Swing Revival
Πριν από μερικά χρόνια έπαιζα σε ένα μπαράκι που εκτιμούσε πολύ το σουίνγκ, το calypso, και γενικότερα αναπαρήγαγε μια καμπαρέ αισθητική. Μπορούσες να παίξεις από Edith Piaf μέχρι το πιο σύγχρονο «Princess Crocodile» των Gry. Αναζητώντας υλικό για εκείνα τα βράδια, ανακάλυψα πως οι Αμερικανοί είναι τόσο τρελοί που παράλληλα με τη γέννηση του grunge, θυμήθηκαν και το σουίνγκ. Έτσι, από τα '90s υπάρχει μια ολοζώντανη σουίνγκ σκηνή με πολυμελείς μπάντες και γελοία ονόματα που αναφέρονται στη δεκαετία του '30. Αν και λογικά το μεταφράζεις ως άλλη μια βλαχιά της αμερικανικής επαρχίας, ακούγοντας το «Perennial Favorites» των Squirrel Nut Zippers (τα γελοία ονόματα που λέγαμε), δεν μπορείς παρά να αλλάξεις γνώμη. Άσε που εκεί έπαιζε βιολί και ο Andrew Bird. Όλες αυτές οι μπάντες, γνωρίζοντας πολύ καλά τι κάνουν, αποφεύγουν περίτεχνα την αναπαραγωγή της αισθητικής του Μεσοπολέμου ή του Χάρλεμ και καταφέρνουν, προς έκπληξή μου, να τη φέρουν στ σημερινή εποχή, με σύγχρονες ενορχηστρώσεις και παραγωγές. Έχοντας αφήσει το μπαράκι και κατ'επέκταση την ενημέρωσή μου πάνω σ' αυτό τον ήχο, ξαφνιάστηκα ανακαλύπτοντας πως αυτή η αναβίωση του σουίνγκ πέρασε τον Ατλαντικό. Έτσι, λοιπόν, έρχεται στην Αθήνα η διασημότερη μπάντα του είδους, οι Royal Crown Revue, την Κυριακή (21/11) στο πλαίσιο του πρώτου Swing Thing στο Fuzz. Από τώρα ξέρουμε ποια θα είναι η πιο κεφάτη βραδιά της χρονιάς.
Drum Machine
Έγινε πασίγνωστος στο indie κοινό μέσω των Massive Attack κι όχι για το παρανοϊκό παίξιμό του στο «Bitches Brew» ή στο «Live Evil» του Miles Davis. Ακόμα λιγότεροι αγάπησαν πραγματικά ό,τι έκανε με τους Mahavishnu Orchestra, αλλά οι περισσότεροι έχουμε δηλώσει πως είναι φοβερός ντράμερ, χωρίς βέβαια να μπορούμε να παραθέσουμε τα απαραίτητα επιχειρήματα. Στις προσωπικές του δουλειές, όσες βέβαια έχω ακούσει, όταν κυριαρχεί το groove θυμάσαι πως το φανκ γεννήθηκε για να ακούγεται σε υψηλές εντάσεις. Όταν μπλέκει με το fusion θυμάσαι γιατί προτιμάς την ποπ. Την Πέμπτη (18/11) έρχεται πάλι στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο θέατρο Badminton, και όλα και κάποιοι από εμάς θα τραγουδήσουν το «Safe from harm» ή το «One Love».
Victorians Club
Όταν έρχονται στην πόλη άγνωστα ονόματα, χρειάζεται μια απλή συνθήκη για να ενδιαφερθεί αρκετός κόσμος να τους δει (και να πληρώσει εισιτήριο): ο ήχος τους ν' ανήκει στις 2-3 μουσικές εμμονές της πλειοψηφίας των μουσικόφιλων. Το post rock των Blueneck θα γεμίσει το 6 D.O.G.S, όπως και το new wave των Future Islands. Δύσκολα θα το έκανε το art rock των Victorians English Gentlemens Club, πόσο μάλλον όταν και ζωντανά επιβεβαιώθηκε η ετυμηγορία που είχαμε ήδη βγάλει από τις δισκογραφικές τους δουλειές. Είναι μεν ακόμα ωμό, αλλά και τελείως ασχημάτιστο. Φαίνεται πως έχουν μελετήσει τους Wire και ξέρουν το πανκ τους, αλλά ακόμα δεν έχουν βρει τοn δρόμο τους. Η εμφάνισή τους δεν ήταν κακή, συγκαταβατικά θα τη χαρακτήριζες «μια χαρά», και, αν μη τι άλλο, είναι και ωραίες φιγούρες. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον σου για 70 λεπτά απέχουν πολύ. Έχουν δηλώσει πως έχουν τελειώσει τον τρίτο τους δίσκο και αν οι ισχυρισμοί τους περί σκοταδιού είναι αληθινοί, μπορεί και να μετακινηθούν σε χωράφια που μας αρέσουν πιο πολύ. Μέχρι τότε, στο τεφτέρι που είχαν στην είσοδο τα ευγενέστατα μέλη της Arte Fiasco για να προτείνουμε την επόμενη συναυλία που θα θέλαμε να διοργανώσουν, καταγράφηκε γι' άλλη μια φορά το όνομα της Zola Jesus.
σχόλια