Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς

Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς Facebook Twitter
Το ακαδημαϊκό κομμάτι σου μαθαίνει πώς να γράψεις ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Δεν θα σου δείξει ποτέ τι να κάνεις όταν θα τους έχεις απέναντί σου. Τη στιγμή που εκείνοι κοιτούν το ρολόι τους κι αν δεν είναι καλό αυτό που παρουσιάζεις, το 'χασες. Αυτή είναι η πραγματική ζωή... Φωτό: Πέτρος Πουλόπουλος
0

«Οτιδήποτε βλέπεις εδώ, το είχα από πριν. Ήρθαν κάποιες δουλειές πρόσφατα και υπολόγισα ότι θα έπρεπε να είμαι πολλές ώρες σε στούντιο οπότε αποφάσισα να τα συγκεντρώσω εδώ» μου λέει ο Theodore, κατά κόσμο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος μόλις με υποδέχεται στο στούντιό του, σε έναν ονειρεμένο χώρο που νοικιάζει, μόλις ένα λεπτό από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Μουσικά όργανα, παρτιτούρες, εξοπλισμός ηχοληψίας, όλα διάσπαρτα σε ένα μέρος που αποπνέει έντονη δημιουργικότητα.

 

Πάντα δέκα λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή τρέμω, μέχρι να πατήσω την πρώτη νότα. Μετά μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Αυτός είναι μάλλον ο λόγος που κάνω μουσική – για να καταφέρω να φτάσω σε αυτή τη στιγμή.

 

Ξεκινά να μου περιγράφει την πρώτη του ενασχόληση με την κινηματογραφική μουσική που τον έχει ενθουσιάσει το τελευταίο διάστημα. «Δούλεψα για μια ελληνοαμερικανική ταινία. Το αστείο είναι πως η μουσική που μου ζητήθηκε δεν θυμίζει σε τίποτα όσα έχω κάνει ως τώρα. Είναι γυρισμένη στη Νέα Υόρκη και σε ένα ελληνικό νησί και το soundtrack είναι εντυπωσιακά παραδοσιακό. Είχε φοβερό ενδιαφέρον για μένα να συνεργαστώ με τον Θωμά Κωνσταντίνου και τον Κώστα Μερετάκη από τους Τακίμ, έμαθα πάρα πολλά για τη φολκ μουσική από εκείνους. Νομίζω ότι τελικά αυτός που γράφει soundtrack είναι περισσότερο "δραματοποιός" παρά μουσικός. Βλέπει, προσπαθεί να καταλάβει πώς θα αποδώσει σωστά την εικόνα σε μουσικό πλαίσιο. Είναι ένας άλλος κόσμος, εντελώς μακριά από όσα ξέρω να κάνω. Εγώ μέχρι τώρα πίστευα ότι όταν μου προταθεί ταινία, θα χρησιμοποιήσω τα δυνατά μου στοιχεία, θα βάλω ορχήστρα, θα το κάνω έτσι, θα το κάνω αλλιώς... Η πρώτη ευκαιρία λοιπόν δεν είχε καμία σχέση. Δεν έχω ιδέα γιατί προτίμησαν εμένα». Σε αυτό τον δημιουργικό αναβρασμό, λοιπόν, ο Theodore προτίμησε να απομονωθεί σε έναν δικό του χώρο, καθώς στο Λονδίνο, που εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση του, δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. «Μπορεί να βρίσκομαι και 15 ώρες εδώ μέσα. Ως τώρα δεν έχω νιώσει τη μοναξιά του δημιουργού, έρχονται συνεργάτες, ο ηχολήπτης, δουλεύουμε μαζί, γίνονται πρόβες... Εν τω μεταξύ, κάνω μεγάλο αγώνα για να γίνω όσο πιο οργανωτικός μπορώ. Δουλεύω -ευτυχώς ή δυστυχώς- μόνος μου, δεν έχω δική μου μπάντα ή εταιρεία, πρέπει να τα κάνω όλα εγώ οπότε είναι απαραίτητο το στοιχείο της οργάνωσης».

Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς Facebook Twitter
Αυτό είναι ένα από τα ωραία της εποχής. Ότι υπάρχει η δυνατότητα για νέους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε ωραίους χώρους. Δέκα χρόνια πριν ήταν καταδικασμένοι να παίζουν σε μαγαζιά με άσχημο ήχο... Φωτό: Πέτρος Πουλόπουλος

Ο Θοδωρής, πριν γίνει Theodore, ήξερε από μικρός ότι θα ασχοληθεί με τη μουσική. Γι' αυτό δεν έχασε χρόνο επιχειρώντας άλλα πράγματα που ενδεχομένως θα τον αποσπούσαν από τον στόχο του και μόλις τελείωσε το σχολείο έφυγε για το Λονδίνο. «Στα σχολικά χρόνια δεν έκανα και πολλά. Είχα μια μπάντα και πήγαινα βόλτες. Όμως μόλις ολοκληρώθηκε ο σχολικός κύκλος ένιωσα την ανάγκη να δουλέψω, να το δω εξ' αρχής σοβαρά. Είναι σημαντικότερο αυτό ακόμα και από τις ίδιες τις σπουδές, νομίζω. Έτσι, έφυγα για να σπουδάσω στο Λονδίνο κλασική σύνθεση και μουσική για κινηματογράφο στο Middlesex University. Θεωρούσα τότε ότι αυτή η πόλη είναι το καταλληλότερο μέρος για να κάνει κάποιος μουσική. Είναι μια πολύ δύσκολη μουσική αγορά – θέλει αγώνα και αίμα για να καταφέρεις να κάνεις οτιδήποτε εκεί. Είναι έτσι στημένο το σύστημα που σε κρατάει μακριά μέχρι να καταφέρεις να σκαρφαλώσεις σε ένα επίπεδο. Ακούγεται χαοτικό αλλά είναι η ουσία. Παράλληλα, επειδή όλα λειτουργούν αξιοκρατικά, αυτοί που καταφέρνουν να περάσουν, σημαίνει ότι κάτι έχουν». Όταν τον ρωτώ αν τελικά άξιζαν οι συγκεκριμένες σπουδές, μου λέει ότι δεν μπορεί να τις απομονώσει από το υπόλοιπο «πακέτο» του Λονδίνου περιγράφοντας μια περίοδο όπου προχωρούσε στα «ψαχτά» και προσέγγιζε το know-how της σύνθεσης για να κάνει πράξη αυτά που ονειρεύεται. Πλέον είναι σε θέση να αντιληφθεί περισσότερο ποιος είναι, βλέποντας πόσο διαφορετικά λειτουργούσε πριν αρχίσει να εφαρμόζει όσα έμαθε. Ωστόσο, θεωρεί πως έχει διατηρήσει και τα καλά στοιχεία του αυθορμητισμού με τον οποίο δούλευε πριν. «Το ακαδημαϊκό κομμάτι σου μαθαίνει πώς να γράψεις ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Δεν θα σου δείξει ποτέ τι να κάνεις όταν θα τους έχεις απέναντί σου. Τη στιγμή που εκείνοι κοιτούν το ρολόι τους κι αν δεν είναι καλό αυτό που παρουσιάζεις, το 'χασες. Αυτή είναι η πραγματική ζωή».

Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο. Μου λέει πως όσο περνάει ο καιρός νιώθει διαφορετικά ως προς τη θέση που κατέχουν οι δύο πόλεις μέσα του. «Είναι δύσκολο, γκρίζο και κρύο -από πλευράς κλίματος και ανθρώπων- το Λονδίνο. Ωστόσο, ούτως ή άλλως είμαι κλεισμένος μέσα και εδώ και εκεί. Για λίγο όμως που θα βγω έξω στην Αθήνα, μου προκαλεί σίγουρα ψυχική ανάταση. Σημασία έχει να βρίσκεται κανείς εκεί που θεωρεί ότι τα όνειρά του μπορούν να πάρουν έναν δρόμο προς την πραγματικότητα. Όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις πάνω σε κάτι που πιστεύεις, πρέπει να δίνεις ό, τι έχεις και δεν έχεις, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά είτε πνευματικά».

Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς Facebook Twitter
Θέλω να μεγαλώνουν τα live μου, αυτό είναι το κίνητρό μου γιατί το συναίσθημα που νιώθω γίνεται πιο έντονο. Το κοινό λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής, το κάνει μεγαλύτερο. Όταν ξεκίνησα, έπαιζα στο Λονδίνο για 10-15 άτομα και σταδιακά έφτασα στα 1500 το καλοκαίρι στο Μέγαρο... Φωτό: Πέτρος Πουλόπουλος

Ο Θοδωρής μεγάλωσε στα Βριλήσσια, χωρίς να ακούει πολλή μουσική, όπως θα φανταζόταν κάποιος. «Ποτέ δεν ήμουν το παιδί που κυκλοφορούσε με ακουστικά στα αυτιά του. Όταν όμως κολλούσα με κάτι, το κόλλημα ήταν έντονο». Οι κλασικοί συνθέτες και ο Χατζιδάκις ήταν το μόνιμο soundtrack που ακουγόταν στο σπίτι. «Κάπου στα 14-15 πρέπει να συνειδητοποίησα τι ακούω. Ότι είναι Χατζιδάκις και μου προκαλεί αυτό το συναίσθημα. Τι συναίσθημα; Αυτό που δεν μπορώ να σου περιγράψω. Αυτό που νιώθεις, που δεν ξέρεις τι ακριβώς, αλλά νιώθεις ωραία. Όχι όμορφα απαραιτήτως. Νιώθεις σωστά. Ότι κάτι γεμίζει. Έτσι αισθάνομαι όταν δημιουργώ μουσική. Παρομοιάζεται εύκολα με οργασμικά φαινόμενα. Doors και Pink Floyd ακολούθησαν. Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα τους Radiohead και τους Sigur Rós. Είχα βρει ένα μαγαζί στο Χαλάνδρι απ' όπου αγόραζα βινύλια. Αρχικά είχα πάρει το «Strange Days» των Doors, το «Dark Side of the Moon» των Pink Floyd και συνέχιζα. Στο σπίτι όμως το πικάπ είχε χαλάσει από καιρό. Κάποια στιγμή στα γενέθλιά μου, οι γονείς μου πήραν καινούριο πικάπ για να τα αξιοποιήσω επιτέλους! Τους είχα δει και live στον Λυκαβηττό τους Doors χωρίς τον Morrison προφανώς. Μεγαλώνοντας, έψαξα να δω τι γράφτηκε για εκείνη τη συναυλία. Άκουσα πολύ κακά σχόλια από μεγαλύτερο κόσμο. Για μένα όμως ήταν μια φοβερή εμπειρία».

Πιάνο, μπουζούκι, κιθάρα, σαξόφωνο είναι μερικά από τα όργανα που παίζει – τα έμαθε με δασκάλους ή μόνος του. «Γενικά αν μου δώσεις ένα όργανο, θα παίξω. Δεν μπορώ να σου πω ποια από αυτά -και αν- τα παίζω καλά. Ο αυτοσχεδιασμός περιλαμβάνει το ότι αν μου δώσεις τη δική σου μουσική μάλλον δεν θα τα καταφέρω, είτε γιατί δεν επαρκεί η τεχνική μου ή επειδή δεν με ενδιαφέρει πολύ να παίξω μουσική που δεν είναι δική μου. Όμως μπορώ να γράψω πάνω σε αυτά τα όργανα. Τα αντιμετωπίζω ως σύνολο, χωρίς να έχω εμβαθύνει ιδιαίτερα σε κάποιο από αυτά. Κάποιες φορές γράφω κατευθείαν στο πιάνο, άλλες στο πεντάγραμμο».

Ο πρώτος δίσκος του Theodore έσκασε ηχηρά το 2012 στην εγχώρια σκηνή αυτού που αποκαλούμε «αγγλόφωνη εναλλακτική μουσική». Το όνομα του Vassilikos στην παραγωγή συνέβαλε αναμφισβήτητα τόσο στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όσο και στην προώθησή του. «Είχα κλείσει μια αίθουσα στο ωδείο του Νάκκα και του έπαιξα όλα τα κομμάτια του δίσκου με πιάνο και φωνή μόνο. Του ζήτησα να με βοηθήσει να κάνω δίσκο αυτό που άκουσε. Όσοι κάνουμε αυτό το είδος μουσικής που αποφεύγω να κατονομάζω, χρωστάμε πολλά στον Βασιλικό γιατί ήταν ο πρώτος που άνοιξε τον δρόμο. Καταλαβαίνεις για ποιο είδος μιλάω – για κάποιο λόγο στην Ελλάδα υπάρχουν όλες οι μουσικές και αυτοί που γράφουν αγγλικό στίχο. Τέλος πάντων, έπαιξε τον ρόλο του ανθρώπου που θα έλεγε "ναι, σωστά το λες" αφού τότε δεν πίστευα στον εαυτό μου. Χρειαζόμουν κι έναν δάσκαλο, πέρα από το πανεπιστήμιο».

Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς Facebook Twitter
Νομίζω ότι τελικά αυτός που γράφει soundtrack είναι περισσότερο "δραματοποιός" παρά μουσικός. Βλέπει, προσπαθεί να καταλάβει πώς θα αποδώσει σωστά την εικόνα σε μουσικό πλαίσιο... Φωτό: Πέτρος Πουλόπουλος

Τα live του Theodore είναι μυσταγωγία. Μου μιλά για το πώς αντιμετωπίζει τη μουσική σαν ζωντανό οργανισμό, για το πόσο θέλει να προσθέτει νέα κομμάτια και να πειράζει τις ενορχηστρώσεις των παλιότερων πριν από κάθε live, σχεδόν να τα ξαναγράφει, «αλλιώς πάρε ένα CD κι άκου το!». Προφανώς δεν είναι τυχαίο που το προηγούμενο καλοκαίρι εμφανίστηκε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής – δεν θυμάμαι πρόσφατα άλλο μουσικό να έχει την τιμή σε τόσο μικρή ηλικία να εμφανιστεί σε σόλο ζωντανή εμφάνιση σε έναν τέτοιο χώρο. «Αυτό είναι ένα από τα ωραία της εποχής. Ότι υπάρχει η δυνατότητα για νέους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε ωραίους χώρους. Δέκα χρόνια πριν ήταν καταδικασμένοι να παίζουν σε μαγαζιά με άσχημο ήχο. Θέλω να έχω τον έλεγχο για τα πάντα στα live. Από την ενορχήστρωση, τα κομμάτια και τις δομές τους, μέχρι τα φώτα και τον ήχο. Όλοι λίγο-πολύ μπορούμε να φτιάξουμε πλέον έναν αξιοπρεπή δίσκο και με καλή ποιότητα. Παίρνεις έναν υπολογιστή, δανείζεσαι ένα μικρόφωνο και γράφεις. Σε live δεν μπορούν να παίξουν όλοι, αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα – να γίνομαι συνεχώς καλύτερος στα live. Πάντα δέκα λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή τρέμω, μέχρι να πατήσω την πρώτη νότα. Μετά μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Αυτός είναι μάλλον ο λόγος που κάνω μουσική – για να καταφέρω να φτάσω σε αυτή τη στιγμή. Θέλω να μεγαλώνουν τα live μου, αυτό είναι το κίνητρό μου γιατί το συναίσθημα που νιώθω γίνεται πιο έντονο. Το κοινό λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής, το κάνει μεγαλύτερο. Όταν ξεκίνησα, έπαιζα στο Λονδίνο για 10-15 άτομα και σταδιακά έφτασα στα 1500 το καλοκαίρι στο Μέγαρο».

Σημασία έχει να βρίσκεται κανείς εκεί που θεωρεί ότι τα όνειρά του μπορούν να πάρουν έναν δρόμο προς την πραγματικότητα. Όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις πάνω σε κάτι που πιστεύεις, πρέπει να δίνεις ό, τι έχεις και δεν έχεις, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά είτε πνευματικά.

Στο Gazarte όπου θα εμφανιστεί στις 3 Απριλίου, θα παρουσιάσει τον δεύτερό του δίσκο με τίτλο «It Is But It's Not». «Είναι και δεν είναι ή είναι αλλά δεν είναι. Ο τίτλος προέκυψε από τη σκέψη ότι μπορώ να σου πω κάτι και να το πιστέψεις. Μπορεί να ισχύει ή όχι. Ακόμα και σε πολύ βαθιές "φιλοσοφικές" συζητήσεις, μπορεί να μιλάμε για ώρες και να μην καταλήξουμε κάπου. Και στο τέλος, ενώ η συζήτηση δείχνει ότι τείνει κάπου δεν έχει αλλάξει τίποτα. Άρα όλα ισχύουν και ταυτόχρονα τίποτα. Η ενότητα των αντιθέσεων με ενδιαφέρει, πώς το καθετί τροφοδοτεί κάτι άλλο».

Ο Theodore αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες μουσικούς Facebook Twitter
Κάνω μεγάλο αγώνα για να γίνω όσο πιο οργανωτικός μπορώ. Δουλεύω -ευτυχώς ή δυστυχώς- μόνος μου, δεν έχω δική μου μπάντα ή εταιρεία, πρέπει να τα κάνω όλα εγώ οπότε είναι απαραίτητο το στοιχείο της οργάνωσης.

Άλλο ένα στοιχείο που καταδεικνύει το ότι έχω απέναντί μου έναν μουσικό μόλις 23 ετών είναι η σωστή του ενασχόληση με τα social. Η σελίδα του Theodore στο facebook είναι πολύ δουλεμένη και για εκείνον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του. «Δεν έχεις ανάγκη κανέναν με τα social. Ο κόσμος θα σε βρει. Διαχειρίζεσαι εσύ ο ίδιος τι θα παρουσιάσεις και σε ποια συχνότητα. Νιώθω πως μου διατίθεται ένας ακόμη χώρος για να δημιουργήσω. Τον τελευταίο καιρό κάνω μια σειρά από κομματάκια που είναι γραμμένα μόνο για το YouTube. Τα ανακοινώνω και τα ανεβάζω εκείνη τη στιγμή. Στην ουσία έχω βρει άλλη μια σκηνή. Δεν είμαι μόνο δίσκος ή μια live παρουσία. Μπορώ να παίζω ζωντανά για σένα, τώρα, που είσαι στην Αγγλία ή στην Κίνα, αν θες να με βρεις».

Μιλάμε αρκετή ώρα και συνειδητοποιώ ότι ο Theodore είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων συνομιλητής, ενώ η αισιοδοξία του νεαρού της ηλικίας του είναι έντονη και μεταδοτική. «Μουσικά ζούμε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία. Ο κόσμος δεν πηγαίνει το ίδιο συχνά στα σκυλάδικα, έχουν πάρει πια τον χώρο που τους αναλογεί και καλώς έχουν κάνει. Δεν σε ενοχλεί κάτι αν απλώς υπάρχει. Είναι πια τεράστια ευθύνη να παίζεις μπροστά σε κόσμο, όταν ξέρεις ότι ο άλλος σηκώθηκε από τον καναπέ του για να περάσει δυο ώρες μαζί σου, ότι μπορεί να είναι η μοναδική του έξοδος όλη την εβδομάδα, ότι ξόδεψε ένα σημαντικό ποσό για να σε δει να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Μπορούμε και οι δύο να σκεφτούμε τουλάχιστον δέκα ονόματα κάτω των 30 που κάνουν αξιοπρεπώς τη μουσική τους, άσχετα με το αν μας αρέσει ή όχι, και το αποτέλεσμα είναι καλό».

Info

Theodore live

Gazarte, Βουτάδων 32-24, Γκάζι, 210 3460347

Παρασκευή 3/4, 22.00

Εισ. €7-18 (προπώληση), €10-21 (ταμείο)

www.theodore-music.com

 

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Η Ματούλα Κουστένη βουτά στα άδυτα μιας βαθιάς φιλίας, αυτής των Γιόζεφ Γιόακιμ και Γιοχάνες Μπραμς, που στηρίχτηκε στην καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τη χημεία αυτών των δύο μουσικών, αφήνοντας ένα μοναδικό ενθύμιο, το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα που υπογράφει -ποιος άλλος;- o Γιοχάνες Μπραμς.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ
Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμένομενη συνεργασία τους

Πολιτισμός / Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμενόμενη συνεργασία τους

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές θα συναντηθούν επί σκηνής από τις 5 Δεκεμβρίου στο Vox σε μια θεατροποιημένη παράσταση με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου τα οποία θα παρουσιάζει o ίδιος έχοντας τον ρόλο του αφηγητή
LIFO NEWSROOM
Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tsugranes

Μουσική / Η επιρροή των ελληνικών '90s -’00s στις Tsugranes και τον ήχο τους

Με αναφορές στον ΛεΠα και την Charli XCX, το τριμελές σχήμα από τα Γιάννενα, που άνοιξε τη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Τεχνόπολη, φέρνει την πιο φρέσκια μουσική στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι Khirki παντρεύουν το metal με τα ποραδοσιακά, σείοντας τις Συμπληγάδες 

Μουσική / Οι Khirki παντρεύουν το metal με παραδοσιακά στοιχεία και pop ευαισθησίες

Η νέα μπάντα του ελληνικού underground, που έχει ήδη ξεχωρίσει, ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη δεύτερη ευρωπαϊκή της περιοδεία, περιμένοντας το κοινό από κάτω να φωνάζει «the Greek song, the Greek song».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ