☛ «Σε τι διαφέρουν τα ελληνικά από τα αμερικανικά πανεπιστήμια;» ρώτησε ο Δημήτρης Κυριαζής έναν Έλληνα φοιτητή που επισκέφτηκε φέτος το MIT και το Χάρβαρντ. Τη γνώμη τους είπαν πολλοί αναγνώστες:
«Τι εντυπωσιάζει πιο πολύ στο MIT; Η απουσία των γκράφιτι, των τόνων σκουπιδιών, των αφισών που είναι κολλημένες σε όλους τους τοίχους, των αναρχικών, των πασπιτών-δαπιτών-κνιτών-κ.λπ., των αιώνιων φοιτητών, των γνωστών-αγνώστων... Η λίστα είναι μεγάλη, όποιος δεν βαριέται μπορεί να συνεχίσει από κάτω». (Dimka)
«Τι; Δεν είχε παρατάξεις; Αφίσες; Σκουπίδια παντού; Αναρχικούς να κάνουν κατάληψη; Μη μου πεις ότι είχε και ιδιωτικούς φύλακες, θα πέσω απ' τα σύννεφα. Και συνεργάζονται με τον ιδιωτικό τομέα; Άκου να δεις, οι απαράδεκτοι. Τίποτα δεν ξέρουν τα αμερικανάκια, αυτά θα έπρεπε να έρχονται εδώ να μαθαίνουν, ώστε να αλλάξουν τα δικά τους πανεπιστήμια....». (Ανώνυμος)
«Ο λόγος που οι Έλληνες φοιτητές μεταπτυχιακού ή διδακτορικού πετυχαίνουν, και μάλιστα σε μεγάλο ποσοστό με υψηλές βαθμολογίες, δεν είναι η ελληνική εξυπνάδα και άλλες εθνικιστικές βλακείες, αλλά ο τρόπος που είναι δομημένα τα πανεπιστήμια. Στην Ελλάδα διαλέγεις αντικείμενο από το τέλος του λυκείου και στη συνέχεια κάνεις 4 χρόνια μαθήματα επικεντρωμένα σε αυτό το αντικείμενο. Στην Αμερική διαλέγεις major αρκετά αργότερα (μέχρι και το τρίτο έτος) και μπορεί να είναι διπλό. Οπότε, ο απόφοιτος τμήματος Φυσικής ελληνικού πανεπιστημίου έχει κάνει περίπου 30 μαθήματα Φυσικής, ενώ ο αντίστοιχος του αμερικανικού γύρω στα 10-15. Βέβαια, το πλεονέκτημα του αμερικανικού συστήματος είναι ότι έχεις μια πιο σφαιρική εκπαίδευση και μπορείς να διαλέξεις τι θα κάνεις κατά τη διάρκεια των σπουδών σου μέσα από την εμπειρία και όχι στα 16 σου, κάτω από την πίεση των γονιών. Όσο για τα δάνεια, είναι επίσης αλήθεια. Έκανα προπτυχιακά στην Ελλάδα και διδακτορικό στη Βοστώνη (στο διδακτορικό πληρωνόμουν, γιατί δούλευα ως βοηθός στη διδασκαλία) και όλοι οι φίλοι μου με ζηλεύουν που δεν έχω δάνεια. Οι περισσότεροι είχαν δάνεια 50-100.000 δολάρια όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν. Και με τους τόκους, η αποπληρωμή ουσιαστικά ξεκινάει καμιά δεκαετία μετά. Καλό θα ήταν να μιλούσε για τις διαφορές που υπάρχουν κάποιος που έχει όντως σπουδάσει εκεί και όχι ένα παιδί που πήγε μερικές μέρες κι ενθουσιάστηκε από το ΜΙΤ (που λογικό είναι δηλαδή)». (bozonio)
«"Η ελευθερία που έχουν και οι φοιτητές αλλά και οι καθηγητές να κάνουν ό,τι επιθυμούν, χωρίς περιορισμό και γραφειοκρατία, αξιοποιώντας άφθονους πόρους, είτε αυτό πετύχει είτε όχι, είτε είναι χρήσιμο είτε όχι, αρκεί να μάθουν κάτι που θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι ή άλλοι ερευνητές στο μέλλον (...)" Χμ... αυτό, άραγε, δεν θα μπορούσε να περιγραφεί ως "ελεύθερη διακίνηση ιδεών";» (Νέος)
☛ Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης έγραψε λίγα λόγια για τη θρυλική εκδότρια του Εξάντα, Μάγδα Κοτζιά, που απεβίωσε πρόσφατα, και το ανεκτίμητο έργο της.
Ο κ. Θέμης Λιβεριάδης μας έστειλε τα εξής λόγια: «Αγαπητέ Γιώργο-Ίκαρε Μπαμπασάκη, καταρχάς χρόνια σου πολλά, καλά και δημιουργικά. Αν και δεν μου αρέσει η φθορά της έκφρασης, σε συγχαίρω για όσα έγραψες με αφορμή τον θάνατο της παιδικής μου φίλης Μάγδας Κοτζιά. Για να θυμόμαστε οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι και οι επερχόμενοι. Με συγκίνησες...».
☛ «Μα, αυτή είναι η εντύπωση που δίνει η Αθήνα σε έναν ξένο επισκέπτη;» αναρωτήθηκε ο Δημήτρης Ρηγόπουλος, διαβάζοντας το άρθρο ενός εντυπωσιασμένου συντάκτη των «Financial Times».
Ο/η the music in you σχολίασε: «Μόλις χτες είχα συζήτηση με έναν Φινλανδό επισκέπτη, φίλο φίλης, ο οποίος ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα, και στην Ελλάδα γενικά. Η εντύπωση που του έδωσε η Αθήνα δεν έχει να κάνει ούτε με το ότι είμαστε κακοί οδηγοί (που είμαστε), ούτε με το ότι βγαίνουμε παρά την κρίση στις ταβέρνες και στις καφετέριες. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν οι γεμάτοι κακόγουστα γκράφιτι τοίχοι, τα αποτσίγαρα κάτω από κάθε θαμνάκι, τα παρατημένα ποτηράκια του καφέ σε κάθε παγκάκι (κατά μέσο όρο σε απόσταση περίπου ενός μέτρου από τον κάδο). Μάλιστα, κυκλοφόρησε και λίγο εκτός της τουριστικής περιοχής Αρεοπαγίτου-Πλάκα-Θησείο. Αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση ήταν πως μέσα σε όλο αυτό το τοπίο ο ίδιος αρνήθηκε να πετάξει το αποτσίγαρό του κάτω γιατί "είναι τόσο όμορφα εδώ, γιατί να χαλάσω αυτή την ομορφιά με ένα ακόμη σκουπίδι;". Όσα αναφέρονται, λοιπόν, στο άρθρο είναι λίγο-πολύ αλήθεια, ωστόσο ως κατακλείδα εγώ θα προτιμούσα να πω το εξής (επιτρέψτε μου να δανειστώ το δεύτερο μισό της πραγματικής κατακλείδας του άρθρου): ότι όσο η παιδεία και ο σεβασμός στην ίδια μας την πόλη λάμπουν διά της απουσίας τους, η "επόμενη μέρα" της Αθήνας θα μετατίθεται συνεχώς για αργότερα. Συνεπώς, μάλλον στον εαυτό μας πρέπει να αλλάξουμε κάτι, παράλληλα με τις όποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν, φυσικά, και από την πολιτεία και οποιονδήποτε αρμόδιο φορέα».
σχόλια