Με αφορμή την αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος διερωτήθηκε τι πρέπει να διδαχτούμε απ' όλη αυτή την περιπέτεια. Ο/η Ramon Ramone σχολίασε, μεταξύ άλλων: «Κέρδος για την κοινωνία είναι το ότι το "σύστημα", έστω με καθυστέρηση, έστω και αν πλειστάκις εμφανίζεται ομολογουμένως βαθιά, βαθύτατα διεφθαρμένο, αυταρχικό και ανάλγητο, εν προκειμένω, παρά τα προσκόμματα και τις προκαταλήψεις, λειτούργησε όπως έπρεπε και οι άνθρωποι αυτοί αθωώθηκαν, εφόσον δεν βρέθηκαν επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος τους – είτε επειδή δεν έπραξαν κάτι αξιόποινο είτε επειδή αυτό δεν απεδείχθη.
»Όπως πολύ σωστά λέτε κι εσείς, αυτό που τη διαχωρίζει από τον νόμο της ζούγκλας και αποτελεί θεμέλιο λίθο της αστικής δικαιοσύνης είναι το τεκμήριο της αθωότητας. Της αστικής δικαιοσύνης. Που διέπεται από νόμους, έστω κι αν κάποιοι από αυτούς χρήζουν βελτίωσης, επανεξέτασης, αναθεώρησης, ακόμα και κατάργησης, αν χρειαστεί, προκειμένου να υπηρετούν ακριβώς αυτήν την (αστική) δικαιοσύνη.
»Η ύπαρξη της οποίας προϋποθέτει τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, όσο και αν ο προσδιορισμός είναι απεχθής σε πολλούς που, όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση, ξαφνικά θυμούνται, εκτιμούν και χρησιμοποιούν προς όφελός τους τα προτερήματα αυτού ακριβώς του προσδιορισμού, κάποιοι μάλιστα διατρανώνοντας την πρόθεσή τους να καταργήσουν ολοσχερώς είτε μόνο τον προσδιορισμό είτε και το ουσιαστικό που ακολουθεί [...]».
Ο Μαύρος Γάτος ανέφερε με τη σειρά του: «Θοδωρή, για να μην είναι ανησυχητικό το αύριο, καθένας από εμάς πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Εσείς οι δημοσιογράφοι (και πιστεύω ότι είστε πολλοί που δεν εντάσσεστε στην κατηγορία "αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι") να επαγρυπνείτε και να αποκαλύπτετε τις παραβάσεις και τις εκτροπές της εξουσίας και εμείς να κινητοποιούμαστε για προλαμβάνουμε ή να μειώνουμε τις προσβολές της ελευθερίας και της προσωπικότητας που υφίστανται αθώοι. Αν, μάλιστα, καταστεί κάποτε δυνατόν να κάνει πραγματικά τη δουλειά της και η συντριπτική πλειονότητα των αστυνομικών και των δικαστών, σεβόμενοι πραγματικά και εφαρμόζοντας τους νόμους, τότε θα κατορθώσουμε να ζήσουμε σε μια πολύ καλύτερη κοινωνία (ανέκαθεν μου άρεσε να ονειρεύομαι)».
☛ Ο πρόωρος θάνατος του Χρήστου Γραμματίδη, ενός καλού φίλου και αγαπητού συνεργάτη, μας λύπησε πολύ. Ο διευθυντής της LiFO Μιχάλης Μιχαήλ επιμελήθηκε ένα μικρό αφιέρωμα σ' έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα. Ο/η Vlix έγραψε: «Μιχάλη, ν' αγιάσει το χέρι σου. Καταρχάς, να σου πω ότι τα ίδια συναισθήματα είχα κι εγώ για τον Χρήστο και την απαράμιλλη ευρυμάθειά του αλλά και τον καλό του τρόπο, το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του. Ένας πραγματικά "ωραίος άνθρωπος"! Ανατρέχω κι εγώ στα παλιά του κείμενα και ευγνωμονώ το ημερολόγιο καταστρώματος του FB που μας δίνει την ευκαιρία για μια μικρή γεύση αθανασίας».
«Ο Χρήστος ήταν παράδειγμα στη ζωή και, δυστυχώς, στον θάνατο. Δεν αντέχω να ανατρέξω στο προφίλ του ή να διαβάσω όσα ανεβάσατε εδώ, είναι ακόμα πολύ νωπός ο πόνος. Το κείμενο εξέφρασε όσα ακριβώς είχα στο μυαλό μου για τον Χρήστο. Πρόσφατα τον είχα φέρει ως παράδειγμα, νομίζω σε κάποιο σχόλιο εδώ στη LiFO, για το είδος του ανθρώπου που θα ήθελα να είμαι. Για την άνεσή του να αναλύει δύσκολα πολιτικά και νομικά θέματα και την επόμενη στιγμή να μεταπηδά στο λαϊκό τραγούδι. Για την άνεσή του να είναι τόσο αστείος, αλλά παράλληλα τόσο σοβαρός. Μεγάλη απώλεια για τη γενιά μας» έγραψε ο/η φούστα κλαρωτή.
☛ Ορμώμενος από την είδηση πως επετράπη η οδήγηση στις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία, ο Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε ένα κομμάτι περί ελευθερίας. Ο Γράφων σχολίασε σχετικά: «Θυμάμαι ήταν 2008 όταν η φίλη μου η Salwa από τη Σαουδική Αραβία μού έλεγε με περηφάνια ότι όπου να 'ναι οι γυναίκες στη χώρα της θα αποκτούσαν το δικαίωμα να οδηγούν. Εγώ, βέβαια, έμεινα άναυδος, διότι απλούστατα θεωρούσα δεδομένα κάποια πράγματα. Η Salwa είναι μια υπέροχη γυναίκα που θέλει να είναι μουσουλμάνα και να φοράει μαντίλα. Είναι μαθηματικός και ακαδημαϊκός. Παρ' όλα αυτά, έφτασε 38 για να της επιτραπεί να χαρεί ένα από τα βασικότερα αγαθά του καπιταλισμού, το αυτοκίνητο. Αν αυτό είναι νίκη του φεμινισμού, είμαι φεμινιστής. Αν είναι νίκη του καπιταλισμού, είμαι καπιταλιστής. Αν είναι του ανθρωπισμού, είμαι ανθρωπιστής. Ας είναι δροσερό το αεράκι που θα φυσάει τη Salwa όσο θα οδηγεί στους φαρδείς και με φοίνικες δρόμους του πανεπιστημίου της. Η αυτονομία του δυτικού ανθρώπου ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε το αυτοκίνητο ή το αυτοκίνητο εμπέδωσε την αυτονομία του δυτικού ανθρώπου; Ποτέ δεν θα μάθουμε σίγουρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης το να καταφέρνει να ξεπερνάει δέκα λύπες με μια χαρά. Έτσι συνεχίζει και ζει ο άνθρωπος, με μικρές νίκες και παραδοχές ευτυχίας».
