Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1974 και κατοικώ στο Κερατσίνι. Σπούδασα κινηματογράφο και δημοσιογραφία. Από πιτσιρικάς θυμάμαι όλο το χαρτζιλίκι να πηγαίνει στα βινύλια στο Μοναστηράκι. Και ανάμεσα στους δίσκους των Zeppelin, των Doors και της Τζόπλιν έπαιρνα και Σαββόπουλο, Socrates και Σιδηρόπουλο. Όλα αυτά τα χρόνια «καταβρόχθιζα» όποιο μουσικό ντοκιμαντέρ έβλεπα. Το ζητούμενό μου ήταν πάντα, ως φανατικά μουσικόφιλος και κινηματογραφόφιλος, να συνδυάσω τη μουσική με τον κινηματογράφο.
Έτσι έγινε η αρχή με το Φλέρυ - Η τρελή του φεγγαριού, που πιστεύω ότι είναι η σημαντικότερη περίπτωση ερμηνεύτριας στο ελληνικό τραγούδι και ακολούθησε το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές ροκ. Θυμάμαι τον Νίκο Κούνδουρο που είχε έρθει στην προβολή της ταινίας να σηκώνεται και να φεύγει στο τέλος σιωπηλός. Και δαγκώθηκα. Λέω, ωχ!... Μετά από μία εβδομάδα με πήρε τηλέφωνο και με κάλεσε να πάω στο σπίτι του. Άνοιξε μία ντουλάπα και είδα βυνίλια στη σειρά. «Πάρτα» μου λέει, «είναι δικά σου». Με βοήθησε να τα βάλουμε σε κούτες, πλήρωσε και το ταξί. Δίσκοι ελληνικοί, με την υπογραφή των δημιουργών τους. Δεν είχε στη δισκοθήκη του ούτε ένα ροκ δίσκο. Ξέρεις τι είναι να έχεις το Μεγάλο ερωτικό με την υπογραφή του Χατζιδάκι;
Το Κύτταρο σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή, και κυρίως αυτή της γένεσης του ελληνικού ροκ. Θεωρώ ότι ήταν το δικό μας Marquee club. Το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές ροκ, με το εξώφυλλο με τον Γκαούρ Ταρζάν ήταν η πρώτη λάιβ καταγραφή του ελληνικού ροκ. Έτσι γεννήθηκε το ελληνικό ροκ. Ο Αγγελάκας είχε δηλώσει πως ό,τι ξεκίνησε στο ελληνικό ροκ από άποψη ήχου οφείλεται στον Σαββόπουλο, στον Πουλικάκο και στον Σιδηρόπουλο. Και το έθνικ το σημερινό πώς μπορεί να παραβλέψει κάποιος ότι ξεκίνησε από την Κωχ, τον Γκαϊφύλια και τα Ανάκαρα που έμπλεξαν δημοτικές φόρμες με ροκ και ποπ μοτίβα; Ήταν ο χώρος όπου το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή με τα ξενόφερτα ακούσματα που τα έπαιζαν δικά μας συγκροτήματα, και κυρίως ο Πουλικάκος με τους Εξαδάκτυλος.
Οι κριτικοί της εποχής ήταν φιλικοί με το ελληνικό ροκ. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος στην εφημερίδα «Νέα Γενιά», ο Ηλίας Πετρόπουλος ο λαογράφος, ο Νάνος Βαλαωρίτης ο ποιητής. Ήταν εξαιρετικό το πώς αυτοί οι άνθρωποι, οι διανοούμενοι, υποδέχονταν με ανοικτές αγκάλες τη νεανική ποπ κουλτούρα. Θυμάμαι ένα κείμενο του Πετρόπουλου που εκθειάζει τον Πουλικάκο ως μία πολύ μεγάλη περσόνα στο ελληνικό ροκ.
Ο Πουλικάκος είναι για μένα -κι ας διαφωνούν πολλοί- η απόλυτη ροκ περσόνα. Είναι ροκ και παραμένει. Θυμάμαι τον έπαιρνα τηλέφωνο για τα γυρίσματα και μου έλεγε «την άλλη εβδομάδα» και ξανά «την άλλη εβδομάδα» και του λέω, τι θα γίνει, ρε Μήτσο... Ξέρεις, μου λέει, βάζω τα παρκέ μου. Για φαντάσου τον Πουλικάκο να βάζει παρκέ. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα τον έπαιρνα τηλέφωνα τρεις μήνες για να πάρει τα λεφτά του για τη συμμετοχή στην ταινία. Τελικά, αφού είχαν περάσει έξι μήνες, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «ρε Αντωνάκη, τι έγινε με αυτά τα λεφτά που λέγαμε;».
Τον Πουλικάκο, λοιπόν, όταν τον ρώτησα τι σήμαινε για εκείνον αυτή η εποχή, μου λέει: «Τι να ήταν... η ζωή μου ήταν. Έτσι ζούσα». Δεν κολλάει σε στείρα νοσταλγία. Έχει την ίδια ενέργεια και σήμερα, στα 64 του.
Η ταινία ασχολείται καθαρά με την τριετία ‘71-73. Το Κύτταρο ξεκίνησε ως λαϊκό μαγαζί -του Μαργωμένου το περίφημο- όπου τραγούδησε ο Καζαντζίδης με τη Γιώτα Λύδια. Ήδη είχε ανοίξει το Ροντέο όπου έπαιζε ο Σαββόπουλος με τα Μπουρμπούλια. Αυτός είχε την ιδέα να υπάρξει ένας μεγαλύτερος χώρος που θα στεγάσει όλο αυτό το ποπ κίνημα. Γιατί τότε δεν υπήρχε ο όρος ροκ, ήταν ποπ. Κι έτσι φτιάχτηκε το Κύτταρο. Όταν ρώτησα τον Σαββόπουλο γιατί το ονόμασε «Κύτταρο», μου είπε ότι ήταν ένα κύτταρο νέας μουσικής. Εμένα πάντως μου έκανε κάτι σε πολύ πιο ψυχεδέλεια ο τίτλος «Κύτταρο».
Πριν τον Σαββόπουλο παίξανε στο Κύτταρο οι Socrates Drunk The Conium - τσαντίζονται όταν τους λες σκέτο Socrates. Αυτοί το ξεκίνησαν, αλλά ο Σαββόπουλος και τα Μπουρμπούλια του πρότειναν το «πάντρεμα» του βαλκανικού ήχου. Το βαλκανικό ροκ. Εδώ γινόταν κάτι άλλο. Ο Μπάλος δεν έχει όμοιό του στην ευρωπαϊκή ροκ δισκογραφία. Οι Εξαδάκτυλος του Πουλικάκου επίσης ταυτίστηκαν πολύ με το Κύτταρο. Όπως και οι Λήδα-Σπύρος, ο Ψαριανός, η Μαρίζα...
Το κοινό ήταν νεανικό, γιεγιέδες κ.λπ., είχε δυσκολίες με τη χούντα, αλλά ντου η αστυνομία δεν είχε κάνει στο μαγαζί. Όμως δεν τους δυσκόλευε μόνο η χούντα, τους δυσκόλευε και η Αριστερά. Η ΚΝΕ, π.χ., απαγόρευε δια ροπάλου στα μέλη της να ακούνε ροκ, ως ξενόφερτη υποκουλτούρα.
Κάποιοι μου είπανε «εμείς ήμασταν πολιτικοποιημένοι». Οι Λήδα-Σπύρος λέγανε τον «Μαυραγορίτη» που όντως ήταν ένα πολιτικό τραγούδι διαμαρτυρίας. Η Κωχ μου έλεγε «ακούγαμε τα Παιδιά της Σαμαρίνας και ξέραμε ότι θα βγει κάποιο νέο διάγγελμα». Έβαλε τον ηλεκτρικό ήχο στα δημοτικά τραγούδια για να τα ξεπλύνει από την ντροπή των χουντικών διαγγελμάτων. Ε, αυτό είναι μια πολιτική πράξη. Βεβαίως, πολλοί μουσικοί μου είπαν ότι δεν υπήρχε καμία πολιτικοποίηση στη μουσική τότε. Πώς θα έκανες επανάσταση; Με τους Πολ που λέγανε «Στην πηγή μια κοπέλα» ή με το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη;
Μετά τη χούντα, το πολιτικό τραγούδι τα τσάκισε όλα. Δεν μπορούσες να τραγουδήσεις τίποτα άλλο, όπου και να πήγαινες «είμαστε δύο - είμαστε τρεις». Πολλοί μουσικοί τότε είτε χάθηκαν σε αντάρτικα στην Πλάκα ή χάθηκαν στα ναρκωτικά, ή έφυγαν στην Ινδία και την Ολλανδία. Κάποιοι επάνδρωσαν αργότερα τα σκυλάδικα της παραλιακής. Η Μαρίζα Κωχ έφυγε στο εξωτερικό για να μπορέσει να εκφραστεί μουσικά, να ψάξει τον ήχο της. Ο Γιώργος Γαβαλάς, ο μπασίστας, είναι τώρα μουσικός του δρόμου. Παίζει κιθάρα στην Αρεοπαγίτου και πουλάει τα cd του που είναι ανεξάρτητες παραγωγές. Ο Τσιλογιάννης από τα Μπουρμπούλια μένει σε ένα καταπληκτικό κοινόβιο στην Ολλανδία και εκεί δημιουργεί ως μουσικός και γλύπτης. Ο Δημήτρης Ψαριανός μου είπε «εγώ άκουγα Τζόαν Μπαέζ, Μπομπ Ντίλαν κ.λπ. αλλά από όλες αυτές τις επιρροές τα έκανα μουνί καπέλο». Όσοι άντεξαν και ακόμη παράγουν έργο ήταν αυτοί που είχαν την παιδεία να μην αποκλειστούν στα στεγανά του ροκ. Ο Σαββόπουλος είχε πίσω του έναν Ζακ Μπρελ, έναν Γούντι Γκάρθι, έναν Χατζιδάκι.
Οι μεγάλοι συνθέτες μάλλον δεν ήταν φιλικοί με το ελληνικό ροκ. O Χατζιδάκις τους αντιμετώπιζε με γραφικότητα όλους αυτούς, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια. Δεν είναι λογικό; Ο Χατζιδάκις περιόδευε με το βανάκι με τους Jefferson Αiplane. Για μένα ο Χατζιδάκις είναι ο πιο ροκ από τους μεγάλους συνθέτες. Και ο Μεγάλος Ερωτικός ο πιο ροκ δίσκος, αρκεί να ψάξεις την ενορχήστρωσή του. Είναι ο συνθέτης που τα τραγούδια του κάλλιστα μπορούν να διασκευαστούν σε ροκ. Στα «Πάθη από τον έρωτα» του Χορτάτζη με τις λύρες, είναι σαν να ακούς Gandalf και Ιt's a beautifull day. Ο δε Θεοδωράκης ανέκαθεν σνόμπαρε το ροκ. Δεν ξέρω αν γνωρίζει ο Θεοδωράκης ότι οι Genesis πήραν το όνομά τους από το Άξιον Εστί, λιώνοντας το βινύλιο. Ο Μαμαγκάκης απορεί γι' αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο. Θεωρεί πως οι Stones κι οι Beatles δεν είχαν τίποτα να πουν.
Δεν ήταν πρόθυμοι να μιλήσουν όλοι στο ντοκιμαντέρ. Οι Socrates δεν ήθελαν. Το σεβάστηκα απόλυτα. Μου επέτρεψαν να τους τραβήξω σε μία πρόβα στο Club 22. Ο Ζιώγαλας επίσης, ο οποίος ήταν στα Ανάκαρα πιτσιρίκι τότε, δεν ήθελε. Όπως και ο Λογαρίδης. Υπάρχουν όλοι όμως στην ταινία. Μέσα από πρόβες. Βέβαια υπήρξαν και άνθρωποι που στήριξαν πάρα πολύ την προσπάθεια, όπως ήταν η Μαρίζα Κωχ, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας, η Λήδα... Και σαφώς ο Σαββόπουλος, που πήρε τις ερωτήσεις, πήγαμε στο σπίτι του στο Κολωνάκι και έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για το πώς έγινε το Βρώμικο ψωμί, ο Μπάλος... Ο Σαββόπουλος μου είπε «πολλοί πιθήκιζαν το ροκ, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που κατέθεσαν έργο».
Εμβληματική φιγούρα μέσα στην ταινία είναι ο Αλέκος Καρακαντάς, που ήταν μέλος των Juniors. Είχε πάθει ένα ατύχημα στο χέρι σε ένα αυτοκινητιστικό που στέρησε τη ζωή από το γιο του Σογιούλ. Μετά το ατύχημα παίζει πλήκτρα γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χέρια του ως κιθαρίστας στην ηλεκτρική κιθάρα. Ήρθε στα γυρίσματα και τον παρακάλεσα να παίξει ένα θέμα στην ηλεκτρική κιθάρα. Δεν ήθελε με τίποτα. Τελικά τον έπεισα. «Θα παίξω για μένα -μου λέει- όχι για εσάς». Του λέω παίξε όπως γουστάρεις. Θεωρώ αυτή τη σκηνή, όπου ο άνθρωπος αυτός ξαναπιάνει την κιθάρα μετά από 35 χρόνια, παίζει ένα εκπληκτικό ψυχεδελικό θέμα και στο τέλος γυρνά και με ένα αινιγματικό χαμόγελο κοιτά το χέρι του, απορώντας με τον ίδιο του τον εαυτό, την καλύτερη της ταινίας.
Μετά ήρθε η παρακμή. Δεν υπήρχε ροκ. Η σκυλάδικη λαίλαπα τα είχε ισοπεδώσει όλα. Η δεκαετία του ‘90 ήταν η περίοδος της εσωστρέφειας στο ελληνικό τραγούδι. Βγήκαν δίσκοι που τους άκουγες στο σπίτι. Δεν μπορούσαν να στηρίξουν ένα live. Έτσι φτάσαμε στην Μπεζαντάκου. Μπήκα μέσα και είδα μία τεράστια φωτογραφία στον τοίχο με μία τύπισσα με άφρο μαλλιά να καπνίζει ένα joint. Είχε μείνει από την εποχή του Κύτταρου, τους άρεσε και το άφησαν. Έπρεπε να την περάσει την περίοδο της παρακμής το Κύτταρο για να έρθει η κάθαρση...
Τα ναρκωτικά ήρθαν κι αυτά αρκετά αργότερα. LSD θα έβρισκες μάλλον με το σταγονόμετρο και μόνο σε κολωνακιώτικα στέκια, όπου νεόπλουτοι έκαναν όλο και κανά ταξιδάκι στο εξωτερικό και την «έβλεπαν» χίπηδες. Η αθωότητα του χασίς μέσα στην αθωότητα της νεοσύστατης ποπ σκηνής των '70s ελάχιστα σχετιζόταν με όλο αυτό το θλιβερό πανηγύρι της πρέζας στα Εξάρχεια των '80s. Ακόμα και σ' αυτό -και ευτυχώς δηλαδή- ήμασταν πίσω. Οι μεγάλοι θάνατοι από overdose έγιναν τη διετία 1970-71: τα τρία περίφημα J, η Janis Joplin, ο Jimi Hendrix, ο Jim Morrison, κι ακολούθησαν ο Tim Buckley κι ο άλλος ο εσωστρεφής, ο Nick Drake. Θα ήταν αδιανόητο για τη χουντική ελληνική πραγματικότητα των αρχών του '70 να χάσει τη ζωή του μουσικός από τηn ντρόγκα. Εμείς μετράμε ως χρονιά του πρώτου rock' n' roll θανάτου από ηρωίνη το 1990, τότε δηλαδή που έφυγε ο Σιδηρόπουλος. Βουτιές rock 'n' roll στο θάνατο διέπραξαν και ο Νικόλας Άσιμος, η Κατερίνα Γώγου, όπως και ο Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος, ο διαβόητος Charlie των Νοστράδαμος, αλλά μιλάμε για τελείως ειδικές περιπτώσεις. Ανέκαθεν το ροκ ήταν η τέχνη του πεισιθάνατου και τα ναρκωτικά μια μέθοδος διαφυγής από τη μιζέρια του κατεστημένου, που αυτοί οι άνθρωποι -λανθασμένα ενδεχομένως- αποπειράθηκαν ν' αλλάξουν. Δείτε πώς έφυγε η Φλέρυ Νταντωνάκη, η οποία πειραματίστηκε με τα ναρκωτικά από ελάχιστα έως καθόλου. Επέλεξε να χαθεί στα πιο σκοτεινά μονοπάτια αυτού του δαιδάλου που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος...
Πιστεύω ότι το Κύτταρο δεν άλλαξε και την ιστορία της μουσικής μέσα από το ελληνικό ροκ. Να λέμε την αλήθεια. Αλλά ήταν μία τίμια κατάθεση στη δική τους χώρα ανθρώπων που είχαν συγχωνεύσει όλα αυτά τα ακούσματα από το εξωτερικό. Ήταν μια φιλότιμη προσπάθεια με ουσιαστικές μουσικές προτάσεις από τον Σαββόπουλο, την Κωχ και κάποιους άλλους.
Τότε γίνονταν πολύ πρωτοποριακά πράγματα στο Κύτταρο. Ο Τζίμης ο Τίγρης έδινε παραστάσεις, ο μπερντές του Σπαθάρη. Η Δανάη να τραγουδά Πάμπλο Νερούδα. Και οι ρεμπέτες είχαν παίξει εκεί. Ο Σαββόπουλος είχε την τρέλα να κάνει τέτοια πράγματα. Και ο ιδιοκτήτης όμως, ο Γιακουμέλλος, διοργάνωνε διαγωνισμούς μακαρονοφαγίας και γιαουρτοφαγίας, έφερνε παλαιστές... Μπαίνανε μέσα οι πιτσιρικάδες να πάρουν μια κόκα κόλα και τους έβαζε στη σειρά μακαρονάδες, ποιος θα τη φάει πιο γρήγορα. Κυρίως αυτά γίνονταν στα λεγόμενα «πρωινάδικα», τις Κυριακές δηλαδή, που έπαιζαν στο Κύτταρο μαθητικά συγκροτήματα...
Πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά στο Κύτταρο ήταν όταν είχε πάει ο σκηνοθέτης του Woodstock. Ήρθε στην Ελλάδα, πήγε στο Κύτταρο, είδε την παράσταση με τα Μπουρμπούλια και είπε «τέτοιο συγκρότημα δεν έχω δει ούτε στο εξωτερικό». Θεώρησε τρομερή ροκ μπάντα τα Μπουρμπούλια. Είχαν έρθει επίσης στο Κύτταρο ο Κατ Στίβενς, ο Ρίτσι Χέιβενς - που είχε πει το «Freedom» στο Woodstock. Επίσης το περιοδικό «Rolling Stone» είχε κάνει μια χαρτογράφηση του ροκ παγκοσμίως και στο λήμμα Ελλάδα αναφέρει τον Σαββόπουλλο και τους Πελόμα Μποκιού ως τα πιο σημαντικά ονόματα εκείνης της περιόδου.
Όταν τους κινηματογραφούσα, φρόντισα ακόμα και πώς θα κινηματογραφηθούν. Τον Γιώργο Γαβαλά, που ήταν μπασίστας του Σαββόπουλου, τον κινηματογράφησα όπως και σήμερα με μία κιθάρα φορτωμένη με λαμπιόνια και μπάλες - είναι ακόμη ένας μουσικός του δρόμου, ένας χίπης. Τη Μαρίζα σε ένα παλιό δισκοπωλείο ‘60s αισθητικής να ψάχνει βινύλια των Beatles και της Mπριζίτ Mπαρντό. Τον Σαββόπουλο τον κινηματογράφησα στο σπίτι του με φόντο πίνακες του Φασιανού. Γιατί ο Σαββόπουλος είναι αυτός που είναι, έχει τη θέση του στα δημόσια πράγματα. Σε άλλους, πάλι, όπως στον Πουλικάκο που είναι ροκ, η κάμερα τρέμει, φαίνεται να «γελάει» με τον μοναδικό τρόπο που έλεγε όσα έλεγε.
Το χίπικο κλίμα ήρθε αργά από το εξωτερικό. Τραγούδια χαρακτηριζόμενα από αυτό το γκαράζ ψυχεδελικό ύφος που τα ακούγανε στην Αμερική ή στην Αγγλία το ‘64-65 στην Ελλάδα ήρθαν το ‘70-71, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ήταν οι Dragons του Λάκη Παπαδόπουλου. Αυτά τα μηνύματα των χίπηδων, τα λουλούδια, η ειρήνη και η αγάπη, ήρθαν με 5 χρόνια καθυστέρηση. Οι Νοστράδαμος ήταν γκλαμ ροκ, αλλά νοηματικά οι στίχοι τους ήταν 5 χρόνια πίσω. Γι' αυτό αυτά τα συγκροτήματα ακούγονται σήμερα καθαρά νοσταλγικά και με μία δόση αφέλειας.
Δεν δυσκολεύτηκα να βρω αρχειακό υλικό. Ήξερα πού να πάω. Ήξερα πού θα πάω. Υλικό μέσα από το Κύτταρο και τον Σαββόπουλο είχε τραβήξει ο Λάκης Παπαστάθης που μου είπε «πάρε και χρησιμοποίησε όσο θέλεις». Μετά ο Ανδρέας Θωμόπουλος που έχει κάνει το Αλδεβαράν, που είναι πραγματικά μία από τις πιο underground ελληνικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ. Και ο Νίκος Μαστοράκης, που δεν τον ήξερα καν, τον πήρα τηλέφωνο, με έβαλε σε ένα δωμάτιο και μου λέει «εδώ είναι οι κασέτες όλες, ψάξτες και πάρε ό,τι γουστάρεις».
Στο Δυο ζυγιές παιχνίδια είναι η Μαρίζα με όλη τη ροκ μπάντα της και κάτω είναι παραταγμένοι οι παραδοσιακοί μουσικοί, λαουτιέρηδες και σαντουριέρηδες, που συμμετείχαν στο δίσκο. Ανοίγεις λοιπόν και ένα δίσκο της Τζόπλιν με τους Big Brother και βλέπεις την Τζάνις με το νεανικό συγκρότημά της και κάτω ακριβώς παραταγμένους όλους τους μπλουζίστες τους μαύρους που κάποτε είχαν συμπράξει μαζί της. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα! Μια γενιά, οι χίπηδες, ενώνονται με την προηγούμενη, τους μπλουζίστες. Κι εδώ το ίδιο. Ακόμη και η φωτογραφία ήταν ίδια. Και ένας σκύλος που έχει η Τζόπλιν, τον ίδιο σκύλο είχε και η Μαρίζα. Κάτι δηλαδή σχεδόν μεταφυσικό πήγαινε να γίνει κι εδώ.
Όταν έγινε η παρουσίαση της ταινίας στο Τριανόν, ήρθε ο Γιακουμέλος, ο γιος του ιδιοκτήτη, και μου λέει: «Ήρθε η ώρα να ανακοινώσουμε ότι το Κύτταρο γίνεται πάλι ροκ». Πραγματικά, εκείνη την ώρα το ανακοίνωσε κι έτσι ξεκινάμε. Θα γίνει ένα διήμερο με τους παλιούς και με την προβολή της ταινίας και στη συνέχεια το Κύτταρο φιλοδοξεί να ξαναγίνει εναλλακτικός χώρος. Μπήκα στο ίντερνετ και διάβαζα σχόλια από μπλόγκερς που λέγανε «μόνο μη δούμε κανένα Χατζηγιάννη και καμία Ευσταθία στο Κύτταρο». Δεν έχω πρόβλημα με αυτούς τους καλλιτέχνες, προς Θεού, αυτοί έχουν το δικό τους κοινό και τους δικούς τους χώρους, εδώ φιλοδοξούμε να στηθούν πράγματα που δεν προβάλλονται και τόσο.
Όταν έκανα ντοκιμαντέρ και έλεγα ότι το τραβάω σε 35άρι φιλμ, μου έλεγαν, τρελός είσαι; Έχει επικρατήσει μια κατάσταση όπου καταθέτουμε το σενάριο, εγκρίνεται, τραβάς το βίντεο σε δυο-τρεις μέρες και βγαίνει ένα αποτέλεσμα που προσωπικά δεν με ικανοποιεί. Εμείς φέραμε ειδικό φιλμ που έχει σταματήσει η παραγωγή του, από την ανατολική Γερμανία και το επεξεργάστηκε ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος για να βάλουμε αυτό τον κόκκο, να κάνουμε μία ταινία που να μην έχει ταυτότητα χρονική, να μην ξέρεις πότε γυρίστηκε. Φαντάσου το αυτό με ένα έγχρωμο βίντεο, θα ήταν ένα πολύ φλατ πράγμα.
σχόλια