«αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν, το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να τις ακολουθήσει»
Αlbert Einstein
ΗΜΟΥΝΑ ΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΑ για να μάθω τη χρησιμότητα της επικονίασης. Εκεί στα γεωπονικά πανεπιστήμια και στα υπουργεία αγροτικής ανάπτυξης χρόνια τώρα πίνουν νερό στο όνομα της Μάγιας της μέλισσας που κάνει όλη την βαριά δουλειά χωρίς ένσημα και ασφάλειες. Γιατί όταν οι μελισσούλες που είναι σούπερ επικονιάστριες (και χωρίς αυτές δε θα'χαμε ούτε φρούτα, ούτε λαχανικά ούτε μάστερ σεφ και τρία μισελέν) βολτάρουν από λουλούδι σε λουλούδι, για να καβατζάρουν την γύρη της χρονιάς, την μεταφέρουν από τους στήμονες (το "αρσενικό") στον ύπερο (το "θηλυκό") βοηθώντας έτσι τη γονιμοποίησή. Τα φυτά δηλαδή, επιτρέπουν στις μέλισσες να τραφούν από τα άνθη τους κι αυτές σαν αντίδωρο βάζουν ένα χεράκι στην διαιώνιση του είδους.
Τώρα που παραμπαίνει η άνοιξη, τώρα που έξω βουίζει η φύσις όλη και μέσα ευφραίνονται τα τσιμέντα, ραγίζει κι η καρδούλα μου από γυαλί και κάνει κρακ και κρακ και κρακ.
Κι όλα αυτά τα υπέροχα επικονιαστικά έπρεπε να τα διδαχθώ στο μεσοστράτι μου απ' τη Ντέμπι τη Χάρι (δεν πειράζει, πάντα υπάρχει μια πλάγια οδός στη γνώση) όταν έπεσα πάνω στο αριστούργημα της πανκ οικολογίας, το Pollinator, που σημαίνει φυσικά Επικονίαση. Η Θεά Ντέμπι χρόνια τώρα φωνάζει προσπαθώντας να σώσει τις μέλισσες κι όλα τα έντομα του φάκινγκ πλάνετ που κινδυνεύουν απ' τις κεραίες της κινητής, τα ραντάρ, τα τοξικά εντομοκτόνα και τις γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες της κάθε Monsanto. Κι η Ντέμπι το'χει πάρει προσωπικά το όλο θέμα και το τρέχει με καμπάνιες και συναυλίες κι όλο το νεσεσέρ του ακτιβισμού. Χωρίς τις μελισσούλες δεν θα υπάρχει επικονίαση και χωρίς επικονίαση θα εξαφανιστούν τα φυτά και οι καλλιέργειες από την έρημη γη και στο κατόπι τους κι εμείς οι χόμο σάπιενς της συμφοράς. Γιατί το'χε πει κι ο Αϊνστάιν σε ανύποπτο χρόνο: ''αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν, το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να τις ακολουθήσει''.
Και τώρα που παραμπαίνει η άνοιξη, τώρα που έξω βουίζει η φύσις όλη και μέσα ευφραίνονται τα τσιμέντα, ραγίζει κι η καρδούλα μου από γυαλί και κάνει κρακ και κρακ και κρακ. Και με πιάνει το επικονιαστικό μου και θέλω να σπάσω την καραντίνα και να βγάλω φτερά και να υπάγω εις τους κήπους και να μην αφήσω βιολέτα για βιολέτα χωρίς να την πιτσιλίσω με την γύρη μου την ανώφελη και καταχρηστική.
σχόλια