Τα τελευταία χρόνια οι Cure μπορεί να μη βγάζουν καινούργια τραγούδια, συνεχίζουν όμως να απασχολούν την επικαιρότητα ως ένα από τα επικότερα live acts όλων των εποχών. Οι συναυλίες που κάνουν σε διάφορες χώρες ανά την υφήλιο κάθε χρόνο μνημονεύονται για την τεράστια διάρκειά τους. Προσφέρουν ένα χορταστικό θέαμα που καμιά φορά μπορεί να ξεπεράσει και τις δύο ώρες. Όπως το 2013, στο Μεξικό, στην επέτειο των 54ων γενεθλίων του Robert Smith. Παρ' ότι είχε προηγηθεί ένας ισχυρός σεισμός πριν βγουν στη σκηνή, δεν πτοήθηκαν καθόλου και έπαιξαν ένα 4ωρο set, θέλοντας να σπάσουν το ρεκόρ του Bruce Springsteen. Από έναν λάθος υπολογισμό δεν τα κατάφεραν για κάτι λεπτά. Είναι, επομένως, σημαντική η εμφάνισή τους φέτος στην Αθήνα στις 17 Ιουλίου για τα γενέθλια του Ejekt.
Είχαν να έρθουν από το 2005, αλλά είναι τέτοιο συγκρότημα οι Cure που μοιάζει πάντα σαν να είναι ένα από τα συναυλιακά απωθημένα του ελληνικού κοινού. Τη λαχτάρα των Ελλήνων οπαδών τους τη βιώνεις καθημερινά στο feed σου στο Facebook, που όσο πλησιάζουν οι μέρες της συναυλίας ποστάρουν όλο και περισσότερα αγαπημένα τους τραγούδια.
Το 2019 αποδείχτηκε μια καλή χρονιά για ένα από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ η Βρετανία. Κατάφεραν να μπουν επιτέλους στο Rock and Roll Hall of Fame και ο Robert Smith έγινε viral στα 60 του, όταν απάντησε φλεγματικά στον ενθουσιασμό μιας Αμερικανίδας δημοσιογράφου που χάρηκε για τη βράβευσή τους ίσως περισσότερο και από τους ίδιους. Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα της απόλυτης απάθειας μπροστά στην κάμερα ήταν καλύτερα και από τον λόγο που έβγαλε ο Trent Reznor γι' αυτούς.
Τα κομμάτια τους, φτιαγμένα με μια σπάνια αγνότητα και βουτηγμένα στην αγάπη και στην απόγνωση, δεν αντιπροσώπευαν μόνο τους θλιμμένους εφήβους. Σήμερα ακούγονται αγέραστα, σάμπως ο χρόνος να τα έχει παγώσει στο πέρασμά του.
Ο Robert Smith φαίνεται ότι περνάει μια εξαιρετική περίοδο από δημιουργικής πλευράς. Μετά από μια δισκογραφική απουσία 11 χρόνων, ξαναβρήκε τη χαμένη του έμπνευση. Έτσι, φέτος οι φαν του έχουν έναν ακόμα λόγο να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, αφού ανακοίνωσε ότι λίγο πριν φύγει ο χρόνος θα υπάρξει νέο άλμπουμ. Όπως δήλωσε στο NME, οι Cure επιστρέφουν στις σκοτεινές μέρες του «Pornography» και του «Disintegration». Ας είναι καλά το Meltdown Festival, που επιμελήθηκε πέρσι. Κάτι άλλαξε, φαίνεται, στην ψυχολογία του όταν είδε το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό νέων συγκροτημάτων που κίνησαν γη και ουρανό για να λάβουν μέρος στο «Cureation 25», όπως το ονόμασε χαϊδευτικά.
Εδώ που τα λέμε, ο Smith είναι στην ουσία οι Cure και το μόνο σταθερό μέλος του συγκροτήματος από την αρχή του. Δύσκολα μπορείς να τους φανταστείς χωρίς την αιωνίως κατάμαυρη αφάνα του ή την ιδιαίτερη, λυρική φωνή του. Μια φωνή που, παρά τις αδυναμίες της, έκανε χιλιάδες κόσμο να ταυτιστεί με τη μελαγχολική χροιά της.
Ο επόμενος που έχει καταφέρει να παραμείνει στο γκρουπ τα περισσότερα χρόνια είναι ο μπασίστας τους Simon Gallup που, παρά μια απουσία δύο χρόνων (1982-1984), είναι στην μπάντα από το 1979. Κι αυτός χαρακτηριστική φιγούρα και, σύμφωνα με τον Smith, η καρδιά των συναυλιών και ο καλύτερός του φίλος. Έχουν περάσει 13 άτομα από το line-up τους, που πάντως παραμένει σταθερό από το 2012.
Πρόσφατα, ο Danny Boyle φαντάστηκε έναν κόσμο όπου δεν θα υπήρχαν τα τραγούδια των Beatles. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια των Cure; Η προφανής απάντηση είναι ότι μάλλον ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος. Το πέρασμα του χρόνου φανερώνει μια καταλυτική επιρροή στο καλλιτεχνικό στερέωμα από τα '80s και μετά. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως να μην υπήρχαν ούτε οι ταινίες του Tim Burton, γεγονός που θα δημιουργούσε μια αλληλουχία γεγονότων. Ο Burton, που είναι ίσως ο πιο επιφανής φαν τους, κάποτε είχε πει για το συγκρότημα: «Όταν ήμουν αλυσοδεμένος σε ένα γραφείο και είχα καταντήσει καταθλιπτικός, αυτή η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που με έσωσε».
Τα κομμάτια τους, φτιαγμένα με μια σπάνια αγνότητα και βουτηγμένα στην αγάπη και στην απόγνωση, δεν αντιπροσώπευαν μόνο τους θλιμμένους εφήβους. Σήμερα ακούγονται αγέραστα, σάμπως ο χρόνος να τα έχει παγώσει στο πέρασμά του. Πάνε πέρα από τη νοσταλγία, λειτουργώντας σε ένα καταδικό τους σύμπαν, που παρόμοιό του δεν υπάρχει στη σύγχρονη ποπ. Όταν ακούς ένα κομμάτι των Cure, σε πιάνει ένα ακαθόριστο συναίσθημα θαυμασμού, όσο χρονών κι αν είσαι. Και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου, τελικά, είναι να διαλέξεις ποιο είναι το σημαντικότερο.
Boys Don't Cry (1979)
To «Boys don't cry», ένα από τα πιο εμβληματικά ποπ τραγούδια των Cure, ήταν το δεύτερο single που κυκλοφόρησαν κι αυτό που στην ουσία ξεκίνησε την καριέρα τους. Μάλιστα, βάφτισε την πρώτη αμερικανική κυκλοφορία του γκρουπ, που είχε διαφορετικό τίτλο από την αγγλική. Το πραγματικό ντεμπούτο του γκρουπ ήταν το «Three imaginary boys» που βγήκε στη Βρετανία το 1979. Το «Boys don't cry», όπως και το κλασικό «Killing an arab», κυκλοφόρησε ανεξάρτητα ως single. Το «Killing an arab», λόγω τίτλου, συχνά έβαζε σε μπελάδες τον Smith, που εξηγούσε για χρόνια ότι ήταν μια αναφορά στο μυθιστόρημα «Ο Ξένος» του Camus. Ο Smith ήταν 18 χρονών όταν έγραψε αυτά τα κομμάτια, τα οποία θεωρεί, όπως είπε στο «Rolling Stone» το 2004, «αφελή σε βαθμό παράνοιας. Αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία μου και το γεγονός ότι δεν είχα άλλες εμπειρίες πέρα από τις σχολικές –καθόλου από τη ζωή, όλα ήταν παρμένα από βιβλία–, ορισμένα από αυτά είναι αρκετά καλά». Αργότερα έγινε και τίτλος ταινίας.
In Between Days (1985)
«Τα pop hits μάς έκαναν πετυχημένους. Υποθέτω ότι αυτή ήταν πάντοτε η πρόθεσή μας, να προσελκύσουμε τον κόσμο και μετά να τους κάνουμε να ασφυκτιούν. Καταλάβαινα ότι έπρεπε να ξέρεις πότε να βάλεις νερό στο κρασί σου, αλλά όχι με μπανάλ τρόπο» είχε δηλώσει ο Smith. Το τραγούδι αυτό ήταν το πρώτο single από το έκτο άλμπουμ τους, το «Head on the Door», και γραφόταν για αρκετό καιρό λάθος. Μέσα από αυτό το άλμπουμ τους ανακάλυψε ο Trent Reznor, όταν σπούδαζε στο κολέγιο. Αν δεν ερχόταν σε επαφή μαζί τους ηχητικά, ίσως να μην αγκάλιαζε ποτέ τόσο το σκοτάδι με τους Nine Inch Nails – κι αυτό δεν είναι υπερβολή.
Lovesong (1989)
Το πιο ερωτικό τους κομμάτι. Ο Smith το έγραψε ως γαμήλιο δώρο για τη Mary, τη γυναίκα του, και το έβαλε στο «Disintegration» για λόγους ρομαντισμού. Η αλήθεια είναι ότι το θεωρούσε ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του άλμπουμ. Και ξαφνικά βρέθηκε στο νούμερο 2 του Billboard το 1989. Αν δεν ήταν η Janet Jackson, ίσως να είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή.
Pictures Of You (1989)
Ο Robert Smith φαίνεται ότι αναφέρεται στη γυναίκα του στα περισσότερα κομμάτια του. Η έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν μια φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι του – καθώς έψαχνε στα αποκαΐδια να δει τι είχε σωθεί, βρήκε ένα πορτοφόλι του που είχε φωτογραφίες της Mary. Η μία από αυτές έγινε το εξώφυλλο του single. Με το «Disintegration» ήθελε να δημιουργήσει μια ένταση, «όπως όταν είσαι νέος, που δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ καθώς μεγαλώνεις. Ποτέ...» είχε δηλώσει.
Friday, I'm In Love (1992)
Από το άλμπουμ «Wish». Καθώς το έγραφε,ο Smith ήταν πεπεισμένος σε βαθμό παράνοιας ότι είχε ακούσει τη μελωδία του τραγουδιού από κάπου και ότι το είχε κλέψει υποσυνείδητα. Τηλεφωνούσε όλους τους γνωστούς του και τους έπαιζε το κομμάτι, ρωτώντας αν το είχαν ξανακούσει. Όλοι απαντούσαν αρνητικά και τότε ο Smith κατάλαβε ότι όντως η μελωδία ήταν δική του. Είναι, ίσως, η πιο pop στιγμή τους.
The Love Cats (1983)
To «Love Cats» κυκλοφόρησε ανεξάρτητα ως single και η επιτυχία του έκανε τον Smith να πιστέψει ξανά στους Cure. Εκείνη την εποχή τούς είχε εγκαταλείψει για να κάνει τον κιθαρίστα στους Siouxsie and the Banshees. Βέβαια, το θεωρεί ένα χαζό ποπ κομμάτι επειδή το έγραψε και έκανε τα πάντα, από το βίντεο μέχρι την προώθηση, μεθυσμένος.
Lullaby (1989)
Ένα από τα πιο τρομακτικά βίντεο που πρόβαλε ποτέ το MTV. Αρκετοί εικάζουν ότι αποτελεί μια αναφορά στο παρελθόν του Smith με τα ναρκωτικά. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια παιδική του ανάμνηση από το bullying ενός παράξενου θείου του, ο οποίος του ψιθύριζε φρικιαστικές ιστορίες για ένα απαίσιο τέρας που ονόμαζε απλώς «spiderman» και το οποίο έτρωγε μικρά αγόρια. Ένα βράδυ, μάλιστα, έφτασε στα άκρα, σκαρφάλωνοντας στο δωμάτιό του, όταν έσβησε το φως, και τρομοκρατώντας τον. Το τραγούδι και το βίντεο σου προκαλούσαν απόλυτο τρόμο, ειδικά αν ήσουν 10 και το πετύχαινες τότε στην τηλεόραση.
Just Like Heaven (1987)
Το κομμάτι που, αν το παίξεις σε έναν Αμερικανό, αποκλείεται να μην το αναγνωρίσει. Ο Smith βασίστηκε σε ένα παραθαλλάσιο ταξίδι που είχε κάνει με τη γυναίκα του για να γράψει τους στίχους. Στο βιντεοκλίπ του, μάλιστα, εμφανίζεσαι ως λευκή οπτασία ή ως νύφη-φάντασμα, ανάλογα από την πλευρά που θα το δεις. Είναι, χωρίς αμφιβολία, η βασική πηγή έμπνευσης του Smith, μια και η πλειοψηφία των τραγουδιών που έχει συνθέσει αναφέρεται σε αυτήν. Ήταν μια εφηβική αγάπη που κρατάει ακόμη. Γνωρίστηκαν στο σχολείο όταν ήταν 14 και είναι ακόμη μαζί.
