Ρινοδέλφινο (Επιστημονική ονομασία: Tursiops truncatus)
Από τα είδη δελφινιών που δεν φοβούνται να έρθουν σε επαφή με τον άνθρωπο, ζουν κοντά στις ακτές και επηρεάζονται άμεσα από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται το ότι βρίσκονται τόσο κοντά στις ακτές και τα αιχμαλωτίζει. Χαρακτηριστικό τους είναι το σχήμα του στόματός τους, που δίνει την εντύπωση πως συνέχεια χαμογελούν.
Πού το συναντάμε: Σε όλες τις παράκτιες περιοχές, σε στενά, κόλπους, καθώς και γύρω και ανάμεσα σε νησιά. Επίσης, είναι τα μόνα δελφίνια που ζουν στον κλειστό κόλπο του Αμβρακικού.
Πτεροφάλαινα (Επιστημονική ονομασία: Balaenoptera physalus)
Η πτεροφάλαινα είναι μυστακοκήτος, δηλαδή έχει μπαλένες. Είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο θηλαστικό που συναντάμε στις ελληνικές θάλασσες. Το μήκος μιας ενήλικης πτεροφάλαινας είναι γύρω στα 22 μέτρα και το βάρος της μπορεί να φτάσει τους 70 τόνους. Έχει μυτερό κεφάλι, η ράχη της έχει χρώμα σκούρο γκρι, η κοιλιά της είναι λευκόχρωμη, ενώ στο λαιμό της έχει πτυχώσεις.
Πού τη συναντάμε: Στο Ιόνιο Πέλαγος και στον Σαρωνικό, συνήθως σε βάθος άνω των 2.000 μέτρων.
Ζιφιός (Επιστημονική ονομασία: Ziphius cavirostris)
Δυσπρόσιτο ζώο, μοιάζει με προϊστορικό δελφίνι. Για να βρει την τροφή του (συνήθως καλαμάρια) καταδύεται σε βάθος 2.000 μέτρων.
Πού τον συναντάμε: Σε θάλασσες με πολύ μεγάλο βάθος, όπως η Ελληνική Τάφρος. Τον συναντάμε συχνά νότια της Κρήτης και δυτικά της Λευκάδας.
Μεσοπλόδοντας (Επιστημονική Ονομασία: Mesoplodon densirostris)
Μοιάζει πολύ με τον ζιφιό και είναι αρκετά δυσπρόσιτο ζώο, το οποίο δύσκολα μπορεί να παρατηρηθεί στο φυσικό του περιβάλλον.
Πού τον συναντάμε: Από τα 14 είδη μεσοπλόδοντα, 3 είδη έχουν παρατηρηθεί στη Μεσόγειο. Στην Ελλάδα έχει καταγραφεί μια αμφίβολη αναφορά για ένα μεικτό κοπάδι ζιφιών και μεσοπλόδοντων στα ανοιχτά της Κεφαλονιάς
Φώκαινα (Επιστημονική ονομασία: Phocoena Ρhocoena)
Μικρόσωμο οδοντοκήτος, το μικρότερο θηλαστικό της ελληνικής θαλάσσιας πανίδας, που χαρακτηρίζεται ως «ντροπαλό» και είναι υπό απειλή. Ζει σε ρηχά νερά και κοντά στην ακτή.
Πού τη συναντάμε: Σήμερα διατηρεί μικρό πληθυσμό στο Βόρειο Αιγαίο και κυρίως στο Θρακικό Πέλαγος. Πρόκειται και για τα μοναδικά σημεία της Μεσογείου όπου έχουν εντοπιστεί φώκαινες.
Ψευδόρκα (Επιστημονική ονομασία: Pseudorca crassidens)
Το μεγαλύτερο δελφίνι των ελληνικών θαλασσών, με τα χαρακτηριστικά κοφτερά δόντια που θυμίζουν όρκα.
Πού τη συναντάμε: Πιο συχνά στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ. Στην Ελλάδα η παρουσία της είναι πολύ σπάνια. Μέχρι σήμερα έχει παρατηρηθεί ένα κοπάδι από ψευδόρκες στα ανοιχτά της Χίου και έχει βρεθεί μία νεκρή στον Αργολικό Κόλπο.
Βόρεια ρυγχοφάλαινα (Επιστημονική ονομασία: Balaenoptera acutorostrata)
Από τις πιο μικρές και λεπτές φάλαινες, έχει υποστεί τεράστια αφαίμαξη μέσα σε 100 χρόνια.
Πού τη συναντάμε: Στους ωκεανούς κυρίως. Το 2000 βρέθηκε στην Ελλάδα μια νεαρή βόρεια ρυγχοφάλαινα να επιπλέει νεκρή κοντά στη Σκιάθο.
Μεσογειακή φώκια (Επιστημονική ονομασία: Monachus Monachus)
Πρόκειται για το πιο σπάνιο είδος φώκιας στη Γη, που συγκαταλέγεται στα δέκα πιο απειλούμενα με εξαφάνιση είδη του πλανήτη μας. Μόλις 600 έχουν απομείνει στη Μεσόγειο, εκ των οποίων 250-300 βρίσκονται στα ελληνικά ύδατα.
Πού τη συναντάμε: Στις ελληνικές θάλασσες, σχεδόν παντού. Οι περισσότερες, όμως, συγκεντρώνονται στις Βόρειες Σποράδες, στις Κυκλάδες, στα Δωδεκάνησα και στα Ιόνια Νησιά.
Ζωνοδέλφινο (Επιστημονική ονομασία: Stenella coeruleoalba)
Το πιο κοινό είδος δελφινιού στις ελληνικές θάλασσες, που το συναντάμε συνήθως σε κοπάδια. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι η λεπτή μαύρη γραμμή (ζώνη) που ξεκινάει από το μάτι και καταλήγει στην κοιλιά του.
Πού το συναντάμε: Σε όλες τις ελληνικές θάλασσες, σε βάθος μεγαλύτερο των 200 μέτρων. Στον Κορινθιακό Κόλπο ειδικά το βρίσκουμε να συμβιώνει με τα σταχτοδέλφινα, κάτι που καθιστά το μέρος μοναδικό ως προς αυτό το στοιχείο.
Στενόρυγχο δελφίνι (Επιστημονική Ονομασία: Steno bredanensis)
Καταδύεται σε μεγάλα βάθη και παραμένει κάτω από το νερό για περισσότερο από 15 λεπτά. Ζει στους ωκεανούς, αλλά πρόσφατα ανακαλύφθηκε μικρός πληθυσμός του στη Μεσόγειο.
Πού το συναντάμε: Στην Ελλάδα υπάρχει μία μόνο καταγραφή για μια ομάδα στενόρυγχων δελφινιών στα δυτικά της Κεφαλονιάς.
Φυσητήρας (Επιστημονική ονομασία: Physeter macrocephalus)
Είναι από τα πιο μεγάλα θαλάσσια θηλαστικά της Ελλάδας. Σήμα κατατεθέν του είναι το τεράστιο κεφάλι του με το σχεδόν ορθογώνιο σχήμα και την πολύ στενή και μικρή κάτω σιαγόνα. Έχει τον μεγαλύτερο εγκέφαλο από όλα τα άλλα ζώα του πλανήτη και ζει σε πολύ βαθιές θάλασσες.
Πού τον συναντάμε: Κατά μήκος της Ελληνικής Τάφρου (από τα δυτικά των Ιονίων νήσων και της Πελοποννήσου έως τα νότια της Κρήτης και τα νοτιοανατολικά της Ρόδου), στο Μυρτώο Πέλαγος και σε περιοχές του Αιγαίου Πελάγους, ειδικά όπου υπάρχουν μεγάλα βάθη.
Κοινό δελφίνι (Επιστημονική ονομασία: Delphinus delphis)
Ιδιαίτερα απειλούμενο είδος, με μεγάλη μείωση στον πληθυσμό του τα τελευταία 40 χρόνια, που απαντά σε ελάχιστες περιοχές της Μεσογείου. Το κοινό δελφίνι είναι πολύχρωμο και έχει τα πιο σύνθετα χρωματικά μοτίβα στο σώμα του απ' όλα τα κητώδη.
Πού το συναντάμε: Σποραδικά στο Αιγαίο, στον Κορινθιακό Κόλπο και κυρίως στο Θρακικό Πέλαγος. Ένας πολύ μικρός πληθυσμός υπάρχει και στο Ιόνιο Πέλαγος.
Σταχτοδέλφινο (Επιστημονική ονομασία: Grampus griseus)
Το πιο μεγάλο δελφίνι που συναντάμε στα ελληνικά νερά και ταυτόχρονα το πιο δυσεύρετο. Το λευκό του στήθος, το σταχτί του χρώμα και οι πολλές ανοιχτόχρωμες γραντζουνιές που καλύπτουν όλο το σώμα του και προέρχονται από δαγκωματιές από άλλα σταχτοδέλφινα κατά τη διάρκεια καυγάδων είναι τα χαρακτηριστικά του.
Πού το συναντάμε: Στο Μυρτώο Πέλαγος, Β.Δ. της Κρήτη, στις Σποράδες και στη Χαλκιδική.
Μεγάπτερη φάλαινα (Επιστημονική ονομασία: Megaptera novaeangliae)
Διαθέτει τα μεγαλύτερα πτερύγια στο ζωικό βασίλειο και από κει παίρνει το όνομά της. Κάθε χρόνο πραγματοποιεί το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ταξίδι από κάθε άλλο θηλαστικό. Την αναγνωρίζουμε και από τις ακροβατικές φιγούρες της έξω απ' το νερό.
Πού τη συναντάμε: Στο Μυρτώο και το Ιόνιο Πέλαγος.
σχόλια