Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το καινούργιο σας βιβλίο με τίτλο «Με λένε Ντάτα», από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μπορείτε να μας πείτε δύο λόγια γι' αυτή την καινούργια συγγραφική σας προσπάθεια;
Δύσκολο να πεις μόνο δυο λόγια για μια τέτοια γυναίκα, που έζησε όσα η Ντάτα! Η ηρωίδα μου είναι ένα πλάσμα σχεδόν μαγικό, που από τη ζωή πήρε τα πάντα κι έδωσε μόνο όσα ήθελε και όσα δεν απέκτησε ήταν γιατί δεν την ενδιέφερε να τα αποκτήσει. Δυναμική, με αίσθηση δικαίου εντελώς δική της, με επιλογές που ξαφνιάζουν και μια πορεία μοναχική όσο κι ενός λύκου. Στο βιβλίο την παρακολουθούμε από τη στιγμή της γέννησής της και την αφήνουμε μόλις έχει γνωρίσει την Ηρώ από το Όσο αντέχει η ψυχή.
Στην εισαγωγή του βιβλίου γράφετε πως ο χαρακτήρας της Ντάτα αναστάτωσε τη σκέψη και τη ζωή σας τους μήνες που καταπιαστήκατε μαζί της. Tι είναι αυτό που αγαπήσατε τόσο πολύ στον συγκεκριμένο χαρακτήρα;
Το ότι δεν είχε ηθικούς φραγμούς. Η Ντάτα μου απελευθέρωσε κι εμένα ως συγγραφέα. Λάτρεψα αυτήν τη δύναμη που ανάβλυζε από τον τρόπο σκέψης της, από τις επιλογές της – ακόμα και το θανατικό που έσπερνε στο διάβα της ήταν γοητευτικό. Η μοναδικότητά της ήταν για μένα πόλος έλξης.
Τελικά, πόσο ξεχωριστές είναι η Αλεξάνδρα και η Ντάτα; Και αν είναι έτσι, όλοι δεν κρύβουμε μέσα μας κομμάτια τελείως διαφορετικά και παράταιρα μεταξύ τους;
Η Αλεξάνδρα και η Ντάτα είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Διαφορετικές, αλλά ίδιες στο βάθος. Η ίδια η Ντάτα το αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί πως κάποιες φορές η Αλεξάνδρα αναδύεται και κάνει το καλό, όταν η Ντάτα το κρύβει επιμελώς και προχωράει τον ολέθριο (για τους άλλους) δρόμο της. Θα τολμούσα να πω ότι αυτή η ηρωίδα είναι το καλό και το κακό που όλοι κρύβουμε μέσα μας και μας επηρεάζουν πότε το ένα, πότε το άλλο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος.
Στο βιβλίο προσπαθήσατε να ενσωματώσετε πολλές από τις ιστορικές και κοινωνικές πτυχές της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Πόσο δύσκολο είναι να τοποθετήσεις μια ιστορία σε μια εποχή που ανήκει στο παρελθόν, χωρίς να αλλοιώσεις την ατμόσφαιρά της;
Σίγουρα δεν είναι εύκολο, θέλει μελέτη. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ας πούμε, η ηρωίδα μου γεννιέται το 1912. Ακόμα και ο τρόπος που μιλούσαν τότε ήταν εντελώς διαφορετικός, γιατί η δημοτική έδινε μάχη για να επικρατήσει της καθαρεύουσας. Γι' αυτό και οι διάλογοι προσπάθησα να πλησιάζουν κατά το δυνατόν σε αυτούς της εποχής, χωρίς να είναι δύσκολοι για τον μέσο αναγνώστη ή για τους νεότερους. Τα ιστορικά γεγονότα τα ενέταξα αυτούσια και προσάρτησα τους ήρωες σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι στο Με λένε Ντάτα πέρασα πάρα πολλές ώρες ψάχνοντας αρχεία κι έφτασα μέχρι την «Εφημερίδα Κυριών» της Καλλιρόης Παρέν για να το πετύχω. Άξιζε τον κόπο όμως, ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν που μου έδωσε πολλά.
Θα επιστρέψει ποτέ η Ντάτα σε κάποιο από τα μελλοντικά σας βιβλία ή η ιστορία της ολοκληρώθηκε;
Η λέξη «τέλος» είναι αμετάκλητη. Πρέπει να προσθέσω ακόμα ότι είναι η πρώτη φορά που επέστρεψα σε ήρωα προηγούμενου βιβλίου μου και, ως γνωστόν, ποτέ δεν κάνω το ίδιο πράγμα δεύτερη φορά. Όταν μια ιστορία ολοκληρώνεται αφήνω τους ήρωες να επιστρέψουν στη ζωή τους, μακριά από τα δικά μας... αδιάκριτα βλέμματα. Η Ντάτα ήταν διαφορετική, απαίτησε σχεδόν την αμέριστη προσοχή μου, γι' αυτό και δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο.
σχόλια