Ελένη Κούρκουλα
Δευτέρα 7/6/2010, ώρα έξι το απόγευμα, στο σπίτι της, στο Κολωνάκι.
«Μεγάλωσα στο Χαλάνδρι, σε μία μεσοαστική οικογένεια. Τελείωσα το Αρσάκειο Ψυχικού. Σίγουρα δεν ήμασταν φτωχοί, θυμάμαι όμως ότι υπήρχε ένας σεβασμός στο σπίτι μας για το χρήμα.
Θεωρώ τον εαυτό μου υπερτυχερό άνθρωπο. Η ζωή μού προσέφερε πολλά καλά, απρόσμενα. Είμαι σίγουρη ότι ο κόσμος που δεν με ξέρει θα νομίζει ότι κόπιασα πάρα πολύ για να συμβούν όλα αυτά, ότι έβαζα στόχους, τους πετύχαινα, συνέχιζα... Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Ποτέ δεν είχα καμία φιλοδοξία. Ό,τι έκανα το έκανα για το κέφι μου. Όλα λειτούργησαν με μια απίστευτη φυσικότητα.
Είναι επιλογή μου να μένω στο κέντρο της Αθήνας. Όταν στα 19 μου έφυγα από το σπίτι στο Χαλάνδρι, το επόμενο σπίτι μου ήταν στον Λυκαβηττό και μετά κατέβηκα εδώ, στην Ηροδότου, ακόμα πιο κέντρο. Η Αθήνα μ' αρέσει πάρα πολύ. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχουν πέσει λεφτά. Δεν μ' ενοχλούν πράγματα όπως τα σκουπίδια, γιατί δεν τα βλέπω. Προτιμώ απ' το μπαλκόνι μου να κοιτάζω τον Λυκαβηττό παρά τα σκουπίδια στον δρόμο.
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ασχοληθώ ξανά με την πολιτική, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Παραιτήθηκα γιατί δεν μπορούσα άλλο να ζω σ' αυτήν τη μολυσματική ατμόσφαιρα. Δεν άντεχα να είμαι μέρος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών της νύχτας. Ένιωσα τρομερή ανακούφιση όταν παραιτήθηκα. Τώρα βλέπω πολύ καλύτερα τα πράγματα. Είμαι αισιόδοξη. Γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος πάτος. Τον φτάσαμε. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλο νύχτα.
Ο ίδιος ο Παπανδρέου είναι απόλυτα δέσμιος αυτού του μολυσματικού κρατικού μηχανισμού. Στις εκλογές έλεγε στον λαό ότι υπάρχουν λεφτά κι εννοούσε ότι υπάρχουν λεφτά για το επόμενο δεκαπενθήμερο. Αυτό ήταν μέγα λάθος του. Και τώρα το πληρώνει. Πιστεύω ότι ο Παπανδρέου προεκλογικά έπρεπε να είχε πει σκληρότερα πράγματα από τον Καραμανλή. Και πάλι θα έβγαινε. Αλλά ο φόβος και ο πανικός ότι υπήρχε περίπτωση να μην κερδίσει την εξουσία τον οδήγησαν στα μονοπάτια του λαϊκισμού και της συνήθειας.
Δεν θεωρώ σωστό να πάει ο Σημίτης να καταθέσει. Και δεν το λέω για τον Σημίτη επειδή υπήρξα στην κυβέρνησή του. Ούτε ο Καραμανλής πιστεύω ότι πρέπει να πάει. Πρέπει να υπάρχουν εντελώς συγκεκριμένοι και ειδικοί λόγοι για να πηγαίνει ένας πρωθυπουργός σε μια εξεταστική επιτροπή και να απαντάει σε ερωτήσεις βουλευτών. Δεν αντέχω τον λαϊκισμό του τελευταίου καιρού: «Ο Καραμανλής κάνει μπάνιο!». Και να βλέπουμε σε φωτογραφίες τον «άθλιο» να περπατάει στο μονοπάτι με την πετσέτα του και να πέφτει στο νερό. Κάνει μπάνιο ο άνθρωπος μπροστά στο σπίτι του! Δεν μπορεί να κρίνεται γι' αυτό. Αυτό είναι ανθρωποφαγία. Κόβουν κομμάτια απ' τους ανθρώπους και τα πετάνε στον λαό για να τον αποπροσανατολίσουν και να μη λυθούν τα ουσιαστικά προβλήματα σε βάθος. Σαφέστατα, ένας πρωθυπουργός έχει ευθύνη, ακόμα κι αν δεν γνώριζε τίποτα απ' όσα συνέβαιναν, επειδή ο ίδιος επέλεξε τους συγκεκριμένους ανθρώπους για συνεργάτες του. Αλλά εγώ σου λέω ότι πάνε δέκα φυλακή, θα σωθούν έτσι τα παιδιά μας;
Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ μέλος του ΠΑΣΟΚ. Μέλος στο ΠΑΣΟΚ γράφτηκα μετά την εκλογή μου. Δεν έχω εγώ καμία πασοκική συνείδηση ποδοσφαιρικού χαρακτήρα. Δεν ακολουθώ το ΠΑΣΟΚ σε οποιαδήποτε έκφανσή του. Και ακριβώς επειδή έχω ζήσει το ΠΑΣΟΚ από μέσα, είμαι πάρα πολύ επιφυλακτική και πάρα πολύ καχύποπτη. Ανά πάσα στιγμή νιώθω ότι όχι μόνο μπορεί να μην υποστηρίξω το ΠΑΣΟΚ αλλά να βρεθώ και απέναντί του. Δεν έχω κανένα πασοκικό κόλλημα. Αντίθετα, με ενοχλεί πάρα πολύ η "πασοκίλα". Πάρα πολύ.
Έχω κάνει πολλά στη ζωή μου, αλλά όλα ήρθαν νωρίς. Τώρα, όταν με ρωτάνε, μ' αρέσει να δηλώνω οικιακά. Και δεν το δηλώνω μόνο. Τα τελευταία τρία χρόνια ασχολούμαι ενεργά. Πηγαίνω γαι ψώνια στο σούπερ μάρκετ, μαγειρεύω... Μ' αρέσει το σπίτι μου να είναι ανοιχτό και να έρχονται οι φίλοι μου να τρώμε και να γελάμε. Αυτό απαιτεί μια προετοιμασία. Τι άλλο να κάνω μέσα στη μέρα μου; Κάνω γυμναστική και ασχολούμαι με τα φυτά μου. Αυτό το βρίσκω εξαιρετικά αναζωογονητικό. Και βλέπω πολύ τηλεόραση. Πάντα έβλεπα, αλλά τώρα που ασχολούμαι με τα οικιακά βλέπω περισσότερο. Βλέπω μεσημεριανά, ειδήσεις και καμιά φορά κάποιο σόου. Είμαι τρομερή φαν και θεωρώ τη σπουδαιότερη παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης την Αννίτα Πάνια.
Δεν έχω καμία σχέση με το χρήμα. Μου αρκεί μόνο να μπορώ να περνάω καλά. Δεν θα μπορούσα όμως να ζήσω ποτέ χωρίς να έχω έναν άνθρωπο βοηθό στο σπίτι. Αυτή είναι η μόνη πολυτέλεια που δεν μπορώ να κόψω. Μπορώ να ζήσω και με τα μισά απ' όσα ζω, αλλά αυτό δεν μπορώ να το χάσω».
Βαλεντίνα Σκουρτάι
Δευτέρα 14/6/2010, ώρα δώδεκα το μεσημέρι, σ' ένα από τα σπίτια που καθαρίζει στο Κολωνάκι.
«Γεννήθηκα στην Αυλώνα της Αλβανίας. Μεγάλωσα μέσα στη δικτατορία του Χότζα. Δύσκολα χρόνια. Φτώχια πολλή. Παντρεύτηκα τον άντρα μου όταν ήμουνα είκοσι χρόνων. Από έρωτα. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν πιο καλά τότε. Δεν είχε τόσο φόβο. Ούτε σκοτωμούς, ούτε κλεψιές. Και μπορεί να τρώγαμε λίγο, αλλά τρώγαμε όλοι. Και στα νοσοκομεία δεν πληρώναμε. Ό,τι χρειαζόμασταν το φτιάχναμε μόνοι μας. Στα εργοστάσια τα δικά μας. Τώρα η Αλβανία δεν φτιάχνει τίποτα. Όλα τα παίρνει απ' το εξωτερικό. Όταν έπεσε η δικτατορία, τα γκρεμίσανε όλα. Δεν κρατήσανε τα καλά και να πάνε παρακάτω. Τίποτα δεν αφήσανε όρθιο.
Με το που ανοίξανε τα σύνορα οι περισσότεροι άντρες άρχισαν να φεύγουν. Πολλοί τότε πνιγήκανε στη θάλασσα, άλλοι πεθάνανε στο βουνό κι ακόμα οι γονείς τους δεν το ξέρουν. Δεν τους το λέμε. Ο άντρας μου ήρθε στην Ελλάδα, δούλευε σε οικοδομές κι έστελνε καλά λεφτά πίσω. Αλλά όσα μαζέψαμε, μας τα έκλεψε το Κράτος με τα παιχνίδια που έπαιζε με τις τράπεζες. Φάγανε όλα μας τα λεφτά τότε. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τα μυαλά τους. Στ' αλήθεια. Γι' αυτό άρπαξε ο κόσμος τα Καλάσνικοφ και βγήκε στους δρόμους κι άρχισαν να σκοτώνονται. Και τι κερδίσανε νομίζεις; Πήρανε τα λεφτά τους πίσω; Σκοτώσανε κανέναν απ' τους κλέφτες; Αυτοί είναι όλοι στις βίλες τους. Πάλι ο κόσμος το πλήρωσε. Κάτι δεκαπεντάχρονα σκοτώθηκαν από μόνα τους γιατί δεν ήξεραν πώς δουλεύουν τα όπλα. Πόλεμος κανονικός. Όπως έγινε εδώ πέρσι, τον Δεκέμβριο.
Το 1998 ήρθα στην Ελλάδα μαζί με τα τρία μου παιδιά. Στην αρχή δούλευα στην οικοδομή, βοηθός του άντρα μου. Έφτιαχνα λάσπη. Η μικρή μου κόρη ήταν ενάμισι χρόνων τότε και δεν είχα πού να την αφήσω. Την έπαιρνα μαζί. Μετά δούλεψα σε ζαχαροπλαστείο, σε ψησταριά, κρατούσα μωρά, πρόσεχα μεγάλους ανθρώπους... Δεν με πείραζε τίποτα τότε. Είχα τ' αυτιά μου κλειστά σε όλα. Είχα έρθει με όνειρα εδώ. Και έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω κάτι καλό. Να προχωράω. Για τα παιδιά μου. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερα και μάζεψα λεφτά και αγόρασα ένα σπίτι στην Αλβανία, μέσα στην πόλη.
Στην αρχή μ' άρεσε η Αθήνα, αλλά τώρα φοβάμαι πολύ. Έχει γίνει πολύ άγρια πόλη. Συνέχεια κλέβουν και σκοτώνουν. Ξεκινάς να πας σπίτι σου και λες "θα φτάσω";
Προχτές, έξι ώρα το απόγευμα, στη Βικτώρια, είδα έναν άντρα μαχαιρωμένο στη μέση του δρόμου. Εγώ φώναξα έναν αστυνόμο να τον βοηθήσει. Φοβάμαι να έχω τα χαρτιά παραμονής στην τσάντα μου γιατί μπορεί να μου τα κλέψουνε. Κι όλο με σταματάνε οι αστυνομικοί και παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι να μου τα φέρουνε. Κι όλο λένε ότι θα μου βάλουν πρόστιμο, άμα δεν τα κουβαλάω μαζί. Αλλά άμα εγώ χάσω τα χαρτιά μου, χάθηκα. Κι άντε πάλι να πληρώνω δικηγόρους... Ξέρεις πόσο πλούσιοι γίνανε οι δικηγόροι από εμάς, τους μετανάστες; Κάθε δυο χρόνια πληρώνουμε 300 ευρώ ο καθένας για να ανανεώσουμε τις άδειες παραμονής. Και πρέπει να έχεις 150 ένσημα κάθε χρόνο. Άμα δεν έχεις δουλειά, πού θα τα βρεις; Και ξέρεις πόσα λεφτά κάνουν να τ' αγοράσεις; Είκοσι με είκοσι πέντε ευρώ το ένσημο.
Μέχρι τώρα η κυβέρνηση δεν έχει πάρει καμία απόφαση για τους μετανάστες. Κανένας καινούργιος νόμος δεν έχει βγει. Ο Παπανδρέου έλεγε ότι θα βοηθήσει, αλλά δεν έχει κάνει τίποτα ακόμα. Τώρα, με τόσα προβλήματα που έχει, εμάς θα σκεφτεί;
Και η Αλβανία περνάει πολιτική κρίση. Στις εκλογές που έγιναν πέρσι πάλι ο Μπερίσα έκλεψε ψήφους και βγήκε. Αλλά η Αλβανία δεν έχει πολιτικούς. Μας λείπει αυτό. Δεν έχει έναν άνθρωπο καλό. Εσείς εδώ είστε αλλιώς. Και ο Καραμανλής, αλλά και τώρα ο Παπανδρέου, είναι πολιτικοί καλοί, από οικογένειες. Δεν έχουν ανάγκη να κλέψουν αυτοί. Οι γύρω γύρω είναι που κλέβουνε. Αλλά κι αυτοί δεν ξέρουν πώς να κρατήσουν το κοντρόλ. Τους χαρίζουν την εμπιστοσύνη στα τυφλά.
Τώρα, με την κρίση, η καμπάνα χτυπάει βαριά για την Ελλάδα. Κανείς μας δεν το περίμενε αυτό. Κι όλο λένε ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Πόσο πιο δύσκολα; Και πρώτοι απ' όλους θα την πληρώσουν οι μετανάστες. Αρκετοί έχουν αρχίσει να φεύγουν. Ο άντρας μου δεν δουλεύει πια. Η οικοδομή είναι στο μηδέν. Σπάνια να του τύχει κάτι. Εμείς όμως έχουμε μάθει στη φτώχια. Οι Έλληνες θα ζοριστούν πολύ γιατί έχουν κακομάθει. Ειδικά τα νέα παιδιά. Οι νέοι εδώ δεν ξέρουν τι είναι φτώχια. Πώς λένε ότι θα πάνε μετανάστες αυτά τα παιδιά; Πώς θ' αντέξουνε;
Καμιά φορά κοιτάζω τη ζωή μου και μου φαίνεται σαν κοροϊδία. Ποτέ δεν φτάνεις εκεί που ονειρεύεσαι. Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά σαν το ζώο. Αν δεν παλέψεις όμως με τις δυσκολίες, δεν καταλαβαίνεις τι είναι η ζωή. Ακόμα κι αυτοί που γεννιούνται πλούσιοι, κάποια στιγμή τα λεφτά τους τελειώνουν. Και μετά μπλέκονται στις κλεψιές για να βγάλουν καινούργια. Αλλά όποιος κλέβει, ποτέ δεν ησυχάζει. Παρακαλάει να βγάλει μάτια στην πλάτη, γιατί νιώθει το μαχαίρι που πλησιάζει. Γιατί, άμα ήταν τόσο εύκολο να βγάλεις λεφτά, όλοι πλούσιοι θα γινόμασταν».
σχόλια