Είμαιπρώην καπνιστής, λέω. Πλησιάζουν 7 χρόνιαπου πέταξα το τσιγάρο από τη ζωή μουκαι, με πολύ λιγότερη δυσκολία απ' όσοπίστευα (μολονότι μέσα σε νορμάλ ημέραέκαιγα τουλάχιστον 2 πακέτα), δενξανακοίταξα πίσω.Ως «πρώην»,χρίζομαι αυτομάτως και «φανατικόςαντικαπνιστής» - κάτι σαν... επίτιμοςπρόεδρός τους! Έτσι πάει το πράγμα, αφούμόνο όποιος έχει δοκιμάσει το δηλητήριοξέρει, σταματώντας το, πόσο μεγάλο είναιτο έγκλημα που έκανε και στον εαυτό τουκαι κυρίως στους άλλους.
Θαδώσω, όμως, στο σημερινό μου σημείωμα,μια «πολιτική διάσταση στη γόπα»- δεν το ‘χω σκοπό, δηλαδή, να έρθω σεαντιπαράθεση με τους θεριακλήδες ούτεκαι με τις εταιρείες που τους προμηθεύουντο δηλητήριό τους. (Δόξα τω θεώ, ένα απότα πολλά «δωράκια» που έκανα στονεαυτό μου, προσφορά των χρημάτων πουγλύτωσα από αυτή την κακή συνήθεια,είναι και ένα ταξίδι κάθε χρόνο σεευρωπαϊκή πόλη, για ένα γουίκεντ, με τηγυναίκα και το παιδί μου, όλα τα έξοδαπληρωμένα από... τις καπνοβιομηχανίες!Από αυτά, δηλαδή, που δεν τους δίνω πια...).Ένας από τους αγαπημένους προορισμούςήταν, και είναι ακόμα, η Ρώμη - αυτό τουπέροχο, υπαίθριο, ζωντανό μουσείο τηςΕυρώπης.
Εκείλοιπόν συνέβη, ως γνωστόν, το «αδύνατον».Δηλαδή, μέσα «σε μια νύχτα»,οι θεριακλήδες Ιταλοί, που συχνάυπερηφανευόμαστε εμείς ότι είμαστε μεδαύτους «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα»,το έκοψαν μαχαίρι. Ο τρόπος που το έκοψαν(χωρίς «επαναστάσεις», χωρίςσαχλαμάρες του τύπου «παραβιάζονταιτα συνταγματικά και ανθρώπινα δικαιώματάμου», χωρίς παρανομίες στη ζούλα, καιάλλα παρόμοια) είναι και δείγμα πολιτικούπολιτισμού εκ μέρους των πολιτών αλλάκαι σωστού προγραμματισμού, με σαφέςχρονοδιάγραμμα και αποφασιστικότηταυλοποίησης εκ μέρους των αρμοδίων Αρχών,που εκεί είναι αρμόδιες.
Κλήθηκανόλοι οι φορείς να καθίσουν γύρω από ένατραπέζι, με σαφή ατζέντα και ξεκάθαροστόχο: «Να γίνουμε μια χώρα καθαρήαπό καπνό τσιγάρου. Να κοιτάξουμε τηνυγεία μας. Να επενδύσουμε στην ποιότητατης ζωής μας και όχι στην εκ των υστέρωντακτοποίηση μιας συχνά ανεπανόρθωτηςζημιάς». Όποιος «έβγαινε» απόαυτόν τον διάλογο αναλάμβανε και τοκόστος της αποχώρησής του. Αυτοί πουέμεναν εξηγούσαν στον κόσμο «γιατίκαι πώς». Σε δύο μήνες μέσα, πάρθηκανοι αποφάσεις. Ακολούθησε ένα διάστημαέξι μηνών προετοιμασίας της κοινήςγνώμης. Με ουσιαστικές «παρεμβάσεις»,όχι με πανάκριβες διαφημιστικέςκαμπάνιες, που συνήθως πλουτίζουνεκείνους που τις «μεταφέρουν»,και μικρό αποτέλεσμα έχουν.
Δενεπελέγησαν «μέσες λύσεις», τουτύπου «να βάλουμε και δυο τραπεζάκιαστην άκρη για τους μη καπνιστές».Όπου δοκιμάστηκαν ημίμετρα, έχουναποτύχει. Ενημερώθηκαν όλοι οι «άμεσαενδιαφερόμενοι». Και σε όλους δόθηκεο χρόνος και η δυνατότητα να προσαρμοστούνστη «νέα τάξη πραγμάτων». «Μιαχώρα καθαρή, με πολίτες υγιείς». Αυτόήταν το σύνθημα της Ιταλίας.
Το«πείραμα» όμως, εάν επέτυχε, επέτυχεεπειδή το ήθελαν οι πολίτες. Ακόμα καιεκείνοι που, έως σήμερα, δυσκολεύονταιμετά από το ωραίο τους δείπνο να μηνανάψουν το τσιγάρο τους. Ο πολιτικόςπολιτισμός των ανθρώπων εκεί (και εδώείναι το δικό μας, μεγάλο έλλειμμα) έμαθενα θέτει το κοινό συμφέρον πάνω από τοατομικό. Αλλά και να αντιλαμβάνεται ότικάτι που είναι καλό για όλους, στο τέλος«θα είναι και για μένα».
Δενείναι ότι οι Ιταλοί δεν έχουν τις σκληρέςαντιπαραθέσεις τους - αυτοί κι αν τιςέχουν. Με τα χρόνια όμως, και ίσως εδώνα βοήθησε ότι έμαθαν, με τις πολλέςσυμμαχίες μεταξύ των κομμάτων, είτε σεκυβερνητικό επίπεδο είτε σε άλλο, νασυνεργάζονται και να είναι λιγότεροδογματικοί, αυτές οι αντιπαραθέσειςαπό στείρες και γραφικές, που κατάντησανεδώ, γίνανε εκεί ουσιαστικές και γόνιμες.Δεν τολμάει εδώ, ακόμα, ούτε ένας υπουργόςΥγείας να θέσει ως επείγον το θέμα αυτό.Φοβάται τις συγκρούσεις. Φοβάται τιςαντιδράσεις. Φοβάται τα συμφέροντα.Φοβάται, δυστυχώς, τους πέντε, δέκα,εκατό, χίλιους θιγόμενους, που θα βγουνστα παράθυρα και θα τα μετατρέψουν σεκόλαση.
Πώςθα συνεχίσει να πορεύεται έτσι, όμως,αυτός ο τόπος; Προσέχοντας, συνεχώς, μηνενοχλήσει τον έναν η τον άλλον, που,συνήθως, όλοι αυτοί μαζί, οι «θιγόμενοι»,ενοχλούν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Πήρεμιαν απόφαση πριν λίγο καιρό ο υπουργόςΥγείας να απαγορευθεί η πώληση τσιγάρωνσε ανήλικους. Είδα δυο τηλεοπτικάρεπορτάζ που ήδη έχουν εξευτελίσει τομέτρο αυτό, μία φορά μάλιστα ενώπιοναστυνομικού. Και έμαθα, την περασμένηεβδομάδα, ότι ένας πολίτης, που αθλείταιλιγάκι ο άνθρωπος στον Αθλητικό ΌμιλοΚηφισιάς, αναγκάστηκε να καταφύγει σταδικαστήρια ώστε να πεισθεί ο Ομιλος(αθλητικός, επαναλαμβάνω) να προστατεύσειστην κλειστή αίθουσα εκεί τα μη καπνίζονταμέλη του από τα άλλα!
Αυτήείναι η διαφορά μας. Και αυτός είναι οδικός μας πολιτικός πολιτισμός. Ο νόμιμοςνα αισθάνεται άσχημα που αναγκάζεταινα προσφύγει στη δικαιοσύνη για να τουεπιβεβαιώσει ότι έχει δίκιο, ενώ οπαράνομος (γιατί είναι παράνομο,υποτίθεται, να καπνίζεις εντός αθλητικώνχώρων) να εξακολουθεί να πουλάει τσαμπουκάκαι να... καπνίζει κλέφτικα!
σχόλια