Έχωέναν γνωστό που μπέρδευε τον ΝόρμανΜέιλερ με τον Άρθουρ Μίλερ κι αυτόν μετη σειρά του με τον Χένρι Μίλερ. Λίγο ταεπίθετα, λίγο η σχέση του δεύτερου καιη εμμονή του πρώτου με τη Μέριλιν Μονρόε,λίγο η βαρβατίλα και ο μύθος του άντραρωμαλέου λογοτέχνη, έγινε η λάθος σύνδεσηκαι βραχυκύκλωσε το σύστημα...
«Ifyou really wantto get straight/ read NormanMailer or geta new tailor»έλεγε ένα τραγούδι του LloydCole στα μέσα των '80s,στιχάκι αφιερωμένο στο συγγραφέα που,όσο ζούσε, έφερε περήφανος ως τραύματαμάχης (ή ως παράσημα, όπως το δει κανείς)όλα τα σύνδρομα, τα συμπλέγματα και τιςέξεις του Νέου Άντρα, του Νέου Δημοσιογράφου,του Νέου Διανοούμενου. Ζωντανό (καιεκρηκτικό) κοκτέιλ αντιθέσεων, ο Μέιλερήταν άνετος, μάτσο («οι ναοί είναιγια τις γυναίκες, όχι για τους άντρες»είχε δηλώσει στην αρχή της καριέραςτου, εκκινώντας έτσι τη διαμάχη του μετο φεμινιστικό κίνημα που κράτησε ωςτο τέλος), πολυγαμικός, προοδευτικός,αντιδραστικός, συγγραφέας που θαύμαζεπιο πολύ απ' όλους τον Τολστόι και τονΝτοστογιέφσκι, πατερούλης της ΝέαςΔημοσιογραφίας (μαζί με τον Τομ Γουλφ,τον Τρούμαν Καπότε και την ΤζόανΝτίντιον), οπαδός των σπορ και λάτρηςτης πυγμαχίας, αντιεξουσιαστής αλλάκαι υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης.Είναι χαρακτηριστικό το πορτρέτο πουτου είχε κάνει η Νταιάν Άρμπους, με τονΜέιλερ να έχει ξαπλάρει σε πόζα «μαγκιάςκαι τεστοστερόνης» με το πόδι στομπράτσο της πολυθρόνας. Ο ίδιος είχεδηλώσει άλλωστε: «Οι συγγραφείς πουδιαθέτουν σωματική χάρη γίνονταικαλύτεροι συγγραφείς από τους σωματικάατσούμπαλους. Αυτή είναι η θεωρία μουκαι δεν έχω καμιά διάθεση να επιχειρήσωνα την αποδείξω», ενώ όταν τον είχανρωτήσει ποιο θεωρούσε το ιδανικόαναγνωστικό κοινό, είχε απαντήσει: «Αυτόπου δεν διαθέτει παράδοση και σημείααναφοράς για να μετρά τις εμπειρίεςτου, αλλά βασίζεται αποκλειστικά στηνένταση και την καθαρότητα της εσωτερικήςτου ζωής».
Ακριβώςπενήντα χρόνια πριν, το φθινόπωρο του‘57, ο Νόρμαν Μέιλερ είχε δημοσιεύσειτο περίφημο κείμενό του με τίτλο «ΟΛευκός Νέγρος», μια ανάλυση υπό τημορφή μανιφέστου της ψυχοπαθολογίαςτου «hipster», τουψαγμένου δηλαδή μποέμ υπαρξιστήσκοταδόψυχου - τύπου που έκανε τηνεμφάνισή του εκείνα τα χρόνια καιστοιχειώνει ακόμα τις μητροπόλεις τουπλανήτη με τη μαυροφορεμένη συνήθωςφιγούρα και την εστέτ κινησιολογία του:«...Υπάρχει μια βαθιά απελπισία σ'αυτή την κατάσταση που επιτρέπει σεκάποιον να παραμένει ζωντανός μόνο ότανεναγκαλίζεται το θάνατο, η ανταμοιβήόμως έρχεται με τη γνώση ότι αυτό πουσυμβαίνει σε κάθε στιγμή του ηλεκτρικούπαρόντος είναι καλό ή κακό για τονhipster, καλό ή κακό για τοΣκοπό του, τον έρωτα, τη δράση, τις ανάγκεςτου. Αυτή ακριβώς η γνώση είναι πουτροφοδοτεί την περίεργη συναισθηματικήκοινότητα στον κόσμο του hipster,ένα είδος μουγκής αλλά coolθρησκευτικής θέρμης. Το στοιχείο όμωςπου είναι πιο συναρπαστικό, αλλά καιενοχλητικό, και εφιαλτικό ίσως, είναιότι σε μια τέτοια κατάσταση, τα πλέονασύμβατα πράγματα ξαπλώνουν στο ίδιοκρεβάτι: η εσωτερική ζωή και η βίαιηζωή, το όργιο και το όνειρο της αγάπης,ο πόθος του φόνου και ο πόθος τηςδημιουργίας, μια διαλεκτική αντίληψητης ύπαρξης μαζί με μια λαγνεία για τηνεξουσία, μια σκοτεινή, ρομαντική κι όμωςαναντίρρητα δυναμική οπτική της ύπαρξης,η οποία παρακολουθεί κάθε άντρα καιγυναίκα να κινείται αυτόνομα ανά πάσαστιγμή της ζωής προς την εξέλιξη ή ναοπισθοδρομεί προς το θάνατο... Η αγωνίατου hipster είναι να μηνικηθεί. Δεν του παραχωρείται το δικαίωμανα γεράσει με χάρη, αφού από νεαρή ηλικίαείναι όμηρος του πιο παλιού ονείρουεξουσίας, καταδικασμένος να αναζητάαιωνίως τη χρυσή πηγή της νιότης, εκείόπου το χρυσάφι είναι πάντα στον οργασμό.Από τη στιγμή που οι hipstersζουν με το μίσος τους, πολλοί απ' αυτούςαποτελούν εν δυνάμει καταδρομείς πουμπορούν ανά πάσα στιγμή να τεθούν στηδιάθεση ενός χαρισματικού ηγέτη, αναυτός μεταφράσει τις αιμοσταγείς ιδέεςτου σε μια γλώσσα που να αγγίζει τοσυναισθηματικό κόσμο τους. Εξαιτίαςτης θέσης του ως ψυχικά απόκληρου στοκοινωνικό σύστημα, ο hipsterείναι εξίσου υποψήφιος μαχητής τόσογια τα πιο ριζοσπαστικά όσο και για ταπιο αντιδραστικά κινήματα...»
Μερικάχρόνια αργότερα, το 1962, στην «κλασική»συνέντευξη περί της «τέχνης τουλόγου» που έδινε (και δίνει) κάθεαναγνωρισμένος συγγραφέας στο λογοτεχνικόπεριοδικό «Paris Review»,ο Μέιλερ δήλωνε ότι «η βαρεμάρα είναιπολύ μεγαλύτερος σφαγέας της ύπαρξηςαπό οποιονδήποτε πόλεμο», για νακαταλήξει με τα παρακάτω λόγια: «Μερικέςφορές αισθάνομαι μάρτυρας ενός τεράστιουανταρτοπόλεμου που συμβαίνει με τρόπαιοτον ανθρώπινο νου, κομμουνιστής εναντίονκομμουνιστή, καπιταλιστής εναντίονκαπιταλιστή, καλλιτέχνης εναντίονκαλλιτέχνη. Τα ρίσκα είναι πολύ μεγάλα.Θα σπαταλήσουμε τελικά τα καλύτεραμυστικά μας ή θα βοηθήσουμε στηναπελευθέρωση ενός νέου είδους ανθρώπου;Είναι μεθυστικό και μόνο να το σκέφτεσαι.Υπάρχει μια πλούσια ανταμοιβή πουπεριμένει αυτόν που θα είναι όσο καλόςκαι γενναίος χρειάζεται για να φτάσειεκεί».
σχόλια