοικοι χρειαζόντουσαν τρεις κάπες. Επίσης, λέγεται ότι κάτω από τα πολλά εκκλησάκια υπάρχει πληθώρα αρχαίων ευρημάτων.
Info:
Η Μάγδα Βαρούχα επιστρέφει στο PassPort Κεραμεικός-Upstrairs για μια εμφάνιση στις 20 Μαΐου, παρέα με την «Αυλή των Θαυμάτων».
σχόλια