• Εδώ και έναν μήνα μένω στα Πατήσια, αλλά δεν έχω πολλά να πω γι' αυτήν την γειτονιά. Πριν την επιλέξω, λόγω των φθηνών ενοικίων, έμενα στα Πετράλωνα και πριν από τα Πετράλωνα μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Αυτή είναι η πραγματική μου γειτονιά. Καλλιθεάτης είμαι.
• Η γειτονιά μου ήταν το πλατύ πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου κι ένας παιδότοπος όπου οι κάτοικοι παρκάρανε τα αυτοκίνητά τους, ένας παιδότοπος-πάρκινγκ – βαθύ ΠΑΣΟΚ. Οπότε, το βασικό χαρακτηριστικό της γειτονιάς μου, όπως το αφομοίωσα στην παιδική μου ηλικία, ήταν πως οποιαδήποτε δραστηριότητα εμπεριείχε το στοιχείο και τον κίνδυνο του αυτοκινήτου. Ποδόσφαιρο - Προσοχή μη σφηνώσει η μπάλα κάτω από αυτοκίνητο ή να μην πέσει στη λεωφόρο. Κυνηγητό - Προσοχή μη στουκάρεις πάνω σε κάποιο αυτοκίνητο ή, ακόμα χειρότερα, μη σε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Κρυφτό - Προσοχή, διάλεξε το σωστό αυτοκίνητο για να κρυφτείς και, κυρίως, προσοχή μην ξεκινήσει ενώ είσαι κρυμμένος. Ακόμα και όταν έβγαινα από το σπίτι να παίξω, αυτό που άκουγα από τους γονείς μου δεν ήταν το «καλά να περάσεις» ή το γενικό «να προσέχεις», αλλά το «πρόσεχε να μη σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο». Παντού αυτοκίνητα.
Η γειτονιά μου χτίστηκε από πολιτικούς μηχανικούς επί ΠΑΣΟΚ. Η αρχιτεκτονική δεν έχει περάσει από τη γειτονιά μου. Δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει αυτή η λέξη. Τα κτίριά μας είναι γκρίζα, παραλληλόγραμμα κι έχουν χτιστεί από μπετόν και στεγαστικά δάνεια.
• Πηγαίναμε με την παρέα μου σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο δίπλα στο σπίτι μας. Εκεί «καθάριζε» το μυαλό μας. Εκεί μικροί παίζαμε «περιπέτεια», λίγο μεγαλύτεροι θέατρο και λίγο μεγαλύτεροι καπνίζαμε κανένα τσιγάρο ή πηγαίναμε βράδια με κοριτσοπαρέες και τους λέγαμε τρομακτικές ιστορίες για να φοβηθούν και να έρθουν πιο κοντά μας.
• 
Ο φούρνος ήταν ακριβώς κάτω από το διαμέρισμά μας, που ήταν στον 1ο όροφο. Οπότε, το από πού θα πάρουμε ψωμί ήταν μονόδρομος, σχεδόν μας το πετούσαν στο μπαλκόνι. Απέναντι από το σπίτι μου είχε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά (αρχές 90s) και καθόμουν στο μπαλκόνι ώρες, βλέποντας 17χρονους να παίζουν «Street Fighter». Αλλά η ατραξιόν της γειτονιάς ήταν το βιντεοκλάμπ μας, το Videopolis. Γιατί ενώ όλα τα υπόλοιπα το section των πορνό (όπου όλοι πηγαίναμε) το είχαν καλά κρυμμένο για να μη νιώθεις εκτεθειμένος, το Videopolis το είχε στο εμφανέστερο σημείο του μαγαζιού, σε μια βιτρίνα απ' την οποία σε έβλεπε όλη η λεωφόρος. Ήταν απίστευτα άβολο. Οπότε, αν ήθελες να πάρεις μια τέτοια βιντεοκασέτα έπρεπε ή να είσαι διαστημικά γρήγορος ή να το θέλεις πολύ.
• Αν εξαιρέσεις τον παιδότοπο-πάρκινγκ, που κάνει τους καταστασιακούς να φαίνονται «γατάκια», έχω να πω το εξής: η γειτονιά μου χτίστηκε από πολιτικούς μηχανικούς επί ΠΑΣΟΚ. Η αρχιτεκτονική δεν έχει περάσει από τη γειτονιά μου. Δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει αυτή η λέξη. Τα κτίριά μας είναι γκρίζα, παραλληλόγραμμα κι έχουν χτιστεί από μπετόν και στεγαστικά δάνεια.
• Στην Καλλιθέα, το '90 είχε έρθει ένα κύμα από ρωσόφωνους Πόντιους που προσπαθούσαν να ενταχθούν στην κοινωνία μας. Δεν ήξεραν καλά ελληνικά, αλλά το παλεύανε. Ένας από αυτούς, λοιπόν, είχε γράψει πάνω στον τοίχο του λυκείου μου με σπρέι τη φράση «το μουνί». Μόνο αυτό. Κανένα νόημα. Κάθε πρωί που πηγαίναμε σχολείο βλέπαμε στον τοίχο αυτήν τη φράση. Και έμεινε εκεί για περισσότερο από πέντε χρόνια. Τη σβήσανε, όταν ξαναβάψανε το σχολείο.
• Είχαμε έναν που είχε επί μία δεκαετία ένα γραφείο στοιχημάτων για τον Ιππόδρομο. Ήταν Αιγύπτιος, φορούσε λινά πουκάμισα, κολλητά τζιν και μυτερές μπότες που είχαν επάνω ανάγλυφα. Έξω από το γραφείο του είχε μια τεράστια ταμπέλα που έγραφε το όνομά του: «ΣΟΚΟΛΑΪ». Ήταν ό,τι πιο γραφικό έχω δει στη ζωή μου.
Info:
Ο Μιχάλης παίζει με τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο στο six d.o.g.s κάθε Τετάρτη στη stand up comedy παράσταση Στα Πλάγια, η οποία πήρε παράταση και για τον Μάιο. Επίσης, θα συμμετάσχει λίγο ως συγγραφέας και λίγο περισσότερο ως ηθοποιός στη δημιουργία μιας επιθεώρησης που γράφει ο Λάμπρος Φισφής και θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Σαρακατσάνης.
σχόλια