Ο ένας είναι μητροπολίτης (με το «μ» πεζό, παρακαλώ, κύριε διορθωτή) και εζήλωσε τη συμπεριφορά και τις πρακτικές των μουλάδων. Ο άλλος, φιλόδοξος πολιτικίσκος (συγχωρήστε μου τον νεολογισμό, κύριε διορθωτή) στα εσώτερα της ευρωπαϊκής ηγετικής «κάμαρας», χωρίς άλλα ευδιάκριτα προσόντα πέρα από το ευπροσάρμοστο του ρόλου που υπηρετεί, εκπροσωπεί αναμφίβολα ένα σύγχρονο κι ευέλικτο πολιτικό μοντέλο της Δύσης. Μεταξύ τους, καμία σχέση. Κι όμως, κάπως τα έφερε η ειδησεογραφική επικαιρότητα και οι περιπτώσεις τους συνδυάστηκαν σε μια σουρεαλιστική, αν και όχι και τόσο αστεία ανταλλαγή ρόλων: ο πολιτικός έγινε «χριστιανός» και ο παπάς... «Αντίχριστος».
Διότι, για 'μένα τουλάχιστον, η περίφημη δήλωση του προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ για τον ευρωπαϊκό Νότο που, αφού σπατάλησε χρήματα σε ποτά και γυναίκες, ζητούσε βοήθεια από τον Βορρά, πέρα από άθλια και πολιτικώς απαράδεκτη γενίκευση, πέρα από ασυγχώρητη για θεσμικό πρόσωπο των ευρωπαϊκών οργάνων διολίσθηση σε στερεότυπο, είχε κι ένα «θρησκευτικό» υπόβαθρο. Μια τέτοια δήλωση που αντιμετωπίζει τα πράγματα σχηματικά, που χωρίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε «αμαρτωλούς» και μη, που ενοχοποιεί συλλήβδην και αδιακρίτως τον Νότο, που δαιμονοποιεί, χρησιμοποιώντας τα στην ακραία τους εκδοχή, δύο στοιχεία της απόλαυσης και της χαλαρότητας (το ποτό και το σεξ), υπαινίσσεται και την αντιστροφή της: ο Βορράς είναι ο καλός Σαμαρείτης που είναι διαρκώς και αποκλειστικά αφοσιωμένος στο καθήκον, προσδοκώντας μόνον μια μετά θάνατον αναγνώριση από τη Βασιλεία των Αγορών. Στο πλαίσιο των «απαντήσεων» και των τοποθετήσεων απέναντι στην ανοησία του Ντάισελμπλουμ, είτε μέσα από την ειρωνεία και το χιούμορ είτε μέσα από την οργή και το κράξιμο, υπήρξε κι αυτό το «ρίσκο»: η κοινή συνισταμένη να είναι, παρ' όλα αυτά, μια, κατά βάθος, «εξομολόγηση» των αμαρτιών, απολογητική διάθεση και ενοχοποίηση του δικαιώματος που έχει κάποιος σε μια πιο ανάλαφρη και «γλεντζέδικη» και ερωτική πότε-πότε πλευρά της ζωής. Αλλά, ναι, σ' αυτήν τη ζωή έχουμε δικαίωμα να περνάμε και καλά, κάνοντας διαλείμματα από το διαρκές «καθήκον» που διακηρύσσει δια της ενοχοποίησης και της γενίκευσης ο ευρωπαϊκός «προτεσταντισμός», ο οποίος βρήκε τον πιο πρόσφατο κήρυκά του στο πρόσωπο του Ολλανδού επικεφαλής του Eurogroup.
Όπου γάμος και χαρά, πρώτος ο Άνθιμος να εξακοντίζει απειλές έναντι οποιουδήποτε προοδευτικού μέτρου, να απειλεί, να καταριέται, να καταδικάζει και να ασχολείται με θέματα που καθόλου δεν άπτονται του θρησκευτικού του ρόλου: από την ομοφυλοφιλία και το Σύμφωνο Συμβίωσης μέχρι το προσφυγικό.
Στα δαιμονοποιητικά και ενοχοποιητικά κηρύγματα από άμβωνος έχει θριαμβεύσει βέβαια κατά καιρούς ο Άνθιμος της Θεσσαλονίκης, μία από τις πιο σκοταδιστικές προσωπικότητες της ελληνικής Εκκλησίας. Όπου γάμος και χαρά, πρώτος να εξακοντίζει απειλές έναντι οποιουδήποτε προοδευτικού μέτρου, να απειλεί, να καταριέται, να καταδικάζει και να ασχολείται με θέματα που καθόλου δεν άπτονται του θρησκευτικού του ρόλου: από την ομοφυλοφιλία και το Σύμφωνο Συμβίωσης μέχρι το προσφυγικό. Βέβαια, πέρα από την οργή που προκαλεί ο Άνθιμος περιοδικά, από τους σκεπτόμενους ανθρώπους ως τώρα αντιμετωπιζόταν κυρίως ως μια ακραία, γραφική περίπτωση, την οποία δεν είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι να μπάσουμε στο σπίτι μας: οι απόψεις του ας περιορίζονται στα όρια της μητροπολιτικής του αυλής και όσων απαρτίζουν το ποίμνιό του. Εξυπακούεται ότι συχνά υπερέβαινε αυτά τα όρια, αλλά η απήχηση των «αφορισμών» του δεν θα μπορούσε να έχει πολιτικές διαστάσεις και κόστος. Άλλωστε συνηθίσαμε σε αυτήν τη χώρα οι ηγέτες της Εκκλησίας να έχουν συχνά-πυκνά πολιτικούς οραματισμούς κι έναν βαθμό πολιτικής εμπλοκής, τον οποίο δυστυχώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος να κόψει μια και καλή, διαχωρίζοντας επιτέλους τους ρόλους...
Έτσι νομίζαμε για την απήχηση του Άνθιμου. Αλλά σ' αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ο παμπόνηρος Νίκος Μιχαλολιάκος είπε να ξεχάσει ότι το 2013 είχε χαρακτηρίσει τον Άνθιμο «πολιτικάντη» και «σκατιάρη», όπως το ξέχασε και ο μητροπολίτης, ώστε να δεξιωθεί δόξη και τιμή την ψυχή της Χρυσής Αυγής μετά της συζύγου του Ελένης Ζαρούλια και «σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα» να φωτογραφηθούν αγαπημένοι και να συζητήσουν «θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας και ιδιαίτερα τα ζητήματα που αφορούν την Ορθοδοξία – μεταξύ άλλων αναφέρθηκε η άρνηση της Χρυσής Αυγής για την ανέγερση ισλαμικού τεμένους στον Βοτανικό». Βέβαια, ο μητροπολίτης που, προκειμένου να επιβεβαιώσει τον πολιτικό ρόλο τον οποίο προσπαθεί να παίξει στη Θεσσαλονίκη, έχει ρίξει εδώ και καιρό στο πυρ το εξώτερον τη βάση της χριστιανικής φιλοσοφίας περί αγάπης, κατανόησης, αλληλεγγύης και του έχοντος έναν χιτώνα, ξέχασε και κάτι άλλο. Πως η μητρόπολή του έκανε «προξενιό» με υπόδικους, με ανθρώπους εναντίον των οποίων εκκρεμούν κατηγορίες για εγκληματική δράση, που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα... Εξυπακούεται ότι το Γραφείο Τύπου της Ιεράς Συνόδου, το ίδιο που έσκισε και ξανάσκισε τα ιμάτιά του με τις αλλαγές που είχε προαναγγείλει ματαίως ο Νίκος Φίλης, σ' αυτή την περίπτωση τήρησε σιγήν ιχθύος...
Τελικά, είτε ως Νότιοι είτε ως άπιστοι είτε ως πιστοί σε ενορίες σαν του Άνθιμου, την Κόλαση δεν τη γλιτώνουμε!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
