☛ Αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη ήταν το προηγούμενο τεύχος της LiFO και περιλάμβανε μια μεγάλη συνέντευξη του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
Σχολιάζει ο Άρης Κωνσταντινίδης: «Δεν ζω στη Θεσσαλονίκη ούτε την έχω επισκεφτεί αρκετά. Όμως αυτός ο άνθρωπος εμένα με πείθει. Μιλάει λογικά, με επιχειρήματα, συγκροτημένα και, πάνω απ' όλα, τολμηρά. Τολμάει να αντικρίσει κατάφατσα τους συμπολίτες του και να τους πει "είμαστε συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό για το καλό μας". Είναι μεγάλο προσόν η αλήθεια, ιδίως για τους ηγέτες μας, που συνήθως πετυχαίνουν με το ψέμα».
H the_good_alicia συμπληρώνει: «Μακάρι όλοι οι 76ρηδες να ήταν τόσο ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί. Έχω επισκεφτεί πολλές φορές τη Θεσσαλονίκη και πάντα μου έβγαζε μια μιζέρια, δεν καταλάβαινα γιατί αρέσει στον κόσμο. Πριν από δύο μήνες άλλαξα γνώμη. Είναι όντως ζωντανή, με κόσμο, τουρισμό, ωραία ξενοδοχεία, ωραία μαγαζιά, μια άλλη νότα πολύχρωμη, που μ' έκανε να νιώσω πως όντως κάτι έχει αλλάξει εδώ. Άντε και στο μετρό, με το καλό!».
☛ «Είμαι άντρας και τη φρίκη μου θα φάω» ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος του κειμένου του Δημήτρη Πολιτάκη, όπου περιέγραφε το φαινόμενο της «ματσίλας».
Γράφει ο tropique: «Πάμε πίσω μισό αιώνα. Τότε που ο άνδρας δεν διανοούνταν να σηκωθεί απ' το τραπέζι η κυρία που συνόδευε και να μη σηκωθεί κι εκείνος. Τότε που ο πληθυντικός ήταν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Τότε που το ντύσιμο ήταν statement σεβασμού της περίστασης, όχι αντικομφορμισμού. Άλλαξαν οι εποχές. Και, δυστυχώς, το αγοραίο, η ματσίλα, το "η πάρτη μου να 'ναι καλά και οι άλλοι να πάνε να μπιπ" περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο είναι εν πολλοίς προέκταση της πολιτικής.
Δείτε τους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών, τα πρότυπα, τις μη αξίες, το πώς μιλάνε, τι προωθούν και υποστηρίζουν. Και δεν μιλώ για τον Ερντογάν και τον Πούτιν, αλλά για τους δικούς μας. Κάνει "μπαμ" το πράγμα. Και αντανακλά σε όλη την κοινωνία, με αποτέλεσμα τη γαϊδουριά που βλέπουμε».
Ο ομόκεντρα εκφράζει, μεταξύ άλλων, κάποιες ενστάσεις: «Από πότε η αγένεια είναι χαρακτηριστικό μόνο ανδρικό για να της κοτσάρουμε και τη λέξη "ματσίλα" ως συνώνυμο; Γιατί η χοντροκοπιά πρέπει οπωσδήποτε να είναι γένους αρσενικού; Λες και το ίδιο περιστατικό δεν θα μπορούσε να έχει ως πρωταγωνίστρια μια κακότροπη γυναίκα, απρόθυμη "να μετακινηθεί ελάχιστα, έτσι ώστε να χωρέσει και η τριμελής συντροφιά"...
Φτάνει πια με τη συνεχή θυματοποίηση των ανδρών και την απόδοση στο φύλο τους κάθε αρνητικής έκφανσης των ανθρώπων, είτε ανήκουν στο ένα φύλο είτε στο άλλο. Επειδή θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και γυναίκες οι ηρωίδες τέτοιων παραδειγμάτων, αγαπητέ αρθρογράφε, αναρωτιέμαι με ποια λέξη θα αντικαθιστούσατε στην περίπτωσή τους το σεξιστικό "ματσίλα", μια και το "φεμινίλα" λογικά δεν σημαίνει τίποτα σε μια εποχή που μια γυναίκα αθωώνεται παμψηφεί για συμπεριφορά εξαιτίας της οποίας ένας άνδρας καταδικάζεται ομόφωνα».
☛ Πολυσυζητημένη ήταν και η συνέντευξη του συγγραφέα των «Κακομαθημένων παιδιών της Ιστορίας» Κώστα Κωστή στον Θοδωρή Αντωνόπουλο, όπου ο ιστορικός έκανε λόγο για «πρωτοβουλία μιας περιθωριακής ελίτ» αναφορικά με την επανάσταση του '21.
Ο MagosTouOzz σχολιάζει: «Η δουλειά του ιστορικού είναι δύσκολη, χρονοβόρα, αλλά χρήσιμη, γι' αυτό πάντα τη σέβομαι ως κοινωνική επιστήμη. Όμως πολλές φορές παρουσιάζει τα γεγονότα με τρομερό ντετερμινισμό, αφαιρώντας το συναίσθημα από τις περιγραφές. Π.χ. μια μικρή ελίτ είχε τη μόρφωση και τον απαραίτητο πλούτο για να ξοδεύει χρόνο σχεδιάζοντας την επανάσταση ενός έθνους, χωρίς τους οπλαρχηγούς και τους απλούς πολίτες που πολέμησαν όμως τίποτα δεν θα είχε συμβεί.
Συν ότι κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν ήξερε με σιγουριά ότι η επανάσταση θα πετύχαινε – άλλωστε οι πιθανότητες ήταν εναντίον τους. Ας σεβαστούμε, λοιπόν, το γεγονός ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν η πρώτη που πέτυχε και οδήγησε στη δημιουργία κράτους μια πρώην επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Ο Βεβαίως απαντά: «Η δουλειά του ιστορικού, τουλάχιστον μία απ' αυτές, είναι η αναθεώρηση "δοσμένων αληθειών", κοινώς δογμάτων, δηλαδή είναι σχεδόν ίδια με αυτό που γίνεται στις θετικές επιστήμες, τα Μαθηματικά, τη Φυσική κ.λπ. Γιατί μόνο μέσω της αμφισβήτησης επιβεβαιώνεται η τυχόν αλήθεια, εκεί στηρίζεται και οποιαδήποτε πρόοδος. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, η ιστορία του ανθρώπου βασίζεται στη λέξη "γιατί".Το πώς και γιατί "πέτυχε" η Ελληνική Επανάσταση είναι μεγάλο κεφάλαιο. Και πολύ δύσπεπτο» και καταλήγει:
«Σχεδόν πάντα είναι η περιθωριακή ελίτ που βάζει φιτίλια. Οι βολεμένοι είναι καχύποπτοι, παίρνουν μέρος μόνο για το συμφέρον τους. Πολλοί απ' αυτούς που βάζανε το κεφάλι τους στον ντορβά ήταν μισθωτοί, άλλοι έβλεπαν άλλα "καλά", λίγοι ήταν οι ιδεολόγοι».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
