ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, όταν στριβόμουν μέσα μου για το αν θέλω ή όχι να κάνω παιδιά, ρώτησα τη γυναικολόγο μου την ώρα που με εξέταζε γιατί κάνουμε παιδιά. «Δεν ξέρω» μου απάντησε. «Πρόκειται για μια καθαρά μεταφυσική ερώτηση».
Στις 16 Μαρτίου, όταν έγινε το πρώτο lockdown, τέλειωνε το πρώτο τρίμηνο μιας μάλλον περίπλοκης εγκυμοσύνης που θύμιζε ιατρική πράξη. Προσπαθούσα να μείνω έγκυος δυόμισι χρόνια, έχοντας κάνει άπειρες, συχνά επίπονες, εξετάσεις και επεμβάσεις. Παρά τη στήριξη από τους ανθρώπους που αγαπώ ήταν ίσως η μοναχικότερη περίοδος της ζωής μου. Όταν έμαθα πια πως είμαι έγκυος, φοβόμουν να χαρώ. Μέτραγα μόνο μέρες, εβδομάδες, εξετάσεις, χάπια και ενέσεις.
Το lockdown με δυσκόλεψε: μου έλειπε η μητέρα μου, δεν μπορούσα να μοιραστώ τη χαρά μου και έκανα μόνη μου, και συχνά με καθυστέρηση, όλες τις ιατρικές εξετάσεις. Αρχικά μας είχαν πει ότι είναι κορίτσι. Εξαιτίας του lockdown, άργησα να πάω στο επόμενο τσεκάπ κι έτσι για έναν μήνα αποκαλούσαμε τον γιο μας «Λουκία» και, φυσικά, με το βαθιά φεμινιστικό, «πριγκίπισσά μου».
Όταν πια ήρθε η ώρα να γεννήσω ήταν τέλος Αυγούστου και είχα περάσει ένα καλοκαίρι ασθμαίνοντας, δουλεύοντας, περπατώντας τρίωρα «για να κατέβει το μωρό» και νιώθοντας ότι κατουριέμαι περίπου 20 από τις 24 ώρες της ημέρας.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν με άγγιζε τίποτε απ' όλα αυτά. Είχα καταφέρει να μπω στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης. Τη στιγμή που οι γύρω μου βυθίζονταν σε μια δίνη βαρεμάρας και κατάθλιψης από την αναδουλειά, την κλεισούρα και την απομόνωση, τα δελτία ειδήσεων μέτραγαν κρούσματα και τα μέσα κατακλύζονταν από άρθρα με πνευματώδεις τίτλους («Είναι αυτή η συντέλεια του.... σύμπαντος;»), εγώ ένιωθα τρόμο και άγρια χαρά. Κάθε λεπτό, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε κλοτσιά ήταν ένας μικρός θρίαμβος.
Πάντα αναρωτιόμουν ποιος πρωτοανέπτυξε τη θεωρία ότι η εγκυμοσύνη είναι η ωραιότερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας. Ακόμα θα ήθελα να μάθω ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που περνούν υπέροχα στην εγκυμοσύνη τους. Η θεωρία μου είναι πως πρόκειται για εικοσιτριάχρονες σφριγηλές κληρονόμους κάποιας μυθικής περιουσίας. Όταν πια ήρθε η ώρα να γεννήσω ήταν τέλος Αυγούστου και είχα περάσει ένα καλοκαίρι ασθμαίνοντας, δουλεύοντας, περπατώντας τρίωρα «για να κατέβει το μωρό» και νιώθοντας ότι κατουριέμαι περίπου 20 από τις 24 ώρες της ημέρας.
Ήξερα πως θα γεννούσα με καισαρική. Το μωρό είχε κάτσει σαν Βούδας ψηλά στην κοιλιά μου, χωρίς καμία διάθεση να κατέβει προς τα κάτω, και είχα και διαβήτη εγκυμοσύνης, πράγμα που σήμαινε πως έπρεπε να γεννήσω άμεσα. Ο άντρας μου ‒λόγω του κορωνοϊού φοβηθήκαμε τον γάμο και υπογράψαμε στα γρήγορα ένα σύμφωνο συμβίωσης‒ ήταν ο μόνος που επιτρεπόταν να είναι κοντά μου στο μαιευτήριο, φυσικά μετά από αρνητικό τεστ.
Δύο μέρες πριν γεννήσω έκανα για άλλη μια φορά τις εξετάσεις ρουτίνας στο υπόγειο του μαιευτηρίου, φορώντας μάσκα και έχοντας σχεδόν λουστεί με αντισηπτικό. Άκουσα για τελευταία φορά πριν από τη γέννα την καρδιά του μωρού. Τόσους μήνες πια είχα συνηθίσει τον ήχο. Oι καρδιές των εμβρύων δεν χτυπάνε όπως των ενηλίκων. Οι παλμοί είναι σχεδόν τριπλάσιοι. Εκείνη τη μέρα η καρδιά του μωρού ακουγόταν σχεδόν σαν αλόγου που κάλπαζε προς το μέρος μου.
Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς ποτέ να σε προετοιμάσει για τη γέννα. Μετά την επισκληρίδιο η ραχοκοκαλιά μουδιάζει. Ήμουν ξύπνια, αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα από τη μέση και κάτω. Το δωμάτιο ήταν ημισκότεινο, εκτός από τους χειρουργικούς προβολείς που φώτιζαν την κοιλιά μου κι ένα φωτισμένο διάδρομο στο βάθος. Πίσω από το παραβάν έβλεπα ζαλισμένη τα σκυμμένα φωτισμένα κεφάλια των γιατρών που έμοιαζαν να τραβάνε το μέσα μου δεξιά αριστερά με μεγάλη πίεση, ενώ η μαία μού κρατούσε το χέρι. Μου θύμισαν τις τρεις μάγισσες στον Μάκβεθ την ώρα που ψέλνουν ξόρκια πάνω από ένα τσουκάλι και γέλασα μόνη μου. Μετά ένιωσα να τραντάζομαι δυνατά, κάποιος μου είπε «Τώρα! Κοίτα ψηλά δεξιά!» και τότε είδα τον γιο μου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά θα αρκεστώ σε αυτό: τη στιγμή που τον αντίκρισα πάνω από το μπλε παραβάν, ένα μικρό μπλαβιασμένο πλασματάκι καλυμμένο με υγρά να κλαίει με ένα πολύ ψιλό κλάμα σαν βατραχάκι, ένιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει υπέρβαση, πόσο σπουδαία και σκληρή είναι η ζωή.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια