«Φαίνομαι μικρότερος από όσο είμαι, η φωνή μου ακούγεται μεγαλύτερη από όσο φαίνομαι, τραγουδάω μόνος μου συνέχεια, δεν καπνίζω, άρχισα να πίνω μπίρα πριν από 3 χρόνια, βαριέμαι να πηγαίνω σε μπαρ γιατί είμαι περισσότερο ομιλητικός τύπος παρά παρατηρητικός και ακόμα μου περνάει από το μυαλό η ιδέα να γίνω κάποια στιγμή ερευνητής γεωφυσικής» λέει ο Θανάσης Χριστοδούλου, περιγράφοντας τον εαυτό του. «Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική όταν έλαβα για δώρο μια μικρή κιθαρούλα, το πρώτο δικό μου μουσικό όργανο. Δεν έχω καν αναμνήσεις από εκείνη την εποχή, μόνο την ιστορία που έχω ακούσει απ' τους γονείς μου. Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση είναι άπειρες ώρες a capella τραγουδιού, όταν έμενα καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου στο Άστρος». Μιλάει για τα πρότυπά του, όλους τους ήχους που τον έχουν επηρεάσει -από τους Beatles, τους Byrds, τους Walker Brothers και τον Bacharach, μέχρι τον Χατζιδάκι, τον Satie, τον Debussy, τους Simon & Garfunkel, τον Mancini, τους ELO, τον Danny Elfman, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Jon Brion-, το προηγούμενό του σχήμα, τους Serpentine, που τον ωρίμασαν μουσικά. «Ήταν πάρα πολύ σημαντική η εμπειρία με συγκρότημα» εξηγεί, γιατί «"ψήνεσαι" με τις πρόβες, τα στούντιο, τους συναυλιακούς χώρους, μεγαλώνεις βγάζοντας τα εφηβικά σου απωθημένα θορύβου και παράνοιας. Γενικότερα νιώθεις ότι θα μείνεις για πάντα ένα παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του. Eυτυχώς, αυτά τα παιχνίδια δεν χάνονται ποτέ. Το να μιλάς με έναν φίλο σου επί 2 ώρες για το ποιο είναι το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς, το να μοιράζεσαι μαζί του την ασίγαστη δίψα π.χ. για το σπάνιο πρώτο CD των Geneva και να το ανακαλύπτεις σε ένα ξεχασμένο από τους πάντες δισκοπωλείο σε ένα σοκάκι στην Λυών, ή το να σηκώνεις τα χέρια σου σαν μωρό στο κάλεσμα του Wayne Coyne των Flaming Lips για τον πιο συγκινητικό παλιμπαιδισμό που έχεις υποβάλει τον εαυτό σου τα τελευταία 10 χρόνια είναι από τις μεγαλύτερες και ταυτόχρονα απλούστερες χαρές μιας ζωής πολύ στενά συνδεδεμένης με τη μουσική. Αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όφελος. Ζημιά θα έβλεπα μόνο στην περίπτωση που θα πίστευα ότι αν κάνω ναρκωτικά, θα βγάλω τις ίδιες φανταστικές μελωδίες με τους Pink Floyd. Το λέω γιατί ξέρω μουσικούς που το πιστεύουν. Και ζημιώνονται. Εκτός από τη μουσική, ασχολούμαι με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Είναι κάτι που προέκυψε μέσα από τις σπουδές μου στη φυσική και το περιβάλλον. Αυτό όμως δεν το κάνω μόνο για τα "προς το ζην" λύση, αλλά γιατί πραγματικά μου αρέσει. Αν σταματήσει να μου αρέσει, θα προσπαθήσω να κάνω κάτι άλλο. Μισώ τον συμβιβασμό, ειδικά σε αυτόν που αφιερώνεις το 1/3 του χρόνου της ζωής σου. Η μουσική, πάντως, στην Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει κάποιον που γράφει κομμάτια με αγγλικό στίχο, εφόσον δεν μπορεί να ζήσει καλά-καλά συγκροτήματα στην Αγγλία ή στην Αμερική με θαυμάσια άλμπουμ και με μια αγορά συγκριτικά τεράστια σε σχέση με αυτήν της Ελλάδας.
Το "Fiction" ξεκίνησε να φτιάχνεται προς το τέλος της στρατιωτικής μου θητείας, όταν άρχισα να έχω χρόνο και ταυτόχρονα τίποτα σοβαρό να με απασχολεί πέρα απ' τη μουσική. Ηχογραφήθηκε πολύ γρήγορα, μέσα σε 2 εβδομάδες, με τα περισσότερα κομμάτια να γεννιούνται μέσα στο στούντιο, μπροστά στο μικρόφωνο, στο ακορντεόν, στο πιάνο, λίγο πριν ο Ottomo πατήσει το Rec. Εκείνες τις ημέρες άκουγα αρκετά τον τριπλό δίσκο («Bastards») του Tom Waits, διάφορα κομμάτια του Jacques Brel και το άλμπουμ των «The Good, the Bad and the Queen».
Το σημαντικότερο, νομίζω, στοιχείο που έμεινε από τα επεισόδια του περσινού Δεκέμβρη είναι ότι οι νέοι, ανεξάρτητα από το ποια είναι τα κίνητρά τους, έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από όσο πιστεύουν οι περισσότεροι. Το αν θα αλλάξει κάτι όμως είμαι σχεδόν 100% σίγουρος πώς εξαρτάται μόνο από τους ίδιους τους εαυτούς μας και την αλλαγή στον τρόπο ζωής και ευθύνης που παίρνουμε απέναντι στα περισσότερα καθημερινά και απλά θέματα, αν βγάλουμε έξω όσο το δυνατόν περισσότερες προκαταλήψεις, μίση, φανατισμούς, αν ξεπεράσουμε το κυνήγι μαγισσών και τη δαιμονολογία η οποία γεμίζει το τεράστιο κενό που νιώθουν μέσα τους πολλοί.
Επιτυχία είναι να έχεις καταφέρει να κάνεις φίλους που σε σέβονται και χαίρονται να σε βλέπουν, να έχεις πραγματοποιήσει όνειρα που είχες μικρός, να έχεις επίγνωση του πόσο σημαντικό και όμορφο είναι να ζεις τη στιγμή όπου ένας τεράστιος πορτοκαλί ήλιος χάνεται στη θάλασσα ένα δροσερό βράδυ του Ιουλίου. Μουσικά μιλώντας, επιτυχία είναι να έχει τον δίσκο σου άλμπουμ του μήνα το "Uncut".
Στην Αθήνα μου αρέσει που ακόμα και αν είσαι στη μέση του τσιμεντένιου Λεκανοπεδίου, μπορείς πάντα να πας μια βόλτα στη θάλασσα. Με ενοχλεί το ότι υπάρχουν απίστευτης αρχιτεκτονικής σπίτια τα οποία ,έτσι όπως φαίνεται, είναι καταδικασμένα να καταρρεύσουν από την αδιαφορία (ή τη γραφειοκρατία).
Τα περισσότερα κομμάτια της Μόνικας συνδυάζουν πολύ δυνατή, ξεκάθαρη μελωδία με όμορφες, λυρικές ενορχηστρώσεις, κλασική συνταγή της ποπ τραγουδοποιίας για ένα επιτυχημένο άλμπουμ. Επομένως, περίμενα να έχει επιτυχία το άλμπουμ της, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Πραγματικά δεν πίστευα ότι ο περισσότερος κόσμος μπορεί πλέον να ξεχωρίσει την καλή, ποιοτική ποπ μουσική από τον μαζικό ραδιοφωνικό κουβά. Ευτυχώς, μπορεί ακόμα. Όσο για το αν με αποκαλούν "αδερφό της Μόνικας", δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να με ενοχλεί, αφού ισχύει. Είμαι ο αδερφός της, όπως και η Μόνικα είναι η αδερφή μου. Απλό!».
σχόλια