Η 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, συνήθως γιορτάζεται στις ΗΠΑ με εκδηλώσεις θετικών μηνυμάτων, με δυναμικά events και άλλα παρόμοια. Ωστόσο, φέτος η γιορτή θα είναι χρωματισμένη με γυναικείο -και όχι μόνο- ακτιβισμό, θα μετατραπεί σε μία μαζική απεργία των γυναικών σε όλη τη χώρα, προκειμένου να εκφραστεί με κατηγορηματικό τρόπο η αντίδραση στον μισογυνισμό του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ και στις πολιτικές που προωθεί ενάντια στην ισότητα.
Η τεράστια επιτυχία που σημείωσε τον προηγούμενο Ιανουάριο το "Women's March" στην Ουάσινγκτον και η μαζική και αθρόα συμμετοχή νέων ανθρώπων και των δύο φύλων έπεισε τους διοργανωτές αυτής της κινητοποίησης ότι μπορούν και καλύτερα, ότι είναι σε θέση να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην ηγεσία των ΗΠΑ και αναφορικά με τις δεκαετίες τώρα που τα γυναικεία σώματα και δικαιώματα δέχονται κάθε είδους επίθεση.
Οι διοργανωτές, λοιπόν, αποφάσισαν να τιτλοφορήσουν τη νέα τους προσπάθεια "Μέρα Χωρίς Γυναίκες" και να καλέσουν σε συμμετοχή ανθρώπους από 30 πολιτείες. Για την ακρίβεια, καλούν τις γυναίκες αυτών των πολιτειών να πάρουν για μία μέρα ρεπό απ' οτιδήποτε κάνουν: από το γραφείο και τις δουλειές τους, μέχρι τις δουλειές του σπιτιού και οτιδήποτε χρειάζεται την έγνοια και την εμπλοκή τους για να λειτουργήσει και να γίνει σωστά. Όταν αποφάσισαν αυτή τη μαζική απεργία, φρόντισαν να μη δώσουν περαιτέρω λεπτομέρειες για τον τρόπο που θα τη διοργανώσουν, ενώ τώρα, λίγα 24ωρα πριν την Ημέρα της Γυναίκας, εξηγούν ότι δεν έχουν ιδέα κατά πόσο θα πετύχει αυτό το εγχείρημά τους.
Με τι θα μοιάζει, λοιπόν, αυτή η απεργία; Να μερικές από τις βασικές οδηγίες που εξέδωσαν την προηγούμενη εβδομάδα οι διοργανωτές, προς οποιονδήποτε θα ήθελε να γίνει μέρος αυτού του ηχηρού μηνύματος:
1. Εκείνη τη μέρα, οι γυναίκες παίρνουν ρεπό από οποιαδήποτε έμμισθη ή μη εργασία
2. Αποφεύγουν τα ψώνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις (ψώνια για τις ανάγκες των παιδιών και πάντα από μικρομεσαίες επιχειρήσεις)
3. Όσοι συμμετέχουν στην απεργία φορούν κόκκινα σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους γυναικείους αγώνες όλων των εποχών
Παρά τις καλές προθέσεις, μέχρι στιγμής ακόμη και φεμινιστικές οργανώσεις στέκονται με σκεπτικισμό και επιφυλάξεις απέναντι σ' αυτό το ανοιχτό κάλεσμα ενώ διερωτώνται ποια θα είναι η ευθύνη των διοργανωτών, αν έστω και μία γυναίκα χάσει τη δουλειά της
Από τους άντρες που στηρίζουν την απεργία ζητείται να ενθαρρύνουν την απόφαση των συντρόφων τους να λάβουν μέρος στην απεργία, να αναλάβουν τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού, να λάβουν ενεργό μέρος σε συζητήσεις και events που αφορούν τις ίσες απολαβές και δικαιώματα σε όλους τους χώρους εργασίας και στην προώθηση πολιτικών που εγγυώνται ευέλικτα προγράμματα εργασίας για νέες μητέρες που εξακολουθούν να κυνηγούν την καριέρα τους σε δύσκολα εργασιακά πεδία.
Πολύ εξιδανικευμένα όλα αυτά, ωστόσο, ποιο θα είναι το πραγματικό αποτέλεσμα μίας τέτοιας κινητοποίησης; Μετριέται; Λόγου χάριν, κάποιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, όπως η "NARAL Pro-Choice America", επέλεξαν να μη λειτουργήσουν στις 8 Μαρτίου σε ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στα αιτήματα των απεργών. Ομοίως, πόλεις και αμερικανικές περιφέρειες έχουν ήδη δώσει ρεπό εκείνη τη μέρα στις εργαζόμενες σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς. Στη Βόρεια Καρολίνα, επίσης, ένα σχολείο θα μείνει κλειστό, ακριβώς λόγω της ευρείας συμμετοχής των καθηγητριών του στην απεργία.
Και πάλι όμως τα στοιχεία είναι λιγοστά για να γίνει από τώρα ξεκάθαρο το ποσοστό επιτυχίας της απεργίας, καθώς είναι άγνωστος ο αριθμός των γυναικών που έχουν αποφασίσει -και ενημερώσει- για το αν θα λείψουν από τα καθήκοντά τους εκείνη τη μέρα.
Το κύριο ζητούμενο της απεργίας δεν είναι να παραλύσει -εκδικητικά- η χώρα: είναι να φανεί σε όλο του το μέγεθος το πώς πραγματικά δείχνει μια χώρα, ένα μέρος, ένα οποιοδήποτε σημείο της γης χωρίς γυναίκες...
«Η Μέρα Χωρίς Γυναίκες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το Women's March», εξηγεί ο Bob Bland, ένας από τους διοργανωτές της απεργίας και συνεχίζει: «Εκείνο είχε να κάνει με το να βγουν οι άνθρωποι από τα σπίτια τους, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι, να διαμαρτυρηθούν από κοινού για κάτι. Η απεργία είναι κάτι απείρως διαφορετικό, μία προσπάθεια για ένα 99% φεμινιστικής δήλωσης».
Όπως λέει ο Bland εδώ είναι ένα κάλεσμα, στο οποίο ο καθένας, ακόμη κι αν δεν θέλει να κατέβει στους δρόμους για να διαδηλώσει μπορεί να το κάνει από το σπίτι, τις παρέες, τα όσα θα αποφασίσει να επικοινωνήσει στα social media, τους τρόπους με τους οποίους θα κάνει σαφές ότι πιστεύει και προωθεί την ισότητα -και την ασφάλεια- των γυναικών σε όλα τα επίπεδα. Ο ίδιος πιστεύει ότι οι απεργοί θα είναι ορατοί κατά πολλούς τρόπους και είναι μια μέρα για να πάρει κανείς αποφάσεις για το πώς θα δράσει από εδώ και στο εξής. Και το κύριο ζητούμενο της απεργίας δεν είναι να παραλύσει -εκδικητικά- η χώρα: είναι να φανεί σε όλο του το μέγεθος το πώς πραγματικά δείχνει μια χώρα, ένα μέρος, ένα οποιοδήποτε σημείο της γης χωρίς γυναίκες...
Και ενώ η τάση των διοργανωτών του "Women's March" έχει επικριθεί κατά τους προηγούμενους μήνες ότι προσπαθεί να δημιουργήσει παγκόσμια τάση σ' αυτού του είδους τα αυθόρμητα μαζικά καλέσματα, υπάρχει ακόμη ένα πρόβλημα που ίσως δυναμιτίσει τις -όποιες- προθέσεις αυτού του εγχειρήματος. Ποιο είναι αυτό; Το γεγονός ότι οι γενικές απεργίες δεν είχαν σχεδόν ποτέ ιδιαίτερη επιτυχία στο αμερικανικό έδαφος. Τουλάχιστον όχι, μετά τη δεκαετία του '30. Η αμερικανική επικράτεια δεν είναι απλώς τεράστια. Είναι και διχασμένη, ειδικά αυτή τη χρονική περίοδο, περισσότερο από ποτέ. Επίσης, υπάρχου νομικές κυρώσεις, αν κάποιος ή κάποια αποφασίσει να λάβει μέρος σε μια απεργία και τα εργατικά σωματεία δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, αν ο εργοδότης αποφασίσει ότι μετά την απεργία θα σε απολύσει...
Ακριβώς γι' αυτό, ακόμη και φεμινιστικές οργανώσεις στέκονται με σκεπτικισμό και επιφυλάξεις απέναντι σ' αυτό το ανοιχτό κάλεσμα ενώ διερωτώνται ποια θα είναι η ευθύνη των διοργανωτών, αν έστω και μία γυναίκα χάσει τη δουλειά της. Απαντήσεις τόσο γι' αυτό όσο και για το μέγεθος της επιτυχίας αυτής της απεργίας, λογικά θα υπάρξουν την 9η Μαρτίου.
Με στοιχεία από το Vox
σχόλια