HaHa sound no more
Σχεδόν δεν το πίστεψα όταν διάβασα πως η Trish Keenan πέθανε την Παρασκευή το βράδυ από πνευμονία! Σε ηλικία μόλις 42 χρόνων, η Keenan δεν ήταν απλά μια σπουδαία φωνή σε μια μπάντα που ξεκίνησε ως μια λιγότερο φωτεινή εκδοχή των Stereolab για να καταλήξει σε μια από τις πιο περιπετειώδεις μπάντες των ημερών μας. Ήταν μια εντυπωσιακή φιγούρα βγαλμένη από τα '60s, με τη λάμψη μιας Grace Slick και τη στόφα της Thalia Zedek, χωρίς τη ναρκωμένη αλητεία τους. Οι Broadcast ήταν ένα από τα πρώτα στοιχήματα της Warp, μακριά από τον ηλεκτρονικό πειραματικό ήχο που κυκλοφορούσε μέχρι το '97, όταν και έβγαλε το «Work and non work», μιασυλλογή των singles τους μέχρι τότε. Η διάθεση της μπάντας να πειραματιστεί τελειοποιήθηκε πολύ σύντομα, με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους (είχε προηγηθεί το «Noise made by people»). Το «HaHa Sound» αποτελεί το magnum opus τους και υπόδειγμα για όσους θέλουν την ποπ τους να είναι σύγχρονη και ταυτόχρονα να ακούγεται βγαλμένη από την παρέα του Άντι Γουόρχολ. Σε αυτόν το δίσκο αποχαιρετούσε τη Mary Hansen των Stereolab. Πολύ πιο σύντομα απ' ό,τι περιμέναμε αποχαιρετούμε και την ίδια.
Overhyped
Το ξέρουμε από την κυκλοφορία των πολύ καλών EPs που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2010 πως ο James Blake είναι ένας τουλάχιστον ταλαντούχος παραγωγός και ένας από τους λίγους που, ενώ το dubstep τούς εμπνέει, ξέρουν τι σημαίνει «μουσικότητα». Λόγω αυτής της γνώσης αλλά και της χαρισματικής φωνής του, που θυμίζει μεγάλους crooners, είναι λογικό το ντεμπούτο του να είναι ένας από τους δίσκους που περιμένουμε μέσα στο 2011. Αν και περιμένω την κανονική κυκλοφορία του στις 7/2, ο δίσκος έχει διαρρεύσει αρκετό καιρό τώρα και οι πρώτες κριτικές στο ίντερνετ ήδη αποθεώνουν τη δουλειά αυτού του πιτσιρικά. Πώς να μην είσαι θετικά προκατειλημμένος άλλωστε, όταν ο προπομπός του δίσκου, η διασκευή του «Limit to your love» της Feist, μετέφερε ένα ήδη σπουδαίο τραγούδι σε απάτητες περιοχές; Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να μπλέξουμε με χαρακτηρισμούς του στυλ «η μουσική του μέλλοντος», δημιουργείται ο ίδιος αχταρμάς που μας πλάκωσε με τους Animal Collective (που το αριστούργημά τους είχε κυκλοφορήσει πολύ πριν το 2009 και πατούσε στη γη και όχι στο μέλλον ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν κ.λπ.). Ο δίσκος του Blake, λοιπόν, παίρνει άριστα στο αισθητικό κομμάτι, το δεύτερο μισό του είναι κατά στιγμές εντυπωσιακό, συνολικά όμως η οικονομία που το διακατέχει δεν λειτουργεί υπέρ του, αλλά τον ξεγυμνώνει. Ορισμένες στιγμές δεν γίνεται να μην ακούσεις τις ασκήσεις ύφους να γίνονται πιο σημαντικές από τα ίδια τα τραγούδια, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο, κάποιες φορές, μπορεί να είναι και θεμιτό. Αν η κανονική κυκλοφορία με τη σωστή ποιότητα ήχου, που προφανώς θα είναι σημαντική σε μια τόσο λεπτεπίλεπτη παραγωγή, φανερώσει αρετές που δεν ακούγονται τώρα, θα αυτομαστιγωθώ και θα επανορθώσω. Μέχρι τότε, αυτός δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς.
In trance in 2011
Έχω φάει τον τόπο, συγκεκριμένα το πατάρι, όπου σαπίζει αργά αλλά σταθερά η συλλογή μου από κασέτες, για να βρω το «Code of obsession», τον πρώτο δίσκο των In Trance 95. Ήταν νομίζω 1995 όταν η εμμονή μου με τους Στέρεο Νόβα είχε γιγαντωθεί και με είχε αναγκάσει να ασχοληθώ με οτιδήποτε ηλεκτρονικό εγχώριας κοπής. Σε ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό μου έμενε ένας τύπος, αρκετά μεγαλύτερος από μένα, που είχε και ήξερε τα πάντα για τις ελληνικές ανεξάρτητες μπάντες. Ή τουλάχιστον με αυτή την εντύπωση έχω μείνει από τότε. Του είχα ζητήσει να μου γράψει δίσκους παρόμοιας αισθητικής με των Σ.Ν. και ανάμεσα σε διάφορες κασέτες με άγνωστα σε μένα ονόματα υπήρχε ο μοναδικός μέχρι τότε δίσκος των In Trance 95. Ξεκίνησα με αυτούς αλλά και τους Dada Data, επειδή και στα δύο συμμετείχε ο Coti K., ήδη σημαντικό έξτρα μέλος των Σ.Ν. Ο Βελιώτης είχε αποχωρήσει, τον είχε αντικατα- στήσει ο Coti και μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους διαλύθηκαν. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν είχα δει καν το εξώφυλλο του δίσκου (το πέτυχα σε διαστημική τιμή στο Μοναστηράκι) ούτε γνώριζα αυτό που γράφει το Δελτίο Τύπου για τη σημερινή εμφάνισή τους (20/1) στο Bios, πως η μια πλευρά ήταν στις 33 στροφές και η άλλη στις 45! Οι IT95 ήταν μια πολύ καλή electro μπάντα των '80s και η επιστροφή τους στην ενεργό δράση (θα βγάλουν καινούργιο δίσκο μέσα στη χρονιά) δεν έχει να κάνει με κάποιου είδους καλτ επιστροφή (βλ. Συνθετικούς). Η επεξεργασία του παλιού τους υλικού σε συνδυασμό με την αποδεδειγμένη αξία των Βελιώτη και Alex Μαχαίρα είναι ο μοναδικός λόγος να ασχοληθείς ξανά μαζί τους. Το double face αυτής της εβδομάδας συμπληρώνουν οι εξαιρετικοί Parallel Worlds.
σχόλια