ΕΠΙ ΜΗΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ να του περιγράψω την κατάσταση έξω. «Μπαμπά, είναι κλειστά όλα, τα πάντα, και όλοι κυκλοφορούν με μάσκες». Έβαζα για λίγο τη δική μου για να του δώσω να καταλάβει. Με κοιτούσε δύσπιστα. «Τι δηλαδή, είναι κλειστή η Λυκόβρυση; Το Τοπς;» επέμενε. «Ναι, ρε μπαμπά, όλα σου λέω!». Από μια άποψη μ' άρεσε που, καθηλωμένος στο σπίτι, δεν μπορούσε να συλλάβει το μέγεθος μιας πανδημίας. Έβλεπε όλη μέρα ειδήσεις και όμως του ήταν αδιανόητο αυτό που γινόταν λίγα μέτρα από το κρεβάτι-φέρετρό του. Το 2020 δεν το έζησε. Σαν να πέθανε πέρσι.
Το παράδοξο είναι ότι αιφνιδιάστηκα που πέθανε ανήμερα 28η Οκτωβρίου 2020 κι ενώ όλο έλεγα ότι πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για τα πρακτικά, ποιο γραφείο τελετών θα πάρω και ποιον θα ειδοποιήσω, σαν να παρέλυσα. Έβρεχε ασταμάτητα και ήρθαν οι άνθρωποι με μάσκες και μου έκαναν κάτι ερωτήσεις: «Θέλετε να του φορέσετε κάτι διαφορετικό; Είχε κάποια ιδιαίτερη επιθυμία; Θα κάνετε τελετή;». Είπα «όχι» σε όλα.
Μόλις άρχισα όμως να μιλάω, με έπιασε ένα παράπονο τρομερό κι άρχισα αμέσως να κλαίω. H φίλη μου ενθουσιάστηκε: «Επιτέλους κατέρρευσες, σταμάτα πια να το παίζεις μάγκας».
Πήγαμε με το αυτοκίνητο της φίλης μου στη Ριτσώνα και στη διαδρομή λέγαμε ό,τι πιο μακάβριο μπορούσαμε να σκεφτούμε. Για εκταφές και σεντόνια και αναπάντητες κλήσεις από νεκρούς συγγενείς. Σε κάποια στιγμή που ένιωσα ότι το road movie παραέγινε καλτ, γύρισα και της είπα: «Να σου πω, φτάνει με τα δυσάρεστα, ας πούμε κάνα ερωτικό» και μου απάντησε «η ερωτική μου ζωή είναι πιο μακάβρια από τον θάνατο του μπαμπά σου».
Είχα γράψει έναν επικήδειο στο iPad κι έκανα πρόβες στο σπίτι, τρεις φορές τον είπα, σχεδόν απέξω, ήθελα να τον εκφωνήσω με σταθερή φωνή και ψύχραιμα, να αδειάσω το μυαλό μου και να διαβάζω μόνο λέξεις, χωρίς νόημα. Μόλις άρχισα όμως να μιλάω, με έπιασε ένα παράπονο τρομερό κι άρχισα αμέσως να κλαίω. H φίλη μου ενθουσιάστηκε: «Επιτέλους κατέρρευσες, σταμάτα πια να το παίζεις μάγκας». Δέκα άνθρωποι ήμασταν όλοι κι όλοι, δεν είχε ξεκινήσει ακόμα το lockdown. Βγήκαμε έξω και είδαμε τριανταφυλλιές να ανθίζουν από τις στάχτες των ανθρώπων. Είχε έναν εκτυφλωτικό ήλιο και ήπια λίγο κρασί. Σκέφτηκα ότι θα του άρεσε η όλη η φάση κι αυτή η σκέψη με παρηγόρησε. Καμία φορά έχουν και οι τελετές την αξία τους.
Τώρα έχω ένα βάζο με οκτώ πέρδικες στο σαλόνι μου. Η μια κοιτάει προς τα πίσω, οι άλλες επτά μπροστά. Μέσα είναι η τέφρα του μπαμπά. Έχω πει με τους φίλους μου όλα τα γνωστά αστεία, ότι θα τη σνιφάρω σαν τον Κιθ Ρίτσαρντς, ότι θα τη ρίξω κάπου κόντρα στον άνεμο, όπως στην ταινία Big Lebowski ή σαν το διαβόητο περιστατικό με τη Μαρία Κάλλας και τον Νιάνια, όλα αυτά που υποθέτω ότι έχουν πει άλλοι τόσοι πριν από μένα για να δείξουν ότι είναι ωραίοι τύποι και έχουν απομυθοποιήσει τον θάνατο κ.λπ. κ.λπ. Τα σχέδια να τη σκορπίσω στο Φίλιον, που ήταν το αγαπημένο του στέκι, έχουν αναβληθεί. Ίσως το κάνω το 2021, όταν ανοίξουν πάλι τα καφενεία, πολιτικολογώντας με τους φίλους του που δεν πρόλαβαν να τον αποχαιρετήσουν. Θα είναι λίγο σαν να είναι εκεί, σαν να μην έζησε-ούτε πέθανε-το 2020.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια