Hula Hoop
Από τις μακροβιότερες μπάντες της πόλης, οι drog_ A_tek έχουν δώσει κυριολεκτικά νόημα στη λέξη «κολεκτίβα», αφού, κάθε φορά που τους βλέπεις στη σκηνή, βλέπεις μια καλοδουλεμένη ομάδα που, αυτοσχεδιάζοντας, έχει βρει έναν δικό της ήχο κι έχει πλέον την άνεση να κατευθυνθεί σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Την περασμένη Τρίτη στο 6 D.O.G.S τους βγήκε ένα πιο χορευτικό σετ με δυνατά μπάσα και τη Θάλεια aka STMC να αλωνίζει με τα πειραγμένα της φωνητικά. Η STMC είναι μια σπάνια περίπτωση που σε πείθει πως παθιάζεται με ό,τι καταπιάνεται, γι' αυτό και είναι εξαιρετική μουσικός. Είτε την πετύχεις να ασχολείται μόνο με την τρομπέτα της είτε με οτιδήποτε άλλο, έχει ένα αλάθητο αισθητήριο που την οδηγεί μακριά από λάθη ή υπερβολές. Το ίδιο συνέβη και την προηγούμενη εβδομάδα και κυρίως στο κομμάτι που δίνει τον τίτλο της παραγράφου.
Texturizer
Παρόμοια περίπτωση είναι και ο Νίκος Βελιώτης. Νομίζω πως είναι ένας από τους ελάχιστους μουσικούς που έχει νόημα να τον ρωτήσεις για τους «desert island» δίσκους του. Αν και περιμένεις να διαλέξει κάτι από Reich, Cage και Stockhausen, δεν είναι διόλου απίθανο δίπλα τους να συναντήσεις κάποια επιλογή από τη δισκογραφία των Front 242 ή ακόμα και του Robotnick που είδαμε πρόσφατα στο Plïssken. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς οι -ξεχασμένοι από τους περισσότερους- In Trance 95 ήταν τόσο καλοί την περασμένη Πέμπτη στο Bios, κυρίως όταν αναπροσάρμοζαν τα παλαιότερα electro τραγούδια τους. Με τον Βελιώτη στον ρόλο του μαέστρου και με την ίδια σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει όταν στέκεται δίπλα στον Αγγελάκα ή στο ακόμα πιο παλιό πειραματικό του σχήμα με τον Γρίβα, οι IT 95 δεν είχαν σε καμιά περίπτωση κάτι γραφικό στον ήχο τους ούτε έγιναν βαρετοί στα περί- που 90 λεπτά που έπαιξαν.
Κράτα το σόου
Ευκαιρία να δούμε τη μια μέρα πίσω από την άλλη πού βρίσκονται καλλιτεχνικά, δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς των τελευταίων 20 χρόνων. Για τον Αγγελάκα (28-30/1 στο Fuzz) φαντάζομαι πως δεν χρειάζονται και πολλές κουβέντες. Όλοι πάνω κάτω έχουν πάρει θέση απέναντι στο έργο του, είτε με τις Τρύπες είτε αργότερα, με τη συνεργασία του με τον Βελιώτη και το «τεράστιο» γκρουπ των Επισκεπτών. Τώρα περιοδεύει με πιο ευέλικτο σχήμα (Σα- δίκη, Καργιωτάκη, Αραμπατζή) και είναι αλήθεια πως θέλει προσπάθεια να συνηθίσεις τις αναγκαστικά απλοποιημένες ενορχηστρώσεις τραγουδιών που γράφτηκαν για πολλά όργανα. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, από την άλλη, αφού έκανε μάγκα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενορχηστρώνοντας υποδειγματικά τον «Βραχνό Προφήτη», ακολούθησε τον δικό του δρόμο, εξερευνώντας κιθαριστικά πειραματικά θέματα. Ο περσινός του δίσκος «Απ' τη σπηλιά του δράκου» τον βρήκε να πειράζει παλιά ρεμπέτικα τραγούδια (κοινό σημείο επαφής με τον Αγγελάκα) των Μπάτη, Βαμβακάρη, Καλδάρα κ.λπ. με αρκετά σπουδαίες στιγμές. Παρέα με τους Σιώτα, Βρετά, Βλαχομήτρο και Μακρή θα τα παρουσιάσουν σήμερα (27/1) στο Bios.
Distribution Channel
Η Klik Records, πέρα από τις δικές της παραγωγές, έχει αναλάβει τη διανομή διάφορων εταιρειών που κινούνται σε παρόμοια ηχητικά πλαίσια. Μια πρώτη παρτίδα είναι τα παρακάτω. Detroit Grand Pubahs - Madd Circus (**+). Η άλλη πλευρά του Detroit, αυτή που δεν ασχολείται με τον techno ήχο της πόλης αλλά με τον χαβαλέ του electro. Μια χαρά είναι, κρατάς εύκολα 3-4 κομμάτια έτοιμα για το κατάλληλο dj set, αλλά γίνεται κουραστικό σχετικά γρήγορα. Pulshar - Inside (***). Πιο ωραία είναι τα πράγματα στο ντεμπούτο των Pablo Bolivar και Sergio Sainz. Το ανά στιγμές έξοχο dub τους στηρίζεται στην ικανότητά τους να δώσουν μια εκλεπτυσμένη χροιά στα τραγούδια τους. Πολύ μακριά από την μπαφιασμένη μανιέρα που έχεις συνηθίσει. Dapayk Solo - Decade One (***). Διπλό CD με κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του Niklas Worgt. Το πρώτο μέρος περιέχει μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά του κομμάτια και το δεύτερο remixes από Pan Pot, Dominik Eulberg, Oliver Koletzki κ.λπ. Αν και δεν μου αρέσουν οι περισσότερες παραγωγές του, αντιπροσωπεύει επαρκώς ό,τι έχει κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια. Shaping Elements - Poker Flat Volume 8 (***). Άλλη μια συλλογή από την εταιρεία του Steve Bug, που ξεχωρίζει κυρίως για τις παραγωγές που φτιάχτηκαν αποκλειστικά για να συμπεριληφθούν u949 εδώ αλλά και γιατί υπάρχει το πολύ ωραίο remix του Lawrence στο «Leaving Berlin» του Donnacha Costello. Prins Thomas - S/T (***+). Τελευταία και καλύτερη, η πρώτη σόλο κυκλοφορία του Prins Thomas (ο φίλος του Lindstrom συμμετέχει σε ένα κομμάτι). Φανερώνει βαθιά γνώση του kraut rock των Neu! και γίνεται εύκολα εθιστικό. Στα μείον, ένα από τα χειρότερα και στο χέρι φτιαγμένα εξώφυλλα της περασμένης χρονιάς.
σχόλια