ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ έμοιαζαν να τρέχουν ασταμάτητα, εκεί που όλα υπόσχονταν ιλιγγιώδεις ταχύτητες προς το μέλλον, ο χρόνος σταμάτησε,
οι ανάσες έγιναν παύσεις,
οι παύσεις κενά αχαρτογράφητα,
τα κενά βυθίστηκαν σε μια πρωτόγνωρη γαλήνη.
Η γαλήνη αντίκρισε το πρόσωπό της και τρόμαξε.
Άδειασαν οι δρόμοι, τα πάρκα, οι γειτονιές, τα θέατρα.
Άδειασε η ψυχή μας.
Αυτό το κενό θα το γεμίσουμε από την αρχή.
Βήμα-βήμα, νότα-νότα, φράση-φράση, με την καρδιά και το μυαλό μας, με μουσική.
Πολλή μουσική.
Ανθισμένη.
Ήταν μία από τις πιο δύσκολες νύχτες του περασμένου Μαρτίου, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση του πρώτου lockdown. Μόνος, απελπισμένος, απομονωμένος, ματαιωμένος, με κόκκινα μάτια από την αϋπνία, αναζητούσα μια διέξοδο στη φρίκη εκείνων των ημερών και στο αδιέξοδο της αναστολής των παραστάσεών μας. Άφησα τον υπολογιστή και πήρα το σημειωματάριό μου. Οι λέξεις περνούσαν στο χαρτί σχεδόν μηχανικά. Η διαδικασία ήταν τόσο εξιλεωτική, που λίγα λεπτά αργότερα επιτέλους αποκοιμήθηκα.
Η τόσο μεγάλη διάρκεια της πανδημίας έφερε, μαζί με τα δεκάδες προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, και όλες εκείνες τις ιδέες της επιβίωσης, όπως τις έχουμε ονομάσει στα γραφεία του 5ου ορόφου, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων δουλεύουμε 24/7.
Το επόμενο πρωινό ξύπνησα με την ιδέα της δημιουργίας διαδικτυακών φεστιβάλ από την Εθνική Λυρική Σκηνή με νέο, πρωτότυπο περιεχόμενο και μικρής κλίμακας γυρίσματα, που θα μπορούσαν να γίνουν με τους περιορισμούς της πανδημίας.
Λίγες μέρες αργότερα ξεκινήσαμε γυρίσματα. Μάλιστα, η πρώτη παράσταση του πρώτου φεστιβάλ θα ήταν ένα ρεσιτάλ πιάνου στην άδεια αίθουσα Σταύρος Νιάρχος με πλάνα από τους άδειους χώρους του κτιρίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. To ονομάσαμε Μοναχικές μικρογραφίες της άνοιξης (μπορείτε να το δείτε εδώ) και το κείμενο με τις πιο πάνω σκέψεις έλαβε τον ρόλο της αφήγησης.
Από τότε έως και τώρα, που το 2020 ολοκληρώνεται, κύλησε πολύ νερό, αλλά η γενική αίσθηση της χρονιάς αυτής δεν άλλαξε. Η αίσθηση της ματαίωσης σκεπάζει σαν μια πετρελαιοκηλίδα όλες τις προσπάθειες για ανάταση και αισιοδοξία. Ο χρόνος μας μοιράζεται ανάμεσα σε σχέδια δράσης ανάλογα με το κακό ή το χειρότερο σενάριο της πανδημίας.
Ανάμεσα σε υπολογισμούς για τα διαφυγόντα έσοδα, σε τροποποιήσεις συμβάσεων με σκοπό να μην αδικήσουμε κανέναν καλλιτέχνη ή συνεργάτη, αλλά την ίδια στιγμή και σε καινούργια σχέδια για τις επόμενες σεζόν και φυσικά σε νέες παραγωγές μικρής κλίμακας για τα διαδικτυακά μας φεστιβάλ.
Η τόσο μεγάλη διάρκεια της πανδημίας έφερε, μαζί με τα δεκάδες προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, και όλες εκείνες τις ιδέες της επιβίωσης, όπως τις έχουμε ονομάσει στα γραφεία του 5ου ορόφου, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων δουλεύουμε 24/7. Ίσως η βασικότερη από αυτές ήταν η εξέλιξη του πρώτου εκείνου διαδικτυακού φεστιβάλ, δηλαδή η νέα μας διαδικτυακή τηλεόραση: η GNO TV.
Ήδη από το καλοκαίρι, που μετρήσαμε πάνω από 1 εκατομμύριο θεατές σε όλο τον κόσμο για τη διαδικτυακή μετάδοση του γκαλά της Ανίτας Ρατσβελισβίλι στη Ρωμαϊκή Αγορά, είχαμε μπει στη διαδικασία να αναπτύξουμε ένα δικό μας κανάλι, στο οποίο θα συγκεντρώναμε τις μαγνητοσκοπήσεις των παραστάσεών μας, για να μπορεί να τις δει οποιοσδήποτε οποτεδήποτε και απ' όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρίσκεται.
Δημιουργήσαμε ένα νέο, υψηλών απαιτήσεων πρωτόκολλο μαγνητοσκοπήσεων και πλέον η χρονιά κλείνει με τη Μαντάμα Μπαττερφλάι να μετράει χιλιάδες views στην GNO TV. Λίγες μέρες νωρίτερα κινηματογραφήσαμε και τον Ντον Τζοβάννι, αλλά και παραγωγές της Εναλλακτικής, με στόχο να βγάλουμε στον αέρα, εντός Ιανουαρίου, την πλήρη λειτουργία της GNO TV.
Μετά την αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, την Εναλλακτική Σκηνή και το Ηρώδειο, το 2020 μας έφερε μια νέα σκηνή, αυτή τη φορά ψηφιακή. Η νέα εποχή είναι εδώ και είμαστε έτοιμοι να την καλωσορίσουμε, καθώς θα αφήνουμε πίσω τις ματαιώσεις της πανδημίας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
