Ανμου έλεγαν όταν τελείωνα το λύκειο ότισε είκοσι χρόνια θα υπάρχει ακόμα οθεσμός των μαθητικών παρελάσεων, δενθα το πίστευα - αν και το μοιρολατρικόσήκωμα των ώμων που συνοδεύει τη φράση«όλα να τα περιμένεις σ' αυτή τηχώρα» πάει πακέτο με την εθνική μαςταυτότητα. Ήδη από το γυμνάσιο, υπήρχεμια αύρα παρακμής και παραίτησης στιςεκδηλώσεις αυτές -όπως και στην πρωινήπροσευχή, που ουδείς την έπαιρνε στασοβαρά-, σαν γιορτή που έχει τελειώσειπρο πολλού, απλά κάποιος ξέχασε να σβήσειτο φως. Απλά συμμετείχες -αν συμμετείχες-και ερχόταν η μάνα σου να σε δει, μέχριπου της έλεγες να μην έρχεται πια, κιαυτή υπάκουγε γιατί δεν ήταν και το πιοσυναρπαστικό θέαμα να σε βλέπει νασέρνεις το βηματισμό στην κεντρικήπλατεία κάνοντας χαβαλέ με τουςμπροστινούς, πριν τελειώσει το πανηγύρικαι πας στην καφετέρια μια ώρα αρχύτερα.Το βασικό δεν ήταν η παρέλαση, αλλά ότιδεν έπρεπε να βρίσκεσαι στο σχολείο.Πιο παλιά βέβαια, στο δημοτικό, ταπράγματα ήταν κάπως ζόρικα και ήτανδύσκολο ακόμα και να διανοηθείς να τηνκοπανήσεις, οπότε έμπαινες στη σειράανάλογα με το ύψος σου και έκανες μόκο.Αν ήσουν δε και μέτριος μαθητής καικοντούλης, σε πετάγανε ουραγό σταμετόπισθεν και έβλεπες από μικρός πώςείναι να σε χώνουν με την πλέμπα χωρίςνα έχεις κάνει τίποτα κακό. Η παράταξηήταν πραγματικά ένα κωμικοτραγικόθέαμα, σαν να βλέπεις τους αδελφούςΝτάλτον να παρελαύνουν από την ανάποδη- με τον καθυστερημένο Άβερελ δηλαδή ναπηγαίνει μπροστά και τον Τζο τελευταίοκαι καταϊδρωμένο να βράζει στην ντροπήκαι τα πρόωρα συμπλέγματά του. Σημαιοφόροςήταν ο καλύτερος μαθητής, που έπρεπεόμως να μοιάζει ψηλός και ευθυτενής,οπότε γινότανε χαμός με τις παρεξηγήσειςγονέων και κηδεμόνων -μια φορά θυμάμαιέβαλαν σημαιοφόρο το μέτριο μαθητή αλλάπανύψηλο γιο του επιστάτη, για νακαλοπιάσουν τον μονίμως τζόρα πατέρατου. Αν θυμάμαι καλά, εγώ είχα κάνει μιαδυο φορές «παραστάτης» (να μιαλέξη που είχα αποσύρει βαθιά στουποσυνείδητο), ενώ απλά ήθελα να βαράωτο ταμπούρλο, αλλά πέραν αυτού δενθυμάμαι τίποτα συνταρακτικό, ούτε καινα βίωσα κάποιο τραύμα, αν και γιακάποιους άλλους συμμαθητές μου δεν θα'παιρνα όρκο...
Στογυμνάσιο, το φρόνημα είχε πέσει ακόμαπιο χαμηλά, αντιστρόφως ανάλογα με τιςπροτεραιότητες και τις προσδοκίες τηςεφηβείας. Είχαν καταργηθεί στο μεταξύκαι οι ποδιές, και η ομοιομορφία τηςστολής που απαιτούσε η παρέλαση είχεπλάκα - έτσι για μια μέρα, για αλλαγή. Τακορίτσια χτύπαγαν ήδη από τότε και κάτιξεγυρισμένα μίνι με καλσόν από κάτω(έτσι για να παθαίνουν και σύγχυση οιλιγούρηδες θεματοφύλακες των παραδόσεων)και ξύπναγαν τα ερωτικά ένστικτα πουέτσι κι αλλιώς για κάποιο (φετιχιστικό)λόγο είχαν την τιμητική τους τέτοιεςαργίες (ραντεβουδάκια στα πάρκα μετάτην παρέλαση και τα λοιπά). Τα γκομενιλίκιαβέβαια ξεκινούσαν μετά τις παραδοσιακέςενδοσυνοικιακές συρράξεις των σχολείων,μετά το τελετουργικό και όταν δενκοίταζαν οι επίσημοι και οι γονείς στοτέλος του κεντρικού δρόμου - ειδικά τοδικό μου φλωροσχολείο και η Λεόντειοςπηγαίναμε σαν πρόβατα στη σφαγή μετάτις παρελάσεις στη Νέα Σμύρνη.
Ησυμμετοχή πάντως στην παρέλαση δεν ήτανπραγματικά υποχρεωτική (ο πιο απλόςτρόπος να τη σκαπουλάρεις ήταν να βάλειςάσχετης απόχρωσης παντελόνι ή πουλόβερ),αλλά τότε ακόμα ήταν εποχές ήπιουεθνικισμού σε σχέση με την ανοησία πουβιώνουμε από τότε που έσκασε το«Μακεδονικό» μέχρι σήμερα, ειδικάστην υπερευαίσθητη βόρεια Ελλάδα.
Τώραέχουμε 2007 και θα έπρεπε αυτές οιεθνικοπατριωτικές φιέστες, που απαιτούναπό ανερμάτιστους και βαρεμένους εφήβουςνα κάνουν τα στρατιωτάκια, να έχουνκαταργηθεί προ πολλού, αλλά κατά τ'άλλα... πολύ κακό για το τίποτε, όσοναφορά το τζέρτζελο που γίνεται με αφορμήτο ζήτημα κάθε τέτοια εποχή. Ο ΛΑ.ΟΣ.,πονηρός ων, τονίζει στη σχετική ανακοίνωσηπου εξέδωσε πριν μερικές μέρες ότι ησυμμετοχή θα πρέπει να είναι εθελοντικήκαι βγαίνει κύριος και μετριοπαθής,αφήνοντας τους φορείς της Αριστεράςκαι της προόδου να εκτίθενται με υστερίεςκαι γενικόλογες προτάσεις να αντικατασταθούνοι παρελάσεις με «πολύχρωμες»γιορτές μνήμης και τέτοια ωραία κιεπαναστατικά. Το επιχείρημα ότι τέτοιεςπαρελάσεις γίνονται μόνο εδώ είναιλογικό προφανώς, αλλά από πότε ιδρώνειτο αυτί του Έλληνα με κάτι τέτοια; Αφούγουστάρουμε να το λέμε και να το ξαναλέμεσαν να ψέλνουμε βουδιστική mantra:«Μόνο στην Ελλάδα, ρε φίλε, γίνονταιαυτά». Δεν γίνονται όμως μόνο εδώ.Γίνονται και στην Κύπρο και στην Τουρκία.Και το πρόσφατο παιχνίδι με τους γείτονες-και ειδικά η «καρμπόν» με τη δικήμας συμπεριφορά και νοοτροπία τωνΤούρκων οπαδών- αποτέλεσε άλλη μιααπόδειξη (για όσους χρειάζονται ακόμααποδείξεις) ότι αυτός είναι ο λαός μετον οποίο είμαστε «ούνα φάτσα ούναράτσα» και όσο πιο γρήγορα το κάνουμεγαργάρα τόσο το καλύτερο για όλους...
σχόλια