ΗMarianneFaithfulκαι η JaneBirkin,δύο εξέχουσες μεγαλοκυρίες, ασφαλήτοτέμ μιας αφηρημένης '60sαπελευθέρωσης, γοητευτικές ακόμα στοκλονισμένο μεγαλείο τους, μας επισκέπτονταιαυτό το μήνα για συναυλίες σε χώρουςκυριλέ και «γοήτρου», στο Παλλάςκαι το Μέγαρο αντίστοιχα. Με όλο τοσεβασμό και τη συμπάθεια στις ωραίεςαυτές επιζήσασες, η άφιξή τους αναμένεταιδυστυχώς να επισκιάσει στα mainstreamέντυπα την ανέλπιστη παρουσία στο τέλοςτου μήνα (στις 27 για την ακρίβεια) μιαςάλλης πολύ σπουδαίας... καλλιτέχνιδος,μουσικού, τραγουδοποιού, τραγουδίστριας,διστακτικής ροκ σταρ: της Kristin Hersh, γνωστήςκυρίως ως ηγέτιδας των σημαντικώνThrowingMusesαλλά και από την προσωπική της καριέρα.Πολλοί οι φανατικοί του γκρουπ και τηςίδιας και στα μέρη μας, ακόμα περισσότεροιαυτοί που αναγνωρίζουν κάτι βαθιά στέρεοκαι συναισθηματικό στα τραγούδια της,με μια φωνή που γεφυρώνει άλλες φωνέςκι άλλους τόπους -τα παλιά φολκ- με τοτσιταρισμένο αστικό τοπίο του σύγχρονουροκ, μια κοινή συνισταμένη όλων όσοιείχαν αφετηρία το πανκ και μετά συνέχισαντην επίπονη διαδικασία ενηλικίωσης σεπιο εσωτερικούς, αλλά συγχρόνως και πιοκοινωνικούς, δρόμους. Η KristinHershακουγόταν στ' αυτιά μου συγχρόνως ωςμαμά-γκόμενα-αδελφή ελαφρά διαταραγμένη,αλλά μ' ένα «kooky»,καθησυχαστικό τρόπο. Ήταν και το όνομαωραίο και «ακριβές»: ThrowingMuses.Όχι του επιπέδου RoxyMusic,VelvetUnderground,JoyDivision(που πριν ακούσεις καν τη μουσική σεβάζει σ' ένα πολύ συγκεκριμένο moodπου δεν διαψεύδεται όταν παίξεις τατραγούδια), αλλά πάντως «σωστό».
Ήτανγύρω στο 1996 αν θυμάμαι καλά, που είχαξενυχτήσει ένα βράδυ περιμένοντας ναεπικοινωνήσω μαζί της για μια συνέντευξηπου θα δημοσιευόταν στο περιοδικό «Οξύ».Ήταν μια από τις πιο ωραίες κουβέντεςπου είχα κάνει μέσω τηλεφώνου (εντελώςάχαρη διαδικασία συνήθως), και μετά απόκάποια ώρα βρεθήκαμε να μιλάμε επίπαντός επιστητού, από την πολιτικήκατάσταση των ΗΠΑ ως τα ζόρια τηςκαθημερινότητας μιας ροκ μητέρας μεδυο παιδιά. Είχε πάει τόσο καλά μάλισταη συζήτηση που ξέχασα εντελώς να τηςζητήσω να μου αναπτύξει περαιτέρωπροφορικά ένα κείμενο που είχε γράψειγια ένα βιβλιαράκι που είχε πέσει τότεστα χέρια μου με τίτλο «IdleWorship»και υπότιτλο «Πώς η ποπ χειραφετείτους αδύναμους και επιβραβεύει τουςπιστούς». Πρόκειται για μια μίνιανθολογία κειμένων «επώνυμων»σταρ της σύγχρονης μουσικής από τονBonoως τον ThurstonMoore,με θέμα τις εμμονές του ροκ οπαδού, πουδεν αλλάζουν ακόμα κι αν περάσει στηναπέναντι όχθη. Το κείμενο της KristinHershείχε τίτλο «Περπατώντας Τριγύρω σαΓυναίκα» και με αφορμή το κόλλημάτης με την PattiSmith,έγραφε μεταξύ άλλων και τα παρακάτω γιατη σχέση οπαδού και καλλιτέχνη στην(πάντα ασταθή και ευάλωτη) δομή του ροκσυστήματος:
«...Προσωπικά,συμπαθώ πολύ τους φαν και συνειδητοποιώπλήρως ότι βασικά αυτοί είναι ο λόγοςπου συνεχίζω να κάνω αυτό που θέλω νακάνω. Από την άλλη, δεν είναι ότι είμαιντροπαλή ακριβώς, αλλά αυτό που θααποκαλούσε κάποιος "ιδιωτεύον" άτομο,επομένως η ιδέα να βγω έξω και ναπροσελκύσω την προσοχή, μου είναι εντελώςξένη. Παλιότερα ειδικά, είχα την αίσθησηότι ερχόντουσαν να με βρουν τα πιοπαράξενα άτομα, και μόλις με πλησίαζαν,έκαναν συνειδητή προσπάθεια να γίνουνακόμα πιο παράξενα μαζί μου. Όσο πιοπολύ γνωστή γινόμουν όμως τόσο πιο πολύκαταλάβαιναν ότι είμαι κι εγώ κατά βάθοςένας αμήχανος σπασίκλας και συνεπώςόφειλαν να μου φέρονται πιο ανθρώπινα.Αλλιώς, μπορούσαν πάντα να μ' αφήσουνήσυχη και να πάνε ν' ασχοληθούν με άλλεςμπάντες. Οι άνθρωποι που συναντώ τώραείναι πολύ πιο προσγειωμένοι και συνήθωςαποφεύγουν τις βασανιστικές ερμηνείεςτου "έργου" μου. Όχι ότι δεν έχουνδικαίωμα να το κάνουν φυσικά. Έχουν τοίδιο δικαίωμα με μένα και μ' αυτούς πουγράφουν τις κριτικές στα διάφορα έντυπα.Χθες το βράδυ, ένας πιτσιρικάς έφερε ναμου δείξει το πρώτο άρθρο για τουςThrowingMusesπου δημοσιεύτηκε στη Βρετανία. Μου είπεότι είναι το πιο πολύτιμό του απόκτημα,αλλά έπρεπε να το έχω εγώ. Έριξα μιαματιά στο άρθρο, στο τέλος του οποίουφερόμαστε να δηλώνουμε "δεν έχουμειδέα τι θέλουν να πουν αυτά που γράφονταιγια μας". Ειδικά όταν μας παρομοίαζανμε ιππόκαμπους που φοράνε πατίνια! Τοαγαπημένο μου άρθρο για μας μας περιέγραφεως "bad-assedrock‘n'rollmotherfuckersμε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τηνκόλαση και τη λήθη". Μ' αυτό,μάλιστα, μπορείς να βγεις άνετα στησύνταξη. Σκέφτηκα μάλιστα να το τυπώσωσε μπλουζάκια. Rockhard:Δεν είμαι ποιήτρια!».
Παρ'όλα αυτά, ήμουν σίγουρος ότι είχε πάειπολύ καλά η συνέντευξη, μέχρι το επόμενομεσημέρι, που με ζήτησαν επειγόντως απότην (εδώ) δισκογραφική της εταιρεία, γιανα μου πουν πανικόβλητοι ότι είχε πάρειη ίδια αγανακτισμένη τηλέφωνο για ναδιαμαρτυρηθεί γι' αυτόν το θρασύτατοδημοσιογράφο από την Ελλάδα που τηνείχε προσβάλλει τόσο άσχημα! Έμεινακάγκελο. Η παρεξήγηση λύθηκε λίγοαργότερα όταν ο υπεύθυνος Τύπου μουείπε ότι τα συνηθίζει κάτι τέτοιασχιζοφρενικά, και μάλλον βρίσκεται σεπροχωρημένο στάδιο «bipolardisorder».Ελπίζω να το έχει ξεπεράσει πια καιανυπομονώ πολύ να τη δω από κοντά. Εξάλλουπλέον, η συγκεκριμένη πάθηση έχει«εκδημοκρατιστεί» πλήρως. Όλοιείμαστε «διπολικοί» λίγο πολύ μετους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμεκαθημερινά.
σχόλια