REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο''

REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο'' Facebook Twitter
0

REVIEW: ''Η αγάπη θέλει δύο'' Facebook Twitter

 

Η χθεσινή βραδιά ήταν όμορφη, ζεστή, καλοκαιρινή, φεγγαρόλουστη - ένα κι ένα, επομένως, για παράσταση στο ανοιχτό Βεάκειο θέατρο στον Προφήτη Ηλία του Πειραιά. Ένα θέατρο περιτριγυρισμένο από θάλασσα με τους θεατές στα ψηλά να χάνουν βέβαια την οπτική επαφή με τη σκηνή και τους τραγουδιστές, αλλά να κερδίζουν τη φαντασμαγορική θέα του νυχτερινού φωταγωγημένου Πειραιά.

 

Καρφίτσα δεν έπεφτε στη συναυλία του Μάριου Φραγκούλη και της Έλλης Πασπαλά υπό τον τίτλο Η αγάπη θέλει δύο. Ένας λόγος παραπάνω για τους υπεύθυνους του θεάτρου που έπρεπε να προνοήσουν και να χρησιμοποιήσουν δύο θύρες εισόδου και όχι μία, ώστε να μην περιμένει τόση ώρα ο κόσμος στην ουρά για να μπουκάρει στο θέατρο με τα εισιτήρια ανά χείρας.

 

Κι έτσι, αφού κατέφτασε και η Ροζίτα Σώκου και κατέβηκε υποβασταζόμενη τα πολλά σκαλιά, συνοδεία της ηθοποιού Δέσποινας Στυλιανοπούλου, η συναυλία ξεκίνησε στις 21.30 ακριβώς.

 

Η ορχήστρα είχε πάρει ήδη τη θέση της με κορυφαία μέλη της τον David Lynch στα πνευστά, που ανέλαβε και τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών, τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο και το ακορντεόν και τον Γιώργο Καλούδη στην Κρητική λύρα, το μαντολίνο και το βιολοντσέλο. Οι πρώτες νότες από το Μαγικό χαλί (Τοπ Καπί) του Μάνου Χατζιδάκι και του Άκου Δασκαλόπουλου έπεσαν και η Έλλη Πασπαλά με το αέρινο καλοκαιρινό της φόρεμα βγήκε καταχειροκροτούμενη στη σκηνή. Το ίδιο συνέβη και με τον Μάριο Φραγκούλη ντυμένο στα λευκά και σε μεγάλα, όπως φάνηκε, κέφια.

 

Το concept ήταν τραγούδια από τον παλιό εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο. Συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα κυρίως, αλλά και των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Μαρκόπουλου: Ένας ουρανός μ' αστέρια, Οι πράσινες οι κόκκινες οι θαλασσιές σου οι χάντρες, Στρώσε το στρώμα σου, Συνέβη στην Αθήνα, Πέρα από τη θάλασσα κλπ. Στο σημείο αυτό να πω ότι λυπήθηκε η ψυχή μου τον Γιώργο Καλούδη, έναν εξαίρετο μουσικό που αγαπάει τη free jazz, την παράδοση και τον αυτοσχεδιασμό, βλέποντας τον να παίζει μαντολίνο στο Σαν ξημερώνει Κυριακή της Ρένας Βλαχοπούλου. Εδώ κολλάει η λαϊκή θυμοσοφία Τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμί του, συγκριτικά με τον μουσικό κόσμο, απ' τον οποίο προέρχεται ο εν λόγω καλλιτέχνης και χωρίς να θέλω να μειώσω επ' ουδενί λόγω την αξία του συγκεκριμένου χαριτωμένου άσματος.

 

Σωστή σκέψη πάντως να ενορχηστρωθούν διαφορετικά τα κατ' εξοχήν λαϊκά τραγούδια του προγράμματος. Ο Lynch τους έδωσε μία jazzy χροιά χωρίς να αλλοιώσει τον εξωστρεφή χαρακτήρα τους. Έχω την αίσθηση δηλαδή πως αν δεν υπήρχαν ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις η παράσταση θα άγγιζε τα όρια ενός μικροαστισμού και δε θα σωζόταν ούτε από τις δύο σπουδαίες φωνές της Πασπαλά και του Φραγκούλη.

 

Την Πασπαλά την έχω δει αρκετές φορές επί σκηνής και πάντα είναι χάρμα οφθαλμών να την παρακολουθείς να χορεύει και να τραγουδάει. Τον Φραγκούλη, πάλι, τελευταία φορά τον είχα δει στο Ηρώδειο το 2009 να ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι.

 

Εκεί θυμάμαι έναν σεμνό και ταπεινό τραγουδιστή, που πιθανώς να είχε ψαρώσει, παρά την εμπειρία του, επωμιζόμενος ολόκληρη χατζιδακική συναυλία. Καμία σχέση εν ολίγοις με τη χθεσινοβραδινή του παρουσία.

 

Στο Βεάκειο ο Μάριος Φραγκούλης αναδείχθηκε σε διάδοχο του...Δάκη! Όλη την ώρα χόρευε και σάρωνε τη σκηνή σα να έπαιζε σε μιούζικαλ, μια και αρκετά από τα τραγούδια προέρχονταν από τέτοιου είδους ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Στον κόσμο άρεσε αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, και τον αντιμετώπισε σαν το απόλυτο λαϊκό είδωλο, εξ ου και το χειροκρότημα δεν έπεφτε μόνο όταν έβγαζε τις αξιοθαύμαστες φωνητικές κορώνες του, αλλά και όταν άλλαζε κοστούμια! Και άλλαξε και αρκετά συγκριτικά με την Πασπαλά που έβγαλε όλη τη συναυλία με το ίδιο φόρεμα, αν δεν απατώμαι.

 

 

Στο δεύτερο μέρος, την τιμητική τους είχαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Η Πασπαλά υπέροχη στο βουγιουκλακικό ρεπερτόριο: Θάλασσα πλατιά, Ξημερώνει και Ο Γλάρος από την Αλίκη στο Ναυτικό - στο τελευταίο μάλιστα ενόσω τραγουδούσε Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια, ο Φραγκούλης από πίσω της υποδυόταν με ανοιχτά χέρια τον...γλάρο, σκηνή που μου φάνηκε τουλάχιστον κωμική. Αλλά, είπαμε, ο κόσμος τέτοια θέλει και πάντα θα συγκινείται με τη συχωρεμένη την Αλίκη που έθρεψε γενεές και γενεές (τηλε)θεατών στη χώρα μας.

 

Περίμενα αρκετή ώρα για να ακούσω το Η αγάπη θέλει δύο του Μαμαγκάκη από το φιλμ Η αρχόντισσα και ο αλήτης με την Πασπαλά και τον Φραγκούλη στους ρόλους της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ αντιστοίχως. Έγινε όπως το φανταζόμουν: Ένα δημοφιλέστατο και αρκετά σύνθετο, για λαϊκή μουσική, τραγούδι μάλλον ξεπετάχτηκε παρά το ότι δάνεισε τον τίτλο στις παραστάσεις των δύο καλλιτεχνών. Εντάξει, κατανοώ ότι το Η αγάπη θέλει δύο βασίζεται πολύ στον ήχο του μπουζουκιού και από την ορχήστρα απουσίαζε το μπουζούκι, δε βρήκα όμως λόγο για να μην παίζεται ολόκληρο και να ακούγεται μόνο το επαναλαμβανόμενο ρεφραίν του. Μήπως είναι πολύ soft; Πιο soft από τις Χάντρες του Πλέσσα ή ακόμη κι απ' το Πες μου μια λέξη του Χατζιδάκι, αποκλείεται να είναι, χώρια που λέω μετά βεβαιότητος πώς η Πασπαλά και ο Φραγκούλης θα το απογείωναν, όχι απλά ως τραγουδιστές, αλλά και ως υποκριτικές περσόνες.

 

Να το πω αλλιώς, αφού το κάνεις που το κάνεις, να αναμετρηθείς με ένα τέτοιο κοσμαγάπητο ρεπερτόριο εννοώ, φτάσ'το στα άκρα! Βάλε και το Άνοιξε πέτρα της Μαρινέλλας, το Crazy girl της Λάσκαρη, μη σου πω και το Ο άντρας που θα παντρευτώ της Μάρθας Καραγιάννη, και αφενός θά'χεις εξασφαλισμένο το πιο θερμό χειροκρότημα του αμιγώς λαϊκού κοινού, αφετέρου δε θα έχεις επαναπαυθεί στα σιγουράκια του Χατζιδάκι από την περίοδο του Φίνου.

 

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο: Για μένα η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν με το που έκατσε η Πασπαλά στο πιάνο, αντικαθιστώντας τον Φαραζή, ο οποίος τη συνόδευσε με το ακορντεόν του στο Δίχτυ του Ξαρχάκου και του Γκάτσου από το Ρεμπέτικο του Φέρρη - η μοναδική επιλογή τραγουδιού που ανήκε στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.

 

Κατά τ' άλλα, ο κόσμος φχαριστήθηκε την αδιαμφισβήτητη χημεία των δύο ερμηνευτών και ολόκληρη τη συναυλία, αναγκάζοντας τους σε πέντε (!) συνεχόμενα ανκόρ με τραγούδια έτοιμα ούτως ή άλλως για μία τέτοια κατάσταση, εφόσον δεν τα είχαμε ακούσει κατά τη διάρκεια της παράστασης.

 

Ένα θέαμα για όλη την οικογένεια, θα ισχυριζόταν κανείς, ανάλαφρο και δροσερό σαν καλοκαιρινό αεράκι δίχως περαιτέρω καλλιτεχνικές αξιώσεις απ' τη μεριά των τραγουδιστών και των μουσικών της μπάντας.

 

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοντσέρτο του Αρανχουέθ: Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το κοντσέρτο;

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το Κοντσέρτο του Αρανχουέθ;

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του το «Κοντσέρτο του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο παραμένει η μουσική στην οποία όλοι με κάποιο τρόπο παραδινόμαστε. Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μελαγχολία, τη σπαρακτική μελωδία, τη δύναμη της κιθάρας και τη μοναδική του ενέργεια.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ