ΓΑΛΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΣ. Σύμπτωση; (Τι άλλο;). Από τη στιγμή που πρόσεξα την επιγραφή στο μαγαζάκι με τα βιολογικά της Εμμανουήλ Μπενάκη «Εδώ πωλείται γαϊδουρινό γάλα», το γάλα γαϊδούρας πλημμύρισε τα ρεπορτάζ των πρωινάδικων, των δελτίων ειδήσεων και κοντεύει να ξεπεράσει σε talk of the town ακόμα και το νέο άλμπουμ του Caribou. Το «Swim» είναι το άλμπουμ της φετινής άνοιξης (χμ, τουλάχιστον για σήμερα) και σίγουρα ο ιδιοφυής Dan Snaith το έχει στο τσεπάκι το άριστα στο Pitchfork (8,7 και βάλε). Το «Swim» είναι τόσο feel-good που θέλεις να το μοιραστείς αμέσως με ανθρώπους που συμπαθείς και δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου φτιάξει τη διάθεση. Ο Snaith μπορεί να δηλώνει ότι δεν είχε σκοπό να φτιάξει έναν dance δίσκο κι έκανε ό,τι του κατέβαινε («ακολουθώ μόνο τη μύτη μου και προσθέτω ό,τι συστατικό βρίσκω ελκυστικό» λέει για τον τρόπο που δουλεύει), αλλά το αποτέλεσμα θυμίζει τόσο αρχές '90s, που λείπουν μόνο τα Sunrise πάρτι και τα πάρτι στα Οινόφυτα. Το «Swim» είναι ένας «υγρός» δίσκος, σύμφωνα με τον Snaith, κυρίως επειδή έπαθε ψύχωση με το κολύμπι τα περασμένα Χριστούγεννα. «Οι μόνοι λόγοι που βγήκα απ' το σπίτι τον τελευταίο χρόνο ήταν για να κολυμπήσω και αργά το βράδυ για να πάω σε κάποιο κλαμπ», εξηγεί. «Και παρόλο που ένα κομμάτι του δίσκου ονομάζεται "Sun", το "Swim" είναι ιδανικό για τη νύχτα ή τουλάχιστον το σούρουπο», ενώ μέσα του μπορείς να εντοπίσεις τον ήχο του Sheffield, τους LFO και το acid house, την dream pop των '80s και τα '60s γλυκερά φωνητικά που ήταν το σήμα κατατεθέν του Andorra. Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο (το «Jamelia») είναι από τις σύγχρονες στιγμές ποπ μεγαλείου με τα φωνητικά του τραγουδιστή των Born Ruffians, του Luke Lalonde. (Παρεμπιπτόντως, το γάλα γαϊδούρας κάνει 70 ευρώ το λίτρο).
ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΟΡΟΦΟ. Στο πολύ καλογραμμένο κείμενο για τη σκηνή της Θεσσαλονίκης που υπάρχει στο «Global Ear» (στο «Wire» Απριλίου) γίνεται μια εκτενής αναφορά στους Mohammad (Coti K, Ilios και Νίκος Βελιώτης) και στις δραστηριότητες κάθε μέλους του γκρουπ. Αφορμή είναι η εμφάνισή τους στον Πρώτο Όροφο, ένα στούντιο γραφιστικής και από τους ελάχιστους χώρους που φιλοξενούν event της πειραματικής σκηνής στη Θεσσαλονίκη (και σαφώς του αξίζει η προβολή). Μόνο που το μισό άρθρο καταναλώνεται στη δραστηριότητα ελληνικών ονομάτων με διεθνή αναγνώριση που έχουν παίξει στον συγκεκριμένο χώρο, παρόλο που δρουν στην Αθήνα ή στην Πάτρα (Mohammad, Spyweirdos) κι η «underground σκηνή της Θεσσαλονίκης» που υποτίθεται ότι είναι το κύριο θέμα (όπως υπονοεί ο τίτλος) περνάει σε δεύτερη μοίρα. Πολύ σωστά αναφέρονται οι δραστηριότητες των Good Luck Mr Gorsky / Inverz, των Eventless Plot, της Granny Records, της Gracetone Recordings και του Emdy, αγνοούνται όμως εντελώς ονόματα όπως η May Roosevelt (η οποία άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο φετινό Red Bull Music Academy στο Λονδίνο και μάλιστα ο James Pants στο workshop του Σαββάτου την ανέφερε ως υπόδειγμα παρουσίασης του theremin), οι Your Hand In Mine, οι Fun with Nuns, 6daEXIt, Κωστής Κηλύμης - Syndromes, Freecall, το (διεθνούς διανομής) label Organized Music From Thessaloniki κι άλλοι αρκετοί που ορίζουν αυτήν τη στιγμή την underground σκηνή της πόλης. (Η μοναδική φωτογραφία στο θέμα είναι οι Mohammad!).
ΠΑΣΧΑ ON THE WAY. Αναρωτιόμουν τι έκανε ο μασκαράς-κούνελος μεσημεριάτικα στην Πανεπιστημίου (χόρευε σαν go-go boy ανάμεσα στους αδιάφορους περαστικούς και δυο τύποι απέναντι τον τραβούσαν βίντεο), όταν συνειδητοποίησα ότι μας χωρίζουν σχεδόν δυο εβδομάδες απ' το Πάσχα. Έμοιαζε με παρωδία του Donnie Darko στο κέντρο της Αθήνας και σκεφτόμουν τι έπρεπε να πέσει πάνω του για να γίνει το σενάριο ακόμα πιο κωμικό (δεν είχα ανακαλύψει ακόμα το γάλα γαϊδούρας). Όταν σταμάτησα να τον φωτογραφίσω, αγρίεψε. Στα ακουστικά ένα παλιό ufo-θρησκευτικό τραγούδι του Σωτήρη Κοματσιούλη απ' τα '70s με τίτλο «Επιδρομή από τον Άρη» που λέει «Πανι-κο-βλη-θήκαν όλοι οι άνθρωποι στη Γη, 'μάθαν απ' τον Άρη πώς θα γίνει εισβολή, μες στις εκκλησίες τρέχουν γρήγορα να μπουν, όλοι την ανάγκη νιώθουν να προσευχηθούν. Διαστη-μό-πλοια θα γεμίσει ο ουρανός, μάθε λύση θα μας σώσει ο Θεός. Κι αν τον ξέχασαν, συγγνώμη του ζητούν, και νομίζουνε πως έτσι θα σωθούν. Έγινε το θαύμα 'φύγαν οι Αρειανοί, μα η κακία γύρισε ξανά πάνω στη Γη». Μετά αναφέρει τα φριχτά που επακολούθησαν πάνω στη Γη, ότι θα έρθει η ημέρα που όλοι θα απολογηθούν και λοιπά πασχαλινά.
DUM DUM DANCE. Είναι τρελό το hype των τελευταίων ημερών με τις Dum Dum Girls (και είναι ακόμα η αρχή) - έχουν πάρει ήδη ένα 10άρι στο αγγλικό «Vice» και ετοιμάζονται να σαρώσουν, τουλάχιστον τα αμερικάνικα media. Ο πρώτος επίσημος δίσκος τους, που κυκλοφορεί στο τέλος του μήνα από την Sub Pop σε παραγωγή του θρυλικού Richard Gottehrer των Go-Go's και των Blondie, είναι περίπου κάτι σαν «οι θηλυκοί Jesus and Mary Chain με φωνητικά απ' τα γυναικεία γκρουπ του Spector να συναντούν τους Voidoids». Δεν είναι ΤΟΣΟ καλό όσο οι πρώτες απίθανες κυκλοφορίες τους, αλλά είναι αρκετό για να τις κάνει αστέρια (έστω και διάττοντα). To Dum Dum Girls προέκυψε σαν φόρος τιμής στο «Dum Dum Boy» του Iggy Pop και στο άλμπουμ «Dum-Dum» των Vaselines, ενώ στο νοσταλγικό εξώφυλλο υπάρχει μια παλιά φωτογραφία της μάνας της Dee Dee, της μυστηριώδους ηγετικής περσόνας του γκρουπ που για καιρό έκρυβε το πρόσωπό της πίσω από μάσκες και δίσκους βινυλίου για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το hype. Τα κατάφερε.
IRON MΕN. Ακούω την αγνώριστη εκτέλεση του «Iron Man» των Black Sabbath απ' τον Ταϊλανδέζο Soreng Santi (σπάνια και καταπληκτική), την οποία κυκλοφόρησε μόλις σε single η Finders Keepers με τις φόρμες της ταϊλανδέζικης μουσικής να μπλέκονται με το ψυχεδελικό ροκ και τα παραδοσιακά φωνητικά του Santi που έχουν αντικαταστήσει τα ουρλιαχτά του Ozzy και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να κυκλοφορεί τόσο συμβατική, βαρετή μουσική από ελληνικά γκρουπ, σήμερα που όλοι οι ήχοι του κόσμου είναι διαθέσιμοι και προσφέρονται για να «κλέψεις». Βάζοντας αμέσως μετά το ντεμπούτο άλμπουμ των Rangers (το σχήμα του Joe Knight), με πιάνει ακόμα πιο μεγάλη απογοήτευση (αν εξαιρέσεις τον Boy και τον Άγγελο Κυρίου, σχεδόν όλα τα «ελληνικά» ροκ που έχουν εμφανιστεί τελευταία ακούγονται παλιά και παρωχημένα). Το «Suburban Tours» ακούγεται σαν μια πιο προσανατολισμένη στα '80s εκδοχή του Ariel Pink, με ακόμα πιο τεμπέλικο τέμπο και πειραγμένα φωνητικά. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά τουλάχιστον ακούγεται «φρέσκο».
•TEN FOR MY I-POD: άγγελος κυρίου-ξεδίψασε απ' την αναγνώριση, caribou-swim, forest swords-dagger paths, rangers-suburban tours, dum dum girls-i will be, cromagnon-cave rock, levon vincent-six figures, the xx-islands remixes, soreng santi-iron man, the advisory circle-mind how you go
σχόλια