«Ναι, εγώ είμαι η Γουργουρίνη, κι όμως είμαι άνθρωπος με αυτό το όνομα, δεν είμαι καρτούν» ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε στο τηλέφωνο καθώς κλείναμε το ραντεβού μας. «Να βρεθούμε κάπου ωραία, να πάρουμε πρωινό, κάπου που να αρέσει και στους δύο γιατί YOLO» συνεχίζει ακάθεκτη. Την επόμενη μέρα την περιμένω στο κέντρο. Βρέχει καταρρακτωδώς κι έχει αργήσει. Μου τηλεφωνεί αλαφιασμένη. «Ελπίζω να μην έχεις φύγει εξαγριωμένος από το στήσιμο». Την καθησυχάζω και της λέω ότι αναμένω με ανυπομονησία. Σε λίγη ώρα μπαίνει μέσα σίφουνας, υπέροχα ντυμένη με total black look, στο οποίο ξεχωρίζουν λευκές λεπτομέρειες. Κάθεται και παραγγέλνει καπουτσίνο. «Το έχεις δει το Wear This Today;» με ρωτά. Της λέω ότι έκανα μια μικρή μελέτη πριν έρθω να τη βρω και της ζητώ να μου διηγηθεί την ιστορία του site που διευθύνει, αλλά και τη δική της.
Εγώ τρελαίνομαι με τα σημερινά κοριτσάκια -και νιώθω και γριά παράλληλα-, που ρωτούν "θα φορέσετε μακρύ φόρεμα με αθλητικά παπούτσια, το είδαμε στη Σανέλ". Τι να τους εξηγήσεις τώρα, τι κάναμε εμείς ως γενιά του rave;
«Είχες διαβάσει ένα περσινό κείμενο που είχε γίνει viral και λεγόταν “Τι μου έμαθαν 2,5 χρόνια κρίσης”; Εγώ το είχα γράψει αυτό για το τότε μπλογκ μου. Πριν το Wear This Today λοιπόν, ήμουν πάρα πολύ απολυμένη -από όλα- και πάρα πολύ απελπισμένη». «Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή» της λέω και την ρωτώ με τι άλλο έχει ασχοληθεί. «Είχα σπουδάσει παλιότερα για 5 χρόνια στη Φλωρεντία, ιστορία κοστουμιών και κοστούμια θεάτρου. Το ρούχο είναι το μόνο πράγμα στο οποίο έχω εμπιστοσύνη, για το οποίο μπορώ να μιλήσω άνετα. Τέλος πάντων, μετά τις σπουδές μου επέστρεψα στην Ελλάδα, τότε, το 2004, που μας πλάσαραν ότι η Ελλάδα είναι κάτι φανταστικό κι έπρεπε όλοι να γυρίσουμε πίσω. Δούλεψα στην Αθήνα, στις δημόσιες σχέσεις, μερικές φορές με επιτυχία άλλες με τεράστια αποτυχία, συνήθως κάθε φορά που έπρεπε να μπω σε πολυεθνικό μοτίβο. Τότε, στα χρόνια της ευμάρειας, θεωρούσα ότι η μόδα είναι κάτι πάρα πολύ ρηχό για μένα κι ότι πρέπει να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου. Μπούρδες! Τον εαυτό μου δεν μπορούσα να καταλάβω. Με τα ρούχα ασχολιόμουν πάντα. Κάποια στιγμή ένας φίλος μου μού έφτιαξε ένα μπλογκ. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου ότι θα μπορούσα να γράψω, το έκανα απλά επειδή βαριόμουν αφόρητα στις άλλες δουλειές. Άρχισα σιγά-σιγά να γράφω, δεν ήξερα με τι να καταπιαστώ οπότε έγραφα ιστορίες για ρούχα. Τότε όλοι ασχολιόνταν ή με πάρα πολύ σοβαρά θέματα, ή πλακώνονταν μεταξύ τους, ή είχαν πολύ καυστικό χιούμορ, ή ήθελαν να γίνουν λογοτέχνες. Δεν είχε σκάσει ακόμα η τάση με το fashion blogging, οπότε εγώ ήμουν κάτι γραφικό, χαριτωμένο, ελάχιστα ενδιαφέρον ίσως και λίγο περισσότερο μερικές φορές. Όταν όμως αρχίσεις και σκέφτεσαι κάτι διαφορετικά, γίνονται πράγματα, όπως λέει και η Βάνα Μπάρμπα. Κάθε φορά που αλλάζω τη ματιά μου κάτι συμβαίνει. Με προσλαμβάνουν λοιπόν σε ένα agency που έκανε τις παραγγελίες εταιρειών retail στην Κίνα. Ταξίδεψα στην πόλη Γκουανγκζού της νότιας Κίνας -εκεί γίνεται μεγάλη παραγωγή- και φυσικά στο Χονγκ Κονγκ που είναι φανταστική πόλη. Δεν υπάρχουν μόνο τα χαμηλής ποιότητας “κινέζικα” που γνωρίζουμε εδώ. Βρίσκεις τα πάντα, έχουν άπειρες βιομηχανίες. Έμαθα πολλά πράγματα εκείνη την περίοδο, έμαθα να ντιλάρω, άσε που ήμουν και λίγο τοπ μόντελ, ψηλή με μεγάλα μάτια, σου μιλάω για πολύ πέσιμο! Ε, μετά έσκασε η κρίση».
Και από την Κίνα πώς φτάσαμε στη δημιουργία ενός από τα πιο επιτυχημένα και επιδραστικά site μόδας στην Ελλάδα; Η Μαργαρίτα συνεχίζει την εξιστόρηση. «Θυμάμαι ήμουν στην Κίνα όταν κάηκε η Μαρφίν εδώ. Μου έλεγαν όλοι, μη γυρίσεις πίσω, είναι όλα σκατά. Την επόμενη μέρα οι Κινέζοι σταμάτησαν τις πιστώσεις από Ελλάδα. Μετά από 2-3 μήνες απολύθηκα κι έτσι άρχισα πάλι να ψάχνω για δουλειά. Τότε πήρα την απόφαση ότι το μυαλό μου ή θα το δίνω δωρεάν έτσι όπως θέλω ή δεν θα το δίνω καθόλου, θα πάω να δουλέψω χειρωνακτική εργασία. Είχα δώσει βιογραφικά παντού για να γράφω για μόδα, δεν με είχε πάρει κανείς. Συνολικά πρέπει να έχω στείλει 600 βιογραφικά στη ζωή μου. Το Χ που έχω φάει δεν περιγράφεται. Κάπως έτσι επέστρεψα στην Ιταλία κι άρχισα να δουλεύω μεροκάματο σε κουζίνες κι εστιατόρια. Με τον τότε φίλο μου στην Ιταλία ξεκινήσαμε την ιδέα του Wear This Today. Ένα κομμάτι του βρίσκεται εκεί. Κάποια στιγμή γύρισα στα Χανιά απ' όπου κατάγομαι και στη μαμά μου, γιατί δεν μπορούσα να ζήσω αλλού. Ένα βράδυ που έκλαιγα, είπα ότι πρέπει να κάνω κάτι για εμένα, γιατί αν δεν το κάνω θα χάσω εμένα. Στην αρχή το site ήταν μονοσήμαντο γιατί είχα κουραστεί με την τόση φλυαρία που υπήρχε ήδη για τη μόδα, κι έγραφα στα αγγλικά - μεγάλο λάθος γιατί δεν ξέρω τόσο καλά αγγλικά. Ο πρώτος πελάτης ήταν στο Topshop. Εν τω μεταξύ, εξακολουθούσα να είμαι άνεργη και να τρώω ήττες. Μια μέρα με πρόσεξαν στο twitter από μια διαφημιστική, με κάλεσαν κι έτσι επέστρεψα στην Αθήνα και δούλεψα έναν χρόνο εκεί. Ήταν δύσκολα, δεν μπορώ να σκεφτώ όμως και κανένα χρόνο που να είναι εύκολος. Έμαθα στρατηγική, άρχισα να ψάχνω το γιατί πίσω από το καθετί. Μετά με ξαναπέλυσαν. Τότε είπα, η φάση είναι Wear This Today. Είχα λεφτά για να ζήσω 3-4 μήνες. Παίρνω τηλέφωνο μια κολλητή που έχει σπουδάσει ντιζάιν και δούλευε σε τυπογραφείο. Της λέω έλα να το κάνουμε. Ήταν διστακτική και φοβόταν η Γιώτα, για το αν μπορούσε να αντεπεξέλθει. Εγώ ήθελα να το μεγαλώσω, να το κάνω θαρραλέο, να μιλάει για τη μόδα με τρόπο απλό και καθόλου σοβαροφανή».
Όση ώρα μου μιλά, αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια κι έχει εστιάσει το βλέμμα της λίγο χαμηλότερα, στο ύψος του λαιμού μου. Φαντάζομαι ότι θα χαζεύει τον Super Mario πάνω στο t-shirt που φορώ. Ένας κοινός μας φίλος μου λέει αργότερα, «η Μαργαρίτα δεν σε κοιτούσε, ε;». Είναι χαρακτηριστικό της συστολής της, μάλλον, κι έρχεται σε τέλεια αντιδιαστολή με τον χειμαρρώδη και έντονα αυτοσαρκαστικό λόγο της. Αφού λοιπόν το Wear This Today πήρε σάρκα και οστά, τη ρωτώ τι έπρεπε να του δώσει ώστε να ξεχωρίσει, μια και χρονικά βρισκόμαστε μεσούσης της έκρηξης του fashion blogging. «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα με όλους τους μπλόγκερς είναι ότι παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και δεν έχουν χιούμορ. Είναι οι περισσότεροι γλυκύτατα παιδιά, μερικοί από αυτούς πολύ μορφωμένοι». «Αλλά μιλάμε για μόδα, όχι για τον κρατικό προϋπολογισμό» συμπληρώνω για να συμφωνήσει. «Το πώς παρουσιάζεις τον εαυτό σου στον κόσμο είναι τεράστιο ζήτημα. Να εύχεσαι ο τρόπος να αλλάζει συνέχεια, γιατί σημαίνει ότι ψάχνεσαι κι αυτό φαίνεται και στα ρούχα σου. Αν θες να γίνεις τραγουδίστρια αλλά είσαι νηπιαγωγός και ντύνεσαι ως νηπιαγωγός, θα σου πω, ντύσου σαν τραγουδίστρια. Για να καταφέρουμε κάτι, ξεκινάμε με το πώς πουλάμε τον εαυτό μας εξωτερικά. Αυτό γινόταν πάντα! Όλη η Βυζαντινή αυτοκρατορία έχει βασιστεί σε ψηφιδωτά όπου οι “ήρωες” είναι ακίνητοι με πάρα πολύ ύφασμα και κόσμημα πάνω τους ώστε να φαίνεται μόνο το πρόσωπο. Δεν θέλουν να δείξουν ανθρώπινη υπόσταση. Εγώ λοιπόν δεν ήθελα ποτέ να φωτογραφίζομαι και να μπω μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ωραίο αλλά ούτε και άσχημο. Αν είσαι πολύ ωραίος ή πολύ άσχημος ανοίγουν πόρτες. Και κάτι άλλο σημαντικό, που είναι ταμπού, αλλά είναι η αλήθεια: Δεν ήμουν ποτέ πλούσια. Για να κάνεις fashion blogging πρέπει να έχεις λεφτά. Όλο το παγκόσμιο σύστημα της μόδας στηρίζεται σε πλούσια it-girls με φανταστικά ρούχα που τα έχουν αγοράσει ή τους τα έχουν δώσει και πάνε σε όλα εκείνα τα μεγάλα πάρτι και φωτογραφίζονται και τις κοιτάζουν άλλα όμορφα κορίτσια που θέλουν να ντυθούν με τον ίδιο τρόπο».
Εμένα πάντως μου αρέσει αφόρητα η Αθήνα. Γουστάρω "αθηνίλα", γουστάρω που είναι ασπρόμαυρη, βρόμικη, που η ασχήμια της είναι τελείως αντικειμενική και μερικές φορές υποκειμενική.
Προσπαθώ να βάλω σε τάξη αυτά που θέλω να ρωτήσω τη Μαργαρίτα γιατί η συνειρμική της ομιλία με πάει κάθε λεπτό και κάπου αλλού, πράγμα που διασκεδάζω αφάνταστα. Η ίδια συνεχίζει. «Είναι πολύ διαφορετική η καταναλωτική κουλτούρα στην Ελλάδα από ότι έξω. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πλάκα με τους Έλληνες είναι ότι ζουν εδώ και υποκρίνονται ότι ζουν στο Παρίσι ή στο Λονδίνο. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο fashion blogging φυσικά. Εμένα πάντως μου αρέσει αφόρητα η Αθήνα. Γουστάρω “αθηνίλα”, γουστάρω που είναι ασπρόμαυρη, βρόμικη, που η ασχήμια της είναι τελείως αντικειμενική και μερικές φορές υποκειμενική. Ζω στα Πατήσια, μια γειτονιά εντελώς “γειτονένια”». «Την έχεις εισάγει την αγάπη σου αυτή στο site;» τη ρωτώ. «Τώρα πια ναι. Παλιότερα έκανα κι εγώ το ίδιο λάθος. Στην αρχή το Wear This Today ήταν στα αγγλικά γιατί πίστευα ότι είναι διεθνές. Μετά είπαμε με τα παιδιά ότι δεν γίνεται να μιλάμε για την Αθήνα στα αγγλικά. I mean why? (γέλια). Τώρα ναι, το Wear This Today είναι “αθηνίλα” και θα γίνει ακόμα περισσότερο. Σταδιακά λοιπόν μεγαλώσαμε και βρέθηκα με μία ομάδα δέκα ατόμων, πολύ επιλεγμένων. Επενδύαμε πάνω στον καθένα με συζήτηση. Ένα φυτώριο για το οποίο είμαι πάρα πολύ περήφανη, όσο κλισέ κι αν ακούγεται».
«Γιατί όμως να μπω εγώ στο Wear This Today και να μου πείτε εσείς πώς θα ντυθώ; Δεν είναι λίγο φασιστικό;» της πετάω. «Δεν λέμε ποτέ ντύσου έτσι. Υπάρχει πολύ καλά επιλεγμένο online shop, ό, τι βγαίνει από εμάς είναι τσεκαρισμένα μαγαζιά και ποιότητες που ξέρουμε ότι αξίζουν. Το site έχει τρομακτικά διασκεδαστικές ιστορίες για τη μόδα που θα σε κάνουν να δεις πολλά πράγματα διαφορετικά, θα σε κάνουν “έξυπνο” στις παρέες. Γενικά κοιτάμε την ανάπτυξη της μόδας και από την κοινωνιολογική της πλευρά. Επίσης περιλαμβάνει πραγματικά νέα μόδας, όχι ότι η τάδε φόρεσε το τάδε καπέλο».
«Εγώ σήμερα νομίζω ότι σπατάλησα λίγο περισσότερο χρόνο για το τι θα φορέσω, πριν έρθω να σε βρω. Είστε λίγο φασιστάκια εσείς οι άνθρωποι της μόδας. Σας φοβάται ο κόσμος. Γιατί μας νοιάζει τόσο η εικόνα μας;» επιμένω. «Αυτή είναι η σωστή ερώτηση. Το ανθρώπινο πνεύμα και το ανθρώπινο σώμα ήθελε πάντα να διακοσμηθεί και να διαφοροποιηθεί. Ο αρχηγός την εποχή των Νεάντερταλ φορούσε μια προβιά κι έλεγε “είμαι ο αρχηγός, bitches”. Στην αρχαία Ρώμη, οι συγκλητικοί ντύνονταν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Στη Γαλλία, η αριστοκρατία ξεχώριζε από την πλέμπα. Μετά ήρθε η ισορροπία με τη γαλλική επανάσταση, ακολούθησε ο Ναπολέων που μίλησε για το αρχαιοελληνικό πνεύμα κι έβαλαν όλοι διάφανα κι έβγαιναν στο κρύο – κουλές! Να στο πω αλλιώς; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που ακόμα και τώρα νιώθει μουδιασμένος όταν πρέπει να πάει σε ένα fashion event και πάρα πολύ αγχωμένη που θα είναι όλοι αυτοί οι τόσο λαμπεροί και κούκλοι και καλοντυμένοι». «Άρα το βιώνεις και ως θύμα, όχι μόνο ως θύτης» συμπεραίνω. «Νομίζω όλες τους, όλες μας! Είμαστε ένα. Ίσως τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω πιο ωραία, γιατί έχω αυτοπεποίθηση. Όσο μεγαλώνει μια γυναίκα, αν ψάχνεται λίγο, αρχίζει και ισορροπεί σε πολλά πράγματα. Βέβαια, εγώ ποτέ δεν ανήκα σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Ήμουν μέσα σε μια φούσκα αλλά δεν ήμουν πάντα μέσα στη φάση. Στην αρχή αυτό με στεναχωρούσε αλλά τελικά κατάλαβα ότι είναι το δυνατό μου σημείο. Πέρασε καιρός για να καταλάβω ότι ήμουν ουσιαστικά εχθρός του εαυτού μου».
Ζούμε σε μια εποχή που μπορούμε να φορέσουμε τα πάντα. Είναι η πιο φεμινιστική μας φάση, δεν ορίζεται από κανέναν σχεδιαστή ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς. Μπορείς να βγεις εκεί έξω και να είσαι ό, τι θέλεις.
Έχει φτάσει μια στιγμή που περίμενα αρκετή ώρα. Ζητώ από τη Μαργαρίτα Γουργουρίνη να μου εκφράσει τη -στυλιστική κατ’ αρχήν- άποψή της για τα παρακάτω άτομα:
Κάνιε Γουεστ. «Είναι πάρα πολύ αστείος. Αφόρητα ειλικρινής, εντελώς πεπεισμένος για το μεγαλείο του, ένα μεγάλο ταλέντο που το έχει παρατήσει γιατί είναι απόλυτα αφοσιωμένος στον εαυτό του, τρομερή φιγούρα για το τι σημαίνει α) χιπ χοπ κουλτούρα, β) χιπ χοπ κουλτούρα στην απόλυτη ρηχότητά της, ενώ γ) έχει ένα τρομερό ένστικτο στη μόδα που είναι αλλοπρόσαλλα υπεροπτικό, γεμάτο σύνδρομα. Είναι φανταστικός!».
Άνα Γουίντουρ. «Μια γυναίκα με πολύ ξεκάθαρο όραμα ως προς τη βιομηχανία της μόδας. Καταλαβαίνει πολύ καλά πώς κινείται όλο το σύστημα, είναι μια επαγγελματίας που εδώ και πολλά χρόνια έχει ορίσει πολλά πράγματα. Δεν είναι δημιουργός υπό την έννοια ότι θα φτιάξει η ίδια κάτι, αλλά έχει μάτι ώστε να αντιλαμβάνεται ποιοι θα το φτιάξουν. Δεν είναι όμως Νταϊάνα Βρίλαντ. Η Βρίλαντ τα είχε όλα μαζί, δεν νομίζω να ξαναϋπάρξει. Και επιχειρηματικό μυαλό, και το έκανε μόνη της, και μπορούσε να σπρώχνει κάποιον στα επίπεδα που κανείς άλλος δεν τολμούσε, και θεόμουρλη, και τρομερά στιλάτη. Η Γουίντουρ φοράει στολή. Έχει βρει μια ολόσωστη στολή και την φοράει κάθε μέρα. Νομίζω ότι είναι κουμπωτή, πράγμα φυσικά πανέξυπνο αφού είναι πάντα σωστή, πάντα διακριτή, πάντα θα τη φωτογραφίσουν και δεν θα κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο».
Τζένιφερ Λόρενς. «Ψοφάω! Από τα πιο υγιή πρότυπα που μπορεί να χαζέψει ένα κορίτσι σήμερα. Θεωρώ φανταστικό που την πήρε ο Ντιόρ, φύσηξε νέος αέρας στον οίκο. Δεν νομίζω ότι είναι το πιο κομψό κορίτσι που υπάρχει, αλλά δεν νομίζω ότι τη νοιάζει κιόλας».
Βίκυ Καγιά. «Ένας άνθρωπος έξυπνος, με εμπειρία, ενθουσιώδης, που εκμεταλλεύτηκε πολλά την κατάλληλη στιγμή. Με πολύ καλή αίσθηση του timing - νομίζω πως ό, τι έκανε το δούλεψε αρκετά. Πιστεύω ότι στην περίπτωσή της, υπήρχαν πάρα πολλές προσδοκίες για εκείνη που δεν χρειάζονταν. Είναι ένας άνθρωπος που έκανε λάθη και ξανασηκώθηκε για να τα μαζέψει και να κάνει κάτι καινούριο, πράγμα διόλου εύκολο».
Γαβριήλ Σακελλαρίδης. «Ποιος είναι αυτός; Α! Αυτός; Τι να πω; [«Αισθητικά, δεν έχει φέρει νέο αέρα στην πολιτική;» προσπαθώ να της εξηγήσω πού το πάω]. Όχι! Γιατί; Επειδή είναι μικρότερος και φοράει πουκάμισο ακούμπωτο; Πλάκα κάνεις; Ένας μανδύας είναι. Ενδυματολογικά δεν έχει φέρει τίποτα καινούριο. Το να είσαι σε αυτή την ηλικία και να μη φοράς ένα κοστούμι, αλλά ντύσιμο που παραπέμπει σε νεολαίες κομμάτων δεν είναι κάτι καινούριο, είναι άλλη μια απεικόνιση του τι υπάρχει στον ανδρικό πληθυσμό εκεί έξω. Ο πιο κομψός άντρας στην πολιτική ήταν ο παππούς Καραμανλής και ο μπαμπάς Παπανδρέου. Ο Ανδρέας έβαλε τη ζιβαγκάρα κι έγινε χαμος, εκεί που ήταν όλοι με εκείνες τις γραβάτες με τους κόμπους-ρακέτες».
«Τι θα γίνει τάση το 2015, Μαργαρίτα;» είναι η επόμενη ερώτηση που της θέτω, προσπαθώντας να το πάω στο πιο πρακτικό κομμάτι. «Τη σιχαίνομαι αυτή την ερώτηση. Ζούμε σε μια εποχή που μπορούμε να φορέσουμε τα πάντα. Είναι η πιο φεμινιστική μας φάση, δεν ορίζεται από κανέναν σχεδιαστή ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς. Μπορείς να βγεις εκεί έξω και να είσαι ό, τι θέλεις. Μιλάμε φυσικά για τον Δυτικό κόσμο, αν είσαι στο Αφγανιστάν τον ήπιες λίγο. Θες μια τάση; Έρχονται φανταστικά άσχημα παπούτσια. Όλα τα επόμενα παπούτσια θα είναι άσχημα και επιβλητικά. Αυτό σημειολογικά μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Μεγάλα παπούτσια είχαμε τις δεκαετίες του ’40 και του ’70 που υπήρχαν πάλι εποχές κρίσης. Μέσα από το γκροτέσκ κάτι προσπαθούμε να βγάλουμε. Το άνισο της σιλουέτας βγάζει άνιση ψυχή. Δες τη δεκαετία του ’50 που υπήρχε εξαιρετική άνθιση, πόσο ισορροπημένες ήταν όλες οι σιλουέτες. Δες το ’60 που μπήκαν πάλι στο προσκήνιο τα νιάτα, πόσο παιδικές είναι όλες οι φιγούρες. Στα ‘80s είχαμε πάρα πολλές πληροφορίες, ήταν η πρώτη εποχή που είχαμε τόσες πολλές υποκουλτούρες. Δες το ’90 πόσο μουδιασμένο είναι, μετά τα πολλαπλά χαστούκια του ’80. Και σήμερα έτσι είμαστε. Εγώ τρελαίνομαι με τα σημερινά κοριτσάκια -και νιώθω και γριά παράλληλα-, που ρωτούν ”θα φορέσετε μακρύ φόρεμα με αθλητικά παπούτσια, το είδαμε στη Σανέλ”. Τι να τους εξηγήσεις τώρα, τι κάναμε εμείς ως γενιά του rave;».
Στη συνέχεια θέλω διακαώς να μάθω τη γνώμη της για κάποιες τάσεις της ανδρικής μόδας που γίνονται σταδιακά «σούπα» κι ευτελίζονται. Της λέω δύο λέξεις: αντρική εσπαντρίγια. «Όταν ήταν το γκραντζ στη μόδα φοράγαμε αρβύλες χειμώνα καλοκαίρι. Ήταν κάτι οδυνηρό και φριχτό. Οι άντρες νιώθουν πολύ άβολα με τα πόδια τους, ειδικά στην Ελλάδα. Στις ελληνικές συνθήκες του καλοκαιριού δεινοπαθούν. Η σαγιονάρα στην Αθήνα είναι ανθυγιεινή. Καλύτερα η εσπαντρίγια. Πήραν ανάσα. Στην αρχή όλοι την κορόιδευαν, μετά όλοι την έβαλαν, δείχνει πόσο θύματα της μόδας είναι και οι άντρες. Μικρά ζωάκια είστε κι εσείς. Και φυσικά το έβαλαν οι πιο όμορφοι γκέι στην αρχή και ήταν κούκλοι, ευτυχώς που κυκλοφορούν κι ομορφαίνουν την Αθήνα.
Και για τα μούσια τι θέση θα πάρει; «Τα μούσια είναι ο φερετζές του άσχημου. Δεν με ενοχλούν, αρκεί να είναι περιποιημένα. Λειτουργούν γιατί δείχνουν αμέσως τον άντρα πιο επιβλητικό, πιο βαθυστόχαστο. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα καθαρά πρόσωπα και νομίζω ότι όλοι θα ξυριστούν τελικά. Είναι χαριτωμένα όλα αυτά αν ξέρεις ακριβώς τον κύκλο που θα κάνουν. Απλώς τα παρακολουθώ γοητευμένη και μου αρέσει να χρονολογώ τη διάρκειά τους. Όπως και με τα τατουάζ. Τα σημερινά 18χρονα που γεμίζουν το σώμα τους με μανίκια και τα σχετικά, θα τα βλέπουν στο μέλλον τα παιδιά τους και θα λένε “τι μαλακία, εγώ θέλω να είμαι τελείως καθαρός”. Αναλογίζομαι πώς θα είναι η εποχή της καθαρότητας, το επόμενο level. Θα υπάρχουν φανταστικές σειρές μέικαπ, η κοσμετολογία θα έχει προχωρήσει, θα γίνει πάλι η τάση του τατουάζ πιο selective. Έχει τρομακτικό ενδιαφέρον όλο αυτό. Πόσο ευκολόπιστοι και γατάκια είμαστε μπροστά σε πράγματα υπερφίαλα που τελικά ορίζουν αυτό που λέμε εικόνα. Όταν το παρακολουθείς είναι ακόμα πιο διασκεδαστικό».
Καθώς η συζήτησή μας πλησιάζει προς το τέλος της, θέλω να μάθω τις προτιμήσεις της Μαργαρίτας από Έλληνες σχεδιαστές. «Ο φίλος μου ο Δημήτρης Πέτρου που έχουμε σπουδάσει μαζί και τον αγαπώ. Η Παυλίνα Παπαηλιοπούλου του Ippolito. Η Mariaflora που θεωρώ ότι θα είναι το επόμενο big thing στο εξωτερικό. Οι Deux Hommes και ο Eleftheriades είναι αρκετά χρόνια στο προσκήνιο και ορίζουν με άνεση κάποια πράγματα. Ο Νίκος Κούλης που είναι σχεδιαστής κοσμημάτων και κάνει διεθνή καριέρα. Όπως και ο Μπράτης. Θεωρώ γενικά ότι υπάρχει θέμα πειθαρχίας με τους νέους Έλληνες σχεδιαστές. Ένα καινούριο όνομα δεν μπορεί να αποδείξει αν είναι καλό ή κακό με τρεις συλλογές. Εγώ με τα πυροτεχνήματα είμαι πάρα πολύ σκεπτικίστρια».
«Τελικά τι είναι σέξι σήμερα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, Μαργαρίτα;» τη ρωτώ για κατακλείδα. «Θεωρώ σέξι την αυθόρμητη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου ότι μπορείς να δοκιμάσεις πράγματα. Και αυτό βγαίνει και στα ρούχα. Η ανοιχτοσύνη βγαίνει παντού στον εαυτό σου, στο πώς κοιτάζεις τον άλλο, πώς τον ακουμπάς» μου λέει καθώς κατευθυνόμαστε προς την έξοδο, ενώ έχει βγάλει πάλι ήλιο.
Ευχαριστούμε το Καφέ Αβησσυνία (Κυνέτου 7, πλ. Αβησσυνίας, 210 3217047) για την ευγενική παραχώρηση του χώρου όπου έγινε η φωτογράφιση.
σχόλια