Αόρατος Άνθρωπος, μέρος Ι
Φαντάζομαι πως μετά τη διάλυση των Στέρεο Νόβα όλοι, έστω και ενδόμυχα, «διαλέξαμε» ποιου την προσωπική πορεία προτιμάμε. Ο Μιχάλης Δ., κατέχοντας άριστα την κλαμπ κουλτούρα, είχε πολύ γρήγορα την ευκαιρία να κυκλοφορήσει κομμάτια στις πλέον σημαντικές ετικέτες της εποχής του, όπως η Glasgow Underground και η Distance. Ο Αντώνης Π., αδίκως ξεχασμένος από τους περισσότερους, έβγαλε ωραίες δουλειές ως Supermarket και στη δισκογραφία του θα βρεις τουλάχι- στον 2 σπουδαία τραγούδια. O K.B. μπορεί να συνέχισε αρχικά από εκεί που έμειναν οι Στέρεο Νόβα, αλλά σύντομα μεταλλάχθηκε σε αυτό που ήταν εξαρχής. Τραγουδοποιός. Μπορεί οι δοκιμές του να μετουσιώθηκαν σύντομα σε κάτι πλήρες με την κυκλοφορία της «Άγριας Χλόης», αλλά η ανησυχία του να κάνει κάτι τη φωνή του και την κιθάρα του δεν έχει σταματήσει ακόμα. Μπορεί ο τελευταίος του δίσκος, η «Ένωση», να εί- ναι ο πιο αδύναμος της καριέρας του, πρόκειται, όμως, μάλλον για μεταβατικό στάδιο. Όταν τον βλέπεις στη σκηνή, μπορεί να παρατηρείς τη γλυκιά του αμηχανία που δεν θα ξεφορτωθεί ποτέ, αλλά και εκεί το ίδιο συμβαίνει. Έχει δώσει αμιγώς ηλεκτρονικές συναυλίες, παλιομοδίτικα κιθαριστικές - μέχρι και σε ακουστικό σετ έχει προσαρμόσει το υλικό του. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι σαφές πως προσπαθεί να αναδείξει τα τραγούδια του ανεξάρτητα από τον βαθμό επιτυχί- ας κάθε φορά. Από τις μέρες του «Camel» και τη συναυλία-σταθμό της παρουσίασης του «Τέλσον» στο Ρόδον μέχρι την εμφάνισή του αυτό το Σάββατο (12/2, Gagarin 205) έχουν περάσει πολλά χρόνια, και πάλι, όμως, θα δεις ό,τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στον Αγγελάκα και φαντάζομαι πως θα συμβεί και στον Παυλίδη την επόμενη. Μια γηπεδική ατμό- σφαιρα από μικρούς και μεγάλους και μια καλλιτεχνική τιμιότητα.
Αόρατος Άνθρωπος, μέρος ΙΙ
Μπορεί ο «Αόρατος άνθρωπος» να είναι ένας και μοναδικός (ένα από τα 3-4 καλύτερα τραγούδια των Στέρεο Νόβα), αλλά απέκτησε συνονόματο με τον καινούργιο δίσκο του Δεληβοριά, για τον οποίο έχουν γραφτεί ένα κάρο βλακείες και άλλα τόσα εύστοχα. Μπορεί ο παλιός «αόρατος» να είναι πολιτικά επίκαιρος, ο άνθρωπος του Δεληβοριά όμως, εμπνευσμένος από μια ερωτική απώλεια, χαρακτηρίζεται από την αμεσότητα που διακρίνει τον δημιουργό του από την αρχή της πορείας του. Σωστά, λοιπόν, τον χαρακτηρίζουν ανθρώπινο, λανθασμένα αντιμετωπίζεται ως το μεγαλύτερό του επίτευγμα ή ως μια τρελή αλλαγή στην πορεία του. Είναι βέβαιο πως λόγω της μεταγραφής του στην Inner Ear παύει να είναι περιχαρακωμένος στο εντεχνο-πόπ, αλλά αυτή την απόσταση την έχει διανύσει εδώ και καιρό. Στα λάιβ του στο Μετρό έχει φτιάξει ένα απόλυτα ταιριαστό στα καινούργια του τραγούδια τζαζ τρίο που πλαισιώνεται από το έμφυτο ταλέντο του στην παρλάτα και την εδραιωμένη σχέση με το κοινό του. Στο μουσικό κομμάτι τα πάντα γυρίζουν γύρω από τον πολυοργανίστα Γιώργο Κατσάνο, που διαχειρίζεται με την ίδια ευχέρεια όχι μόνο πλήκτρα αλλά και slide κιθάρες, νερόφωνα, στυλόφωνα, θέρεμιν και άλλα περίεργα. Τηρώντας τους κανόνες ενός τέτοιου σχήματος, υπάρχει πολύς χώρος για τους τρεις μουσικούς (Ντούβας στα ντραμς και Σταματάκης στο μπάσο) να τραβήξουν το βλέμμα σου πάνω τους, μια κι έχουν αρκετό χώρο για να σολάρουν, με τον ίδιο τον Δεληβοριά να μη παραλείπει να τους συστήνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Στο σύνολό της, η εμφάνισή του φανέρωσε το αυτονόητο: πως δεν έχει καμιά σχέση με το στρατευμένο ελληνικό τραγούδι που κυνηγάει ακόμα φαντάσματα... Η σχιζοφρενική συνέχεια στον Larry Heard είχε μόνο αγάπη και χάουζ.
Αεροδρόμια
Έχω έναν βιβλιοφάγο φίλο που έχει αναγκαστικά μοιράσει τη βιβλιοθήκη του σε διάφορα σπίτια για να αφήσει λίγο χώρο στην κόρη του να παίξει, με αποτέλεσμα συχνά να αγοράζει τα ίδια βιβλία, χωρίς να προλαβαίνει να ολοκληρώσει έστω και μια φορά την ανάγνωσή τους. Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν η τρίτη κατά σειρά παραγγελία του απαραίτητου βιβλίου του Άρη Αλεξάνδρου, Το Κιβώτιο. Κάπως έτσι την πάτησα με τον τελευταίο δίσκο των Black Dog, που, αν και τον αγόρασα λίγο μετά την κυκλοφορία του -κάπου τον Μάιο-, τον άκουσα πρόσφατα. Οι Black Dog, μέλη της πιο ενδιαφέρουσας u960 περιόδου της Warp, αν και δεν με ενθουσίασαν στη μετά τα '90s εποχή τους, με τον περσινό τους δίσκο καταφέρνουν κάτι περισσότερο από αυτό που εξαρχής σκόπευαν. Μπορεί το «Music for real airports» να φτιάχτηκε ως κάποιου είδους απάντηση στο «Music for airports» του Eno, αλλά αποτελεί κάτι πιο σημαντικό από μια ηχητική αποτύπωση της ατμόσφαιρας του αεροδρομίου. Μπορεί να δανείζονται αναγγελίες αναχωρήσεων ή τον ήχο του πλήθους προς επιβίβαση, κυρίως, όμως, φτιάχνουν έναν εθιστικό δίσκο που θυμίζει γιατί υπήρχε η καταχώρηση electronica στα δισκάδικα.
σχόλια