Ο John Maus γεννήθηκε το 1980 στο Όστιν της Mινεσότα κι έμπλεξε με τα μουσικά πράγματα όταν γνωρίστηκε με τον Ariel Pink. Αφού δούλεψε για ένα διάστημα ως μέλος του γκρουπ του Pink, Haunted Graffitti, κυκλοφόρησε το 2006 το πρώ- το του άλμπουμ, «Songs». Ήταν, όμως, η ωμή, πρωτόλεια synth pop του «Love is real» που ακολούθησε το 2007, η οποία τον έκανε ευρέως γνωστό. Η φετινή επιστροφή του με το «We must become the pitiless censors of ourselves» τον καθιστά έναν μικρό, ανεξάρτητο σταρ.
Η μουσική του Maus είναι ουσιαστικά το υλικό στο οποίο βασίστηκε ο Simon Reynolds για το βιβλίο του Retromania: η αποθέωση του drum machine, ‘80s συνθε- σάιζερ αλά Harold Faltermeyer, φωνητικά βουτηγμένα στο reverb, ένας Phil Oakey που τραγουδά απ’ τα έγκατα της γης. Δεν είναι, όμως, θέμα αναβίωσης ή νοσταλγίας. Ούτε χρειάζεται να έχεις ζήσει τα ‘80s για να σε αγγίξει αυτή η μουσική. Στις συνεντεύξεις του μιλάει για την ανα- ζήτηση «μιας άλλης γλώσσας», για έναν κώδικα που θα μιλάει για τη μουσική τού σήμερα μ’ έναν άλλο τρόπο. Και παρά τον φτηνό, lo-fi χαρακτήρα της μουσικής του, ο Maus τραγουδάει κάθε κομμάτι σαν εκδήλωση πολιτικού μανιφέστου. Άλλωστε, στο άλμπουμ περιέχεται μια απ’ τις πιο αναπάντεχες ποπ αναφορές των τελευταίων ετών, το «Cop Killer» των Bodycount («ο πιο σημαντικός στίχος της σύγχρονης μουσικής», όπως δηλώνει ο ίδιος). Δεν το φανταζόταν με τίποτα ο Ice-T, όταν έγραφε το κομμάτι, πως θα επηρέαζε τον Maus, ώστε να τραγουδάει ψυχρά κι αποστασιοποιημένα «Cop Killer / Let’s kill the cops tonight / Κill every cop in sight» - σκηνή βγαλμένη από ταινία του Mάικλ Μαν.
Στο «Streetlight», ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει, τον ακούς να ψιθυρίζει «Don’t look down in the streetlight» σαν ένα παιδί χαμένο στους δρόμους της μεγάλης πόλης. Στο «Quantum Lea» η φωνή του θυμίζει (ηθελημένα) περισσότερο από ποτέ Ίαν Κέρτις. Τα συνθεσάιζερ ακούγονται σαν εκκλησιαστικό όργανο (ο ίδιος έπαιζε κιθάρα στην εκκλησία της γειτονιάς του) κι ο τρόπος που το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο θυμίζει παλιές γραμμένες κασέτες. «Pussy is not a matter of time», λέει στο «Matter οf Fact», ενώ το «Head for the country» είναι το πιο ποπ κομμάτι του άλμπουμ (σχεδόν new wave), με τις καμπάνες του «Time» των Culture Club παρούσες. Το «We must become» είναι ένα «νυχτερινό» άλμπουμ, ατμοσφαιρικό και πολυδιάστατο. Μπορείς να φανταστείς τον ήχο του να ξεπετάγεται απ’ το γκαράζ του κολλημένου με τα ‘80s γείτονα. Ανοίγοντας, όμως, την πόρτα, θ’ αντι- κρίσεις έναν ψηλό, ξανθό άνδρα, με το μικρόφωνο στο χέρι, να χτυπιέται ιδρωμένος μόνος του, τραγουδώντας για το δικό του ακροατήριο. Όπως ακριβώς κάνει σε κάθε λάιβ του.
σχόλια