Χαμένος σε ένα μακρύ και σκοτεινό διάδρομο, αρχίζεις να περπατάς μέχρι να δεις τα πρώτα σημάδια: τεράστιες κόκκινες σημαίες με σβάστικες στους τοίχους και μόνο κάποιες ταμπέλες να σου δίνουν οδηγίες. Προχωράς, βλέπεις το Φύρερ να σε παρακολουθεί. Διαβάζεις τις οδηγίες στις ταμπέλες. Κάπου σε βλέπει και σου ρίχνει ένα κρυφό χαμόγελο και ο Σαρλό. Προχωράς, φτάνεις σε ένα μεγάλο δωμάτιο και μια μεγάλη σιδερένια πόρτα κλείνει και σε παγιδεύει μέσα του. Το μουστάκι στην εικόνα του Χίτλερ ζωντανεύει, φεύγει από την εικόνα του και έρχεται κατά πάνω σου. Το αστέρι του Δαυίδ στο στόχαστρο του όπλου σε μαθαίνει να σημαδεύεις καλύτερα. Το όπλο σου φτύνει σφαίρες και τσακίζει τα τεράστια μουστάκια που σου την πέφτουν χωρίς έλεος. Ο Χίτλερ σε παρακολουθεί, ήρεμος, αλλά χωρίς μουστάκι. Όλα αυτά με την μουσική υπόκρουση του «Καλπασμού των Βαλκυριών» του Βάγκνερ. Εάν αυτό δεν είναι μια καθοριστική εικόνα κάθαρσης, τότε τι είναι;
Τα ναζιστικά σύμβολα, και κάθε είδους αναφορά στο Τρίτο Ράιχ και τους ηγέτες του, είναι απλά παράνομα στη Γερμανία. Αλλά, όλοι οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά, πως πρόκειται για έναν ξεπερασμένο νόμο που προοριζόταν να καταστείλει τη ναζιστική προπαγάνδα και όχι την μεγάλη συζήτηση για το ναζισμό.
Είναι και το περιβάλλον ενός νέου παιχνιδιού, του Wolfenstache: The New Censorship. Ένα μικρό παιχνίδι, βασισμένο στην ιστορία (τη φανταστική αλλά και την πραγματική) του παιχνιδιού Wolfenstein: The New Colossus, για το οποίο είχαμε μιλήσει πριν μέρες. Ένα εφιαλτικό σενάριο που απεικονίζει μια εναλλακτική πραγματικότητα σε μια Αμερική υπό την κατοχή των Ναζί, οι οποίοι βάσει της ιστορίας του παιχνιδιού κέρδισαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το παιχνίδι, ήταν λογικό σε κάποια σημεία του πλανήτη να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά προβλήματα διανομής. Όχι, όμως, επειδή υπήρχαν προβλήματα, αλλά επειδή η εταιρεία αποφάσισε ότι δε θέλει μπελάδες στο κεφάλι της. Για παράδειγμα η εκδότρια Bethesda Softworks έπρεπε να αλλάξει τον Wolfenstein II για τη γερμανική του εκδοχή. Αφαίρεσε όλες τις σβάστικες και έσβησε το μουστάκι από τον υποτιθέμενο ήρωα που ήταν ο Χίτλερ για να συμμορφωθεί έτσι με το γερμανικό νόμο (δείτε το βίντεο που κυκλοφόρησε στη Γερμανία πιο κάτω). Κάτι, επίσης, πολύ σημαντικό, η εβραϊκή καταγωγή του ήρωα B.J. Blazkowicz δεν αναφέρεται πουθενά στην πλοκή του παιχνιδιού. Εκτός από τη Γερμανία, η Bethesda Softworks αποφάσισε να μην κυκλοφορήσει ποτέ αυτό το παιχνίδι στο Ισραήλ, ούτε καν παραλλαγμένο, για άγνωστους λόγους.
Οι ισραηλινοί προγραμματιστές Shalov Moran, Alon Karmi και Nadav Hekselman αισθάνθηκαν λίγο λησμονημένοι, ή καλύτερα αποκομμένοι από αυτή την λογοκρισία. Ίσως γιατί δεν θα μπορούσαν να γευθούν τη γεύση μιας ολοκληρωμένης και εξοντωτικής κάθαρσης. Γι΄αυτό, το τρίο δημιούργησε το Wolfenstache στο πνεύμα μιας «gamer συντροφικότητας», πιστεύοντας ότι η λογοκρισία του Wolfenstein II είναι ανυπόστατη τόσο για τους Γερμανούς όσο και για τους Ισραηλινούς. Ναι, κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι η Bethesda Softworks δεν κυκλοφόρησε το παιχνίδι στο Ισραήλ για να μην προσβάλλει τους Ισραηλινούς. Αλλά κανένα άλλο παιχνίδι με ιστορίες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου δεν αντιμετώπισε ποτέ ούτε προβλήματα, ούτε λογοκρισία στο Ισραήλ. Άρα γιατί ένα παιχνίδι για έναν Εβραίο που σκοτώνει έναν τόνο Ναζί δεν μπορεί να κυκλοφορήσει σε μια χώρα γεμάτη Εβραίους; Και επίσης, πώς μπορεί μια εταιρεία να καυχιέται ότι είναι περήφανη που έφτιαξε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς όταν ξέρει από την αρχή το θέμα του "έχει προβλήματα";
Η πιο πιθανή απάντηση είναι ότι η Bethesda Softworks θέλει να παίξει ένα ασφαλές παιχνίδι, δεν θέλει σκοτούρες στο κεφάλι της. Ούτε πολιτικά κριτήρια υπάρχουν, αλλά ούτε και καμιά πρόθεση να ταρακουνήσει λίγο τα νερά, είτε στη Γερμανία είτε στο Ισραήλ. Εξάλλου, όπως όλοι μας, το ήξερε κι εκείνη από την αρχή: τα ναζιστικά σύμβολα, και κάθε είδους αναφορά στο Τρίτο Ράιχ και τους ηγέτες του, είναι απλά παράνομα στη Γερμανία. Αλλά, όπως όλοι οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά, πρόκειται για έναν ξεπερασμένο νόμο που προοριζόταν να καταστείλει τη ναζιστική προπαγάνδα και όχι την μεγάλη συζήτηση για το ναζισμό, ο οποίος ζει (με άλλα σύμβολα) αυτή τη στιγμή στη χώρα. Επίσης, ο ίδιος νόμος έχει ένα μικρό παράθυρο που αφήνει να εννοηθεί ότι είναι δυνατή η χρήση ναζιστικών συμβόλων για την τέχνη, μόνο που τα παιχνίδια δεν θεωρούνται νόμιμα τέχνη (ακόμα) στη Γερμανία. Όμως, κι ενώ οι Βαλκυρίες καλπάζουν ακόμα και τα πυρομαχικά δεν έχουν τέλος, θα ήταν πιο σοφό για μια εταιρεία παιχνιδιών να σκεφτεί καλύτερα τι θέλει να πει με την ανατρεπτική ιστορία που σκαρφίστηκε. Γιατί, σωστά και δίκαια υπερηφανεύεται η Bethesda σε όλα τα παιχνιδομαγαζιά του κόσμου, ότι δημιούργησε ένα εξαιρετικό παιχνίδι, αλλά γιατί νιώθει τόσο ντροπή γι' αυτό στο Ισραήλ, που ούτε καν τολμά να το πουλήσει εκεί;
To Wolfenstache: The New Censorship μπορείτε να το παίξετε εδώ.
σχόλια