Η επικεφαλής της Εφορείας Αρχαιοτήτων της Πόλης των Αθηνών Ελένη Μπάνου παραχώρησε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον Θοδωρή Αντωνόπουλο, μιλώντας, μεταξύ άλλων, για την εμπορική αξιοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, την ελλειμματική σχέση των Νεοελλήνων με την πολιτιστική τους κληρονομιά και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν σήμερα τα μνημεία μας.
Ο Γράφων σχολίασε τα εξής: «Πάντα συγκινούμαι όταν δίνεται βήμα σε τέτοιους ανθρώπους. Και χίλια μπράβο είναι λίγα. Δυο-τρεις σημειωσούλες. Όσον αφορά τις ταμπέλες και τον βανδαλισμό, φρονώ ότι μέχρι να γίνουμε άνθρωποι και να μην καίμε και σπάμε ό,τι μας έρθει, μπορεί να φτιαχτεί ένα application που να έχει τα απαραίτητα δεδομένα για κάθε μνημείο της Αθήνας. Πιστεύω ότι μέχρι να δώσει καρπούς η εκπαιδευτική πολιτική στη νέα γενιά, η αυστηρή εφαρμογή του νόμου θα μπορούσε να περιορίσει το πρόβλημα.
»Πολύ βασικό είναι οι βάνδαλοι να μην αντιμετωπίζονται ως "παιδιά" αλλά ως κανονικοί πολίτες με αντικοινωνική συμπεριφορά. Τους πραγματικούς Βανδάλους τους πετσόκοψε ο Βελισάριος. Θα με ηρεμούσε πολύ αν ήξερα ότι οι μισοί Έλληνες πολιτικοί είχαν τον σεβασμό των Τουσκ, Ομπάμα, Ματαρέλα κ.ά. έναντι των αρχαιοτήτων μας. Να πούμε ότι αυτό το τοξικό νευρόσπασμα της Χ.Α. (διότι πάντα είναι υποχρεωτικό να κάνουμε disclaimer για τη Χ.Α., αλλιώς βγαίνουμε ελέφαντες) δεν είναι σεβασμός ούτε θαυμασμός. Είναι υστερία».
☛ Ο Βασίλης Καψάσκης έγραψε ένα κομμάτι για την Εθνική Ομάδα Darts, της οποίας την ύπαρξη είναι πιθανό πολλοί να αγνοούν. Ο/η Lumidy έκανε μια σημαντική επισήμανση: «Δυστυχώς, αυτό είναι το πρόβλημα με την Ελλάδα, ότι από μικρούς μάς μαθαίνουν ότι υπάρχουν τρία αθλήματα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ (για κορίτσια). Ενώ υπάρχουν τόσα ωραία αθλήματα, στη χώρα μας είμαστε προσηλωμένοι σε αυτά».
☛ Στη στήλη του την περασμένη εβδομάδα ο Νικόλας Σεβαστάκης, με αφορμή την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, κατέγραψε τις σκέψεις του για τις ρίζες της βίας αλλά και για όσους την επικροτούν. «Μιλάμε συνεχώς για την ανοχή της κοινωνίας στη βία και αυτό είναι λάθος. Η σωστή συζήτηση αφορά το γιατί μας ελκύει η βία. Πρέπει δηλαδή να βάλουμε τους πολίτες στη βάση του ενεργού όντος που έλκεται από τη βία και όχι του παθητικού που την ανέχεται. Η βία ως εργαλείο είναι όντως θελκτικό, είναι δυναμικό, δίνει λύση και δικαίωση στο εδώ και τώρα... έχει όμως ένα "μικρό" ελάττωμα, το συναίσθημα. Και το συναίσθημα δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα, για την ακρίβεια δημιουργεί ή δυσκολεύει την επίλυσή τους.
»Η ακροδεξιά και η ακροαριστερή βία είναι απλώς εκφάνσεις της ίδιας αγάπης για τη βία. Γιατί υπάρχει αυτή η ενστικτώδης έλξη στη βία; Για περιόδους που η αγέλη θα απειληθεί από τρίτους. Το πρόβλημα είναι, πρώτον, τι θεωρεί ο καθένας "τρίτους" και, δεύτερον, τι θεωρεί "απειλή". Η ρητορεία περί εσωτερικών εχθρών, είτε έχει τη μορφή του "προδότη" είτε του "ταξικού", ορίζει τόσο το ποιοι είναι οι "τρίτοι" όσο και το ποια είναι η "απειλή". "Προσκυνημένος" και "μικροαστός" είναι ορισμοί και ως τέτοιοι κατευθύνουν τα ένστικτα της επιβίωσης. Ο Μπουτάρης είναι ένας από τα εκατομμύρια τρίτων των μεν που απειλούν τους δε και αντιστρόφως.
»Θυμήθηκα τον ξυλοδαρμό μιας Μαρίας, αν δεν κάνω λάθος, στα Εξάρχεια, όπου ο κυρίαρχος προβληματισμός ήταν ότι άδικα έφαγε ξύλο, όχι ότι κάποιοι έτσι κι αλλιώς κάποιον ήθελαν να δείρουν. Η προεκλογική εμφυλιακή βίαιη ρητορεία της αριστεράς με τις τότε σύμμαχες συνιστώσες της θύμισε στην κοινωνία αυτό που η ακροδεξιά χρόνια προσπαθούσε ανεπιτυχώς να θυμίσει στους μικροαστούς, ότι η βία είναι θελκτική. Δεν είναι ανοχή, είναι έλξη: "Θάνατος στους προδότες και κρεμάλες στους φασίστες". Υπάρχει θελκτική βία για όλους και πουλιέται όσο-όσο έναντι ψήφου» έγραψε ο Προσωρινώς ο Ποκοπίκος.
☛ Ο διευθυντής Πληροφορικής στο Media Lab του ΜΙΤ Μιχάλης Μπλέτσας συνομίλησε με τον Γιάννη Πανταζόπουλο, θίγοντας ενδιαφέροντα ζητήματα, όπως η ελληνική πολιτική παθογένεια, οι προκλήσεις της εποχής, η Πληροφορική και το πώς επηρεάζει τη ζωή μας η τεχνητή νοημοσύνη. Ο/η nobody ανέφερε: «Αληθινά ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Βέβαια, δεν ανήκω στους οπαδούς του σεναρίου των εξολοθρευτών, αλλά πιστεύω ότι θα προλάβω τις μηχανές γενικής νοημοσύνης που θα τις θεωρούμε πιο έξυπνες από τους ανθρώπους. Ας θυμόμαστε, πάντως, ότι οι αξίες είναι εκείνες που ορίζουν το άτομο και όχι το σώμα.
»Αυτό που θα ξεχωρίζει πάντα τον άνθρωπο από τις ευφυέστερες των μηχανών είναι η συνείδηση, η επίγνωση του "υπάρχω" που προκύπτει εκεί γύρω στα 3-4 με την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκέφαλου και κατά πάσα πιθανότητα προϋπάρχει ως λανθάνουσα δυνατότητα από τη στιγμή της σύλληψης. Περιγράφεται, δε, από μεγάλη μερίδα επιστημόνων ως "the hard problem of consciousness"».
