Το footwork είναι ένα μικρό παρακλάδι του juke house που δημιουργήθηκε στα γκέτο του Σικάγο. Ελάχιστα δημοφιλές στην ήπειρο στην οποία γεννήθηκε, όπως πολλά ηλεκτρονικά είδη που χάνονται στο mainstream, βρήκε στην Ευρώπη πιο πρόσφορο έδαφος. Ο ιδιοφυής Mike Paradinas (ή αλλιώς μ-Ziq) τη χρονιά που τελειώνει στέγασε κάτω απ’ τη δισκογραφική του δύο απ’ τα χαρακτηριστικά άλμπουμ του είδους: το «Flight Muzik» του DJ Diamond και το «Room(s)» του Machinedrum.
Ως DJ Diamond, o Karlis Griffin χρησιμοποιεί τα samples του με τη λογική του hip hop. Οι επιρροές του, άλλωστε, προέρχονται από εκεί (g-funk, σόουλ). Άφθονο σε ιδέες και ήχους ετερόκλητους μεταξύ τους (νομίζεις πως έτη φωτός χωρίζουν το φτιαγμένο για τα dancefloors «Decoded» απ’ το «Rep Yo Clique», που θυμίζει Dr. Dre σε παραγωγή Juan Atkins), το «Flight Muzik» έχει τη μυρωδιά των δρόμων της πόλης.
H πραγματική έκπληξη, όμως, της χρονιάς για το είδος είναι το «Room(s)» του Travis Stewart, ή αλλιώς Machinedrum, που ηχογραφεί κι ως Sepalcure με τη συνδρομή του Praveen Sharma. Λαμπρό παράδειγμα της underground χορευτικής μουσικής που έρχεται απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το «Room(s)» τρέχει ασταμάτητα, λες κι έχει μπλοκάρει το pause. Στο εμβληματικό «She died there» χρησιμοποιεί ένα φωνητικό sample, το οποίο επαναλαμβάνει συνεχώς πάνω από έναν φρενήρη ρυθμό, σαν να έχει επιταχύνει επί 10 κομμάτι του Burial. Στο «Sacred Frequency», πατώντας σ’ ένα χαρακτηριστικό house pattern, χτίζει ένα δεύτερο κομμάτι στη ραχοκοκαλιά του κλιμακωτά, ενώ στο «GBYE» όλα τρέχουν σε ταχύτητες juke, με τις R’n’B φωνές διαμελισμένες να προσπαθούν να πιάσουν το βήμα.
Το «Room(s)» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα άλμπουμ της μετα-dubstep εποχής: θυμίζει άπειρα πράγματα του πρόσφατου παρελθόντος, χωρίς ν’ ανήκει σε καμιά κατηγορία αποκλειστικά. Juke, ghetto house, footwork, dubstep ή IDM; Το τέλος της μουσικής ετικέτας.
Το «Flight Muzik» του DJ Diamond και το «Room(s)» του Machinedrum κυκλοφορούν από την Planet Mu.
Reviews
Drake
Take Care
[Young Money/Universal Republic]
Δεύτερο προσωπικό άλμπουμ για τον Καναδό Drake, το «Take Care» έρχεται ως απαραίτητο συμπλήρωμα του υπερ-προβεβλημένου «House of Balloons» του Weeknd. Η άψογη παραγωγή (μεταξύ άλλων, από Jamie XX, The Weeknd και Lil Wayne) δίνει στο άλμπουμ ένα ιλουστρασιόν περίβλημα, που σε συνδυασμό με την (soft μεν, καλόγουστη δε) αισθητική του Drake το κάνει να ξεχωρίζει απ’ τον σωρό των R'n'B δίσκων που έρχονται απ’ την Αμερική τα τελευταία χρόνια. Οι συμμετοχές της Rihanna και της Nicki Minaj του χαρίζουν credits, όχι όμως και σπουδαία singles. Το «Take Care» θα ήταν σπουδαίο για το είδος, αν δεν πλάτειαζε τόσο. Δεκαοκτώ κομμάτια μετά, όλα δείχνουν διογκωμένα κι ο Drake δεν έχει ακόμα το εκτόπισμα που θα σου επέτρεπε να παραβλέψεις κάτι τέτοιο.
***
Oneohtrix Point Never
Replica
[Software Records]
O Daniel Lopatin χτυπάει για δεύτερη φορά μέσα στο 2011, μετά τη συνεργασία του με τον Joel Ford (ως Ford & Lopatin στο «Channel Pressure»). Το «Replica» σπαρταράει σαν χτυπημένο ζώο, πετώντας στον ανυποψίαστο ακροατή τηλεοπτικές διαφημίσεις των ‘80s με εκτροχιασμένα synths, χαοτικά φωνητικά και πιανιστικά σόλο σε cut’n’paste μορφή. Άβολο άκουσμα, ωστόσο τελείως πρωτότυπο, το «Replica» φτιάχνει μια υποκατηγορία ηλεκτρονικής μουσικής από μόνο του.
***½
Boris
New Album
[Sargent House]
Όσοι έμαθαν τους Γιαπωνέζους Boris με το «Pink» και το «Heavy Rocks», καλό θα ήταν να κρατήσουν αποστάσεις απ’ το «New Album» του 2011. Η φασαρία εκτοπίστηκε για χάρη της j-pop. Ως εφηβικό girl/boy band, οι Boris αδιαφορούν για το sludge/doom metal που τους έκανε γνωστούς και χρησιμοποιούν τις κιθάρες με σκοπό τρίλεπτα τραγούδια, κατάλληλα για τίτλους έναρξης κινουμένων σχεδίων. Όχι ότι δεν υπάρχουν οι στιγμιαίες εκλάμψεις (περιέργως όταν κάνουν synthpop, όπως στο «Luna»), αλλά μοιάζει αδύνατο να το πάρεις στα σοβαρά τέτοια μουσική στροφή. Τους Sunn O))) τους ρώτησαν;
**
σχόλια