Τα τελευταία χρόνια έφυγα από την Αθήνα και επέστρεψα στη γειτονιά όπου μεγάλωσα, στο περιθώριο της Κεντρικής Μακεδονίας, περίπου 75 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί βρίσκεται ένα παραθαλάσσιο χωριό που ονομάζεται Σταυρός. Ανάμεσα σε τετραώροφες πολυκατοικίες υπάρχουν ακόμα κάτι χαμόσπιτα που χτίσανε με την εγκατάστασή τους εκεί οι πρώτοι πληθυσμοί Ελλήνων προσφύγων από το χωριό Κατιρλί της Νικομήδειας. Στενοί δρόμοι που σχηματίζουν αμέτρητα σταυροδρόμια. Τον χειμώνα η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τις ξυλόσομπες και της θάλασσας σε ηρεμούν, ενώ το καλοκαίρι μυρίζει αντηλιακό και αρώματα της φύσης που σε κάνουν να ξεχνάς τον δύσκολο χειμώνα που πέρασε. Τη γειτονιά μου δεν την διάλεξα αλλά δεν θα την άλλαζα κιόλας.
• Τα Γερμανικά είναι μια γειτονιά στο χωριό που δεν σου γεμίζει το μάτι. Αν περάσεις, δεν θα σταθείς. Παρ' όλα αυτά, έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, το οποίο μπορεί να γίνει αισθητό μόνο σε κάποιον που έχει μεγαλώσει εκεί: δεν αλλάζει. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, ακόμα κι αν έχει γίνει αγνώριστη, παραμένει ίδια. Κι αυτό έχει να κάνει με τις αναμνήσεις μου από αυτήν τη γειτονιά, που παραμένουν ζωντανές στο μυαλό μου σαν σε παράλληλα σύμπαντα. Layers αναμνήσεων επάνω σε layers του παρόντος. Κι αυτό την κάνει την πιο ιδιαίτερη γειτονιά του κόσμου – για μένα.
• Η γειτονιά πήρε το όνομά της εξαιτίας της εκεί εγκατάστασης πολλών ναζιστικών υπηρεσιών επί Κατοχής.
Φτιάχνω καφέ στο φλιτζάνι, φεύγω με παντοφλίτσα, πιτζάμες, περνάω τον δρόμο και χτυπάω tattoo στο studio του Βαλάντη που βρίσκεται λίγα μέτρα από το σπίτι μου. Πουθενά δεν γίνονται αυτά.
• Προτιμώ τις βόλτες με το αυτοκίνητο. Σταυρός - Ολυμπιάδα στον δρόμο που πάει παράλληλα με τη θάλασσα και πίσω. Είναι η κατάλληλη διαδρομή για να καθαρίσει κανείς το μυαλό του. Έχει την άψογη αναλογία αριστερών - δεξιών στροφών.
• Αγαπημένο μου στέκι στο χωριό είναι το ιταλικό του φίλου μου του Γιώργου, γνωστού ως Δον, η μπουγάτσα του Γρηγόρη που στρώνει τη πρωινή μας διάθεση και το υπόγειο στούντιο του φίλου μου του Γιώργου Βούζου. Επίσης, τα καλοκαίρια παίζει πριβέ παραλία στην Ολυμπιάδα, αλλάγια να παραμείνει πριβέ, δεν μπορώ να σας πω τίποτα περισσότερο.
• Τα καλοκαίρια όλοι στη γειτονιά βγάζουν τα τραπέζια μπροστά στο σπίτι. Κάνουν τον δρόμο σαλόνι τους και αράζουν με τις ώρες. Αν βρισκόταν κάποιος για μια ώρα σε ένα από αυτά τα τραπέζια, θα καταλάβαινε ακριβώς τη γειτονιά μου.
• Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο. Ένα συνονθύλευμα από προσφυγικά χαμόσπιτα (συντηρημένα ή όχι), πολυκατοικίες-κουτιά του '80 και μερικά πιο σύγχρονα κτίρια, χωρίς καμία σχέση μεταξύ τους. Παρ' όλα αυτά, και ενώ δεν έχει υπάρξει σοβαρή πολεοδομική μέριμνα για το φάρδος των δρόμων, τα πεζοδρόμια κ.λπ., το χωριό οργανώνεται πάνω σε ένα αυστηρό ιπποδάμειο σύστημα (τα γνωστά σε όλους μας τετράγωνα μπλοκ).
• Νομίζω ότι στη γειτονιά συμβαίνουν αρκετά αστεία σκηνικά (ή τραγικά). Θα ξεχωρίσω όμως ένα ως ενδεικτικό. Σε έναν μεγάλο σεισμό που έγινε στα '90s στην περιοχή όλη οι γείτονες είχαν βγει έξω από τα σπίτια και περίμεναν φοβισμένοι. Μια χαρακτηριστική περσόνα του χωριού είχε βγει στο μπαλκόνι, περιγελώντας εκείνους που καθόντουσαν έξω. Κάποια στιγμή συνέβη ένας μετασεισμός, ο τύπος άρπαξε το κάγκελο του μπαλκονιού κι έκανε άλμα επί κοντώ στο κενό. Τη γλίτωσε με δύο σπασμένα πόδια.
• Μυστικό είναι το tattoo studio του Βαλάντη, που βρίσκεται λίγα μέτρα παραπάνω από το σπίτι μου. Φτιάχνω καφέ στο φλιτζάνι, φεύγω με παντοφλίτσα, πιτζάμες, περνάω τον δρόμο και χτυπάω tattoo. Πουθενά δεν γίνονται αυτά.
• Αν είχα δυνατότητα να αλλάξω κάτι, θα εξαφάνιζα το εργοστάσιο παραγωγής χρυσού.
Info:
Ο Γιάννης θα βρίσκεται, μαζί με τον Ζακ Στεφάνου, την Πέμπτη 1 Ιουνίου στη Ρότα, στα Εξάρχεια. Παράλληλα, δουλεύει ένα side project αντιστικτικής σύνθεσης, σαν τρισδιάστατο μουσικό παζλ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια