Η έκθεση Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι, που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Athens Phοto Festival 2017, είναι μια έκθεση που επαναλαμβάνεται εδώ και 30 χρόνια από το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας βοηθώντας στην προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών για πρόσβαση στον εικαστικό χώρο και αναδεικνύοντας την καλύτερη τρέχουσα φωτογραφική παραγωγή Ελλήνων δημιουργών ηλικίας έως και 35 ετών.
Στη φετινή έκθεση παρουσιάζονται 15 φωτογραφικές εργασίες νέων και πολλά υποσχόμενων δημιουργών. Ετερόκλητα στοιχεία και διαφορετικές προσεγγίσεις διασταυρώνονται, αντανακλώντας τη «φρεσκάδα» της σύγχρονης οπτικής.
Σας τους παρουσιάζουμε!
Elizabeth Rovit
Multiverse
Το Multiverse είναι µια προσωπική συλλογή από αλληλένδετες λεπτοµέρειες της εσωτερικής ανάγκης µου να αποµονώσω και να δηµιουργήσω µια στιγµή στον χρόνο, εξερευνώντας διαφορετικές πτυχές της πραγµατικότητας. Δυο διαφορετικοί κόσµοι µπορεί να µη διασταυρωθούν ποτέ όµως είναι πολύ πιθανό να αλληλεπιδρούν µεταξύ τους. Αυτό το εν εξελίξει έργο εξερευνά τη δυναµική διαφορετικών κόσµων, όπως αυτοί επηρεάζουν ο ένας τον άλλο αποτυπώνοντας τα όρια µεταξύ φαντασίας και πραγµατικότητας, µεταξύ ζωής και θανάτου. Όρια µεταξύ οικείου και αγνώστου. Τα ζώα που λειτουργούν ως µετουσίωση της ανθρώπινης µορφής και συµπεριφοράς και το συνεχώς µεταβαλλόµενο περιβάλλον, συναντώνται µέσα σε αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση.
Polykarpos Shiakalis
Leathered Skins, Unchained Hearts –The Queens of Marok
Πρόκειται για ένα φωτογραφικό σχέδιο για τις γυναίκες της Αφρικανικής heavy metal σκηνής στην Μποτσουάνα γνωστή με το όνομα Μαρόκ. Σχετίζεται με μερικές γυναίκες οι οποίες χρησιμοποιούν την σκηνή σαν την πλατφόρμα για να εκφραστούν, να αναγνωριστούν και να αποκτήσουν ελεύθερη σκέψη. Το Μαρόκ είναι κυρίως για άνδρες και πάντοτε οι άνδρες ακούγονταν. Αυτό που περισσότερο με ενδιέφερε ήταν οι γυναίκες γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο από έναν άνδρα να γίνει μια γυναίκα ρόκερ στην Μποτσουάνα γιατί η κοινωνία είναι γενικά συντηρητική και πατριαρχική και απαιτεί από την γυναίκα να είναι σοβαρή, υπάκουη και κυρία στην συμπεριφορά.
Γεωργία Μπάντιου
Humans in nature
Στη σειρά Humans in nature παρουσιάζονται σκηνοθετημένα πορτραίτα νέων ανθρώπων οι οποίοι είναι όλοι κάτοικοι της Αθήνας, ζουν στους γρήγορους ρυθμούς και στο άγχος που δημιουργεί μια μεγάλη πόλη. Θέλησα να προτείνω μια δυνατότητα διαφυγής από αυτή τη κατάσταση και να κατευθυνθώ προς ένα τοπίο φυσικό όπως είναι το πάρκo που εμπεριέχει την εικόνα τέτοιου τοπίου το οποίο βρίσκεται μέσα στη πόλη. Το ανθρώπινο στοιχείο εντάσσεται στη φύση, αγκαλιάζεται από αυτήν μέσα από την πυκνή βλάστηση. Η άκαμπτη στάση του σώματος μπορεί να παρομοιαστεί ως ένας κορμός δέντρου θέλοντας να δείξω ότι ο άνθρωπος ακόμα και ζώντας στη πόλη μπορεί να εναρμονιστεί με τη φύση εφόσον αποτελεί ουσιαστικά μέρος της.
Anna Patelia
CERN - Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών
Το CERN είναι ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών και θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο αξιόλογο πείραμα σωματιδιακής φυσικής. Βρίσκεται στη Γενεύη και φιλοξενεί επιστήμονες, μηχανικούς και φοιτητές 113ων εθνικοτήτων. Μετράει ήδη αρκετές σημαντικές επιτυχίες στον χώρο της επιστήμης με πιο σημαντικό την ανάπτυξη του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web) και, πρόσφατα, το 2012, το μποζόνιο Higgs. Από το 2012 μέχρι και το 2014 είχα την ευκαιρία να βρεθώ ως επίσημη φωτογράφος του CERN και στα πλαίσια της αναβάθμισης του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) είχα την ευκαιρία να καλύψω τις εργασίες στο τριαντατριών χιλιομέτρων τούνελ όπως και στους ανιχνευτές. Οι φωτογραφίες μου έχουν ως στόχο όχι μόνο να παρουσιάσουν το επιβλητικό μέγεθος του πειράματος αλλά και τη σημαντικότητα του στόχου του. Να διερευνηθεί δηλαδή η θεμελιώδης δομή του σύμπαντος.
Έλενα Μπουντουράκη
Looking for Summer in the Middle of My Adulthood
Τεχνητά φλάσµπακ και στιγµές του τώρα. Ανακατεύοντας το οικογενειακό αρχείο µε νέο υλικό και το αναλογικό µε το ψηφιακό, το φωτογραφικό µέσο γίνεται ένα εργαλείο εξερεύνησης µεταξύ του εαυτού και της οικογένειας, του αληθινού και της παραίσθησης. Η σειρά αποτελείται από 47 εικόνες (µονές και δίπτυχα), παρουσιαζόµενες αρχικά µε τη µορφή βιβλίου και αποκτώντας νέες µορφές στην πορεία.
Κυριάκος Μιχαηλίδης
Terra Drama
Το "Terra Drama" αφορά τοπία που με περιβάλλουν με όρους γεωγραφικής εγγύτητας, τα οποία όμως δε βρίσκονται πάντα "εκεί", περιμένοντας τον φωτογραφικό μου φακό να τα συναντήσει. Επαναπροσδιορίζονται αδιάκοπα, υπενθυμίζοντας διαρκώς την ατελή τους σημασία αλλά και την ελλειμματική αντίληψή μου γι' αυτά, τόσο στο "τότε" του φωτογραφικού χρόνου, όσο και στο κάθε νέο τους κατασκευασμένο παρόν. Για το λόγο αυτό η αφορμή -τα τοπία στις παρυφές της πόλης που γεννήθηκα και ζω- είναι το θέμα που χρησιμοποιώ για να μιλήσω για τα ζητήματα που με απασχολούν, για τις λεπτές δονήσεις των τόπων και το κρυμμένο μυστικό ενός σημείου του χρόνου που δεν θα επαναληφθεί. Στο "Terra Drama" ο χρόνος, η κάθε φθορά, απαλλάσσει από τα φτιασίδια, προσθέτει, αποκαλύπτει και δεν παραμορφώνει. Κι αυτό είναι που επιχειρώ να αναγνωρίζω συγκινησιακά, αντικρίζοντας τον κάθε τόπο στα επιμέρους σημεία του.
Γεώργιος Κουρτίδης
Εντολή Παράδοσης
Το Τηλέφωνο χτυπά. Η εντολή παράδοσης (Delivery Order) τοποθετείται. Μπορείτε να φανταστείτε πόσα πράγματα μπορεί να κινητοποιηθούν από ένα email; Πόσοι άνθρωποι, μηχανές, εργοστάσια και αποθήκες μπορούν να συντονιστούν ύστερα από μια εντολή ενός λεπτού; Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται πίσω από την σκηνή;
Είναι μια διαδικασία που διαρκεί 24 ώρες το 24ώρο και λαμβάνει χώρα στον εργασιακό μου χώρο στην βιομηχανική περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Χριστίνα Κουγιουμτσίδου
Sunless Days
Το γεωργιανό αυτοπορτραίτο καταδιώκεται από Σοβιετικά απομεινάρια. Η σύγχυση του λαού μπορεί να περιγραφεί ως ένα συναίσθημα που βρίσκεται μεταξύ δύο τάξεων, δύο χρόνων, δύο συστημάτων (σοβιετικό/μετασοβιετικό). Κατά τη διάρκεια όλων των πολιτικών αλλαγών τα τελευταία 25 χρόνια ,υπάρχουν μέρη κι άνθρωποι που έχουν ξεχαστεί από την κυβέρνηση είτε έχουν μετατραπεί σε αυτο-έγκλειστα τοπία και προσωπικότητες ώστε να επιβιώσουν μια είδους μετά σοβιετικής κατάθλιψης.
Η καθημερινή αναμέτρηση της τοπικής κουλτούρας με αυτή της παγκόσμιας οικονομίας καθώς και την αδυναμία των παλαιότερων γενιών να αποδεχτούν την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος αλλά και την αγωνία των νεότερων για την απόκτηση μιας αυθεντικής εθνικής ταυτότητας που θα έχει αποποιηθεί κάθε σοβιετικό κατάλοιπο συνδυάζοντας τα γεωργιανά ήθη κι έθιμα με εκείνα της Ευρώπης, είναι γεγονός.
Στεφανία Ορφανίδου
The Pendulum's Sensitivity
Tον Απρίλιο του 2009, μια ισχυρή σεισμική δόνηση ισοπέδωσε σχεδόν ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πόλης L'Aquila στην κεντρική Ιταλία. Η πόλη, από τη μία μέρα στην άλλη, ερήμωσε. Λόγω της ιδιαίτερης πολιτιστικής της κληρονομιάς, η απόφαση για την ανοικοδόμησή της ήταν άμεση. Οχτώ χρόνια αργότερα, η πόλη αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια στην Ευρώπη. Το λαβυρινθώδες σύμπλεγμα του ιστορικού της κέντρου αποτελεί ένα μυστηριώδη τόπο, όπου τη μέρα κατακλύζεται από τη σκόνη των εγκαταλειμμένων κτιρίων και αυτών υπό ανοικοδόμηση, ενώ τη νύχτα το σκοτάδι καταπίνει τους στενούς δρόμους, η υπερβολική ησυχία σε ταράζει. Η ανθρώπινη απουσία, τα ίχνη μιας περασμένης ζωής διάσπαρτα ανάμεσα στα ερείπια, προκαλούν την αίσθηση μιας πόλης-φάντασμα, ενός τόπου ανοίκειου και συνάμα σαγηνευτικού, που σε προσκαλεί να τον ανακαλύψεις.
Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson
A Repeat?
Στην παρούσα σειρά από πορτραίτα, γίνεται χρήση του φωτογραφικού κάδρου που αναλαμβάνει ρόλο παρόμοιο με εκείνον του πίνακα ζωγραφικής. Αναπαράγονται σημαντικοί πίνακες του Johannes Vermeer με την διαφορά ότι στην κάθε σύνθεση έχει προστεθεί ένα σύγχρονο αντικείμενο. Στόχος είναι να δείξει ότι μια φωτογραφία μπορεί να έχει νοηματικά ίση βαρύτητα με έναν πίνακα ζωγραφικής, παρουσιάζοντας την συνύπαρξη δύο αιώνων: του 17ου και του 21ου. Ο συνδυασμός ξεχωρίζει για τον ρόλο της σκηνοθεσίας που εισάγεται σε αυτή τη σχέση φωτογραφίας και ζωγραφικής. Ο ζωγράφος δούλευε σε στούντιο με camera obscura που είχε τις διαστάσεις μικρού δωματίου και ο ρόλος του ήταν όμοιος με εκείνον του φωτογραφικού φιλμ. Με τη βοήθεια ενός καθρέφτη αποτύπωνε το είδωλο της σύνθεσης στον τοίχο όπου ήταν αντίθετο και αντεστραμμένο. Τα πορτραίτα αυτά, είναι μία σύγχρονη πραγματικότητα σκηνοθετημένη με ψηφιακή κάμερα.
Πάνος Μαζαράκης
I jumped into a lake and i woke up on the 9th floor
Τι συμβαίνει όταν ξυπνάς μια μέρα και όλα γύρω σου έχουν αλλάξει ;
Είσαι μέρος της αλλαγής ή έχεις επιχειρήσει πάνω της; Χωρίς να μπορείς να την προσδιορίσεις με ακρίβεια γύρω σου,μέσα σου... Αιφνιδιάζεσαι ή είναι τελικά όλα όπως τα φανταζόσουν,μόνο πιο αδρανή,πιο ανάξια των φόβων σου,που παρόλα αυτά σε καθιστούν περιέργως ακόμα πιο αδύναμο,ακόμα πιο αναποφάσιστο, ακόμα πιο εξόριστο από ιστορία;
Στο Παρίσι,μέσα από εικόνες λυτρωτικές,άλλοτε επώδυνες και αναγκαίες,καταγράφονται οι στιγμές ενός κόσμου που χάνεται (;) – γεννιέται (;), μιας σχέσης που αλλάζει (;).
Η αποτύπωση της μνήμης μέσω παραπομπών. Η φωτογραφία σαν αυτοπροσδιορισμός, σαν προσωπικός κώδικας και ταυτόχρονα σαν έκθεση.
Κωνσταντίνος Τούντας
Σκοτεινά Φυτά
Στο φως της ημέρας υπάρχουν. Συνήθως, με μια πρώτη ματιά δεν φαίνονται, γίνονται ένα με το περιβάλλον τριγύρω. Κι όμως πασχίζουν να ξεχωρίσουν. Φόρμες ιδιαίτερες, χρώματα ζωντανά, σε καλούν να πας πιο κοντά. Κάποια μικρά, αναπτυσσόμενα, κάποια μεγάλα και δυνατά, άλλα άρρωστα, σχεδόν νεκρά, αν μη τι άλλο όλα τους επιβλητικά και μοναδικά. Αρκεί να δεις... Και όταν φύγει το φως; Η μνήμη κάποιες φορές ξεγελά. Στο σκοτάδι δεν υπάρχουν πλέον τα χρώματα, οι φόρμες, τα φυτά. Τώρα όλα σχεδόν γίνονται ένα. Η φωτογραφική μηχανή γίνεται μέσο αναζήτησης και το φλας αποδεικνύεται αποκαλυπτικό. Γι" αυτό το ένα εξηκοστό του δευτερολέπτου ξανά-υπάρχουν, σπάνε το απόλυτο μαύρο και εμφανίζονται μοναχικοί πρωταγωνιστές με μια ιδιαίτερη ομορφιά, έως ότου χαθούν και πάλι στην ησυχία της νύχτας...
Κωνσταντίνα Πέππα
Αλβανία
25 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος η Αλβανία ακόμα ψάχνει. Ψάχνει το δρόμο προς το όνειρο της δυτικής ευημερίας, παλεύει να καλύψει τον χαμένο χρόνο της απομόνωσης.
Ηλιάνα Μεϊντάνη
Land(e)scape
Η φωτογραφικό σειρά«Land(e)scape» αποτελεί μια αναφορά στο ύφος και την αισθητική της τοπιογραφίας του κινήματος του ρομαντισμού όπου κυριαρχεί μια σχέση δυνατής έλξης προς τη φύση. Τα ελληνικά τοπία που επελέγησαν σε αυτή την ενότητα διακρίνονται για τη στατικότητα και την ηρεμία τους, κατέχοντας ωστόσο μια μυστηριώδης δύναμη που αναμιγνύει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Σημαντικό ρόλο στις εικόνες κατέχει η ανθρώπινη φιγούρα που περιπλανάται στο τοπίο και αναλαμβάνει το ρόλο ενός σιωπηλού, αινιγματικού παρατηρητή όπου τα τοπία μοιάζουν περισσότερο με «ακτινογραφία» των διαθέσεων του. Όπως στην ρομαντική ζωγραφική, το τοπίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καθρέφτης της κατάστασης του νου. Απώτερος σκοπός της τοποθέτησης του ανθρώπου μέσα στο τοπίο είναι η ταύτιση του θεατή με αυτόν, η συναισθηματική σύνδεση της διάθεσης του παρατηρητή με τον θεατή, ένας φωτογραφικός σχολιασμός πάνω σε όλα τα τοπία της φαντασίας και του μυαλού μας, παροτρύνοντας τους θεατές να ταξιδέψουν εκτός από κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δημήτριος-Ανδριανός Σιδηροκαστρίτης
Tower
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λογοτεχνικού ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού» , στα περισσότερα διηγήματα του δημιουργεί ως τόπο αφήγησης ένα φανταστικό χωριό το Μακόντο. Ένας τόπος υπαρξιακής εμμένειας, όπου οι άνθρωποι αναστατώνονται από τις μνήμες και τα φυσικά στοιχεία, η θάλασσα ξεχύνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους κατακλύζοντας τους ήρωες με πόθους, αναμνήσεις, καβούρια, υπενθυμίζοντας τον επικείμενο θάνατο του κάθε όντος .
Ο Πύργος για μένα αποτελεί ένα αντίστοιχο σκηνικό υπόβαθρο, ένας τόπος διαιρεμένος μόνιμα ανάμεσα στην αναλλοίωτη πραγματικότητα της Ελληνικής επαρχίας και των παιδικών βιωμάτων που αλλοιώνουν την πραγματικότητα διεκδικώντας έναν δικό τους μαγικό-ονειρώδη χώρο.
«Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή», διαλαλούσε ο τσιγγάνος με τραχιά προφορά, «φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους».
Info:
Η έκθεση των Νέων Ελλήνων Φωτογράφων γίνεται στο πλάισιο του Athens Photo Festival 17, στο Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς).
